Σήμερα πονάω, αύριο θα είμαι καλά

Λαβώθηκα


Το τελευταίο καιρό η κατεύθυνση της σκέψης μου πάει προς "αφέσου, μην επιθυμείς, άσε τη ζωή να δείξει, αποδέξου, μπλα, μπλα, μπλα" Να μη κάνω πιά σπασμωδικές κινήσεις, να μη συμμετάσχω, να μη προσπαθώ να ωθήσω καταστάσεις. Να τις αφήσω να εξελιχθούν μόνες τους. Δεκτόν. Αυτό θέλω να κάνω. Πως όμως;
Αν κάνω αυτό που ορίζει η καρδιά, φοβάμαι ότι κινούμαι από έσω ανάγκες όχι απαραίτητα πρέπουσες στην ευτυχία μου.
Αν κάνω αυτό που ορίζει η λογική, προδίδω ότι έχω πιο ιερό, την αλήθεια μου, προσποιούμαι.
Αν ακολουθήσω συμβουλές φίλων, είναι πράξεις ξένες προς εμέ.
Αν δε κάνω τίποτα; Ίσως εκεί να βρίσκεται η απάντηση; Ναι, αλλά και η πλήρης αδράνεια στην ουσία είναι δράση.

Δεν έχει σημασία άλλωστε. Τι έκανα σωστά, τι λάθος, τι θα έπρεπε να έχω κάνει, τι κομμάτια μου έδειξα προκειμένου να χωρέσω και ποιά κράτησα κρυφά γιατί φοβήθηκα. Δράση, αδράνεια, όλα έχουν κάποιο αποτέλεσμα. Εγώ δε ξέρω ποιό να επιλέξω. Κουράστηκα. Έτσι κι αλλιώς δε φταίει ο κόσμος ούτε και εσύ για τη σακατεμένη μοίρα μου. Α, ξέχασα, δε πιστεύω στη μοίρα. Η ζαβλακωμάρα μου τα φταίει. Εκεί η απάντηση. Και ότι δε με σκοτώνει με κάνει πιό δυνατή εξάλλου. Δε θέλω να είμαι δυνατή. Θέλω να καταρρεύσω και να ερθεί μια ψυχή να με φροντίσει. Αυτό δε πρόκειται να γίνει. Και όπως πολύ σοφά είπε η Αλεξάνδρα σε σχόλιο της, η ζωή σου δίνει μαθήματα, μέχρι να τα μάθεις, κι αν δεν, σου δίνει ξανά και ξανά το ίδιο μάθημα. Και εγώ μεταξεταστέα. Ξανά, και ξανά, και ξανά.
Κι άλλη μια φορά. Ή θα μάθω, ή, ή τι;
Σήμερα πονάω. Μου επιτρέπεις; Δε μπορώ να μη πονάω για να αισθανθείς εσυ καλύτερα. Sorry.
Δε κρατώ κακίες, δε χρειάζεται να σε συγχωρέσω, γιατί δε φταίς. Η κλούβια η κεφάλα μου φταίει. Και μη σκιάζεσαι, αυριο θα είμαι καλά. Πάντα κάνω γκελ, πάντα επιπλέω. Φελός. Δε μπορείς να με βυθίσεις. Μπορείς να με θρυματίσεις, αλλά και σε κομμάτια επιπλέω. Μη σκιάζεσαι.
Ξέρω ότι δε πρέπει να το πάρω προσωπικά, ότι δεν έχει να κάνει με μένα, έχεις και εσύ τα ζόρια σου, απλά δε ταιριάζω. Το ξέρω δε φταίει που είμαι λίγη, απλώς δε ταιριάζω. Σήμερα όμως, δε μπορώ να αισθάνομαι παρά λίγη. Και αυτό πονάει. Και ξέρω ότι δεν υπήρξε κακή πρόθεση, ούτε διάθεση εκμετάλευσης. Κλισέ, αλλά ο δρόμος προς τη κόλαση είναι όντως στρωμέννος από καλές προθέσεις. Μόνο μη χρυσώνεις το χάπι. Μόνο μη περιμένεις να είμαι καλά για να μην έχεις τύψεις. Μη περιμένεις να πώ, ελα μωρέ δε πειράζει, δεν έγινε και τίποτα, για να σου αλαφρώσω το βάρος. Το δώρο της χαράς μου δε μπορώ να το κάνω σήμερα. Ίσως αύριο. Το δώρο της συγχώρεσης δικό σου. Είπαμε δε φταίς εξάλλου.

Ουφ κουράστηκα, αύριο θα είμαι καλά. Η παλιά καλή χαμογελαστή δροσερή μα τόσο τόσο ανεπαρκής Αλκιμήδη. Ανεπαρκής για σένα, για μένα, για όλα. Και η ζωή συνεχίζεται. Πάντα.