Ουφ, μπόρα ήταν και πέρασε. Και από τις καλές. Ξέπλυνε, ξεκαθάρισε τη ματιά μου, με επανέφερε στο μονοπάτι που πρέπει να διαβώ. Και ήταν τόσο σύντομη που δε πρόλαβε καν να το λασπώσει.
Και οι συγκυρίες ήταν τέτοιες, που έτυχε, να έχω μαζί μου και εντσιράδα, και ομπρέλλα, και γαλότσες, κι από όλα. Ούτε που βραχήκαν τα μαλλιά μου.
Χθες για κάποιο περίεργο λόγο, ενώ είχα πρόσβαση στο internet, και μπορούσα να διαβάζω τα mails μου, και το google reader , δε μπορούσα να μπω σε site με blogspot. Χθες είχα ένα πολύ σημαντικό meeting, με το top αφεντικό εξ αμερικής, λόγω ενός πολύ σοβαρού προβλήματος. Από τις δύο μέχρι τις έξι, τέσσερις ώρες, πέρασα ανάκριση, και το μυαλό μου ήταν καθαρό, και στάθηκα, και υπερασπίστικα τη δουλειά που κάνουμε στην Ελλάδα, και συμφωνήσαμε σε λύσεις. Αν είχα διαβάσει πριν τη συνάντηση εκείνο το κείμενο, δε ξέρω πως θα είχα ανταποκριθεί. Μάλλον δε θα είχα.
Μόλις τελείωσε η συνάντηση και πριν κλείσω για να γυρίσω σπίτι, έκανα μια τελευταία προσπάθεια. Και ήμουν πλέον γνώστης. Την κατάλληλη στιγμή.
Έτυχε να συμβεί Πέμπτη. Παρασκευή πρωί έχω ψυχανάλυση. Ήξερα ότι δεν έχω να περάσω πολλές ώρες μέχρι να μπορέσω να κοιτάξω βαθύτερα σε αυτό που συνέβει.
Και έτυχε, σήμερα να έχω κανονίσει να δω τρείς από τις φιλενάδες μου. Το πρωί καφέ με τη μία, το μεσημέρι για ψώνια και φαγητό στο the mall με τη δεύτερη, , και το βράδυ θα πάμε στην έκθεση βιβλίου και μετά κρασοκατάνυξη με την τρίτη. Ήξερα ότι θα είμαι με ανθρώπους που με αγαπούν, που με αποδέχονται, αν θέλω να μιλήσω, θα μιλήσω, αλλιώς, οι φιλενάδες μου θα βοηθήσουν το μυαλό να ξεφύγει. Σήμερα, αυτή τη Παρασκευή, θα μπορούσα να είμαι όσο δυνατή ή αδύναμη θέλω. Με όλα αυτά τα στηρίγματα, έννοιωθα πιο καλά. Προστατευμένη.
Όσον αφορά το συμβάν, αφού το αναλύσαμε από δω, το αναλύσαμε από κει, καταλήγουμε στο εξής συμπέρασμα. Η σύντομη αυτή συνάντηση έτυχε σε μια χρονική στιγμή που είχα αρχίσει να ξεφεύγω από το άλλο ντιμπουκ. Επίσπευσε τη διαδικασία. Αυτό καλό.
Το γεγονός ότι δεν άξιζε επίσης πολύ καλό. Το τελευταίο που χρειάζομαι τώρα, είναι ένας έρωτας, να με λοξοδρομήσει, να τον κάνω χαλάκι, και να κρύψω από κάτω, όλα αυτά που πρέπει να καθαρίσω σωστά. Άλλη η δουλειά που πρέπει να κάνω τώρα. Και έτυχε να τελειώσει γρήγορα, πριν προλάβω να χωθώ μέσα για τα καλά, πριν οι αυτοκαταστροφικές μου τάσεις μπουν σε δράση.
Όλα αυτά έτυχαν, και νοιώθω για άλλη μια φορά, ότι το σύμπαν με χαιδεύει.
Φίλοι check
Παιδί check
λοιπή οικογένεια check
Δουλειά check
εγώ check
Όλα καλά. Προχωράμε. Με δύναμη. (ουχί από τη Κηφισσιά)
Μήπως να αναθεωρήσω τις απόψεις μου περί του τυχαίου; Μπα, εκεί εμμένω.
Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 29, 2006
Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 28, 2006
Σήμερα πονάω, αύριο θα είμαι καλά
Λαβώθηκα
Το τελευταίο καιρό η κατεύθυνση της σκέψης μου πάει προς "αφέσου, μην επιθυμείς, άσε τη ζωή να δείξει, αποδέξου, μπλα, μπλα, μπλα" Να μη κάνω πιά σπασμωδικές κινήσεις, να μη συμμετάσχω, να μη προσπαθώ να ωθήσω καταστάσεις. Να τις αφήσω να εξελιχθούν μόνες τους. Δεκτόν. Αυτό θέλω να κάνω. Πως όμως;
Αν κάνω αυτό που ορίζει η καρδιά, φοβάμαι ότι κινούμαι από έσω ανάγκες όχι απαραίτητα πρέπουσες στην ευτυχία μου.
Αν κάνω αυτό που ορίζει η λογική, προδίδω ότι έχω πιο ιερό, την αλήθεια μου, προσποιούμαι.
Αν ακολουθήσω συμβουλές φίλων, είναι πράξεις ξένες προς εμέ.
Αν δε κάνω τίποτα; Ίσως εκεί να βρίσκεται η απάντηση; Ναι, αλλά και η πλήρης αδράνεια στην ουσία είναι δράση.
Δεν έχει σημασία άλλωστε. Τι έκανα σωστά, τι λάθος, τι θα έπρεπε να έχω κάνει, τι κομμάτια μου έδειξα προκειμένου να χωρέσω και ποιά κράτησα κρυφά γιατί φοβήθηκα. Δράση, αδράνεια, όλα έχουν κάποιο αποτέλεσμα. Εγώ δε ξέρω ποιό να επιλέξω. Κουράστηκα. Έτσι κι αλλιώς δε φταίει ο κόσμος ούτε και εσύ για τη σακατεμένη μοίρα μου. Α, ξέχασα, δε πιστεύω στη μοίρα. Η ζαβλακωμάρα μου τα φταίει. Εκεί η απάντηση. Και ότι δε με σκοτώνει με κάνει πιό δυνατή εξάλλου. Δε θέλω να είμαι δυνατή. Θέλω να καταρρεύσω και να ερθεί μια ψυχή να με φροντίσει. Αυτό δε πρόκειται να γίνει. Και όπως πολύ σοφά είπε η Αλεξάνδρα σε σχόλιο της, η ζωή σου δίνει μαθήματα, μέχρι να τα μάθεις, κι αν δεν, σου δίνει ξανά και ξανά το ίδιο μάθημα. Και εγώ μεταξεταστέα. Ξανά, και ξανά, και ξανά.
Κι άλλη μια φορά. Ή θα μάθω, ή, ή τι;
Σήμερα πονάω. Μου επιτρέπεις; Δε μπορώ να μη πονάω για να αισθανθείς εσυ καλύτερα. Sorry.
Δε κρατώ κακίες, δε χρειάζεται να σε συγχωρέσω, γιατί δε φταίς. Η κλούβια η κεφάλα μου φταίει. Και μη σκιάζεσαι, αυριο θα είμαι καλά. Πάντα κάνω γκελ, πάντα επιπλέω. Φελός. Δε μπορείς να με βυθίσεις. Μπορείς να με θρυματίσεις, αλλά και σε κομμάτια επιπλέω. Μη σκιάζεσαι.
Ξέρω ότι δε πρέπει να το πάρω προσωπικά, ότι δεν έχει να κάνει με μένα, έχεις και εσύ τα ζόρια σου, απλά δε ταιριάζω. Το ξέρω δε φταίει που είμαι λίγη, απλώς δε ταιριάζω. Σήμερα όμως, δε μπορώ να αισθάνομαι παρά λίγη. Και αυτό πονάει. Και ξέρω ότι δεν υπήρξε κακή πρόθεση, ούτε διάθεση εκμετάλευσης. Κλισέ, αλλά ο δρόμος προς τη κόλαση είναι όντως στρωμέννος από καλές προθέσεις. Μόνο μη χρυσώνεις το χάπι. Μόνο μη περιμένεις να είμαι καλά για να μην έχεις τύψεις. Μη περιμένεις να πώ, ελα μωρέ δε πειράζει, δεν έγινε και τίποτα, για να σου αλαφρώσω το βάρος. Το δώρο της χαράς μου δε μπορώ να το κάνω σήμερα. Ίσως αύριο. Το δώρο της συγχώρεσης δικό σου. Είπαμε δε φταίς εξάλλου.
Ουφ κουράστηκα, αύριο θα είμαι καλά. Η παλιά καλή χαμογελαστή δροσερή μα τόσο τόσο ανεπαρκής Αλκιμήδη. Ανεπαρκής για σένα, για μένα, για όλα. Και η ζωή συνεχίζεται. Πάντα.
Το τελευταίο καιρό η κατεύθυνση της σκέψης μου πάει προς "αφέσου, μην επιθυμείς, άσε τη ζωή να δείξει, αποδέξου, μπλα, μπλα, μπλα" Να μη κάνω πιά σπασμωδικές κινήσεις, να μη συμμετάσχω, να μη προσπαθώ να ωθήσω καταστάσεις. Να τις αφήσω να εξελιχθούν μόνες τους. Δεκτόν. Αυτό θέλω να κάνω. Πως όμως;
Αν κάνω αυτό που ορίζει η καρδιά, φοβάμαι ότι κινούμαι από έσω ανάγκες όχι απαραίτητα πρέπουσες στην ευτυχία μου.
Αν κάνω αυτό που ορίζει η λογική, προδίδω ότι έχω πιο ιερό, την αλήθεια μου, προσποιούμαι.
Αν ακολουθήσω συμβουλές φίλων, είναι πράξεις ξένες προς εμέ.
Αν δε κάνω τίποτα; Ίσως εκεί να βρίσκεται η απάντηση; Ναι, αλλά και η πλήρης αδράνεια στην ουσία είναι δράση.
Δεν έχει σημασία άλλωστε. Τι έκανα σωστά, τι λάθος, τι θα έπρεπε να έχω κάνει, τι κομμάτια μου έδειξα προκειμένου να χωρέσω και ποιά κράτησα κρυφά γιατί φοβήθηκα. Δράση, αδράνεια, όλα έχουν κάποιο αποτέλεσμα. Εγώ δε ξέρω ποιό να επιλέξω. Κουράστηκα. Έτσι κι αλλιώς δε φταίει ο κόσμος ούτε και εσύ για τη σακατεμένη μοίρα μου. Α, ξέχασα, δε πιστεύω στη μοίρα. Η ζαβλακωμάρα μου τα φταίει. Εκεί η απάντηση. Και ότι δε με σκοτώνει με κάνει πιό δυνατή εξάλλου. Δε θέλω να είμαι δυνατή. Θέλω να καταρρεύσω και να ερθεί μια ψυχή να με φροντίσει. Αυτό δε πρόκειται να γίνει. Και όπως πολύ σοφά είπε η Αλεξάνδρα σε σχόλιο της, η ζωή σου δίνει μαθήματα, μέχρι να τα μάθεις, κι αν δεν, σου δίνει ξανά και ξανά το ίδιο μάθημα. Και εγώ μεταξεταστέα. Ξανά, και ξανά, και ξανά.
Κι άλλη μια φορά. Ή θα μάθω, ή, ή τι;
Σήμερα πονάω. Μου επιτρέπεις; Δε μπορώ να μη πονάω για να αισθανθείς εσυ καλύτερα. Sorry.
Δε κρατώ κακίες, δε χρειάζεται να σε συγχωρέσω, γιατί δε φταίς. Η κλούβια η κεφάλα μου φταίει. Και μη σκιάζεσαι, αυριο θα είμαι καλά. Πάντα κάνω γκελ, πάντα επιπλέω. Φελός. Δε μπορείς να με βυθίσεις. Μπορείς να με θρυματίσεις, αλλά και σε κομμάτια επιπλέω. Μη σκιάζεσαι.
Ξέρω ότι δε πρέπει να το πάρω προσωπικά, ότι δεν έχει να κάνει με μένα, έχεις και εσύ τα ζόρια σου, απλά δε ταιριάζω. Το ξέρω δε φταίει που είμαι λίγη, απλώς δε ταιριάζω. Σήμερα όμως, δε μπορώ να αισθάνομαι παρά λίγη. Και αυτό πονάει. Και ξέρω ότι δεν υπήρξε κακή πρόθεση, ούτε διάθεση εκμετάλευσης. Κλισέ, αλλά ο δρόμος προς τη κόλαση είναι όντως στρωμέννος από καλές προθέσεις. Μόνο μη χρυσώνεις το χάπι. Μόνο μη περιμένεις να είμαι καλά για να μην έχεις τύψεις. Μη περιμένεις να πώ, ελα μωρέ δε πειράζει, δεν έγινε και τίποτα, για να σου αλαφρώσω το βάρος. Το δώρο της χαράς μου δε μπορώ να το κάνω σήμερα. Ίσως αύριο. Το δώρο της συγχώρεσης δικό σου. Είπαμε δε φταίς εξάλλου.
Ουφ κουράστηκα, αύριο θα είμαι καλά. Η παλιά καλή χαμογελαστή δροσερή μα τόσο τόσο ανεπαρκής Αλκιμήδη. Ανεπαρκής για σένα, για μένα, για όλα. Και η ζωή συνεχίζεται. Πάντα.
Μια μικρή ιστορία παραληρήματος
Τρίτη, Σεπτέμβριος 12, 2006
Girl/blogger meets boy/blogger
So many things to say, no space to say it. A secret blog is created…
(1) Έχασα το βήμα μου. Γιατί τώρα θέλω να αρέσω. Και προσπαθώ να μαντέψω τι θα άρεσε. Να κοιτάξω μέσα στο κομματιασμένο μου εαυτο και να διαλέξω μόνο αυτά που θα αρέσουν, να τα ανασείρω ένα, ένα, προσεκτικά, να συρράψω ένα ομοίωμα, ένα περίπου εγώ, να το παρουσιάσω και να πω ορίστε, πάρε με, άγγιξε με, σου κάνω; Τρέμω μη δε διαλέξω τα σωστά κομμάτια. Μη πάρω κατα λάθος κάτι που αρέσει σε μένα τόσο πολύ και δε σου κάνει. Και όλα τα άλλα, τα άθλια, τα λεκιασμένα, να τα καταχωνιάσω βαθιά, κρυφά να μείνουν. Και τρέμω μη διαλέξω να αφήσω πίσω κάτι που θα άρεσε πολύ και μου πεις συγνώμη δε μου κάνεις, σου λείπει αυτό. Και δε προλάβω να το ανασύρω, λάφυρο να το προσφέρω, πάρε το, πάρε το κι αυτό, τώρα σου κάνω;
(2 / Το φουστάνι) Άσε τα κρυφά κρυμμένα. Λυπήσου τη ψυχή μου. Θέλει να μιλήσει αλλά δε μπορεί. Δεν έχει βήμα. Φοβάται μη τη δεις. Φοβάται μη δεις αυτό που δεν είναι. Οι κάτοικοι του πλανήτη Αφροδίτη έχουν ανάγκη, δεν ξέρουν άλλο τρόπο, είναι η μόνη τους επιλογή, πρώτα μιλούν, μετά καταλαβαίνουν. Ο λόγος είναι δοκιμή. Μη με παίρνεις της μετροιτής. Παρε το δοκιμαστικά και εσύ. Αν δε σου κάνει επέστρεψε το. Θα το ξαναφορέσω και αν ταιριάζει ακόμη στην εποχή μου θα το κρατήσω. Αλλιώς θα το δώσω σε κάποιον άλλον. Να κάνει κι αυτός πρόβα. Να πειραματιστεί και μετά να προχωρήσει. Μπροστά, πίσω, δεξιά, αριστερά. Ίδια κατεύθυνση, άλλη, τι σημασία έχει. Αλλού. Να συλλέγει, να συλλέγω εμπειρίες. Να μεταμορφώνομαι, να χωράω κάπου, μέσα μου, μέσα σου, εκεί, εδώ. Και μετά να μη χωράω, να μεταλλάσομαι πάλι. Μαζί σου, μόνη, ξανά. Από την αρχή, το τέλος, τη μέση, αρχίζω, ξαναξεκινώ, συνεχίζω, αποτελειώνω, προχωράω. Το ρούχο το σημερινό δε θα το φοράω πάντα. Μπορεί να το βαρεθώ, μπορεί να σκειστεί, κάπως να λερωθεί, δε το κρατώ καλά φυλλαγμένο, δε με νοιάζει. Αν είναι επίκαιρο κάπου θα το ξαναβρώ. Αν όχι θα το θυμάμαι από τις φωτογραφίες. Άμα πρόλαβα να τραβήξω μία. Αλλιώς στη μνήμη. Ή στη λήθη. Μπορεί να γελάσω που το βλέπω, μπορεί να θυμώσω που έκανα το ατόπημα να το βάλω. Δε μπορώ να ξέρω. Αυτή τη στιγμή είναι το αγαπημένο μου. Για αυτό σου λέω. Άσε τα κρυφά κρυμμένα. Μόνο μη διαλέξεις το φουστάνι που σου αρέσει και μου το φορέσεις. Ζωγράφισε το και αν μου αρέσει, εγώ θα το ράψω μόνη μου, βελονιά τη βελονιά, κομματάκι κομματάκι και θα είναι δικό μου. Για όσο είναι.
(3) Νόμιζα ότι δεν έχω φόβο. Ότι ανήκω αλλού, εκεί που δε θέλω να ανήκω, αλλά αλλού. Τα μάτια μου ήτανε τυφλά για τόσο καιρό και ξεχασα ότι κάπου μέσα τους υπήρχε η ικανότητα να δουν. Ένα βλέμμα αρκεί, ξεκλειδώνει. Ένα βλέμμα μπορεί να αναποδογυρίσει τα πάντα. Να με σηκώσει και να με πάρει. Να με ταξιδέψει. Εκεί που δε θέλω να επιστρέψω. Αρκεί να θέλει. Άφησα το βλέμμα πίσω μου και το βήμα μου ήτανε ελαφρύ, εγώ γλυκειά, μέσα. Άσε αυτή τη στιγμή μόνο. Μου αρκεί. Αλάφρυνα για λίγο, τώρα θέλω να βαρύνω. Μη μου φέρεις άλλες, ω μοίρα μου εσύ. Αυτή τη μία την αντέχω. Θα τη προσπεράσω. Αρκεί να είναι μονάχη της. Μη μου τη ζευγαρώσεις. Μη πάρω θάρρος. Αφου μου αρέσουνε τα ρίσκα, θα το τολμήσω, και θα αφεθώ. Αλοιμονό μου.
Παρασκευή, Σεπτέμβριος 15, 2006
Boy has been smsinggirl frequently. Girl gets scared.
(4) Πλάθω ιστορίες με το μυαλό μου πάλι, φαντασιώνομαι, φαντάζομαι, σκέφτομαι. Αναρωτιέμαι. Τα συγκείμενα, ερμηνεύω όπως μου κατέβει. Δε σημαίνει τίποτα, ένα βλέμμα, ένας καλός λόγος, ένα άγγιγμα, ένα ποίημα. Ίσως δεν είναι για σένα, ίσως είναι για την ιδέα σου, ίσως είναι για κάτι άλλο. Δε σημαίνει τίποτα. Δε το θέλω να σημαίνει. Φοβάμαι. Αν σημαίνει αλίμονο μου. Αλιμονό σου. Φοβάμαι την ανάγκη μου να ερωτευτώ. Φοβάμαι την ανάγκη σου να ερωτευτείς. Να μη γίνω ο βαλτήρας σου για τη φυγή σου. Να μη γίνεις ο βαλτήρας μου για τη φυγή μου. Αλιμονο. Να ξεδιαλλέξω τα αληθινά από τα επίκτητα. Να μείνω καθάρια και να πω ναι. Σώπα καρδιά μου, σώπα ψυχή μου, οι κραυγές σας με ξεκουφαίνουν. Αφήστε και τη λογική να μιλήσει. Έχει σημαντικά πράγματα να πεί. Κουβεντιάστε μαζί της. Να βρείτε την άκρη, να με πάρετε από το χέρι να με οδηγήσετε εκεί που μου πρέπει. Μη με τραβάς ψυχή μου στο χαμό μου. Όχι ξανα. Μη με κρατάς μυαλό μου από τη χαρά μου. Όχι τώρα. Κανετε υπομονή και οι δυό σας πριν με σπώξετε σε δρόμο χωρίς επιστροφή. Σωπάστε για λίγο. Αφήστε τη σιγή μέσα μου. Για λίγο, μόνο για λίγο. Μέσα στη σιωπή να σε ακούσω καθαρά, να καταλάβω, να αναγνωρίσω. Σωπάστε και οι δυό σας και ακούστε τι έχει να σας πεί. Ίσως να ξέρει, ίσως να δείξει το δρόμο. Σωπάστε. Αναμονή. Όχι αντί-στάση. Στάση σκέτη.
Same night girl meets boy again. Boy kisses girl. Girls tells him about secret blog.
Σάββατο, Σεπτέμβριος 16, 2006 (ξημερώματα)
(5) Σήμερα άσε να μιλήσουν μόνο τα κορμιά.Αυριο ρωτάμε και τη ψυχή.
Girl sees boy again. They make love.
Boy is honest. He is involved and confused. Let us wait and see, he says. Girl obliges.
Κυριακή, Σεπτέμβριος 17, 2006
(6) Και ξαφνικά σιγή. Όχι, όχι. Ανεπαίσθητο σιγομουρμούρισμα, γλυκό, τρυφερό, χαιδεύει και τη ψυχή και το μυαλό. Και αυτά σωπαίνουν. Περιμένουν. Χαίρονται τη μνήμη και περιμένουν. Το μυαλό δεν αναλύει. Η ψυχή δεν επιθυμεί. Μόλις κάτι λογικό πάει να ξεπεταχτεί αμέσως χάνεται. Δε με νοιάζει. Μόλις μια επιθυμία πάει να σχηματιστεί, λέω άστο για αργότερα. Το θέλω αλλά όχι τώρα. Ίσως μετά, αν γίνει, αν δε γίνει, πάλι καλά. Τώρα είναι άλλο. Κρατησέ το όσο κρατήσει. Τίποτα να μη βιάσω, καθόλου να μη βιαστώ. Να αφεθώ σε ότι είναι. Και όπου με βγάλει. Να μη συμμετάσχω μη τυχόν και το χαλάσω. Ότι να είναι. Όσο είναι. Πρώτη φορά δε θέλω να κυριευτώ, δε θέλω να κυριεύσω, πάθος; πόθος; αγωνία; όχι τώρα. Τώρα μόνο έλξη, εκεί να ταξιδέψω αλλά και να μη πάω δε με νοιάζει. Δε προσπαθώ. Θέλω αν θέλεις. Πολύ. Αν σου κάνω. Περιμένω να αναγνωρίσεις, να νοιώσεις, αν ταιριάζω. Και πρώτη φορά αποκαλύπτομαι. Ορίστε όλα τα άσχημα. Δες τα, παρε τα μέσα σου, τα αντέχεις; Μακάρι. Και πρώτη φορά μπορώ και δείχνω το γυμνό μου κορμί χωρίς ντροπή. Αυτό είναι. Σ' αρέσει; Και αφήνω το κορμί ελεύθερο να εκφραστεί χωρίς να με νοιάζει, χωρίς να νοιώθω ανεπαρκής. Έτσι είναι τώρα, το θέλεις; Και δε θέλω τώρα να απαντήσεις, μπορώ να περιμένω. Και δε με νοιάζει ποιά η απάντηση. Και εγώ; μπορώ να απαντήσω; θέλω; αντέχω; ταιριάζεις; όχι τώρα δε ξέρω, μετά. Τώρα, μόνο αυτό. Να αφεθώ στην έλξη. Να χαρώ το τώρα, αμηχανία, βλέμμα, χαμογέλο, μικρές ματιές στη ψυχή. Και το τρεμουλιασμα της ανάσας στο φιλί που δεν είναι σίγουρο αν θέλει να δοθεί και αν ο αποδέχτης το επιθυμεί. Και το άγγιγμα το απαλό που τολμά χωρίς να υπόσχεται.
Boy still smses girl, not so frequently. They meet again.
Τετάρτη, Σεπτέμβριος 20, 2006
(8) Ανήκεις αλλού. Δε θέλω να ανήκεις σε μένα. Θα προτιμούσα να μην ανήκες αλλού. Αλλά πάλι, καλύτερα έτσι. Δε μπορώ να σε διεκδικήσω. Δεν έχω δικαίωμα. Δε θα σου το ζητούσα. Αν ήσουν εκεί για να σε πάρω, πως θα μπορούσα να αντισταθώ. Απληστία θα με έπιανε, και θα στο ζητούσα. Οπότε, ίσως καλύτερα έτσι. Τι να τις κάνω όμως τις επιθυμίες που γεννιούνται; Που να τις καταχωνιάσω; Είναι τόσες πολλές. Το μυαλό μου δεν τις χωράει. Το κορμί μου τις ποθεί. Ιδέες έρχονται και εγώ, σςςςςςςςςςςςςςςςς λέω, σώπα, σίγασε, ησύχασε, όχι ακόμη, ίσως ποτέ, άστο. Σώπα, σώπα. Φύγε, παένε στο καλό. Αργότερα, ίσως. Νεύμα του χεριού, όσο πιο απαλό γίνεται, αέρινο, ανεπαίσθητο, να μη τρομάξω, να μη με φοβίσει η τόση άρνηση. Όχι άλλες επιθυμίες. Κράτα ότι είναι. Ότι. Κεντήματα στη ψυχή οι επιθυμίες. Για λίγο μόνο παρουσιάζονται, με τσιμπάνε, αουτς, και φεύγουν. Τις αποκρούω, σπρώχνοντας τες στη πλάτη, μαλακά, συγκαταβατικά. Όχι ακόμη. Αργότερα, ίσως. Ένα πρωί να περάσεις από το σπίτι; Βελονιά. Ένα βράδυ να μείνουμε πιο αργά, ως το ξημέρωμα; Βελονιά. Να τηλεφωνήσω, να σε ακούσω; Βελονιά. Έχω ένα μαγικό μέρος να σου δείξω… Βελονιά. Όχι αυτά, αυτά δε μπορώ. Αυτά τα κάνουν τα ζευγάρια. Τα ζευγάρια μοιράζονται. Όχι ακόμη. Είναι νωρίς, να μη βιαστώ, να μη βιάσω. Εγώ να μείνω μακριά. Εσύ να οδηγήσεις. Τώρα να χαρώ την αναμονή. Βελονιά. Ίσως περιμένω κάτι που δε θα έρθει. Σταυροβελονιά. Και κόμπος.
Πέμπτη, Σεπτέμβριος 21, 2006
(9) Και δε με νοιάζει αν όλα τα ξέρεις γιατί εγώ δε ξέρω τίποτα. Οπότε κανείς δε ξέρει τίποτα. Δοκιμές κάνω είπαμε. Δε σημαίνει τίποτα. Ίσως σημαίνει τα πάντα. Και τις απαντήσεις δε τις θέλω. Δε με αφορούν. Ούτε τις ερωτήσεις θέλω. Ούτε αυτές με αφορούν. Σιγή θέλω. Σιωπή. Μέσα μου. Μόνο αυτό. Το παλεύω. Φαίνεται μάταιο, αλλά το παλεύω. Και μπορεί να φοβάμαι τον εαυτό μου, τις σκέψεις μου, τα αισθήματα μου, να ψάχνω τρόπους αντίδρασης διαφορετικούς από τους δοκιμασμένους αλλά... Δεν είμαι σίγουρη ότι φταίνε οι τρόποι, μάλλον οι συνθήκες. Μάλλον και τα δύο. Η μούτζα που μου δώσανε όταν γεννήθηκα. Η μούτζα που δίνω κάθε μέρα στο καθρέπτη. Επειδή εγώ τον καθρέπτη δε τον κοιτάζω. Δε μπορώ. Άσε σου λέω τραβάω ζόρια, δεν είναι τώρα η στιγμή, για επιθυμίες έξω από μένα. Τώρα είναι μόνο για μένα, μόνο για τον εαυτό μου επιθυμίες, αυτές να ανακαλύψω, αυτές να εκπληρώσω. Έλα όμως που η επιθυμία θεριεύει μέσα μου. Αυτήν την επιθυμία πως να τη διώξω; Προσπαθώ να αφεθώ. Αλλά αυτό δε θα πρεπε να το προσπαθουσα. Θα έπρεπε να είναι φυσικό. Όμως η φύση μου είναι άλλη. Να δίνομαι. Αυτοκαταταστροφικά. Καταστροφικά σκέτο. Ίσως αύριο. Δε ξέρω. Μαθαίνω.
Girl sees boy again. They make love again. 2 days later girl reads in his blog that he is in love with someone else. Girl cries. No reason to keep my soul from public view. Girl informs boy that this post is coming. (fails to say, something you did not do, you did not spare me the ugly surprise) Boy is angry. Well, life is not fair, now, is it?
Girl/blogger meets boy/blogger
So many things to say, no space to say it. A secret blog is created…
(1) Έχασα το βήμα μου. Γιατί τώρα θέλω να αρέσω. Και προσπαθώ να μαντέψω τι θα άρεσε. Να κοιτάξω μέσα στο κομματιασμένο μου εαυτο και να διαλέξω μόνο αυτά που θα αρέσουν, να τα ανασείρω ένα, ένα, προσεκτικά, να συρράψω ένα ομοίωμα, ένα περίπου εγώ, να το παρουσιάσω και να πω ορίστε, πάρε με, άγγιξε με, σου κάνω; Τρέμω μη δε διαλέξω τα σωστά κομμάτια. Μη πάρω κατα λάθος κάτι που αρέσει σε μένα τόσο πολύ και δε σου κάνει. Και όλα τα άλλα, τα άθλια, τα λεκιασμένα, να τα καταχωνιάσω βαθιά, κρυφά να μείνουν. Και τρέμω μη διαλέξω να αφήσω πίσω κάτι που θα άρεσε πολύ και μου πεις συγνώμη δε μου κάνεις, σου λείπει αυτό. Και δε προλάβω να το ανασύρω, λάφυρο να το προσφέρω, πάρε το, πάρε το κι αυτό, τώρα σου κάνω;
(2 / Το φουστάνι) Άσε τα κρυφά κρυμμένα. Λυπήσου τη ψυχή μου. Θέλει να μιλήσει αλλά δε μπορεί. Δεν έχει βήμα. Φοβάται μη τη δεις. Φοβάται μη δεις αυτό που δεν είναι. Οι κάτοικοι του πλανήτη Αφροδίτη έχουν ανάγκη, δεν ξέρουν άλλο τρόπο, είναι η μόνη τους επιλογή, πρώτα μιλούν, μετά καταλαβαίνουν. Ο λόγος είναι δοκιμή. Μη με παίρνεις της μετροιτής. Παρε το δοκιμαστικά και εσύ. Αν δε σου κάνει επέστρεψε το. Θα το ξαναφορέσω και αν ταιριάζει ακόμη στην εποχή μου θα το κρατήσω. Αλλιώς θα το δώσω σε κάποιον άλλον. Να κάνει κι αυτός πρόβα. Να πειραματιστεί και μετά να προχωρήσει. Μπροστά, πίσω, δεξιά, αριστερά. Ίδια κατεύθυνση, άλλη, τι σημασία έχει. Αλλού. Να συλλέγει, να συλλέγω εμπειρίες. Να μεταμορφώνομαι, να χωράω κάπου, μέσα μου, μέσα σου, εκεί, εδώ. Και μετά να μη χωράω, να μεταλλάσομαι πάλι. Μαζί σου, μόνη, ξανά. Από την αρχή, το τέλος, τη μέση, αρχίζω, ξαναξεκινώ, συνεχίζω, αποτελειώνω, προχωράω. Το ρούχο το σημερινό δε θα το φοράω πάντα. Μπορεί να το βαρεθώ, μπορεί να σκειστεί, κάπως να λερωθεί, δε το κρατώ καλά φυλλαγμένο, δε με νοιάζει. Αν είναι επίκαιρο κάπου θα το ξαναβρώ. Αν όχι θα το θυμάμαι από τις φωτογραφίες. Άμα πρόλαβα να τραβήξω μία. Αλλιώς στη μνήμη. Ή στη λήθη. Μπορεί να γελάσω που το βλέπω, μπορεί να θυμώσω που έκανα το ατόπημα να το βάλω. Δε μπορώ να ξέρω. Αυτή τη στιγμή είναι το αγαπημένο μου. Για αυτό σου λέω. Άσε τα κρυφά κρυμμένα. Μόνο μη διαλέξεις το φουστάνι που σου αρέσει και μου το φορέσεις. Ζωγράφισε το και αν μου αρέσει, εγώ θα το ράψω μόνη μου, βελονιά τη βελονιά, κομματάκι κομματάκι και θα είναι δικό μου. Για όσο είναι.
(3) Νόμιζα ότι δεν έχω φόβο. Ότι ανήκω αλλού, εκεί που δε θέλω να ανήκω, αλλά αλλού. Τα μάτια μου ήτανε τυφλά για τόσο καιρό και ξεχασα ότι κάπου μέσα τους υπήρχε η ικανότητα να δουν. Ένα βλέμμα αρκεί, ξεκλειδώνει. Ένα βλέμμα μπορεί να αναποδογυρίσει τα πάντα. Να με σηκώσει και να με πάρει. Να με ταξιδέψει. Εκεί που δε θέλω να επιστρέψω. Αρκεί να θέλει. Άφησα το βλέμμα πίσω μου και το βήμα μου ήτανε ελαφρύ, εγώ γλυκειά, μέσα. Άσε αυτή τη στιγμή μόνο. Μου αρκεί. Αλάφρυνα για λίγο, τώρα θέλω να βαρύνω. Μη μου φέρεις άλλες, ω μοίρα μου εσύ. Αυτή τη μία την αντέχω. Θα τη προσπεράσω. Αρκεί να είναι μονάχη της. Μη μου τη ζευγαρώσεις. Μη πάρω θάρρος. Αφου μου αρέσουνε τα ρίσκα, θα το τολμήσω, και θα αφεθώ. Αλοιμονό μου.
Παρασκευή, Σεπτέμβριος 15, 2006
Boy has been smsinggirl frequently. Girl gets scared.
(4) Πλάθω ιστορίες με το μυαλό μου πάλι, φαντασιώνομαι, φαντάζομαι, σκέφτομαι. Αναρωτιέμαι. Τα συγκείμενα, ερμηνεύω όπως μου κατέβει. Δε σημαίνει τίποτα, ένα βλέμμα, ένας καλός λόγος, ένα άγγιγμα, ένα ποίημα. Ίσως δεν είναι για σένα, ίσως είναι για την ιδέα σου, ίσως είναι για κάτι άλλο. Δε σημαίνει τίποτα. Δε το θέλω να σημαίνει. Φοβάμαι. Αν σημαίνει αλίμονο μου. Αλιμονό σου. Φοβάμαι την ανάγκη μου να ερωτευτώ. Φοβάμαι την ανάγκη σου να ερωτευτείς. Να μη γίνω ο βαλτήρας σου για τη φυγή σου. Να μη γίνεις ο βαλτήρας μου για τη φυγή μου. Αλιμονο. Να ξεδιαλλέξω τα αληθινά από τα επίκτητα. Να μείνω καθάρια και να πω ναι. Σώπα καρδιά μου, σώπα ψυχή μου, οι κραυγές σας με ξεκουφαίνουν. Αφήστε και τη λογική να μιλήσει. Έχει σημαντικά πράγματα να πεί. Κουβεντιάστε μαζί της. Να βρείτε την άκρη, να με πάρετε από το χέρι να με οδηγήσετε εκεί που μου πρέπει. Μη με τραβάς ψυχή μου στο χαμό μου. Όχι ξανα. Μη με κρατάς μυαλό μου από τη χαρά μου. Όχι τώρα. Κανετε υπομονή και οι δυό σας πριν με σπώξετε σε δρόμο χωρίς επιστροφή. Σωπάστε για λίγο. Αφήστε τη σιγή μέσα μου. Για λίγο, μόνο για λίγο. Μέσα στη σιωπή να σε ακούσω καθαρά, να καταλάβω, να αναγνωρίσω. Σωπάστε και οι δυό σας και ακούστε τι έχει να σας πεί. Ίσως να ξέρει, ίσως να δείξει το δρόμο. Σωπάστε. Αναμονή. Όχι αντί-στάση. Στάση σκέτη.
Same night girl meets boy again. Boy kisses girl. Girls tells him about secret blog.
Σάββατο, Σεπτέμβριος 16, 2006 (ξημερώματα)
(5) Σήμερα άσε να μιλήσουν μόνο τα κορμιά.Αυριο ρωτάμε και τη ψυχή.
Girl sees boy again. They make love.
Boy is honest. He is involved and confused. Let us wait and see, he says. Girl obliges.
Κυριακή, Σεπτέμβριος 17, 2006
(6) Και ξαφνικά σιγή. Όχι, όχι. Ανεπαίσθητο σιγομουρμούρισμα, γλυκό, τρυφερό, χαιδεύει και τη ψυχή και το μυαλό. Και αυτά σωπαίνουν. Περιμένουν. Χαίρονται τη μνήμη και περιμένουν. Το μυαλό δεν αναλύει. Η ψυχή δεν επιθυμεί. Μόλις κάτι λογικό πάει να ξεπεταχτεί αμέσως χάνεται. Δε με νοιάζει. Μόλις μια επιθυμία πάει να σχηματιστεί, λέω άστο για αργότερα. Το θέλω αλλά όχι τώρα. Ίσως μετά, αν γίνει, αν δε γίνει, πάλι καλά. Τώρα είναι άλλο. Κρατησέ το όσο κρατήσει. Τίποτα να μη βιάσω, καθόλου να μη βιαστώ. Να αφεθώ σε ότι είναι. Και όπου με βγάλει. Να μη συμμετάσχω μη τυχόν και το χαλάσω. Ότι να είναι. Όσο είναι. Πρώτη φορά δε θέλω να κυριευτώ, δε θέλω να κυριεύσω, πάθος; πόθος; αγωνία; όχι τώρα. Τώρα μόνο έλξη, εκεί να ταξιδέψω αλλά και να μη πάω δε με νοιάζει. Δε προσπαθώ. Θέλω αν θέλεις. Πολύ. Αν σου κάνω. Περιμένω να αναγνωρίσεις, να νοιώσεις, αν ταιριάζω. Και πρώτη φορά αποκαλύπτομαι. Ορίστε όλα τα άσχημα. Δες τα, παρε τα μέσα σου, τα αντέχεις; Μακάρι. Και πρώτη φορά μπορώ και δείχνω το γυμνό μου κορμί χωρίς ντροπή. Αυτό είναι. Σ' αρέσει; Και αφήνω το κορμί ελεύθερο να εκφραστεί χωρίς να με νοιάζει, χωρίς να νοιώθω ανεπαρκής. Έτσι είναι τώρα, το θέλεις; Και δε θέλω τώρα να απαντήσεις, μπορώ να περιμένω. Και δε με νοιάζει ποιά η απάντηση. Και εγώ; μπορώ να απαντήσω; θέλω; αντέχω; ταιριάζεις; όχι τώρα δε ξέρω, μετά. Τώρα, μόνο αυτό. Να αφεθώ στην έλξη. Να χαρώ το τώρα, αμηχανία, βλέμμα, χαμογέλο, μικρές ματιές στη ψυχή. Και το τρεμουλιασμα της ανάσας στο φιλί που δεν είναι σίγουρο αν θέλει να δοθεί και αν ο αποδέχτης το επιθυμεί. Και το άγγιγμα το απαλό που τολμά χωρίς να υπόσχεται.
Boy still smses girl, not so frequently. They meet again.
Τετάρτη, Σεπτέμβριος 20, 2006
(8) Ανήκεις αλλού. Δε θέλω να ανήκεις σε μένα. Θα προτιμούσα να μην ανήκες αλλού. Αλλά πάλι, καλύτερα έτσι. Δε μπορώ να σε διεκδικήσω. Δεν έχω δικαίωμα. Δε θα σου το ζητούσα. Αν ήσουν εκεί για να σε πάρω, πως θα μπορούσα να αντισταθώ. Απληστία θα με έπιανε, και θα στο ζητούσα. Οπότε, ίσως καλύτερα έτσι. Τι να τις κάνω όμως τις επιθυμίες που γεννιούνται; Που να τις καταχωνιάσω; Είναι τόσες πολλές. Το μυαλό μου δεν τις χωράει. Το κορμί μου τις ποθεί. Ιδέες έρχονται και εγώ, σςςςςςςςςςςςςςςςς λέω, σώπα, σίγασε, ησύχασε, όχι ακόμη, ίσως ποτέ, άστο. Σώπα, σώπα. Φύγε, παένε στο καλό. Αργότερα, ίσως. Νεύμα του χεριού, όσο πιο απαλό γίνεται, αέρινο, ανεπαίσθητο, να μη τρομάξω, να μη με φοβίσει η τόση άρνηση. Όχι άλλες επιθυμίες. Κράτα ότι είναι. Ότι. Κεντήματα στη ψυχή οι επιθυμίες. Για λίγο μόνο παρουσιάζονται, με τσιμπάνε, αουτς, και φεύγουν. Τις αποκρούω, σπρώχνοντας τες στη πλάτη, μαλακά, συγκαταβατικά. Όχι ακόμη. Αργότερα, ίσως. Ένα πρωί να περάσεις από το σπίτι; Βελονιά. Ένα βράδυ να μείνουμε πιο αργά, ως το ξημέρωμα; Βελονιά. Να τηλεφωνήσω, να σε ακούσω; Βελονιά. Έχω ένα μαγικό μέρος να σου δείξω… Βελονιά. Όχι αυτά, αυτά δε μπορώ. Αυτά τα κάνουν τα ζευγάρια. Τα ζευγάρια μοιράζονται. Όχι ακόμη. Είναι νωρίς, να μη βιαστώ, να μη βιάσω. Εγώ να μείνω μακριά. Εσύ να οδηγήσεις. Τώρα να χαρώ την αναμονή. Βελονιά. Ίσως περιμένω κάτι που δε θα έρθει. Σταυροβελονιά. Και κόμπος.
Πέμπτη, Σεπτέμβριος 21, 2006
(9) Και δε με νοιάζει αν όλα τα ξέρεις γιατί εγώ δε ξέρω τίποτα. Οπότε κανείς δε ξέρει τίποτα. Δοκιμές κάνω είπαμε. Δε σημαίνει τίποτα. Ίσως σημαίνει τα πάντα. Και τις απαντήσεις δε τις θέλω. Δε με αφορούν. Ούτε τις ερωτήσεις θέλω. Ούτε αυτές με αφορούν. Σιγή θέλω. Σιωπή. Μέσα μου. Μόνο αυτό. Το παλεύω. Φαίνεται μάταιο, αλλά το παλεύω. Και μπορεί να φοβάμαι τον εαυτό μου, τις σκέψεις μου, τα αισθήματα μου, να ψάχνω τρόπους αντίδρασης διαφορετικούς από τους δοκιμασμένους αλλά... Δεν είμαι σίγουρη ότι φταίνε οι τρόποι, μάλλον οι συνθήκες. Μάλλον και τα δύο. Η μούτζα που μου δώσανε όταν γεννήθηκα. Η μούτζα που δίνω κάθε μέρα στο καθρέπτη. Επειδή εγώ τον καθρέπτη δε τον κοιτάζω. Δε μπορώ. Άσε σου λέω τραβάω ζόρια, δεν είναι τώρα η στιγμή, για επιθυμίες έξω από μένα. Τώρα είναι μόνο για μένα, μόνο για τον εαυτό μου επιθυμίες, αυτές να ανακαλύψω, αυτές να εκπληρώσω. Έλα όμως που η επιθυμία θεριεύει μέσα μου. Αυτήν την επιθυμία πως να τη διώξω; Προσπαθώ να αφεθώ. Αλλά αυτό δε θα πρεπε να το προσπαθουσα. Θα έπρεπε να είναι φυσικό. Όμως η φύση μου είναι άλλη. Να δίνομαι. Αυτοκαταταστροφικά. Καταστροφικά σκέτο. Ίσως αύριο. Δε ξέρω. Μαθαίνω.
Girl sees boy again. They make love again. 2 days later girl reads in his blog that he is in love with someone else. Girl cries. No reason to keep my soul from public view. Girl informs boy that this post is coming. (fails to say, something you did not do, you did not spare me the ugly surprise) Boy is angry. Well, life is not fair, now, is it?
Τρίτη, Σεπτεμβρίου 26, 2006
Να και κάτι που δε θα καταλάβω ΠΟΤΕ, μα ΠΟΤΕ
Α, ο έρωτας. Ο έρωτας είναι, είναι … είναι μια άλλη ιστορία, μεγάλη ιστορία, μπερδεμένη. Από δω και από κει που λες. Μεταβλητός, άπιαστος, ακαταλαβίστικος. Εμένα που με βλέπεις έκατσα στα θρανία του πολλές φορές, πάντα μετεξεταστέα. Δεν έχει SOS θέματα εκεί. Όλα παίζουν, και οι επικεφαλίδες και τα ψιλά γράμματα. Και η ύλη αλλάζει. Ανάλογα με το δάσκαλο. Άσε σου λέω μη το ψάχνεις, δύσκολο θέμα. Σου αρέσει να ακούς ιστορίες; Τι να σου πω παιδάκι μου, σάματις και ξέρω; Τι να ξέρω; Σε αφήνει ο έρωτας να καταλάβεις νομίζεις; Όχι, όχι, όχι. Δε θα ‘χε γούστο έτσι καρδιά μου. Όχι. Σε παίρνει και σε σηκώνει, ναι, σε ξεσηκώνει, και δεν έχεις τόπο να σταθείς. Αυτό κάνει. Δε σου αφήνει περιθώρια να σκεφτείς, να κατανοήσεις, να μάθεις. Όχι, έρχεται μια ωραία πρωία, σου βαράει μία κατακούτελα με τα βέλη του, και μην την είδατε μετά τη καλή σας. Χάθηκε. Εξαφανίστηκε. .Ισοπεδώθηκε.
Πως είναι τα βέλη είπες; Α, για το καθένα αλλιώς, εξαρτάται κι από το δάσκαλο ξέρεις… Τώρα που με ρωτάς όμως, ναι, για μένα ήταν συνήθως βλέμμα το βέλος. Όχι πάντα όμως. Μπορεί να ήταν και φωνή, μπορεί να ήταν και χάδι, μπορεί και χαμόγελο. Εξαρτάται. Ποτέ δε ξέρεις πως θα έρθει. Μέρος της μαγείας. Τρομάρα της.Και μετά, ωχ, ωχ, ωχ. Κυριεύεσαι, χάνεται όλος ο υπόλοιπος κόσμος, και μένει μόνο αυτός. Τίποτα άλλο δεν έχει ουσία, αξία, ενδιαφέρον. Ολοκληρωτισμός. Μηδενισμός. Παραζάλη. Ποιος με είδε ερωτευμένη και δε με φοβήθηκε. Και φωτιά, αχ αυτή η φωτιά. Πυρπόληση. Ολοκαύτωμα. Κάρβουνο γίνονται όλα. Στάχτη. Κι αν είσαι τυχερός μέσα από τη στάχτη αναγεννάσαι, σα το Φοίνικα ένα πράγμα, φρέσκος, νεαρός, ζωντανός. Αυτό ιδίως, ζωντανός. Αλλά για να γίνει η αναγέννηση χρειάζεται θέληση, κίνητρο, ανταπόκριση. Φωτιά στη φωτιά. Να σμίξουν και να ανέβει η φλόγα ψηλά. Να γίνει μπλε η κορυφή της. Σα τη θάλασσα, νερό να ισορροπεί τη φλόγα, να δροσίζει τη κάψα. Όχι πολύ όμως. Μη τυχόν και σβήσει. Όχι ότι δε θα σβήσει, κάποια στιγμή σβήνει. Και τετέλεσθαι. Μένεις με τις στάχτες στα χέρια να απορείς από πού και ως που άναψε η φωτιά. Και να θυμάσαι τη ζέστα της. Και η μνήμη να είναι χειρότερη φωτιά. Άσε σου λέω, καλύτερα χωρίς. Μπορείς, μπορείς. Νομίζεις ότι δε μπορείς αλλά στο κεφάλι σου όλα. Και αυτό επιλογή είναι τι νόμιζες; Εγώ; Μη κρίνεις από μένα τώρα. Για μένα ο έρωτας είναι ναρκωτικό, ποτίζει το αίμα μου, το είναι μου. Δε μπορώ να ανασάνω χωρίς, δε μπορώ να ανασάνω με. Κι εγώ, για τους εραστές μου ναρκωτικό. Το νοιώθουν και τη κάνουν λαμόγια. Κάποιοι όμως παρασύρονται. Εθίζονται. Και τους κατασπαράζω. Τίποτα δε μένει όρθιο. Και μετά πάλι στα θρανία. Αφού, σου είπα, μετεξεταστέα. Αλλά, όταν έπιανα θέμα και ήταν κι ο δάσκαλος μάγκας, εκεί να δεις. Δε σου λέω τίποτα. Εκεί αξίζει. Δε συμβαίνει εύκολα αυτό όμως. Οπότε, άσε, καλύτερα χωρίς.
Πως είναι τα βέλη είπες; Α, για το καθένα αλλιώς, εξαρτάται κι από το δάσκαλο ξέρεις… Τώρα που με ρωτάς όμως, ναι, για μένα ήταν συνήθως βλέμμα το βέλος. Όχι πάντα όμως. Μπορεί να ήταν και φωνή, μπορεί να ήταν και χάδι, μπορεί και χαμόγελο. Εξαρτάται. Ποτέ δε ξέρεις πως θα έρθει. Μέρος της μαγείας. Τρομάρα της.Και μετά, ωχ, ωχ, ωχ. Κυριεύεσαι, χάνεται όλος ο υπόλοιπος κόσμος, και μένει μόνο αυτός. Τίποτα άλλο δεν έχει ουσία, αξία, ενδιαφέρον. Ολοκληρωτισμός. Μηδενισμός. Παραζάλη. Ποιος με είδε ερωτευμένη και δε με φοβήθηκε. Και φωτιά, αχ αυτή η φωτιά. Πυρπόληση. Ολοκαύτωμα. Κάρβουνο γίνονται όλα. Στάχτη. Κι αν είσαι τυχερός μέσα από τη στάχτη αναγεννάσαι, σα το Φοίνικα ένα πράγμα, φρέσκος, νεαρός, ζωντανός. Αυτό ιδίως, ζωντανός. Αλλά για να γίνει η αναγέννηση χρειάζεται θέληση, κίνητρο, ανταπόκριση. Φωτιά στη φωτιά. Να σμίξουν και να ανέβει η φλόγα ψηλά. Να γίνει μπλε η κορυφή της. Σα τη θάλασσα, νερό να ισορροπεί τη φλόγα, να δροσίζει τη κάψα. Όχι πολύ όμως. Μη τυχόν και σβήσει. Όχι ότι δε θα σβήσει, κάποια στιγμή σβήνει. Και τετέλεσθαι. Μένεις με τις στάχτες στα χέρια να απορείς από πού και ως που άναψε η φωτιά. Και να θυμάσαι τη ζέστα της. Και η μνήμη να είναι χειρότερη φωτιά. Άσε σου λέω, καλύτερα χωρίς. Μπορείς, μπορείς. Νομίζεις ότι δε μπορείς αλλά στο κεφάλι σου όλα. Και αυτό επιλογή είναι τι νόμιζες; Εγώ; Μη κρίνεις από μένα τώρα. Για μένα ο έρωτας είναι ναρκωτικό, ποτίζει το αίμα μου, το είναι μου. Δε μπορώ να ανασάνω χωρίς, δε μπορώ να ανασάνω με. Κι εγώ, για τους εραστές μου ναρκωτικό. Το νοιώθουν και τη κάνουν λαμόγια. Κάποιοι όμως παρασύρονται. Εθίζονται. Και τους κατασπαράζω. Τίποτα δε μένει όρθιο. Και μετά πάλι στα θρανία. Αφού, σου είπα, μετεξεταστέα. Αλλά, όταν έπιανα θέμα και ήταν κι ο δάσκαλος μάγκας, εκεί να δεις. Δε σου λέω τίποτα. Εκεί αξίζει. Δε συμβαίνει εύκολα αυτό όμως. Οπότε, άσε, καλύτερα χωρίς.
Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 25, 2006
Αγάπη: μη συγχέουμε το συναίσθημα με τη συμπεριφορά...
Συνεχίζοντας από το προηγούμενο ποστίδιο και θέλοντας να καταγράψω για άλλη μια φορά το πως βιώνω εγώ την αγάπη. Η άποψη μου αυτή είναι κατασταλλαγμένη, ίσως όχι απόλυτο βίωμα ακόμη, αλλά νομίζω θα μου κάνει παρέα μέχρι να κλείσω τα ματάκια μου.
Για μένα η αγάπη εκφράζεται ως άνευ όρων αποδοχή, εννοώντας ότι δέχομαι αυτό που είσαι σήμερα και αυτό που θα είσαι αύριο, μπορεί να μη μου αρέσει, μέσα μου να επιθυμούσα κάτι άλλο, αλλά σε αγαπώ ανεξάρτητα από αυτό που είσαι. Θεωρώ ότι η αγάπη είναι ολική κατάσταση της ψυχής, περιλαμβάνει όλη τη φύση, δηλαδή εμένα, τους άλλους, το περιβάλλον, τις καταστάσεις. Ως ολική κατάσταση ψυχής, δεν υπάρχει χώρος για μίσος, δε μπορώ να έχω μίσος για ένα κομμάτι της ζωής και αγάπη για άλλο. Είναι ασύμβατο.
Δε μιλάω για έρωτα, μιλάω για αγάπη. Ο έρωτας είναι μια άλλη κατάσταση όπου λειτουργούν άλλες διεργασίες, ένστικα, δεδομένα.
Αλλά, επειδή είμαστε άνθρωποι (και ευτυχώς), με λάθη, πάθη, κάπως πλασμένοι από το γενετικό μας κώδικα και τα βιώματα μας, η συμπεριφορά μας καθορίζεται και από άπειρους άλλους παράγοντες εκτός από την αγάπη. Μπορεί να σε αγαπώ αλλά η συμπεριφορά μου να δείχνει μη αγάπη. Στα μάτια σου, επειδή δε ταιριάζει με τις προσδοκίες σου για το πως συμπεριφέρεται κάποιος που αγαπά, στα μάτια μου, γιατί ωθούμαι από άλλες δυνάμεις, ξέχωρες από την αγάπη μου για σένα, να δρω όπως δρά κάποιος που δε σε αγαπά.
Το προαναφερθέν είναι ένα ακόμη μάθημα που μου δίνει καθημερινά ο γιός μου. Για την αγάπη μου για αυτόν δεν έχω ουδεμία αμφιβολία. Γεννήθηκε μαζί με αυτόν, τη στιγμή που τον είδα πρώτη φορά, σε συνθήκες αντίξοες, και παρόλο που ο ερχομός του μου είχε διαλύσει τη ζωή. Πριν τον γεννήσω πίστευα ότι δε θα μπορούσα καν να τον συμπαθήσω, μόλις τον είδα, απλά πλυμμήρισα από αγάπη. Και η αγάπη θεριεύει, ανατροφοδοτείται όχι από αυτό που ο Ιάσωνας γίνεται, ή από αυτά που κάνει και επιστρέφει σε μένα. Ανατροφοδοτείται μόνο και μόνο από την ύπαρξη του. Και η αποδοχή είναι ολοκληρωτική.
Κι όμως
Δε του προσφέρω όλα αυτά που ξέρω ότι έχει ανάγκη, ακόμη κι όταν τα ζητάει, όχι από έλλειψη αγάπης, αλλά επειδή δεν αντέχω, είναι πάνω από μένα και τις δυνάμεις μου. Ναι, θα μπορούσα να το κάνω, να θυσιαστώ, και να είμαι η ηρωίδα μάνα, αλλά για πόσο; Ένα, δύο, πέντε χρόνια; Πότε η προσφορά θα μετατρεπότανε σε πίκρα και αναμονή ανταπόδοσης;
Κι έτσι,
φεύγω το βράδυ και βγαίνω, κι ας μου ζητάει να μείνω (μας πως είναι δυνατόν να μη θέλεις να είσαι κάθε στιγμή με αυτόν που αγαπάς;),
αρνούμαι να παίξω μαζί του μερικές φορές γιατί βαριέμαι (μας πως είναι δυνατόν να βαριέσαι αυτόν που αγαπάς;),
θυμώνω και φωνάζω (μας πως είναι δυνατόν να τρομοκρατείς αυτόν που αγαπάς;)
και η χειρότερη προδοσία της αγάπης μου; Του δείχνω πως λειτουργεί ο κόσμος, τον διαμορφώνω, αυτή είναι μια από τις δουλειές μου ως γονιός άλλωστε, αλλά το κάνω σύμφωνα με τις δικές μου αξίες, καταβολές, πιστεύω. Πιθανότατα αντίθετα στο είναι του, σε αυτό που θα του ταίριαζε. (Παρα)μορφώνοντας τον, προδίδω την αποδοχή μου για αυτόν, στην ουσία την αγάπη μου.
Και αν σε αυτή τη σχέση που η αγάπη είναι αναμφίβολα υπαρκτή, η συμπεριφορά μου είναι τόσο ξένη στην αγάπη, πόσο μάλλον σε άλλες. Και αυτό που βλέπω να συμβαίνει σε αυτή τη σχέση, το επεκτείνω σε όλες μου τις σχέσεις, και το αναγνωρίζω σε όλους τους ανθρώπους.
Οπότε ναι, μη συγχέετε το συναίσθημα με τη συμπεριφορά, είναι ανεξάρτητα, πηγάζουν από διαφορετικά κομμάτια του εαυτού μας.
Για μένα η αγάπη εκφράζεται ως άνευ όρων αποδοχή, εννοώντας ότι δέχομαι αυτό που είσαι σήμερα και αυτό που θα είσαι αύριο, μπορεί να μη μου αρέσει, μέσα μου να επιθυμούσα κάτι άλλο, αλλά σε αγαπώ ανεξάρτητα από αυτό που είσαι. Θεωρώ ότι η αγάπη είναι ολική κατάσταση της ψυχής, περιλαμβάνει όλη τη φύση, δηλαδή εμένα, τους άλλους, το περιβάλλον, τις καταστάσεις. Ως ολική κατάσταση ψυχής, δεν υπάρχει χώρος για μίσος, δε μπορώ να έχω μίσος για ένα κομμάτι της ζωής και αγάπη για άλλο. Είναι ασύμβατο.
Δε μιλάω για έρωτα, μιλάω για αγάπη. Ο έρωτας είναι μια άλλη κατάσταση όπου λειτουργούν άλλες διεργασίες, ένστικα, δεδομένα.
Αλλά, επειδή είμαστε άνθρωποι (και ευτυχώς), με λάθη, πάθη, κάπως πλασμένοι από το γενετικό μας κώδικα και τα βιώματα μας, η συμπεριφορά μας καθορίζεται και από άπειρους άλλους παράγοντες εκτός από την αγάπη. Μπορεί να σε αγαπώ αλλά η συμπεριφορά μου να δείχνει μη αγάπη. Στα μάτια σου, επειδή δε ταιριάζει με τις προσδοκίες σου για το πως συμπεριφέρεται κάποιος που αγαπά, στα μάτια μου, γιατί ωθούμαι από άλλες δυνάμεις, ξέχωρες από την αγάπη μου για σένα, να δρω όπως δρά κάποιος που δε σε αγαπά.
Το προαναφερθέν είναι ένα ακόμη μάθημα που μου δίνει καθημερινά ο γιός μου. Για την αγάπη μου για αυτόν δεν έχω ουδεμία αμφιβολία. Γεννήθηκε μαζί με αυτόν, τη στιγμή που τον είδα πρώτη φορά, σε συνθήκες αντίξοες, και παρόλο που ο ερχομός του μου είχε διαλύσει τη ζωή. Πριν τον γεννήσω πίστευα ότι δε θα μπορούσα καν να τον συμπαθήσω, μόλις τον είδα, απλά πλυμμήρισα από αγάπη. Και η αγάπη θεριεύει, ανατροφοδοτείται όχι από αυτό που ο Ιάσωνας γίνεται, ή από αυτά που κάνει και επιστρέφει σε μένα. Ανατροφοδοτείται μόνο και μόνο από την ύπαρξη του. Και η αποδοχή είναι ολοκληρωτική.
Κι όμως
Δε του προσφέρω όλα αυτά που ξέρω ότι έχει ανάγκη, ακόμη κι όταν τα ζητάει, όχι από έλλειψη αγάπης, αλλά επειδή δεν αντέχω, είναι πάνω από μένα και τις δυνάμεις μου. Ναι, θα μπορούσα να το κάνω, να θυσιαστώ, και να είμαι η ηρωίδα μάνα, αλλά για πόσο; Ένα, δύο, πέντε χρόνια; Πότε η προσφορά θα μετατρεπότανε σε πίκρα και αναμονή ανταπόδοσης;
Κι έτσι,
φεύγω το βράδυ και βγαίνω, κι ας μου ζητάει να μείνω (μας πως είναι δυνατόν να μη θέλεις να είσαι κάθε στιγμή με αυτόν που αγαπάς;),
αρνούμαι να παίξω μαζί του μερικές φορές γιατί βαριέμαι (μας πως είναι δυνατόν να βαριέσαι αυτόν που αγαπάς;),
θυμώνω και φωνάζω (μας πως είναι δυνατόν να τρομοκρατείς αυτόν που αγαπάς;)
και η χειρότερη προδοσία της αγάπης μου; Του δείχνω πως λειτουργεί ο κόσμος, τον διαμορφώνω, αυτή είναι μια από τις δουλειές μου ως γονιός άλλωστε, αλλά το κάνω σύμφωνα με τις δικές μου αξίες, καταβολές, πιστεύω. Πιθανότατα αντίθετα στο είναι του, σε αυτό που θα του ταίριαζε. (Παρα)μορφώνοντας τον, προδίδω την αποδοχή μου για αυτόν, στην ουσία την αγάπη μου.
Και αν σε αυτή τη σχέση που η αγάπη είναι αναμφίβολα υπαρκτή, η συμπεριφορά μου είναι τόσο ξένη στην αγάπη, πόσο μάλλον σε άλλες. Και αυτό που βλέπω να συμβαίνει σε αυτή τη σχέση, το επεκτείνω σε όλες μου τις σχέσεις, και το αναγνωρίζω σε όλους τους ανθρώπους.
Οπότε ναι, μη συγχέετε το συναίσθημα με τη συμπεριφορά, είναι ανεξάρτητα, πηγάζουν από διαφορετικά κομμάτια του εαυτού μας.
Κυριακή, Σεπτεμβρίου 24, 2006
Κυκλικές διαδρομές αγάπης
Με αφορμή ποστάκι που ξεκίνησα να γράφω σήμερα για το άλλο μου blog, είχα σήμερα στο μυαλό μου τις προσδωκίες, φαντασιώσεις, πιστεύω που έχω (έχουμε;) για ίδανικούς εραστές και ιδεατούς έρωτες. Πως αλλιώς τα περιμένουμε κι αλλιώς είναι. Και πως όλο αυτό το "όνειρο" έχει δημιουργηθεί μέσα από τη λογοτεχνία και το κινηματογράφο. Ίσως και από σχέσεις που βλέπουμε γύρω μας, μόνο που αυτό που "φαίνεται" συνήθως απέχει από αυτό που το ζευγάρι βιώνει στις ιδιωτικές του στιγμές.
Σήμερα σε μια ταινία που είδα η πρωταγωνίστρια λέει
"Αγάπη είναι να μη χρειάζεται να ζητάς"
Και σκέφτηκα, σε πιά σφαίρα επιστημονικής φαντασίας συμβαίνει αυτο; Όχι στο δικό μου κόσμο. Ωραία θα ήταν αλλά δεν είναι εφικτό. Εδώ στο γιό μου και πρέπει να μου ζητήσει και για την αγάπη αυτή δεν έχω αμφιβολίες.
Ίσως να το κάναμε λιγότερο απαιτητικό
"Αγάπη είναι να ζητάς και να παίρνεις"
Αλλά και πάλι, αν αυτό που ζητάω είναι υπερβολικό; Και καλά ο άλλος αγαπά και δίνει ότι ζητάω, αλλά εγώ που ζητώ τον ουρανό με τα άστρα τον αγαπώ; Που είναι ο σεβασμός;
Οπότε θα το λιγοστέψω κι άλλο
"Αγάπη είναι να ζητάς και να παίρνεις αυτό που ο άλλος μπορεί να δώσει"
Χμμμ, εδώ κάτι γίνεται. Και ίσως σε ένα ιδανικό κόσμο, με έναν ιδανικό εραστή να μπορούσα να τολμήσω και αυτό
"αγάπη είναι να χρειάζομαι αυτό που είσαι έτοιμος να μου δώσεις"
Κι έτσι κάνω κύκλο και επιστρέφω στα λόγια της πρωταγωνίστριας
"Αγάπη είναι να μη χρειάζεται να ζητάς, γιατί ότι σου δίνω σου αρκεί και ότι μου δίνεις μου αρκεί"
*** Η ταινία ήταν "Ρηγάδες για μια ντάμα". Παρανοική, σουρεαλιστική ταινία με τελείως αλλού για αλλού χαρακτήρες, θύμιζε και κάτι από Κουστορίτσα. Εμένα μου άρεσε, της παρέας μου όχι. Τα τελευταία είκοσι λεπτά πάντως, είναι ένας καταπληκτικός λόγος επάνω στις σχέσεις ενηλίκων-παιδιών.
Σήμερα σε μια ταινία που είδα η πρωταγωνίστρια λέει
"Αγάπη είναι να μη χρειάζεται να ζητάς"
Και σκέφτηκα, σε πιά σφαίρα επιστημονικής φαντασίας συμβαίνει αυτο; Όχι στο δικό μου κόσμο. Ωραία θα ήταν αλλά δεν είναι εφικτό. Εδώ στο γιό μου και πρέπει να μου ζητήσει και για την αγάπη αυτή δεν έχω αμφιβολίες.
Ίσως να το κάναμε λιγότερο απαιτητικό
"Αγάπη είναι να ζητάς και να παίρνεις"
Αλλά και πάλι, αν αυτό που ζητάω είναι υπερβολικό; Και καλά ο άλλος αγαπά και δίνει ότι ζητάω, αλλά εγώ που ζητώ τον ουρανό με τα άστρα τον αγαπώ; Που είναι ο σεβασμός;
Οπότε θα το λιγοστέψω κι άλλο
"Αγάπη είναι να ζητάς και να παίρνεις αυτό που ο άλλος μπορεί να δώσει"
Χμμμ, εδώ κάτι γίνεται. Και ίσως σε ένα ιδανικό κόσμο, με έναν ιδανικό εραστή να μπορούσα να τολμήσω και αυτό
"αγάπη είναι να χρειάζομαι αυτό που είσαι έτοιμος να μου δώσεις"
Κι έτσι κάνω κύκλο και επιστρέφω στα λόγια της πρωταγωνίστριας
"Αγάπη είναι να μη χρειάζεται να ζητάς, γιατί ότι σου δίνω σου αρκεί και ότι μου δίνεις μου αρκεί"
*** Η ταινία ήταν "Ρηγάδες για μια ντάμα". Παρανοική, σουρεαλιστική ταινία με τελείως αλλού για αλλού χαρακτήρες, θύμιζε και κάτι από Κουστορίτσα. Εμένα μου άρεσε, της παρέας μου όχι. Τα τελευταία είκοσι λεπτά πάντως, είναι ένας καταπληκτικός λόγος επάνω στις σχέσεις ενηλίκων-παιδιών.
Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 21, 2006
Υπενθύμιση προς εαυτόν και αλλήλους
Να θυμηθώ ότι
1. Ο καθένας τραβάει τα ζόρια του (της).
2. Αυτά επηρεάζουν και τη συμπεριφορά του (της).
3. Ουδεμία σχέση έχει η συμπεριφορά αυτή με εμένα
4. Να μη το παίρνω προσωπικά
5. Δε μπορώ να κατανοήσω γιατί δε τραβάω τα δικά του (της) ζόρια
6. Δε μπορώ να απαλύνω πόνο που δε κατανοώ
7. Άμα θέλει να τον (την) κατανοήσω θα μου πει
8. Και να μου πει δε σημαίνει ότι θα καταλάβω
9. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να είμαι εκεί
10. Δε ξέρω απαραίτητα τον τρόπο να είμαι παρούσα
Α ναι,
Κι εγώ τραβάω τα ζόρια μου, εξού και η συμπεριφορά μου, μη το παίρνεις προσωπικά, δε μπορείς να με καταλάβεις, σου λέω αλλά δεν βρίσκω τα σωστά λόγια, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να είσαι εκεί
Άμα θες, άμα ξέρεις πως
1. Ο καθένας τραβάει τα ζόρια του (της).
2. Αυτά επηρεάζουν και τη συμπεριφορά του (της).
3. Ουδεμία σχέση έχει η συμπεριφορά αυτή με εμένα
4. Να μη το παίρνω προσωπικά
5. Δε μπορώ να κατανοήσω γιατί δε τραβάω τα δικά του (της) ζόρια
6. Δε μπορώ να απαλύνω πόνο που δε κατανοώ
7. Άμα θέλει να τον (την) κατανοήσω θα μου πει
8. Και να μου πει δε σημαίνει ότι θα καταλάβω
9. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να είμαι εκεί
10. Δε ξέρω απαραίτητα τον τρόπο να είμαι παρούσα
Α ναι,
Κι εγώ τραβάω τα ζόρια μου, εξού και η συμπεριφορά μου, μη το παίρνεις προσωπικά, δε μπορείς να με καταλάβεις, σου λέω αλλά δεν βρίσκω τα σωστά λόγια, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να είσαι εκεί
Άμα θες, άμα ξέρεις πως
Μελαγχόλησα
Αφορμή πρόσφατο ποστ του Padrazo και η εκεί συζήτηση
Νοιώθω ώρες ώρες ότι η ζωή μου είναι ένα roller coaster.
Πανέμορφο, σε πετάει στον ουρανό και μετά πάλι στη γή,
Στιγμές γρήγορο, νοιώθω το δέρμα μου να κολλάει στο πρόσωπο, τα έξω να έρχονται μέσα,
Στιγμές βασανιστικά αργό, υποχρεώνομαι να ακούω το χτύπο της καρδιάς
Με φέρνει ανάποδα αλλά με κρατάει γερά, φοβάμαι ότι θα πέσω στο κενό, αλλά ξέρω ότι δεν έχω φόβο, σύντομα θα ξαναέρθω όρθια
Η διαδρομή προδιαγεγραμμένη αλλά όταν τη διανύω τη νοιώθω τόσο απρόβλεπτη
Εννίοτε είναι μπερδεμένο κουβάρι
Μα τόσο πολύχρωμο, και φωτεινό, και ζωντανό
Θέλω όμως κάποιες στιγμές
Να κατέβω από το roller coaster
Και να ήταν η ζωή μια θάλασσα
Και να χωθώ μέσα στο απέραντο γαλάζιο
Πολύ πολύ βαθιά
Εκεί που δεν έχει ποτέ φουρτούνα
εκεί που κανένας ήχος δε φτάνει
αστέρι της θάλασσας μου εγώ
Και θέλω κάποιες στιγμές να ήταν η ζωή μια έρημος
Χωρίς οάσεις, χωρίς υπόσχεση οάσεων
Να σκεπαστώ με ζεστή άμμο
και εκεί να μείνω
Γιατί, αυτό που θέλω το αντέχω
γιαυτό το θέλω άλλωστε
Και αντέχω να μην έχω αυτό που θέλω
Και αντέχω να μη ξέρω τι θέλω
Και αντέχω να υποκρίνομαι ότι δε θέλω
Και αντέχω να τολμώ να θέλω
Και αντέχω να τολμώ να μη θέλω
Αλλά να, ώρες ώρες
Θέλω να μη χρειάζεται να αντέχω
μόνο να είμαι, μέσα σε ένα κόσμο που είναι
Νοιώθω ώρες ώρες ότι η ζωή μου είναι ένα roller coaster.
Πανέμορφο, σε πετάει στον ουρανό και μετά πάλι στη γή,
Στιγμές γρήγορο, νοιώθω το δέρμα μου να κολλάει στο πρόσωπο, τα έξω να έρχονται μέσα,
Στιγμές βασανιστικά αργό, υποχρεώνομαι να ακούω το χτύπο της καρδιάς
Με φέρνει ανάποδα αλλά με κρατάει γερά, φοβάμαι ότι θα πέσω στο κενό, αλλά ξέρω ότι δεν έχω φόβο, σύντομα θα ξαναέρθω όρθια
Η διαδρομή προδιαγεγραμμένη αλλά όταν τη διανύω τη νοιώθω τόσο απρόβλεπτη
Εννίοτε είναι μπερδεμένο κουβάρι
Μα τόσο πολύχρωμο, και φωτεινό, και ζωντανό
Θέλω όμως κάποιες στιγμές
Να κατέβω από το roller coaster
Και να ήταν η ζωή μια θάλασσα
Και να χωθώ μέσα στο απέραντο γαλάζιο
Πολύ πολύ βαθιά
Εκεί που δεν έχει ποτέ φουρτούνα
εκεί που κανένας ήχος δε φτάνει
αστέρι της θάλασσας μου εγώ
Και θέλω κάποιες στιγμές να ήταν η ζωή μια έρημος
Χωρίς οάσεις, χωρίς υπόσχεση οάσεων
Να σκεπαστώ με ζεστή άμμο
και εκεί να μείνω
Γιατί, αυτό που θέλω το αντέχω
γιαυτό το θέλω άλλωστε
Και αντέχω να μην έχω αυτό που θέλω
Και αντέχω να μη ξέρω τι θέλω
Και αντέχω να υποκρίνομαι ότι δε θέλω
Και αντέχω να τολμώ να θέλω
Και αντέχω να τολμώ να μη θέλω
Αλλά να, ώρες ώρες
Θέλω να μη χρειάζεται να αντέχω
μόνο να είμαι, μέσα σε ένα κόσμο που είναι
Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 20, 2006
Υποκειμενικές πραγματικότητες
Διαβάζοντας αυτό το ποστ του παράφωνου. η μόνη σκέψη που μπορούσα να κάνω ήτανε.
¨Βλεπω αυτό που θέλω να δώ, Βλέπω αυτό που θέλω να δω"
Επαναλαμβανόμενη, συνεχής, να με μπερδεύει. Η διαπίστωση παλιά και φυσικά όχι μόνο δική μου. Πόσες φορές δε με έχουν εκνευρίσει λέγοντας μου σκέψου θετικά, υπονοόντας ότι κάθε κατάσταση, όλα είναι θέμα του πως τα αντιλαμβάνομαι. Και έτσι είναι. Έτσι συμβαίνει. Αυτό είναι σίγουρο. Εμένα αυτό γιατί με χαλάει όμως; Γιατί διαβάζοντας τους στίχους και σκεφτόμενη "βλέπω αυτό που θέλω να δω" ένιωσα ένα ρίγος. Που ξέρω τι θέλω να δω; Που ορίζεται αυτό το "θέλω", σε πιό ακριβώς από τα κομμάτια του εαυτού μου, ποιό βιώμα πρόσφατο ή ξεχασμένο το χρωματίζει, και για πόσο θα είναι αυτό το "θέλω" αυτό κι όχι κάποιο άλλο. Όχι πια υποκειμενική πραγματικότητα. Η πραγματικότητα υπάρχει, είναι εκεί, η αλήθεια είναι. Εγώ, εσύ, αυτός, η άλλη δε μπορούμε να την αναγνωρίσουμε. Η αλήθεια είναι εκεί για να τη δούμε, να την νοιώσουμε, να γίνει μνήμη, παρόν, κομμάτι μας.
Πως να καθαρίσω το βλέμμα και να αρχίσω να βλέπω αυτό που πραγματικά είναι;
Ευχαριστώ παράφωνε
¨Βλεπω αυτό που θέλω να δώ, Βλέπω αυτό που θέλω να δω"
Επαναλαμβανόμενη, συνεχής, να με μπερδεύει. Η διαπίστωση παλιά και φυσικά όχι μόνο δική μου. Πόσες φορές δε με έχουν εκνευρίσει λέγοντας μου σκέψου θετικά, υπονοόντας ότι κάθε κατάσταση, όλα είναι θέμα του πως τα αντιλαμβάνομαι. Και έτσι είναι. Έτσι συμβαίνει. Αυτό είναι σίγουρο. Εμένα αυτό γιατί με χαλάει όμως; Γιατί διαβάζοντας τους στίχους και σκεφτόμενη "βλέπω αυτό που θέλω να δω" ένιωσα ένα ρίγος. Που ξέρω τι θέλω να δω; Που ορίζεται αυτό το "θέλω", σε πιό ακριβώς από τα κομμάτια του εαυτού μου, ποιό βιώμα πρόσφατο ή ξεχασμένο το χρωματίζει, και για πόσο θα είναι αυτό το "θέλω" αυτό κι όχι κάποιο άλλο. Όχι πια υποκειμενική πραγματικότητα. Η πραγματικότητα υπάρχει, είναι εκεί, η αλήθεια είναι. Εγώ, εσύ, αυτός, η άλλη δε μπορούμε να την αναγνωρίσουμε. Η αλήθεια είναι εκεί για να τη δούμε, να την νοιώσουμε, να γίνει μνήμη, παρόν, κομμάτι μας.
Πως να καθαρίσω το βλέμμα και να αρχίσω να βλέπω αυτό που πραγματικά είναι;
Ευχαριστώ παράφωνε
Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 18, 2006
(7) άσχετο παραλλήρημα
Είναι αργά και είμαι δουλειά. Τους τελευταίους μήνες χαζεύω στη δουλειά. Δε μπορώ να συγκεντρωθώ. Το μυαλό ξεφεύγει, χάνεται, προσπαθώ μάταια να το συμαζέψω, να επιστρέψω στο πριν, και τίποτα. Επιμένω. Έρχομαι περισσότερες ώρες. Αντιστέκομαι στην αδράνεια του, το μαλώνω, το πιέζω και αυτό θέλει να υπακούσει, να ξεφύγει από τα άλλα, πονά που αποτυγχάνει, που τόσο με απογοητεύει, που άθελα του με πάει στη καταστροφή. Όλες οι κινήσεις μου αυτή τη χρονιά για την αυτοκαταστροφή. Και μετά το σοκ. Όταν συνειδητοποιώ ότι επιτιθέμενη στον εαυτό μου, επιτίθεμαι στο παιδί μου. Στην αρχή μούδιασμα, χαμένη, ταραχή και τρόμος. Τι κάνω; τι κάνω; γιατί δε συνέρχομαι. Και μετά η ερώτηση από τη ψυχολόγα.
Ποια είσαι τελικά. Είσαι κάποια που πρέπει να τη χτυπάς αλύπητα; Ένα αντικείμενο καταστροφής;
Με δυσκολία μπόρεσα να ανοίξω τη πόρτα της και να φύγω. Μουδιασμένη. Πόσο, πόσο να χτυπήσω τον εαυτό μου, πόσο. Πόσο να τον τιμωρήσω; Τι έκανε και αξίζει τέτοια μεταχείρηση; Δε ξέρω, όχι ακόμη, αυτό μένει να ξεδιαλύνει, αλλά από κείνη τη στιγμή λύτρωση. Ντιμπούκ τέλος. Σχεδόν. Αλλά τα ταξίδια του μυαλού, ακυβέρνητα μεν, σε πιό ήρεμες θάλασσες δε. Συνέρχομαι. Αναγεννιέμαι. Τρείς μέρες τώρα νηνεμία. Και σήμερα στη δουλειά καλύτερα. Και μετά το απόγευμα εκεί που το μυαλό πήγε να ξεφύγει, να ψάξει να βρει τη φουρτούνα, ξαφνικά βροντές, αστραπές, χαλασμός. Και έννοιωσα σαν η φύση να με μάλωνε, να μου έλεγε σταμάτα πιά να με καταστρέφεις, κομμάτι μου είσαι, λυπήσου με, έλα πίσω. Και φόρτσαρα και δούλεψα όπως δούλευα πέρυσι. Και η καταιγίδα σταμάτησε. Η μπόρα πέρασε. Η φύση με χαιδεύει. Πέντε μέρες τώρα η φύση με χαιδεύει. Δυναμώνω. Αδειάζω. Καθαρίζω. Και είμαι καλά. Και αύριο ξανά εδώ. Και μεθαυριο. Να σώσω ότι σώζεται. Να επανέλθω. Μπορώ. Προλαβαίνω. Δε φοβάμαι πιά. Είμαι ασφαλής. Ο Ιάσωνας είναι ασφαλής. Μπορώ να μας προστατεύσω.
Ποια είσαι τελικά. Είσαι κάποια που πρέπει να τη χτυπάς αλύπητα; Ένα αντικείμενο καταστροφής;
Με δυσκολία μπόρεσα να ανοίξω τη πόρτα της και να φύγω. Μουδιασμένη. Πόσο, πόσο να χτυπήσω τον εαυτό μου, πόσο. Πόσο να τον τιμωρήσω; Τι έκανε και αξίζει τέτοια μεταχείρηση; Δε ξέρω, όχι ακόμη, αυτό μένει να ξεδιαλύνει, αλλά από κείνη τη στιγμή λύτρωση. Ντιμπούκ τέλος. Σχεδόν. Αλλά τα ταξίδια του μυαλού, ακυβέρνητα μεν, σε πιό ήρεμες θάλασσες δε. Συνέρχομαι. Αναγεννιέμαι. Τρείς μέρες τώρα νηνεμία. Και σήμερα στη δουλειά καλύτερα. Και μετά το απόγευμα εκεί που το μυαλό πήγε να ξεφύγει, να ψάξει να βρει τη φουρτούνα, ξαφνικά βροντές, αστραπές, χαλασμός. Και έννοιωσα σαν η φύση να με μάλωνε, να μου έλεγε σταμάτα πιά να με καταστρέφεις, κομμάτι μου είσαι, λυπήσου με, έλα πίσω. Και φόρτσαρα και δούλεψα όπως δούλευα πέρυσι. Και η καταιγίδα σταμάτησε. Η μπόρα πέρασε. Η φύση με χαιδεύει. Πέντε μέρες τώρα η φύση με χαιδεύει. Δυναμώνω. Αδειάζω. Καθαρίζω. Και είμαι καλά. Και αύριο ξανά εδώ. Και μεθαυριο. Να σώσω ότι σώζεται. Να επανέλθω. Μπορώ. Προλαβαίνω. Δε φοβάμαι πιά. Είμαι ασφαλής. Ο Ιάσωνας είναι ασφαλής. Μπορώ να μας προστατεύσω.
Επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως
Θυμήθηκα σήμερα κάτι που είχε πει η Τσαλιγοπούλου σε συνεντευξή της.
(χε, χε, χε ευτυχώς που μπλογκάρω και το είχα καταγράψει)
Δεν κάνω πιά μακροπρόθεσμα όνειρα. Αφήνω τη ζωή να μου δείξει το επόμενο...
Φαίνεται διαισθανόμουν πόσο σημαντικό είναι, το κατανοούσα, αλλά δεν είχα νοιώσει την ουσία. Τώρα, σιγά σιγά, νομίζω ότι αρχίζει να γίνεται κομμάτι μου. Να καθαρίσει το μυαλό από όνειρα, φαντασιώσεις, επιθυμίες, όλα αυτά που δε ξέρω αν τελικά ανήκουν σε μένα ή στον ιδεατό ευατό μου, ή στο ζαβλακωμένο εαυτό μου, ή στον δήθεν εαυτό μου. Σα φελλός να επιπλεύσω, χωρίς σκοπό, στόχο, μόνο με αφορμή. Να ταξιδέψω όχι σπουδαία ταξίδια, αλλά τα δικά μου. Βήμα, βήμα, να περπατήσω, κοιτάζωντας κοντά μου, δίπλα μου. Όχι πια ν' ατενίζω τον ορίζοντα, ούτε να γυρίζω να κοιτάζω πίσω. Προσεκτικά να βαδίζω για να μη σκοντάψω.
Ελπίζω να κρατήσει. Να γίνει πιο βαθύ. Ίσως και να με γαληνέψει. Θα δείξει.
(χε, χε, χε ευτυχώς που μπλογκάρω και το είχα καταγράψει)
Δεν κάνω πιά μακροπρόθεσμα όνειρα. Αφήνω τη ζωή να μου δείξει το επόμενο...
Φαίνεται διαισθανόμουν πόσο σημαντικό είναι, το κατανοούσα, αλλά δεν είχα νοιώσει την ουσία. Τώρα, σιγά σιγά, νομίζω ότι αρχίζει να γίνεται κομμάτι μου. Να καθαρίσει το μυαλό από όνειρα, φαντασιώσεις, επιθυμίες, όλα αυτά που δε ξέρω αν τελικά ανήκουν σε μένα ή στον ιδεατό ευατό μου, ή στο ζαβλακωμένο εαυτό μου, ή στον δήθεν εαυτό μου. Σα φελλός να επιπλεύσω, χωρίς σκοπό, στόχο, μόνο με αφορμή. Να ταξιδέψω όχι σπουδαία ταξίδια, αλλά τα δικά μου. Βήμα, βήμα, να περπατήσω, κοιτάζωντας κοντά μου, δίπλα μου. Όχι πια ν' ατενίζω τον ορίζοντα, ούτε να γυρίζω να κοιτάζω πίσω. Προσεκτικά να βαδίζω για να μη σκοντάψω.
Ελπίζω να κρατήσει. Να γίνει πιο βαθύ. Ίσως και να με γαληνέψει. Θα δείξει.
Κυριακή, Σεπτεμβρίου 17, 2006
Ονοματοπλασίες
Λόγια καλού μου φίλου που θέλω να κρατήσω
"Όλοι παίρνουμε νέα ονόματα όταν γεννιόμαστε σ' έναν καινούργιο κόσμο"
Και το αντίστροφο καλέ μου, και το αντίστροφο.
Ίσως ένα νέο όνομα να μπορεί να γεννήσει ένα νέο κόσμο. Σκέφτομαι μερικές φορές ότι ένα όνομα είναι κάτι σα αυτοεκπληρούμενη προφητεία για τον φέροντα, τον σμιλεύει, τον μεταμορφώνει.
Το πραγματικό μου όνομα, τουλάχιστον σε μένα, δίνει την αίσθηση κάτι ρομαντικού παραδομένου στη μοίρα (της καταστροφής του) αδυνατώντας να αντισταθεί. Και συνάμα έχει κάτι το νεανικό, το κοριτσίστικο, μια κόρη που αδυνατεί να γίνει γυναίκα, αδυνατεί να ωριμάσει.
Όταν ήμουνα Αγγλία, επειδή οι Άγγλοι βαριούνται, και επειδή ούτως ή άλλως δε μπορούσαν να το προφέρουν, το είχαν κόψει σε μιά μονοσύλλαβη, κοφτή, αποδοτική προσφώνηση. Και έτσι ήμουν εκεί. Αποδοτική, εστιασμένη.
Επιστρέφωντας Ελλάδα και ξαναβαφτιζόμενη το όνομα μου ξανααπεκτησα κάτι από τη κόρη.
Και τρεις μήνες τώρα παίρνω κάτι και από την Αλκιμήδη. Και μου αρέσει.
Τελικά ποιό να μου ταιριάζει;
"Όλοι παίρνουμε νέα ονόματα όταν γεννιόμαστε σ' έναν καινούργιο κόσμο"
Και το αντίστροφο καλέ μου, και το αντίστροφο.
Ίσως ένα νέο όνομα να μπορεί να γεννήσει ένα νέο κόσμο. Σκέφτομαι μερικές φορές ότι ένα όνομα είναι κάτι σα αυτοεκπληρούμενη προφητεία για τον φέροντα, τον σμιλεύει, τον μεταμορφώνει.
Το πραγματικό μου όνομα, τουλάχιστον σε μένα, δίνει την αίσθηση κάτι ρομαντικού παραδομένου στη μοίρα (της καταστροφής του) αδυνατώντας να αντισταθεί. Και συνάμα έχει κάτι το νεανικό, το κοριτσίστικο, μια κόρη που αδυνατεί να γίνει γυναίκα, αδυνατεί να ωριμάσει.
Όταν ήμουνα Αγγλία, επειδή οι Άγγλοι βαριούνται, και επειδή ούτως ή άλλως δε μπορούσαν να το προφέρουν, το είχαν κόψει σε μιά μονοσύλλαβη, κοφτή, αποδοτική προσφώνηση. Και έτσι ήμουν εκεί. Αποδοτική, εστιασμένη.
Επιστρέφωντας Ελλάδα και ξαναβαφτιζόμενη το όνομα μου ξανααπεκτησα κάτι από τη κόρη.
Και τρεις μήνες τώρα παίρνω κάτι και από την Αλκιμήδη. Και μου αρέσει.
Τελικά ποιό να μου ταιριάζει;
Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 14, 2006
Εκπαιδεύοντας τη μαμά Αλκιμήδη
-Τι εστί πλούσιος Μανωλιό μου
-Ο εν τω ολίγα αναπαυόμενος
(**και για μένα όπου πλούσιος, καταλαβαίνω ευτυχισμένος)
Απο χθες κολλημένος στο μυαλό μου αυτός ο διάλογος από την Λωξάνδρα της Μαρίας Ιορδανίδου, αλλά στο δικό μου μυαλό συνεχίζεται
- Μόνο αυτό; Αρκεί;
- Όχι μόνο αυτό, θέλει και να ξέρεις να αντιμετωπίζεις τις αναποδιές.
Να επιθυμείς, να διεκδικείς, αλλά αν δε πάρεις, να προχωράς.
Είπαμε και τα "ολίγα" καλά
- Και άμα χάσεις κάτι από τα "ολίγα";
- Πάλι να προχωράς.
Όταν γεννήθηκε ο γιός μου δύο σκέψεις μόνο, κυρίαρχες. Σοκ, γιατί δεν υπήρχε επιστροφή στη παλιά ζωή και μία ευχή "Να γίνει ευτυχισμένος". Μόνο αυτό. Όλα τα άλλα καλοδεχούμενα αλλά μη αναγκαία. Μόνο να γίνει ευτυχισμένος. Ζητάω πολλά; Πάρα πολλά ίσως, ίσως όχι. Γιατί εύκολο να το λες, αλλά αν εγώ δε ξέρω "πως", πως θα του δείξω; Με υπόνοιες μόνο και στο περίπου γνώση βάλθηκα να κάνω ότι καλύτερο μπορούσα. Και ανακάλυψα ότι μεγαλώνοντας τον Ιάσωνα, ωριμάζω και εγώ. Μαθαίνω.
Ντροπαλή ούσα, σπάνια θα αρθρώσω το λόγο μου να διεκδισω δικαιώματα ή το δίκιο μου. Όμως επειδή ο Ιάσωνας λόγο δεν έχει και αν είχε δε θα ήξερε πως να τον χρησιμοποιήσει, και εγώ οφείλω να τον υπερασπίζομαι και να τον προστατεύω, αναγκάζομαι να αρθρώνω λόγο όπου απαιτείται για αυτόν. Και αποκτώ σιγά σιγά μια συνήθεια και μαθαίνω να αρθρώνω λόγο και για τον εαυτό μου.
Επειδή παιδί είναι, και συγκροτημένο δεν είναι, και είναι από δω και από εκεί, και αλλού για αλλού, εξασκώ την υπομονή μου. Και κάθε μέρα γίνομαι και καλύτερη. Και μαθαίνω τις αντοχές μου και εκεί που ξέρω ότι δε θα μπορέσω να αντεπεξέλθω, ή αποφεύγω τη κατάσταση ή μαθαίνω να ζητώ βοήθεια. Και μαθαίνω να αποδέχομαι τα όρια μου.
Του αρέσει η σταθερότητα, η ρουτίνα, απεχθάνεται τις αλλαγές. Και εγώ μαθαίνω να είμαι σταθερή στο περιβάλλον που του προσφέρω. Κάθε τόσο έχει ανάγκη να ελέγξει ότι ο κόσμος του είναι έτσι όπως πιστεύει, και δοκιμάζει τα όρια του, και εγώ μαθαίνω να είμαι συνεπής. Και επειδή είναι περιορισμένος ο αριθμός στα οποία μπορώ να έχω συνέπεια, μαθαίνω να ξεδιαλέγω τα σημαντικά, και τα άλλα να μη με νοιάζουν. Μαθαίνω να επιλέγω τις μάχες μου, και τις μη σημαντικές ή τις χαμένες από χέρι να μην τις δίνω.
Σε κάθε συνδιαλλαγή μαζί του ισχύουν παράλληλα δύο πράγματα, η κατάσταση όπως βιώνεται εκείνη τη στιγμή, και οι συνέπειες τις. Εκεί μαθαίνω να επιγκεντρώνομαι στο στόχο μου. Και να βάζω προτεραιότητες.
Μα τα πιο σημαντικά μαθήματα δεν τα φανταζόμουνα καν.
Μαζί του κατανόησα επιτέλους τι εστί αγάπη και έρωτας. Από τη πρώτη στιγμή που γεννήθηκε, χωρίς να ξέρω τι άνθρωπος θα γίνει, αγάπη. Ανευ όρων, αμόλυντη, αστέρευτη, αιώνια. Αποδοχή. Και κάθε μέρα όλο και περισσότερο, να τον κοιτάω και να λέω είναι αδύνατον να μπορώ να τον αγαπήσω πιο πολύ, η καρδιά θα σπάσει, κι όμως την επόμενη μέρα να είναι η αγάπη πιο μεγάλη, και την επόμενη πιο μεγάλη.
Και όπως μεγαλώνει και τον παρατηρώ, βλέπω ότι δε χρειάζεται εγώ να του δείξω τι είναι ευτυχία. Το έχει έμφυτο. Είναι απλά ευτυχισμένος. Όταν βλέπει ένα φορτηγό, ή βάρκα, ή σκυλί, ή ταμπέλα, ή οικοδομή, ή παιχνίδι, ή μαγαζί, ή ότι να είναι, φωνάζει με ενθουσιασμό τι είδε, χοροπηδά, χειροκροτεί. Και όταν θέλει να κάνει κάτι και δε μπορεί, εκνευρίζεται, θυμώνει, στεναχωριέται, εκφράζει τα συναισθήματα του, και μετά , έτσι απλά, βρίσκει κατι άλλο, και ξανά χαρά. Προχωρά. Είναι χαρούμενος με αυτά που έχει, ζητά και άλλα, δέχεται τις απογοητεύσεις και τις απώλειες, και προχωρά. Και έτσι απλά μου μαθαίνει αυτός το "πώς"
Αυτά σκεφτόταν σήμερα η Αλκιμήδη, επειδή (ξανα)ήρθε αντιμέτωπη με το γεγονός ότι δε μπορεί να προστατέψει τον Ιάσωνα, ούτε από τους ανθρώπους, ούτε από τη φύση, ούτε από τα πάθη και τα λάθη της Αλκιμήδης.
** Το βιβλίο το έχω χάσει, μπορεί και να μη το είχα και ποτέ, οπότε η φράση είναι όπως τη θυμάμαι. Αν είναι λάθος ενημερώστε με να την αλλάξω.
-Ο εν τω ολίγα αναπαυόμενος
(**και για μένα όπου πλούσιος, καταλαβαίνω ευτυχισμένος)
Απο χθες κολλημένος στο μυαλό μου αυτός ο διάλογος από την Λωξάνδρα της Μαρίας Ιορδανίδου, αλλά στο δικό μου μυαλό συνεχίζεται
- Μόνο αυτό; Αρκεί;
- Όχι μόνο αυτό, θέλει και να ξέρεις να αντιμετωπίζεις τις αναποδιές.
Να επιθυμείς, να διεκδικείς, αλλά αν δε πάρεις, να προχωράς.
Είπαμε και τα "ολίγα" καλά
- Και άμα χάσεις κάτι από τα "ολίγα";
- Πάλι να προχωράς.
Όταν γεννήθηκε ο γιός μου δύο σκέψεις μόνο, κυρίαρχες. Σοκ, γιατί δεν υπήρχε επιστροφή στη παλιά ζωή και μία ευχή "Να γίνει ευτυχισμένος". Μόνο αυτό. Όλα τα άλλα καλοδεχούμενα αλλά μη αναγκαία. Μόνο να γίνει ευτυχισμένος. Ζητάω πολλά; Πάρα πολλά ίσως, ίσως όχι. Γιατί εύκολο να το λες, αλλά αν εγώ δε ξέρω "πως", πως θα του δείξω; Με υπόνοιες μόνο και στο περίπου γνώση βάλθηκα να κάνω ότι καλύτερο μπορούσα. Και ανακάλυψα ότι μεγαλώνοντας τον Ιάσωνα, ωριμάζω και εγώ. Μαθαίνω.
Ντροπαλή ούσα, σπάνια θα αρθρώσω το λόγο μου να διεκδισω δικαιώματα ή το δίκιο μου. Όμως επειδή ο Ιάσωνας λόγο δεν έχει και αν είχε δε θα ήξερε πως να τον χρησιμοποιήσει, και εγώ οφείλω να τον υπερασπίζομαι και να τον προστατεύω, αναγκάζομαι να αρθρώνω λόγο όπου απαιτείται για αυτόν. Και αποκτώ σιγά σιγά μια συνήθεια και μαθαίνω να αρθρώνω λόγο και για τον εαυτό μου.
Επειδή παιδί είναι, και συγκροτημένο δεν είναι, και είναι από δω και από εκεί, και αλλού για αλλού, εξασκώ την υπομονή μου. Και κάθε μέρα γίνομαι και καλύτερη. Και μαθαίνω τις αντοχές μου και εκεί που ξέρω ότι δε θα μπορέσω να αντεπεξέλθω, ή αποφεύγω τη κατάσταση ή μαθαίνω να ζητώ βοήθεια. Και μαθαίνω να αποδέχομαι τα όρια μου.
Του αρέσει η σταθερότητα, η ρουτίνα, απεχθάνεται τις αλλαγές. Και εγώ μαθαίνω να είμαι σταθερή στο περιβάλλον που του προσφέρω. Κάθε τόσο έχει ανάγκη να ελέγξει ότι ο κόσμος του είναι έτσι όπως πιστεύει, και δοκιμάζει τα όρια του, και εγώ μαθαίνω να είμαι συνεπής. Και επειδή είναι περιορισμένος ο αριθμός στα οποία μπορώ να έχω συνέπεια, μαθαίνω να ξεδιαλέγω τα σημαντικά, και τα άλλα να μη με νοιάζουν. Μαθαίνω να επιλέγω τις μάχες μου, και τις μη σημαντικές ή τις χαμένες από χέρι να μην τις δίνω.
Σε κάθε συνδιαλλαγή μαζί του ισχύουν παράλληλα δύο πράγματα, η κατάσταση όπως βιώνεται εκείνη τη στιγμή, και οι συνέπειες τις. Εκεί μαθαίνω να επιγκεντρώνομαι στο στόχο μου. Και να βάζω προτεραιότητες.
Μα τα πιο σημαντικά μαθήματα δεν τα φανταζόμουνα καν.
Μαζί του κατανόησα επιτέλους τι εστί αγάπη και έρωτας. Από τη πρώτη στιγμή που γεννήθηκε, χωρίς να ξέρω τι άνθρωπος θα γίνει, αγάπη. Ανευ όρων, αμόλυντη, αστέρευτη, αιώνια. Αποδοχή. Και κάθε μέρα όλο και περισσότερο, να τον κοιτάω και να λέω είναι αδύνατον να μπορώ να τον αγαπήσω πιο πολύ, η καρδιά θα σπάσει, κι όμως την επόμενη μέρα να είναι η αγάπη πιο μεγάλη, και την επόμενη πιο μεγάλη.
Και όπως μεγαλώνει και τον παρατηρώ, βλέπω ότι δε χρειάζεται εγώ να του δείξω τι είναι ευτυχία. Το έχει έμφυτο. Είναι απλά ευτυχισμένος. Όταν βλέπει ένα φορτηγό, ή βάρκα, ή σκυλί, ή ταμπέλα, ή οικοδομή, ή παιχνίδι, ή μαγαζί, ή ότι να είναι, φωνάζει με ενθουσιασμό τι είδε, χοροπηδά, χειροκροτεί. Και όταν θέλει να κάνει κάτι και δε μπορεί, εκνευρίζεται, θυμώνει, στεναχωριέται, εκφράζει τα συναισθήματα του, και μετά , έτσι απλά, βρίσκει κατι άλλο, και ξανά χαρά. Προχωρά. Είναι χαρούμενος με αυτά που έχει, ζητά και άλλα, δέχεται τις απογοητεύσεις και τις απώλειες, και προχωρά. Και έτσι απλά μου μαθαίνει αυτός το "πώς"
Αυτά σκεφτόταν σήμερα η Αλκιμήδη, επειδή (ξανα)ήρθε αντιμέτωπη με το γεγονός ότι δε μπορεί να προστατέψει τον Ιάσωνα, ούτε από τους ανθρώπους, ούτε από τη φύση, ούτε από τα πάθη και τα λάθη της Αλκιμήδης.
** Το βιβλίο το έχω χάσει, μπορεί και να μη το είχα και ποτέ, οπότε η φράση είναι όπως τη θυμάμαι. Αν είναι λάθος ενημερώστε με να την αλλάξω.
Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 13, 2006
Το φουστάνι
Άσε τα κρυφά κρυμμένα. Λυπήσου τη ψυχή μου. Θέλει να μιλήσει αλλά δε μπορεί. Δεν έχει βήμα. Φοβάται μη τη δεις. Φοβάται μη δεις αυτό που δεν είναι. Οι κάτοικοι του πλανήτη Αφροδίτη έχουν ανάγκη, δεν ξέρουν άλλο τρόπο, είναι η μόνη τους επιλογή, πρώτα μιλούν, μετά καταλαβαίνουν. Ο λόγος είναι δοκιμή. Μη με παίρνεις της μετροιτής. Παρε το δοκιμαστικά και εσύ. Αν δε σου κάνει επέστρεψε το. Θα το ξαναφορέσω και αν ταιριάζει ακόμη στην εποχή μου θα το κρατήσω. Αλλιώς θα το δώσω σε κάποιον άλλον. Να κάνει κι αυτός πρόβα. Να πειραματιστεί και μετά να προχωρήσει. Μπροστά, πίσω, δεξιά, αριστερά. Ίδια κατεύθυνση, άλλη, τι σημασία έχει. Αλλού. Να συλλέγει, να συλλέγω εμπειρίες. Να μεταμορφώνομαι, να χωράω κάπου, μέσα μου, μέσα σου, εκεί, εδώ. Και μετά να μη χωράω, να μεταλλάσομαι πάλι. Μαζί σου, μόνη, ξανά. Από την αρχή, το τέλος, τη μέση, αρχίζω, ξαναξεκινώ, συνεχίζω, αποτελειώνω, προχωράω. Το ρούχο το σημερινό δε θα το φοράω πάντα. Μπορεί να το βαρεθώ, μπορεί να σκειστεί, κάπως να λερωθεί, δε το κρατώ καλά φυλλαγμένο, δε με νοιάζει. Αν είναι επίκαιρο κάπου θα το ξαναβρώ. Αν όχι θα το θυμάμαι από τις φωτογραφίες. Άμα πρόλαβα να τραβήξω μία. Αλλιώς στη μνήμη. Ή στη λήθη. Μπορεί να γελάσω που το βλέπω, μπορεί να θυμώσω που έκανα το ατόπημα να το βάλω. Δε μπορώ να ξέρω. Αυτή τη στιγμή είναι το αγαπημένο μου. Για αυτό σου λέω. Άσε τα κρυφά κρυμμένα. Μόνο μη διαλέξεις το φουστάνι που σου αρέσει και μου το φορέσεις. Ζωγράφισε το και αν μου αρέσει, εγώ θα το ράψω μόνη μου, βελονιά τη βελονιά, κομματάκι κομματάκι και θα είναι δικό μου. Για όσο είναι.
Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 11, 2006
9/11
Η Μαρία Κοζάκου σήμερα έκανε μια πολύ ωραία αναφορά στα προ πενταετίας γεγονότα και νομίζω με τη τελευταία της φράση συνόψισε τη πραγματική τραγική τους διάσταση για την ανθρωπότητα .
"Μετά την ενδεκάτη Σεπτεμβρίου, όπως πολλοί προέβλεψαν, ο κόσμος δεν είναι πια ίδιος. Και έκτοτε ψάχνουμε να βρούμε τι μας χωρίζει ενώ θα έπρεπε να ψάχνουμε να βρούμε τι μας ενώνει"
"Μετά την ενδεκάτη Σεπτεμβρίου, όπως πολλοί προέβλεψαν, ο κόσμος δεν είναι πια ίδιος. Και έκτοτε ψάχνουμε να βρούμε τι μας χωρίζει ενώ θα έπρεπε να ψάχνουμε να βρούμε τι μας ενώνει"
Ιστορίες βιβλιοθήκης – Ζερμινάλ
Συγυρίζω τα βιβλία μου. Και της μάνας. Η μάνα είναι ακόμη πιο ακατάστατη από μένα. Όπου βρει χώρο ακουμπάει ότι ήτανε αυτό που ήθελε να ακουμπήσει. Τα βιβλία δε, τοποθετούνται σπανίως καθέτως, μονίμως οριζοντίως, όχι μόνο σε βιβλιοθήκες, αλλά και σε ντουλάπια, κάτω και πάνω από τραπέζια, γενικώς, ελεύθερη επιφάνεια να είναι, καλά είναι. Η μάνα διαβάζει περισσότερο από μένα. Σπάνια ασχολούμαστε η μία με τα βιβλία της άλλης. Ανακάλυψα λοιπόν πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα που θα ήθελα να διαβάσω. Βρήκα και αρκετά διπλά. Και οι δυο τα είχαμε διαλέξει. Βρήκα και πολλά αδιάβαστα δικά μου. Και μισοτελειωμένα. Και αγαπημένα που θέλω να τα ξαναδιαβάσω για να τα θυμηθώ. Και άλλα ξεχασμένα που όμως με έλκουν ακόμη. Οπότε για την επόμενη δεκαετία είμαι καλυμμένη. (δε νομίζω!)
Υπάρχουν όμως και μερικά βιβλία που είναι πολύ ιδιαίτερα. Γιατί κουβαλούν μια ιστορία. Του πότε αποκτηθήκανε και πως, που διαβαστήκανε, ποια κατάσταση ζούσα και με αυτή συνδεθήκανε. O Walter Benjamin, προσπαθώντας να εξηγήσει ποια βιβλία έχουν πραγματική αξία για τον συλλέκτη, μιλάει ακριβώς για αυτή την εμπειρία της προ-ιστορίας και μετά-ιστορίας του βιβλίου. Έτσι, όπως τα παίρνω στα χέρια μου, νοιώθω ότι παίρνω κομμάτια της ζωής μου, και οι μνήμες έρχονται απανωτές. Χρειάστηκε μεγάλη αυτοσυγκράτηση για να μη παρατήσω το "έργον" και να αρχίσω να διαβάζω, να αναπολώ.
Ώσπου έπιασα στα χέρια μου αυτό που θεωρώ ότι είναι το πιο ιδιαίτερο βιβλίο που έχω στη κατοχή μου. Εκεί, η αντίσταση δεν είχε νόημα πια. Κάθισα και το ξεφύλλισα. Δεν το έχω διαβάσει. Όταν το απέκτησα, στα 15 χρόνια μου, ήταν πολύ πέρα από τις δυνατότητες μου. Και τώρα δυσκολεύομαι. Και ούτως ή άλλως, το κρατώ στα χέρια και η σκέψη φεύγει από τις λέξεις, πηγαίνει στη προιστορία. Γιατί αυτό το βιβλίο είναι συνδεδεμένο με έναν πολύ ιδιαίτερο άνθρωπο, στον οποίο οφείλω πολλά, και ο οποίος δε ζει πια.
Ο Γρηγόρης, είχε ένα βιβλιοπωλείο, από αυτά που δε βρίσκεις πια, ένα βιβλιοπωλείο που πουλούσε μόνο βιβλία, και ότι ήταν εκεί μέσα είχε διαβαστεί από τον βιβλιοπώλη. Όποιος έμπαινε στο Ζερμινάλ δεν ήταν πελάτης αλλά αναγνώστης, και ο Γρηγόρης καταλάβαινε το γούστο και τις ανησυχίες και πρότεινε. Εγώ ξεκίνησα να πηγαίνω στο Ζερμινάλ 10 χρονών. Με περιορισμένο χαρτζιλίκι, ο Γρηγόρης μου έδινε που και που τα δείγματα δωρεάν ορισμένων βιβλίων. Enid Blyton σε ροζ χαρτί. Μου άρεσε να πηγαίνω εκεί και να κάθομαι, να ψαχουλεύω και να ξεφυλλίζω, να ρωτάω και να ανακαλύπτω. Συζητάγαμε με τις ώρες, και όταν έκλεινε το μαγαζί ανεβαίναμε στο παταράκι, μαξιλάρια στο πάτωμα, κρασάκι, μουσική και συζητάγαμε κι άλλο. Ο Γρηγόρης μου έμαθε τον Μπουκόφσκι, τον Κέρουακ, τον Traven, τον Battaile, τους Θλιβερούς Τροπικούς κι άλλα πολλά. (Ότι δε μπορούσα να βρω στη βιβλιοθήκη του σχολείου μου, γιατί ήμουν τυχερή και είχα πρόσβαση, σε μία από τις μεγαλύτερες βιβλιοθήκες της Ελλάδας, ενημερωμένη αλλά απευθυνόμενη σε μαθητές.) Ήταν λάτρης της όπερας, ιδιαίτερα του Βάγκνερ (είχα βαρεθεί να ακούω Τριστάνο και Ιζόλδη). Του άρεσαν οι περιηγήσεις στη φύση και μιλούσε με ενθουσιασμό για το ταξίδι του στις όχθες του Σηκουάνα. Ένα μήνα, περπάταγε και κοιμόταν δίπλα στο Σηκουάνα. Δε θυμάμαι μέχρι που είχε φτάσει. Το μεγάλο του όνειρο ήταν να ανέβει στο Έβερεστ. Μάζευε χρήματα και κατάφερε επιτέλους να πάει όταν εγώ ήμουν 16. Πήρε μαζί του το δεκατετράχρονο γιό του, αλλά όταν έφτασαν εκεί ο καιρός δεν ήταν κατάλληλος για τη τελική ανάβαση. Άφησε το γιό του πίσω και ξεκίνησε μόνος. Δε μπορούσε να αντέξει ότι έφτασε ως εκεί και θα έφευγε χωρίς να πραγματοποιήσει το μεγάλο του όνειρο. Δεν επέστρεψε. Ο θάνατος του ήταν ίσως τραγικός, αλλά νοιώθω και ταιριαστός για όλα αυτά που εκπροσωπούσε.
Την εποχή λοιπόν που πήγαινα στο Ζερμινάλ ήμουνα τρελαμένη με τον Μυριβήλη. Μέσα σε ένα από τα βιβλία του Μυριβήλη, εκεί που αναγράφει «του ιδίου συγγραφέως», αναφερότανε και αυτό. "Το τραγούδι της γης". Πουθενά αλλού, μόνο σε ένα. Έκανε τα απαραίτητα τηλεφωνήματα ο Γρηγόρης και δεν έβρισκε τίποτα. Έψαξε και στο Μοναστηράκι και μια μέρα μου το έφερε. Μία υπέροχη δερματόδετη έκδοση, με χαρακτικά του Φάνη Σακελλαρίου, 1956. Ένας ύμνος στο θεϊκό θαύμα της γης, της φύσης, της ζωής.
Ανοίγω τυχαία και διαβάζω
" Άκουγα τα βήματα των ανθρώπων χωρίς να βλέπω τους ανθρώπους.
Καθένα τραβούσε προς το ριζικό του με το δικό του ρυθμό"
Και ξανά, τυχαία,
"Σώσε τις αμαρτίες μου από κάθε συγχώρεση, Κύριε, μην αλαφρώσεις το δούλο σου από τη βαριά συνείδηση της Γης"
Υπάρχουν όμως και μερικά βιβλία που είναι πολύ ιδιαίτερα. Γιατί κουβαλούν μια ιστορία. Του πότε αποκτηθήκανε και πως, που διαβαστήκανε, ποια κατάσταση ζούσα και με αυτή συνδεθήκανε. O Walter Benjamin, προσπαθώντας να εξηγήσει ποια βιβλία έχουν πραγματική αξία για τον συλλέκτη, μιλάει ακριβώς για αυτή την εμπειρία της προ-ιστορίας και μετά-ιστορίας του βιβλίου. Έτσι, όπως τα παίρνω στα χέρια μου, νοιώθω ότι παίρνω κομμάτια της ζωής μου, και οι μνήμες έρχονται απανωτές. Χρειάστηκε μεγάλη αυτοσυγκράτηση για να μη παρατήσω το "έργον" και να αρχίσω να διαβάζω, να αναπολώ.
Ώσπου έπιασα στα χέρια μου αυτό που θεωρώ ότι είναι το πιο ιδιαίτερο βιβλίο που έχω στη κατοχή μου. Εκεί, η αντίσταση δεν είχε νόημα πια. Κάθισα και το ξεφύλλισα. Δεν το έχω διαβάσει. Όταν το απέκτησα, στα 15 χρόνια μου, ήταν πολύ πέρα από τις δυνατότητες μου. Και τώρα δυσκολεύομαι. Και ούτως ή άλλως, το κρατώ στα χέρια και η σκέψη φεύγει από τις λέξεις, πηγαίνει στη προιστορία. Γιατί αυτό το βιβλίο είναι συνδεδεμένο με έναν πολύ ιδιαίτερο άνθρωπο, στον οποίο οφείλω πολλά, και ο οποίος δε ζει πια.
Ο Γρηγόρης, είχε ένα βιβλιοπωλείο, από αυτά που δε βρίσκεις πια, ένα βιβλιοπωλείο που πουλούσε μόνο βιβλία, και ότι ήταν εκεί μέσα είχε διαβαστεί από τον βιβλιοπώλη. Όποιος έμπαινε στο Ζερμινάλ δεν ήταν πελάτης αλλά αναγνώστης, και ο Γρηγόρης καταλάβαινε το γούστο και τις ανησυχίες και πρότεινε. Εγώ ξεκίνησα να πηγαίνω στο Ζερμινάλ 10 χρονών. Με περιορισμένο χαρτζιλίκι, ο Γρηγόρης μου έδινε που και που τα δείγματα δωρεάν ορισμένων βιβλίων. Enid Blyton σε ροζ χαρτί. Μου άρεσε να πηγαίνω εκεί και να κάθομαι, να ψαχουλεύω και να ξεφυλλίζω, να ρωτάω και να ανακαλύπτω. Συζητάγαμε με τις ώρες, και όταν έκλεινε το μαγαζί ανεβαίναμε στο παταράκι, μαξιλάρια στο πάτωμα, κρασάκι, μουσική και συζητάγαμε κι άλλο. Ο Γρηγόρης μου έμαθε τον Μπουκόφσκι, τον Κέρουακ, τον Traven, τον Battaile, τους Θλιβερούς Τροπικούς κι άλλα πολλά. (Ότι δε μπορούσα να βρω στη βιβλιοθήκη του σχολείου μου, γιατί ήμουν τυχερή και είχα πρόσβαση, σε μία από τις μεγαλύτερες βιβλιοθήκες της Ελλάδας, ενημερωμένη αλλά απευθυνόμενη σε μαθητές.) Ήταν λάτρης της όπερας, ιδιαίτερα του Βάγκνερ (είχα βαρεθεί να ακούω Τριστάνο και Ιζόλδη). Του άρεσαν οι περιηγήσεις στη φύση και μιλούσε με ενθουσιασμό για το ταξίδι του στις όχθες του Σηκουάνα. Ένα μήνα, περπάταγε και κοιμόταν δίπλα στο Σηκουάνα. Δε θυμάμαι μέχρι που είχε φτάσει. Το μεγάλο του όνειρο ήταν να ανέβει στο Έβερεστ. Μάζευε χρήματα και κατάφερε επιτέλους να πάει όταν εγώ ήμουν 16. Πήρε μαζί του το δεκατετράχρονο γιό του, αλλά όταν έφτασαν εκεί ο καιρός δεν ήταν κατάλληλος για τη τελική ανάβαση. Άφησε το γιό του πίσω και ξεκίνησε μόνος. Δε μπορούσε να αντέξει ότι έφτασε ως εκεί και θα έφευγε χωρίς να πραγματοποιήσει το μεγάλο του όνειρο. Δεν επέστρεψε. Ο θάνατος του ήταν ίσως τραγικός, αλλά νοιώθω και ταιριαστός για όλα αυτά που εκπροσωπούσε.
Την εποχή λοιπόν που πήγαινα στο Ζερμινάλ ήμουνα τρελαμένη με τον Μυριβήλη. Μέσα σε ένα από τα βιβλία του Μυριβήλη, εκεί που αναγράφει «του ιδίου συγγραφέως», αναφερότανε και αυτό. "Το τραγούδι της γης". Πουθενά αλλού, μόνο σε ένα. Έκανε τα απαραίτητα τηλεφωνήματα ο Γρηγόρης και δεν έβρισκε τίποτα. Έψαξε και στο Μοναστηράκι και μια μέρα μου το έφερε. Μία υπέροχη δερματόδετη έκδοση, με χαρακτικά του Φάνη Σακελλαρίου, 1956. Ένας ύμνος στο θεϊκό θαύμα της γης, της φύσης, της ζωής.
Ανοίγω τυχαία και διαβάζω
" Άκουγα τα βήματα των ανθρώπων χωρίς να βλέπω τους ανθρώπους.
Καθένα τραβούσε προς το ριζικό του με το δικό του ρυθμό"
Και ξανά, τυχαία,
"Σώσε τις αμαρτίες μου από κάθε συγχώρεση, Κύριε, μην αλαφρώσεις το δούλο σου από τη βαριά συνείδηση της Γης"
Κυριακή, Σεπτεμβρίου 10, 2006
Σαββατιάτικο παραλήρημα
Η μητέρα είναι εξοδούχος. Πάει να δει (επιτέλους) τη καρδιά με κόκκαλα. Θέλω και εγώ να το ξαναδώ. Ίσως τα καταφέρω την επόμενη εβδομάδα. Τη παραγεμίζω τη ζωή και μερικές φορές δε προλαβαίνω, δεν έχω παράπονο, προσποιούμαι ότι ζω, ίσως, το μυαλό να ξεφεύγει , αυτός ο στόχος δε θα επιτευχθεί ποτέ. Λέει η Mavis Cheek στο Yesterday’s Houses ότι οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, τους Έλληνες, που χρησιμοποιούν την ευφυΐα για φιλοσοφία, τέχνες, σκέψη και τους ρωμαίους, που τη χρησιμοποιούν για τις πρακτικές ανάγκες, υδραγωγεία, δρόμους και τέτοια πεζά. Γεννήθηκα ελληνίδα υποθέτω και ελληνίδα θα πεθάνω. Θα ήθελα να ήμουν και λίγο ρωμαία όμως. Το ότι είμαι ρωμιά πιάνει; ‘Όταν ήμουν μικρή είχα έναν επαναλαμβανόμενο εφιάλτη. Έβλεπα στο όνειρο μου τα γεγονότα της ημέρας με μικρές παραλλαγές. Τόσο ζωντανά και έντονα που όταν ξυπνούσα δε μπορούσα να ξεχωρίσω ποια ήταν η πραγματικότητα και ποιο το όνειρο. Τις προάλλες είχα ένα déjà vu, ξαναείδα ένα τέτοιο όνειρο. Είχα αγοράσει βιταμίνες. Βλέπω στο όνειρο ότι ανοίγω το κουτί και έχει μέσα μόνο 6 αντί για 30. Σκέφτομαι ότι πρέπει να τις επιστρέψω. Το πρωί που ξύπνησα λέω στη μητέρα μου, πρέπει να πάω και στο φαρμακείο, το κουτί με τις βιταμίνες ήταν σχεδόν άδειο. Και όταν πήγα να πάρω το κουτί είδα ότι δεν είχε ανοιχθεί καν. Συνειδητοποίηση τότε ότι επρόκειτο για όνειρο. Επηρεασμένη από τον πολύ Γιάλομ που διάβασα φέτος το καλοκαίρι και τη σημασία που δίνει στους αριθμούς των ονείρων, το είπα στη ψυχολόγα. Αυτό το 6 δε μπορούσα να το ερμηνεύσω, ή οτιδήποτε άλλο. Λέει λοιπόν, ξυπνήσατε αλλά ζούσατε ακόμη μέσα στο όνειρο. Ναι, ναι κάπως έτσι είναι η ζωή μου γενικώς αλλά να μη το κάνουμε θέμα. Και τι συνέβη πριν έξι μήνες. AHA! Η γνωριμία. Ήρθε άραγε το πλήρωμα του χρόνου να ξυπνήσω, να επανέλθω στη πραγματικότητα, και να διεκδικήσω πίσω τους έξι μήνες μου; Αυτό φαίνεται να ζητάει το ασυνείδητό μου. Να επιστρέψω πίσω στην Άνοιξη και να συμπεριφερθώ, να αισθανθώ ανοιξιάτικα. Το φθινόπωρο δε μου ταιριάζει, θα το βαφτίσω άνοιξη λοιπόν. Μεταβατικά και τα δύο, άμα θέλω μπορώ. Spring cleaning it is. Ξεκίνησα με τα χοντρά και τα παιχνίδια του Ιάσωνα. Πως είναι δυνατόν τόσο μικρός να έχει τόσα πολλά πράγματα; Τι ρωτάω, εγώ δεν του τα παίρνω; Αδυνατώ να αντισταθώ. Τόσο απλά. Μανία συγυρίσματος λοιπόν. Ευχαριστήθηκα να πετάω. Ότι αντιαισθητικό, άχρηστο, χαλασμένο έξω. Κρατάω μόνο ότι έχω σκοπό να πάρω στο καινούργιο σπίτι. Σα πρόβα. Και σαν εξάσκηση. Κάντο με τα υλικά και στη συνέχεια με τα ά-υλα. Μαθαίνω σιγά σιγά. Oνειρεύομαι το νέο σπίτι. Επιβάλλω το όνειρο και στη μητέρα. Να προλάβω να γιορτάσω όσα περισσότερα του 2007 αλλού. Αν όχι το Πάσχα, τουλάχιστον τα Χριστούγεννα. Το πετάξαμε το 2006, όχι άλλο. Πρέπει να κινητοποιηθώ και φοβάμαι, αλλά θα γίνει. Η ανάγκη είναι μεγάλη. Η τάση φυγής επιβλητικά κυριευτική. Πάντα είχα τάσεις φυγής, πάντα έφευγα ατάκτως. Τώρα ακολουθώ τη συμβουλή της φιλενάδας μου. Μένω με το πρόβλημα και του βρίσκω λύση. Η λύση είναι η φυγή αλλά με περίσκεψη. Α ρε φιλενάδα πώς να ξεφύγω από τα προβλήματα, που να πάω να κρυφτώ αφού όλα είναι μέσα μου. Δώσε μου ένα πραγματικό πρόβλημα και είμαι ο καλύτερος crisis manager. Όντως. Αλλά τα άλλα, τα ηλίθια του μυαλού μου, θέλουν άλλου είδους απαντήσεις. Μίλαγα με τη κοπέλα απέναντι. Εκεί να δεις ζόρια. Και χωρίς πρακτικές λύσεις. Κάτι είπε ότι θα επιθυμούσε να ξανασμίξει με τον εν διαστάσει άντρα της, που συζεί με άλλη, που δε της δίνει μία για τα τρία παιδιά, αλλά ούτε και διαζύγιο για να συνεχίσει τη ζωή της, και σκέφτηκα να πω όχι ρε κούκλα μου λυπήσου τον εαυτό σου. Το βούλωσα. Πώς να μιλήσω αντικειμενικά όταν η ίδια μόνο υποκειμενικά δρω. Ευτυχώς που δε τη θέλει. Ευτυχώς που δε με θέλει. Αφού οι ίδιες δε προστατεύουμε τον εαυτό μας. Λες να υπάρχει φύλακας άγγελος; Δε μπορώ παρά να μας συγκρίνω όμως. Πόσο τυχερή είμαι, πόσο ευλογημένη ζωή έχω. Όπου και να κοιτάξω βλέπω χειρότερα. Δεν αρκεί για να φτιάξει η διάθεση. Πολυάννα δε μου κάνεις πια. Το πρωί πισίνα, ο καθημερινός μου διαλογισμός. Σήμερα έκλεψα. Μόνο πρόσθιο, καθόλου ελεύθερο. Μόνο διαλογισμός, καθόλου άσκηση. Παίρνανε και φωτογραφίες κάτι αθλητές. Το μόνο που σκεφτόμουνα ήταν φύγε από τη λουρίδα μου, μου χαλάς την ηρεμία μου. Μου αρέσει να βουτάω και να κάθομαι στο πάτο,(για μικροδευτερόλεπτα βέβαια, δεν αντέχω), μου φέρνει στο μυαλό τη σκηνή από το απέραντο γαλάζιο. Και απέραντη γαλήνη. Ωραίο αυτό, γαλανό, γαλήνη. Μου αρέσουν οι ήχοι που έρχονται μουντοί, αλλόκοσμοι. Οι αντοχές έχουν μειωθεί. Μεγαλώνω φαίνεται. Φυσικά τα δύο τσιγάρα που κάνω καπάκι πριν μπω στη πισίνα δεν έχουν σχέση. Θα ήθελα να κόψω το κάπνισμα. Η καρδιά δεν αντέχει πια. Γενικώς. Και αλλού δεν αντέχω. Κάποτε το να έχανα τον ύπνο μιας βραδιάς δε με προβλημάτιζε. Προσπαθώντας να παραδώσω διπλωματική έμεινα δέκα μέρες άυπνη. Στο τέλος έσπασα και κοιμόμουνα τριάντακάτι ώρες και διπλωματική δε παρέδωσα, αλλά δέκα μέρες. Τώρα το θέλω το κρεβατάκι μου. Δεν αντέχω. Μεγάλωσα μάλλον. Και τα χαζοξενύχτια αποφεύγω. Και από το βινύλλειο τις προάλλες την έκανα στις πέντε, ποια εγώ, που προ Ιάσωνα πριν τις 9 σπίτι δε γύριζα. Μου λείπουν τα πρωινά γιαούρτια με μέλι στην Ομόνοια και οι κρεατόσουπες πίσω από το Κάραβελ. Μεγαλώνω είναι γεγονός. Μ’ενοχλεί; Όχι και τόσο. Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι δε προλαβαίνω να κάνω αυτά που ήθελα, ή μάλλον δεν καταφέρνω. Θυμάμαι πολύ καλά το όνειρο που είχα στα 18, πως φανταζόμουνα τη ζωή μου. Ένα ένα χάνω τα κομμάτια του, επαναπροσδιορίζω. Στα 24, στα 30, τώρα στα 35. Αποδέχομαι ότι η πραγματικότητα μου θα είναι άλλη. Όχι χειρότερη, άλλη. Κάθε φορά άλλη. Κι όμως την εικόνα που είχα στα 18 για τα 38 (συνάντηση τάξης ανά δεκαετία και εμείς άρτι αποφοιτήσασσες περιγράφαμε πως φανταζόμασταν ότι θα είμαστε) τη θέλω ακόμη, πονάω για αυτή, ache for it που λένε και οι συμπατριώτες μου. Well whatever. Τη χαρά της ζωής, που την έχασα να πάω να τη βρω; Περισσότερο αυτό με πειράζει, που έχασα το γελαστό κορίτσι. Σαχλοκούδουνο με φωνάζανε στο πανεπιστήμιο. Μετατρέπομαι σε μια ξινή τριανταπεντάρα. Ουστ από εδώ. Σε αυτό τουλάχιστον θα αντισταθώ. Επιμένω, η ζωή είναι απλή και ωραία. Δε μου χρειάζεται να είναι ανεπαρκής και γελοία, αρκετά τέτοια στο κόσμο, άσε τη ζωούλα μου απέξω. Το απόγευμα αττικό πάρκο. Το καρδιοχτύπι παραμένει, η ένταση του μικραίνει. Πανδαμάτωρ χρόνος και φύλακες άγγελοι. Ο Ιάσωνας συνεχίζει να μου διδάσκει. Χαρά πηγαία, ενθουσιασμό. Γυρίζοντας, στο αυτοκίνητο, μίλησε για τον Άλκη, το γάτο μας που πέθανε πριν ένα μήνα. Θρηνεί. Ακόμη και στο θρήνο του μου δίνει μαθήματα. Θα τη χάσει άραγε αυτή την έμφυτη ικανότητα να ζει; Θα του τη ξεριζώσω παρά την αντίθετη επιθυμία και θέληση μου; Ουφ, πάω να συνεχίσω με το συγύρισμα. Ίσως μια τάξη στο σπίτι να βάλει μια τάξη και σε άλλα. Η Virginia Woolf το είπε; Κάθε γυναίκα χρειάζεται ένα σπίτι. Ή μήπως ήταν δωμάτιο. Σπίτι λέω εγώ. Ότι και να είναι, επόμενη στάση, τα βιβλία, να μαζέψω όλα αυτά τα αδιάβαστα, που όταν τα πρωτοείδα μου κάνανε κλικ και μετά όχι, να μαζέψω και όλα αυτά τα διαβασμένα που επειδή τα έχω ξεχάσει είναι σαν αδιάβαστα, όλο αυτό το σκορποχώρι σε όλο το σπίτι, να δω τι θα τα κάνω. Το μυαλό τουλάχιστον θα ξεφύγει.
Σάββατο, Σεπτεμβρίου 09, 2006
Όλο απορίες είμαι
Αφού χρειάζεσαι τη βοήθεια μου γιατί δε τη ζητάς;Άστο. Αγγιξέ με και εγώ θα καταλάβω.
Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 07, 2006
Η μικρή φιλοσοφία του Έρωτα – Alain de Botton
Εν είδη μυθιστορήματος, μέσα από τη σχέση του με τη Χλόη, ο αφηγητής περιγράφει όλη τη διαδρομή που διανύει ένας έρωτας, από τη γέννηση μέχρι το θάνατο του, το πένθος και τέλος την αντικατάσταση του από άλλο έρωτα. Στέκεται σε κάθε στάδιο της σχέσης, το αναλύει, το χειρουργεί, εικάζει βαθύτερα σημαινόμενα, συμπεραίνει. Νεκροψία; Ίσως.
Τα λόγια του περιγράφουν με εκπληκτική διαύγεια, αν όχι όλους τους έρωτες που έχω ζήσει, τη πλειοψηφία τους. Και ακόμη και σε εκείνους τους έρωτες μου, που δε μπαίνουν ολοκληρωτικά στο καλούπι, αναγνώρισα μέρη τους ατόφια.
Ξεκινά δυναμικά για το πώς οι ερωτευμένοι πείθουν τον εαυτό τους ότι η συνάντησή τους, η πρώτη γνωριμία, ήταν μοιραία, και ανάγουν τη σχέση σε πεπρωμένο. Και προτείνει ότι το πεπρωμένο μας ήταν να ερωτευτούμε τη δεδομένη στιγμή, κι όχι να ερωτευτούμε το συγκεκριμένο άτομο γιατί η ανάγκη να ερωτευτούμε προηγείται πάντα του έρωτα.
Πως εξιδανικεύουμε το αντικείμενο του έρωτα μας, το τοποθετούμε ψηλά σε ένα βάθρο, τέλει, αλώβητο, αξιοθαύμαστο, «αξιέραστο». Αιτία της εξιδανίκευσης η ανάγκη μας να ερωτευτούμε. Και αν φυσικά ανταποδώσει, πως χάνει κάτι από την αίγλη του αφού «πως είναι δυνατόν να είναι τόσο υπέροχος/η και να έχει τόσο κακό γούστο ώστε να εγκρίνει ανθρώπους σαν κι εμένα». Η το παρανοϊκό «με ερωτεύτηκες γιατί δε με ξέρεις καλά» οπότε η αίγλη διαφυλλάσσεται.
Πως ο ερωτευμένος προσπαθεί να βρει τη κρυμμένη πρόθεση, το συγκείμενο, σε κάθε λέξη, βλέμμα, κίνηση, χαμόγελο, πράξη του προσφιλούς προσώπου. Ο παρατηρητής δίνει το νόημα που θέλει στα τεκταινόμενα. (Ο Μάρκος το λέει αλλά ποιος τον ακούει)
Το σοκ που παθαίνουμε όταν ανακαλύπτουμε επιτέλους ότι ο άλλος δεν είναι το άλλο μας μισό, ότι δε συμφωνούμε σε όλα, ότι υπάρχουν διαφορές (Άραγε υπάρχει το άλλο μας μισό;)
Το πόσο σκληρά φερόμαστε στο αγαπημένο πρόσωπο επιθυμώντας να το αλλάξουμε, «Νοιάζομαι για σένα γι'αυτό και σε εξοργίζω, σε τιμώ οραματιζόμενος πως πρέπει να είσαι.». Τη τυραννία του να αρνείσαι επιθυμίες για να ευχαριστήσεις τον άλλον.
Την αδυναμία της καθημερινής γλώσσας να εκφράσει αυτό που αισθανόμαστε αλλά και τη αναπόφευκτη ανακρίβεια της. Το δικό μου σ’αγαπώ σημαίνει άλλα από το δικό σου. Το μαρτύριο της αμφιβολίας για τη γνησιότητα του έρωτα μας, των συναισθημάτων μας, αφού το έχουμε ξανααισθανθεί στο παρελθόν και προσπεράσει.
Την ενδυνάμωση της σχέσης μέσα από κοινές μνήμες και σημεία αναφοράς.
Την ανικανότητα να κατανοήσεις πλήρως τον άλλον αφού «θα έπρεπε θεωρητικά να έχουμε περάσει κάθε στιγμή της ζωής του εντός του».
Πως όταν «γνωρίζουμε» τον άλλον δεν τον λαχταράμε.
Ο φόβος της ευτυχίας και ο κίνδυνος να βασίζεις τη ζωή σου σε άλλους.
Το τέλος, όταν ένα από τα δύο μέλη αρχίζει να απομακρύνεται και οι απεγνωσμένες προσπάθειες-στρατηγικές να αποφευχθεί το γεγονός, αδιαφορία, ζήλεια, απειλές, εκβιασμοί, ερωτική τρομοκρατία. Είναι τελικά ανήθικο, κακό, κατακριτέο όταν κάποιος ξε-ερωτεύεται; Φυσικά όχι, δε τίθεται θέμα επιλογής άρα δε τίθεται και θέμα ανήθικης επιλογής ούτε καταλογίζεται ευθύνη.
Υποθέτω για όλα τα βιβλία και ίσως περισσότερο για το συγκεκριμένο, το τι αποκομίζει ο κάθε αναγνώστης, η τελική αίσθηση, εξαρτάται από τη ψυχολογική διάθεση της στιγμής. Ή μήπως δεν επιλέγουμε διαβάσματα ανάλογα με τη ψυχική μας διάθεση ούτως ή άλλως;
Για μένα, η μικρή φιλοσοφία του Έρωτα βρέθηκε μπροστά μου (παράφωνε σε ευχαριστώ) σε μια φάση πένθους για ανεκπλήρωτο έρωτα αλλά και πολλαπλών φιλοσοφικών αναζητήσεων (βασικών ξέρω αλλά από κάπου πρέπει να αρχίσω).
Η λεπτομερέστατη ανάλυση του de Botton όλων αυτών που έζησα πρόσφατα και τα θεωρούσα μοναδικά και ανεπανάληπτα (οποία μετριοπάθεια!) ήταν στην ουσία ένα ξεπουπούλιασμα της απόγνωσης μου. Κάθε σκέψη-συμπέρασμα ξαλάφρωνε το βάρος μου. Πλήρης απομυθοποίηση. Όταν το τελείωσα είχα πολύ έντονη την αίσθηση ότι όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε, υποφέρουμε παρόμοια πάθη. Και ο πόνος μου απέκτησε την υφή της παροδικότητας. Και αυτό θα περάσει.
Και το καλύτερο είναι ότι και η απομυθοποίηση ήταν παροδική. Ξέρω – το ήξερα αλλά όχι τόσο συνειδητά- ότι θα (ξανα)ερωτευτώ, θα (ξανα)αισθανθώ όλα αυτά τα υπέροχα οδυνηρά συναισθήματα του έρωτα. Κυκλικότητα, περιέργως και αρκούντως γαληνευτική.
Μου άρεσε ιδιαίτερα αυτή η σκέψη του de Botton
«Παρά την εσωτερική μας κινητικότητα κάνουμε το λάθος να προσκολληθούμε στην ιδέα ότι τα ανθρώπινα συναισθήματα είναι στέρεα και θεωρούμε ότι υπάρχει ένα στεγανό μεταξύ έρωτα και μη έρωτα, το οποίο οφείλουμε να περάσουμε δυο φορές στη πορεία μιας σχέσης, μια στην αρχή και μία στο τέλος της – ενώ είναι μια νοητή γραμμή που τη περνάμε πέρα δώθε κάθε μέρα ή ώρα»
** Εκτός από το περιεχόμενο του βιβλίου που μου «μίλησε» ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα τον τρόπο γραφής. Δε ξέρω αν είναι το χάρισμα του κ. Alain de Botton ή απόρροια μιας εκπληκτικής δουλειάς του μεταφραστή Γιάννη Ανδρέου. Μάλλον και τα δύο.
** Οι φράσεις σε italics είναι από το βιβλίο, άλλες φορές πιστά δοσμένες, άλλες φορές παραφρασμένες για να χωρέσουν στο κείμενο μου
Τα λόγια του περιγράφουν με εκπληκτική διαύγεια, αν όχι όλους τους έρωτες που έχω ζήσει, τη πλειοψηφία τους. Και ακόμη και σε εκείνους τους έρωτες μου, που δε μπαίνουν ολοκληρωτικά στο καλούπι, αναγνώρισα μέρη τους ατόφια.
Ξεκινά δυναμικά για το πώς οι ερωτευμένοι πείθουν τον εαυτό τους ότι η συνάντησή τους, η πρώτη γνωριμία, ήταν μοιραία, και ανάγουν τη σχέση σε πεπρωμένο. Και προτείνει ότι το πεπρωμένο μας ήταν να ερωτευτούμε τη δεδομένη στιγμή, κι όχι να ερωτευτούμε το συγκεκριμένο άτομο γιατί η ανάγκη να ερωτευτούμε προηγείται πάντα του έρωτα.
Πως εξιδανικεύουμε το αντικείμενο του έρωτα μας, το τοποθετούμε ψηλά σε ένα βάθρο, τέλει, αλώβητο, αξιοθαύμαστο, «αξιέραστο». Αιτία της εξιδανίκευσης η ανάγκη μας να ερωτευτούμε. Και αν φυσικά ανταποδώσει, πως χάνει κάτι από την αίγλη του αφού «πως είναι δυνατόν να είναι τόσο υπέροχος/η και να έχει τόσο κακό γούστο ώστε να εγκρίνει ανθρώπους σαν κι εμένα». Η το παρανοϊκό «με ερωτεύτηκες γιατί δε με ξέρεις καλά» οπότε η αίγλη διαφυλλάσσεται.
Πως ο ερωτευμένος προσπαθεί να βρει τη κρυμμένη πρόθεση, το συγκείμενο, σε κάθε λέξη, βλέμμα, κίνηση, χαμόγελο, πράξη του προσφιλούς προσώπου. Ο παρατηρητής δίνει το νόημα που θέλει στα τεκταινόμενα. (Ο Μάρκος το λέει αλλά ποιος τον ακούει)
Το σοκ που παθαίνουμε όταν ανακαλύπτουμε επιτέλους ότι ο άλλος δεν είναι το άλλο μας μισό, ότι δε συμφωνούμε σε όλα, ότι υπάρχουν διαφορές (Άραγε υπάρχει το άλλο μας μισό;)
Το πόσο σκληρά φερόμαστε στο αγαπημένο πρόσωπο επιθυμώντας να το αλλάξουμε, «Νοιάζομαι για σένα γι'αυτό και σε εξοργίζω, σε τιμώ οραματιζόμενος πως πρέπει να είσαι.». Τη τυραννία του να αρνείσαι επιθυμίες για να ευχαριστήσεις τον άλλον.
Την αδυναμία της καθημερινής γλώσσας να εκφράσει αυτό που αισθανόμαστε αλλά και τη αναπόφευκτη ανακρίβεια της. Το δικό μου σ’αγαπώ σημαίνει άλλα από το δικό σου. Το μαρτύριο της αμφιβολίας για τη γνησιότητα του έρωτα μας, των συναισθημάτων μας, αφού το έχουμε ξανααισθανθεί στο παρελθόν και προσπεράσει.
Την ενδυνάμωση της σχέσης μέσα από κοινές μνήμες και σημεία αναφοράς.
Την ανικανότητα να κατανοήσεις πλήρως τον άλλον αφού «θα έπρεπε θεωρητικά να έχουμε περάσει κάθε στιγμή της ζωής του εντός του».
Πως όταν «γνωρίζουμε» τον άλλον δεν τον λαχταράμε.
Ο φόβος της ευτυχίας και ο κίνδυνος να βασίζεις τη ζωή σου σε άλλους.
Το τέλος, όταν ένα από τα δύο μέλη αρχίζει να απομακρύνεται και οι απεγνωσμένες προσπάθειες-στρατηγικές να αποφευχθεί το γεγονός, αδιαφορία, ζήλεια, απειλές, εκβιασμοί, ερωτική τρομοκρατία. Είναι τελικά ανήθικο, κακό, κατακριτέο όταν κάποιος ξε-ερωτεύεται; Φυσικά όχι, δε τίθεται θέμα επιλογής άρα δε τίθεται και θέμα ανήθικης επιλογής ούτε καταλογίζεται ευθύνη.
Υποθέτω για όλα τα βιβλία και ίσως περισσότερο για το συγκεκριμένο, το τι αποκομίζει ο κάθε αναγνώστης, η τελική αίσθηση, εξαρτάται από τη ψυχολογική διάθεση της στιγμής. Ή μήπως δεν επιλέγουμε διαβάσματα ανάλογα με τη ψυχική μας διάθεση ούτως ή άλλως;
Για μένα, η μικρή φιλοσοφία του Έρωτα βρέθηκε μπροστά μου (παράφωνε σε ευχαριστώ) σε μια φάση πένθους για ανεκπλήρωτο έρωτα αλλά και πολλαπλών φιλοσοφικών αναζητήσεων (βασικών ξέρω αλλά από κάπου πρέπει να αρχίσω).
Η λεπτομερέστατη ανάλυση του de Botton όλων αυτών που έζησα πρόσφατα και τα θεωρούσα μοναδικά και ανεπανάληπτα (οποία μετριοπάθεια!) ήταν στην ουσία ένα ξεπουπούλιασμα της απόγνωσης μου. Κάθε σκέψη-συμπέρασμα ξαλάφρωνε το βάρος μου. Πλήρης απομυθοποίηση. Όταν το τελείωσα είχα πολύ έντονη την αίσθηση ότι όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε, υποφέρουμε παρόμοια πάθη. Και ο πόνος μου απέκτησε την υφή της παροδικότητας. Και αυτό θα περάσει.
Και το καλύτερο είναι ότι και η απομυθοποίηση ήταν παροδική. Ξέρω – το ήξερα αλλά όχι τόσο συνειδητά- ότι θα (ξανα)ερωτευτώ, θα (ξανα)αισθανθώ όλα αυτά τα υπέροχα οδυνηρά συναισθήματα του έρωτα. Κυκλικότητα, περιέργως και αρκούντως γαληνευτική.
Μου άρεσε ιδιαίτερα αυτή η σκέψη του de Botton
«Παρά την εσωτερική μας κινητικότητα κάνουμε το λάθος να προσκολληθούμε στην ιδέα ότι τα ανθρώπινα συναισθήματα είναι στέρεα και θεωρούμε ότι υπάρχει ένα στεγανό μεταξύ έρωτα και μη έρωτα, το οποίο οφείλουμε να περάσουμε δυο φορές στη πορεία μιας σχέσης, μια στην αρχή και μία στο τέλος της – ενώ είναι μια νοητή γραμμή που τη περνάμε πέρα δώθε κάθε μέρα ή ώρα»
** Εκτός από το περιεχόμενο του βιβλίου που μου «μίλησε» ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα τον τρόπο γραφής. Δε ξέρω αν είναι το χάρισμα του κ. Alain de Botton ή απόρροια μιας εκπληκτικής δουλειάς του μεταφραστή Γιάννη Ανδρέου. Μάλλον και τα δύο.
** Οι φράσεις σε italics είναι από το βιβλίο, άλλες φορές πιστά δοσμένες, άλλες φορές παραφρασμένες για να χωρέσουν στο κείμενο μου
Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 06, 2006
Απορία 2
Και συνεχίζω με εξίσου πεζότατο και τετριμένο ποστάκιον
(Το βραδάκι θα μαγειρέψω κάτι πιό ενδιαφέρον, promise!)
Οι απαντήσεις που έλαβα στη προηγούμενη απορία μου με απογοητεύσανε γιατί φως στην απορία μου κανένα δεν εδόθει. Και ομιλώ για τη διαπίστωση μου ότι οι άντρες δε τη πέφτουνε σε γυναίκες και που άραγε να οφείλεται αυτό το δυσάρεστο γεγονός.
(γιατί αγαπητέ μου λύκε, ένας λύκος δε φέρνει την άνοιξη)
Και θέλω να ρωτήσω τις φίλτατες συμμπλογκίτισες, είναι μόνο ιδέα μου, των φιλενάδων μου, (και του μπαμπάκη!) ,
ή όντως δεν γίνεται πλέον παιχνίδι;
όχι μόνο στα μπαρ και clubs, αλλά γενικώς (δρόμους, βιβλιοπωλεία, παραλίες, συναυλίες, λεωφορεία, συλλόγους, κτλ κτλ κτλ) - Η σπουδάζουσα νεολαία εξαιρείται της διαπίστωσης, αν μου πείτε ότι και στα πανεπιστήμια δε γίνεται πια παιχνίδι, θα φουντάρω.
Και μια ερώτηση για όλους
αν όντως δεν είμαι τρελή, γιατί μωμότο μου γιατί;
Μπορώ η γυναίκα να κάνω κάτι;
Ή πρέπει να τρέχω στα παρίσια, τις ρώμες και τα southampton, για να στανιάρω ως θυλυκό;
(Το βραδάκι θα μαγειρέψω κάτι πιό ενδιαφέρον, promise!)
Οι απαντήσεις που έλαβα στη προηγούμενη απορία μου με απογοητεύσανε γιατί φως στην απορία μου κανένα δεν εδόθει. Και ομιλώ για τη διαπίστωση μου ότι οι άντρες δε τη πέφτουνε σε γυναίκες και που άραγε να οφείλεται αυτό το δυσάρεστο γεγονός.
(γιατί αγαπητέ μου λύκε, ένας λύκος δε φέρνει την άνοιξη)
Και θέλω να ρωτήσω τις φίλτατες συμμπλογκίτισες, είναι μόνο ιδέα μου, των φιλενάδων μου, (και του μπαμπάκη!) ,
ή όντως δεν γίνεται πλέον παιχνίδι;
όχι μόνο στα μπαρ και clubs, αλλά γενικώς (δρόμους, βιβλιοπωλεία, παραλίες, συναυλίες, λεωφορεία, συλλόγους, κτλ κτλ κτλ) - Η σπουδάζουσα νεολαία εξαιρείται της διαπίστωσης, αν μου πείτε ότι και στα πανεπιστήμια δε γίνεται πια παιχνίδι, θα φουντάρω.
Και μια ερώτηση για όλους
αν όντως δεν είμαι τρελή, γιατί μωμότο μου γιατί;
Μπορώ η γυναίκα να κάνω κάτι;
Ή πρέπει να τρέχω στα παρίσια, τις ρώμες και τα southampton, για να στανιάρω ως θυλυκό;
Απορία
Συγχωρέστε το τετριμένο και πεζόν του ποστάκιου αυτού αλλά θα σκάσω αν δε το θέσω.
Απευθύνομαι λοιπόν σε ετεροφιλόφιλους αρσενικούς μπλόγκερς
(αδέσμευτους, οι δεσμευμένοι αν θυμούνται τη προιστορία παρακαλούνται να συνεισφέρουν και αυτοί τον οβολό τους)
Σε ένα μπαρ/κλαμπ/κάπου τελοσπάντων
την "πέφτετε" σε μια γυναίκα αν:
1) είναι πραγματικά η γυναίκα της ζωής σας και έχετε πέσει ξερός
2) εμφανίσει η ίδια κάποιο ενδιαφέρον και τουλάχιστον "βλέπεται"
3) δεν έχει τύχει να δείτε ως τώρα γυναίκα που να αξίζει το κόπο σας
4) δε τη "πέφτετε" ποτέ, είστε υπεράνω
5) δε βγαίνετε από το σπίτι σας
6) κατι άλλο;
Η αφορμή είναι από κουβέντα/διαπίστωση που μόλις είχα με φιλενάδα σε ένα μπαρ. Διαπιστώσαμε ότι τα τελευταία τρισήμιση χρόνια που είμαι Ελλάδα είναι ζήτημα αν έχουμε να μετρήσουμε συνολικά δέκα κρούσεις (και πολλές λέω). Απαιραίτητα έγινε η σύγκριση με μια πρόσφατη επίσκεψη μου στο Παρίσι όπου ένα βράδυ (που δεν έβρεχε), σε ένα club, είχα τη χαρά να αποκρούσω 17 (ναι, ναι, 17, τους μέτρησα γιατί δε πίστευα ότι αυτό συνέβαινε).
Any insights ω έλληνα άνδρα?
Απευθύνομαι λοιπόν σε ετεροφιλόφιλους αρσενικούς μπλόγκερς
(αδέσμευτους, οι δεσμευμένοι αν θυμούνται τη προιστορία παρακαλούνται να συνεισφέρουν και αυτοί τον οβολό τους)
Σε ένα μπαρ/κλαμπ/κάπου τελοσπάντων
την "πέφτετε" σε μια γυναίκα αν:
1) είναι πραγματικά η γυναίκα της ζωής σας και έχετε πέσει ξερός
2) εμφανίσει η ίδια κάποιο ενδιαφέρον και τουλάχιστον "βλέπεται"
3) δεν έχει τύχει να δείτε ως τώρα γυναίκα που να αξίζει το κόπο σας
4) δε τη "πέφτετε" ποτέ, είστε υπεράνω
5) δε βγαίνετε από το σπίτι σας
6) κατι άλλο;
Η αφορμή είναι από κουβέντα/διαπίστωση που μόλις είχα με φιλενάδα σε ένα μπαρ. Διαπιστώσαμε ότι τα τελευταία τρισήμιση χρόνια που είμαι Ελλάδα είναι ζήτημα αν έχουμε να μετρήσουμε συνολικά δέκα κρούσεις (και πολλές λέω). Απαιραίτητα έγινε η σύγκριση με μια πρόσφατη επίσκεψη μου στο Παρίσι όπου ένα βράδυ (που δεν έβρεχε), σε ένα club, είχα τη χαρά να αποκρούσω 17 (ναι, ναι, 17, τους μέτρησα γιατί δε πίστευα ότι αυτό συνέβαινε).
Any insights ω έλληνα άνδρα?
Κυριακή, Σεπτεμβρίου 03, 2006
Η θέα από το μπαλκόνι μου 
So be it λοιπόν
Πάω να πληρώσω το κάφε στο καράβι, ανοιγω πορτοφόλι, βλέπω τη φωτογραφία σου και συνειδητοποιώ ότι δε σε είχα σκεφτεί καθόλου μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Ξύπνησα και η πρώτη μου σκέψη δεν ήσουν εσύ... Δε κυριεύεις πιά το μυαλό μου.
Προ ολίγου φλέρταρα με τον ανθυποπλοίαρχο. Ο σκοπός απώτερος και ιερός βέβαια, η εισαγωγή του παιδίου μου στη γέφυρα, αλλά μπόρεσα και φλέρταρα. Και τον βρήκα και γοητευτικό. Τα μάτια άρχισαν ξανά να βλέπουν άντρες...
Η απουσία σου δε χρωματίζει όλες μου τις εμπειρίες πιά. Έχω και στιγμές χωρίς χαρμολύπη, μόνο χαρά. Πως το λέει ο τραγουδοποιός;
"Από όλα περισσότερο αυτό που με τρομάζει είναι την απουσία σου πως πάω να συνηθισω"
Πίκρη γεύση στη καρδιά. Κρίμα.
Ξύπνησα και η πρώτη μου σκέψη δεν ήσουν εσύ... Δε κυριεύεις πιά το μυαλό μου.
Προ ολίγου φλέρταρα με τον ανθυποπλοίαρχο. Ο σκοπός απώτερος και ιερός βέβαια, η εισαγωγή του παιδίου μου στη γέφυρα, αλλά μπόρεσα και φλέρταρα. Και τον βρήκα και γοητευτικό. Τα μάτια άρχισαν ξανά να βλέπουν άντρες...
Η απουσία σου δε χρωματίζει όλες μου τις εμπειρίες πιά. Έχω και στιγμές χωρίς χαρμολύπη, μόνο χαρά. Πως το λέει ο τραγουδοποιός;
"Από όλα περισσότερο αυτό που με τρομάζει είναι την απουσία σου πως πάω να συνηθισω"
Πίκρη γεύση στη καρδιά. Κρίμα.
Σάββατο, Σεπτεμβρίου 02, 2006
Όσα ξέρουν τα παιδιά να τα ήξερα και εγώ
Τελευταία μέρα στο νησί σήμερα. Φτάσαμε στη παραλία, πήγα να πάρω τη γνωστή μου θέση στη ξαπλώστρα, έβγαλα και το βιβλίο να διαβάσω, αλλά δε μου κανε κέφι (ίσως να φταίει και το βιβλίο που δε με τραβάει). Το άφησα στην άκρη, άφησα και τη ξαπλώστρα με τη σκιά της και ξάπλωσα στη ζεστή άμμο. Σήμερα ήθελα μόνο να ακούω τη θάλασσα και να με καίει ο ήλιος. Ο Ιάσωνας δίπλα μου, φόρτωνε και ξεφόρτωνε τη βάρκα του με πέτρες, με άμμο. Κάναμε και τη καθιερωμένη αναζήτηση για καβουράκια, πεταλίδες και κοχύλια. Και εγώ πότε στην αγκαλιά της άμμου να ατενίζω τη θάλασσα, πότε στην αγκαλιά της θάλασσας να ατενίζω τον ουρανό. Έτσι όπως ήμουν ξαπλωμένη το βρήκε πολύ αστείο να με σκεπάσει όλη με άμμο. Άγια άμμος. Κάποια στιγμή, φορτσάτος, βάζει βατραχοπέδιλα, βουτάει στη θάλασσα, κάνει μια ηρωική εξόρμηση προς τα βαθιά (δε το έχει ξανακάνει) κολυμπάει λίγο και επιστρέφει τροπαιοφόρος, φωνάζοντας με τέτοιο ενθουσιασμό "Εκανα το τελευταίο μου μπάνιο. Πάμε σπίτι" Και εγώ γλύκε μου, και εγώ. Και χόρτασα και είμαι πεινασμένη. Ώρα για επιστροφή.
Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 01, 2006
Και συνεχίζω να επιμένω
Στο ειπα και στο ξαναλέω
Εγώ θα ζω σύμφωνα με τις αρχές μου. Ανεξαρτήτως. Πάντα.
Και θα μεγαλώσω και το παιδί μου έτσι.
Δε με νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι.
Πες με χαζή, πες με κορόιδο, αυτή είναι η δικιά μου επανάσταση.
Και να μου το θυμηθείς, κάποια στιγμή όταν ικανός αριθμός ανθρώπων ζει έτσι, ο κόσμος θα αλλάξει. Θα δεις.
*** Τα παραπάνω εκφράζουν τη βασική φιλοσοφία της δικής μου ζωής.
Η τσαντίλα και η ανάγκη καταγραφής προήλθε από άλλη μιά κριτική για το τρόπο που μεγαλώνω το παιδί μου. Διαπληκτισμός με φίλο του, ο φίλος σηκώνει χέρι, ο Ιάσωνας λέει μη χτυπάς, ο φίλος συνεχίζει, ο Ιάσωνας φεύγει λέγωντας δε θέλω να παίξουμε. Εγώ πανευτυχής και περήφανη για την αντίδραση του γιού μου ακούω τον άλλο γονιό να λέει Ιάσωνα χτύπα τον και εσύ. Ρίχνω δολοφονικό βλέμα και ακούω το εξης τραγικό: "είναι αγόρι πρέπει να μάθει να αμύνεται, να διεκδικεί, έτσι όπως τον μεγαλώνεις θα τον κάνεις χλεχλε. Για να επιβιώσει σήμερα ο άντρας πρέπει να είναι επιθετικός, και εμένα δε μου αρέσει αλλά έτσι είναι τα πράγματα "(!!!????)
Πολύ συχνά συναντώ ανθρώπους που παραπονιούνται για το κόσμο που χάλασε και μετά κάνουν ακριβώς αυτό που κατηγορούν, γιατί όπως το θέτουν, έτσι είναι ο κόσμος, εγώ τι το κορόιδο θα είμαι;
Ένα από τα βασικά μου πιστεύω για τη συμπεριφορά των ανθρώπων είναι ότι λειτουργεί κάποιου είδους εντροπία, βασιζόμενη η πίστη αυτή σε μια μελέτη που είχε γίνει σε μαιμούδες. Είχανε δύο ξεχωριστές ομάδες μαιμούδων, απομονωμένες η μία από την άλλη. Τη μία την εκπαιδεύσανε κάποια καινούργια δεξιότητα (δε θυμάμαι ακριβώς τι). Όταν η ομάδα αυτή κατέκτησε τη δεξιότητα, ως δια μαγείας, και η άλλη ομάδα, την ανέπτυξε. 'Ισως να είναι και αναληθές, ή να μη το διάβασα σωστά. Θεωρώ όμως, ότι αν θέλω κάπως να είναι ο κόσμος, συμπεριφέρομαι αναλόγως. Η στάση ζωής μου είναι αυτή που θέλω να βλέπω. Ο περίγυρός μου ότι του αρέσει το κρατά, ίσως και το εφαρμόζει. Δε λέω σε κανένα τι να κάνει. (προσπαθώ τουλάχιστον, ίσως να αποτυγχάνω) Απλώς κάνω αυτό που εγώ θεωρώ ότι ταιριάζει σε μένα. Και ευελπιστώ ότι κάποια στιγμή αν αυτό που ταιριάζει σε μένα ταιριάζει και στην ανθρωπότητα γενικώς, η φυσική εξέλιξη θα είναι προς τα εκεί. Ρομαντικό ε;
Εγώ θα ζω σύμφωνα με τις αρχές μου. Ανεξαρτήτως. Πάντα.
Και θα μεγαλώσω και το παιδί μου έτσι.
Δε με νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι.
Πες με χαζή, πες με κορόιδο, αυτή είναι η δικιά μου επανάσταση.
Και να μου το θυμηθείς, κάποια στιγμή όταν ικανός αριθμός ανθρώπων ζει έτσι, ο κόσμος θα αλλάξει. Θα δεις.
*** Τα παραπάνω εκφράζουν τη βασική φιλοσοφία της δικής μου ζωής.
Η τσαντίλα και η ανάγκη καταγραφής προήλθε από άλλη μιά κριτική για το τρόπο που μεγαλώνω το παιδί μου. Διαπληκτισμός με φίλο του, ο φίλος σηκώνει χέρι, ο Ιάσωνας λέει μη χτυπάς, ο φίλος συνεχίζει, ο Ιάσωνας φεύγει λέγωντας δε θέλω να παίξουμε. Εγώ πανευτυχής και περήφανη για την αντίδραση του γιού μου ακούω τον άλλο γονιό να λέει Ιάσωνα χτύπα τον και εσύ. Ρίχνω δολοφονικό βλέμα και ακούω το εξης τραγικό: "είναι αγόρι πρέπει να μάθει να αμύνεται, να διεκδικεί, έτσι όπως τον μεγαλώνεις θα τον κάνεις χλεχλε. Για να επιβιώσει σήμερα ο άντρας πρέπει να είναι επιθετικός, και εμένα δε μου αρέσει αλλά έτσι είναι τα πράγματα "(!!!????)
Πολύ συχνά συναντώ ανθρώπους που παραπονιούνται για το κόσμο που χάλασε και μετά κάνουν ακριβώς αυτό που κατηγορούν, γιατί όπως το θέτουν, έτσι είναι ο κόσμος, εγώ τι το κορόιδο θα είμαι;
Ένα από τα βασικά μου πιστεύω για τη συμπεριφορά των ανθρώπων είναι ότι λειτουργεί κάποιου είδους εντροπία, βασιζόμενη η πίστη αυτή σε μια μελέτη που είχε γίνει σε μαιμούδες. Είχανε δύο ξεχωριστές ομάδες μαιμούδων, απομονωμένες η μία από την άλλη. Τη μία την εκπαιδεύσανε κάποια καινούργια δεξιότητα (δε θυμάμαι ακριβώς τι). Όταν η ομάδα αυτή κατέκτησε τη δεξιότητα, ως δια μαγείας, και η άλλη ομάδα, την ανέπτυξε. 'Ισως να είναι και αναληθές, ή να μη το διάβασα σωστά. Θεωρώ όμως, ότι αν θέλω κάπως να είναι ο κόσμος, συμπεριφέρομαι αναλόγως. Η στάση ζωής μου είναι αυτή που θέλω να βλέπω. Ο περίγυρός μου ότι του αρέσει το κρατά, ίσως και το εφαρμόζει. Δε λέω σε κανένα τι να κάνει. (προσπαθώ τουλάχιστον, ίσως να αποτυγχάνω) Απλώς κάνω αυτό που εγώ θεωρώ ότι ταιριάζει σε μένα. Και ευελπιστώ ότι κάποια στιγμή αν αυτό που ταιριάζει σε μένα ταιριάζει και στην ανθρωπότητα γενικώς, η φυσική εξέλιξη θα είναι προς τα εκεί. Ρομαντικό ε;
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)