Αγάπη: μη συγχέουμε το συναίσθημα με τη συμπεριφορά...

Συνεχίζοντας από το προηγούμενο ποστίδιο και θέλοντας να καταγράψω για άλλη μια φορά το πως βιώνω εγώ την αγάπη. Η άποψη μου αυτή είναι κατασταλλαγμένη, ίσως όχι απόλυτο βίωμα ακόμη, αλλά νομίζω θα μου κάνει παρέα μέχρι να κλείσω τα ματάκια μου.

Για μένα η αγάπη εκφράζεται ως άνευ όρων αποδοχή, εννοώντας ότι δέχομαι αυτό που είσαι σήμερα και αυτό που θα είσαι αύριο, μπορεί να μη μου αρέσει, μέσα μου να επιθυμούσα κάτι άλλο, αλλά σε αγαπώ ανεξάρτητα από αυτό που είσαι. Θεωρώ ότι η αγάπη είναι ολική κατάσταση της ψυχής, περιλαμβάνει όλη τη φύση, δηλαδή εμένα, τους άλλους, το περιβάλλον, τις καταστάσεις. Ως ολική κατάσταση ψυχής, δεν υπάρχει χώρος για μίσος, δε μπορώ να έχω μίσος για ένα κομμάτι της ζωής και αγάπη για άλλο. Είναι ασύμβατο.

Δε μιλάω για έρωτα, μιλάω για αγάπη. Ο έρωτας είναι μια άλλη κατάσταση όπου λειτουργούν άλλες διεργασίες, ένστικα, δεδομένα.

Αλλά, επειδή είμαστε άνθρωποι (και ευτυχώς), με λάθη, πάθη, κάπως πλασμένοι από το γενετικό μας κώδικα και τα βιώματα μας, η συμπεριφορά μας καθορίζεται και από άπειρους άλλους παράγοντες εκτός από την αγάπη. Μπορεί να σε αγαπώ αλλά η συμπεριφορά μου να δείχνει μη αγάπη. Στα μάτια σου, επειδή δε ταιριάζει με τις προσδοκίες σου για το πως συμπεριφέρεται κάποιος που αγαπά, στα μάτια μου, γιατί ωθούμαι από άλλες δυνάμεις, ξέχωρες από την αγάπη μου για σένα, να δρω όπως δρά κάποιος που δε σε αγαπά.

Το προαναφερθέν είναι ένα ακόμη μάθημα που μου δίνει καθημερινά ο γιός μου. Για την αγάπη μου για αυτόν δεν έχω ουδεμία αμφιβολία. Γεννήθηκε μαζί με αυτόν, τη στιγμή που τον είδα πρώτη φορά, σε συνθήκες αντίξοες, και παρόλο που ο ερχομός του μου είχε διαλύσει τη ζωή. Πριν τον γεννήσω πίστευα ότι δε θα μπορούσα καν να τον συμπαθήσω, μόλις τον είδα, απλά πλυμμήρισα από αγάπη. Και η αγάπη θεριεύει, ανατροφοδοτείται όχι από αυτό που ο Ιάσωνας γίνεται, ή από αυτά που κάνει και επιστρέφει σε μένα. Ανατροφοδοτείται μόνο και μόνο από την ύπαρξη του. Και η αποδοχή είναι ολοκληρωτική.

Κι όμως
Δε του προσφέρω όλα αυτά που ξέρω ότι έχει ανάγκη, ακόμη κι όταν τα ζητάει, όχι από έλλειψη αγάπης, αλλά επειδή δεν αντέχω, είναι πάνω από μένα και τις δυνάμεις μου. Ναι, θα μπορούσα να το κάνω, να θυσιαστώ, και να είμαι η ηρωίδα μάνα, αλλά για πόσο; Ένα, δύο, πέντε χρόνια; Πότε η προσφορά θα μετατρεπότανε σε πίκρα και αναμονή ανταπόδοσης;

Κι έτσι,
φεύγω το βράδυ και βγαίνω, κι ας μου ζητάει να μείνω (μας πως είναι δυνατόν να μη θέλεις να είσαι κάθε στιγμή με αυτόν που αγαπάς;),
αρνούμαι να παίξω μαζί του μερικές φορές γιατί βαριέμαι (μας πως είναι δυνατόν να βαριέσαι αυτόν που αγαπάς;),
θυμώνω και φωνάζω (μας πως είναι δυνατόν να τρομοκρατείς αυτόν που αγαπάς;)
και η χειρότερη προδοσία της αγάπης μου; Του δείχνω πως λειτουργεί ο κόσμος, τον διαμορφώνω, αυτή είναι μια από τις δουλειές μου ως γονιός άλλωστε, αλλά το κάνω σύμφωνα με τις δικές μου αξίες, καταβολές, πιστεύω. Πιθανότατα αντίθετα στο είναι του, σε αυτό που θα του ταίριαζε. (Παρα)μορφώνοντας τον, προδίδω την αποδοχή μου για αυτόν, στην ουσία την αγάπη μου.

Και αν σε αυτή τη σχέση που η αγάπη είναι αναμφίβολα υπαρκτή, η συμπεριφορά μου είναι τόσο ξένη στην αγάπη, πόσο μάλλον σε άλλες. Και αυτό που βλέπω να συμβαίνει σε αυτή τη σχέση, το επεκτείνω σε όλες μου τις σχέσεις, και το αναγνωρίζω σε όλους τους ανθρώπους.

Οπότε ναι, μη συγχέετε το συναίσθημα με τη συμπεριφορά, είναι ανεξάρτητα, πηγάζουν από διαφορετικά κομμάτια του εαυτού μας.