So be it λοιπόν

Πάω να πληρώσω το κάφε στο καράβι, ανοιγω πορτοφόλι, βλέπω τη φωτογραφία σου και συνειδητοποιώ ότι δε σε είχα σκεφτεί καθόλου μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Ξύπνησα και η πρώτη μου σκέψη δεν ήσουν εσύ... Δε κυριεύεις πιά το μυαλό μου.
Προ ολίγου φλέρταρα με τον ανθυποπλοίαρχο. Ο σκοπός απώτερος και ιερός βέβαια, η εισαγωγή του παιδίου μου στη γέφυρα, αλλά μπόρεσα και φλέρταρα. Και τον βρήκα και γοητευτικό. Τα μάτια άρχισαν ξανά να βλέπουν άντρες...
Η απουσία σου δε χρωματίζει όλες μου τις εμπειρίες πιά. Έχω και στιγμές χωρίς χαρμολύπη, μόνο χαρά. Πως το λέει ο τραγουδοποιός;
"Από όλα περισσότερο αυτό που με τρομάζει είναι την απουσία σου πως πάω να συνηθισω"
Πίκρη γεύση στη καρδιά. Κρίμα.