Το φουστάνι

Άσε τα κρυφά κρυμμένα. Λυπήσου τη ψυχή μου. Θέλει να μιλήσει αλλά δε μπορεί. Δεν έχει βήμα. Φοβάται μη τη δεις. Φοβάται μη δεις αυτό που δεν είναι. Οι κάτοικοι του πλανήτη Αφροδίτη έχουν ανάγκη, δεν ξέρουν άλλο τρόπο, είναι η μόνη τους επιλογή, πρώτα μιλούν, μετά καταλαβαίνουν. Ο λόγος είναι δοκιμή. Μη με παίρνεις της μετροιτής. Παρε το δοκιμαστικά και εσύ. Αν δε σου κάνει επέστρεψε το. Θα το ξαναφορέσω και αν ταιριάζει ακόμη στην εποχή μου θα το κρατήσω. Αλλιώς θα το δώσω σε κάποιον άλλον. Να κάνει κι αυτός πρόβα. Να πειραματιστεί και μετά να προχωρήσει. Μπροστά, πίσω, δεξιά, αριστερά. Ίδια κατεύθυνση, άλλη, τι σημασία έχει. Αλλού. Να συλλέγει, να συλλέγω εμπειρίες. Να μεταμορφώνομαι, να χωράω κάπου, μέσα μου, μέσα σου, εκεί, εδώ. Και μετά να μη χωράω, να μεταλλάσομαι πάλι. Μαζί σου, μόνη, ξανά. Από την αρχή, το τέλος, τη μέση, αρχίζω, ξαναξεκινώ, συνεχίζω, αποτελειώνω, προχωράω. Το ρούχο το σημερινό δε θα το φοράω πάντα. Μπορεί να το βαρεθώ, μπορεί να σκειστεί, κάπως να λερωθεί, δε το κρατώ καλά φυλλαγμένο, δε με νοιάζει. Αν είναι επίκαιρο κάπου θα το ξαναβρώ. Αν όχι θα το θυμάμαι από τις φωτογραφίες. Άμα πρόλαβα να τραβήξω μία. Αλλιώς στη μνήμη. Ή στη λήθη. Μπορεί να γελάσω που το βλέπω, μπορεί να θυμώσω που έκανα το ατόπημα να το βάλω. Δε μπορώ να ξέρω. Αυτή τη στιγμή είναι το αγαπημένο μου. Για αυτό σου λέω. Άσε τα κρυφά κρυμμένα. Μόνο μη διαλέξεις το φουστάνι που σου αρέσει και μου το φορέσεις. Ζωγράφισε το και αν μου αρέσει, εγώ θα το ράψω μόνη μου, βελονιά τη βελονιά, κομματάκι κομματάκι και θα είναι δικό μου. Για όσο είναι.