Με αφορμή ποστάκι που ξεκίνησα να γράφω σήμερα για το άλλο μου blog, είχα σήμερα στο μυαλό μου τις προσδωκίες, φαντασιώσεις, πιστεύω που έχω (έχουμε;) για ίδανικούς εραστές και ιδεατούς έρωτες. Πως αλλιώς τα περιμένουμε κι αλλιώς είναι. Και πως όλο αυτό το "όνειρο" έχει δημιουργηθεί μέσα από τη λογοτεχνία και το κινηματογράφο. Ίσως και από σχέσεις που βλέπουμε γύρω μας, μόνο που αυτό που "φαίνεται" συνήθως απέχει από αυτό που το ζευγάρι βιώνει στις ιδιωτικές του στιγμές.
Σήμερα σε μια ταινία που είδα η πρωταγωνίστρια λέει
"Αγάπη είναι να μη χρειάζεται να ζητάς"
Και σκέφτηκα, σε πιά σφαίρα επιστημονικής φαντασίας συμβαίνει αυτο; Όχι στο δικό μου κόσμο. Ωραία θα ήταν αλλά δεν είναι εφικτό. Εδώ στο γιό μου και πρέπει να μου ζητήσει και για την αγάπη αυτή δεν έχω αμφιβολίες.
Ίσως να το κάναμε λιγότερο απαιτητικό
"Αγάπη είναι να ζητάς και να παίρνεις"
Αλλά και πάλι, αν αυτό που ζητάω είναι υπερβολικό; Και καλά ο άλλος αγαπά και δίνει ότι ζητάω, αλλά εγώ που ζητώ τον ουρανό με τα άστρα τον αγαπώ; Που είναι ο σεβασμός;
Οπότε θα το λιγοστέψω κι άλλο
"Αγάπη είναι να ζητάς και να παίρνεις αυτό που ο άλλος μπορεί να δώσει"
Χμμμ, εδώ κάτι γίνεται. Και ίσως σε ένα ιδανικό κόσμο, με έναν ιδανικό εραστή να μπορούσα να τολμήσω και αυτό
"αγάπη είναι να χρειάζομαι αυτό που είσαι έτοιμος να μου δώσεις"
Κι έτσι κάνω κύκλο και επιστρέφω στα λόγια της πρωταγωνίστριας
"Αγάπη είναι να μη χρειάζεται να ζητάς, γιατί ότι σου δίνω σου αρκεί και ότι μου δίνεις μου αρκεί"
*** Η ταινία ήταν "Ρηγάδες για μια ντάμα". Παρανοική, σουρεαλιστική ταινία με τελείως αλλού για αλλού χαρακτήρες, θύμιζε και κάτι από Κουστορίτσα. Εμένα μου άρεσε, της παρέας μου όχι. Τα τελευταία είκοσι λεπτά πάντως, είναι ένας καταπληκτικός λόγος επάνω στις σχέσεις ενηλίκων-παιδιών.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
5 σχόλια:
Για ποιά ακριβώς "αγάπη" μιλάμε;
Καλημέρα :)
αγαπη ειναι να δίνεις από το υστέρημα και όχι από το περίσευμα.
Η αγάπη μεταλάσσεται, εξελίσσεται ή ακολουθούμε πιστά και τυφλά;
Τελικά αυτό που έχουμε στο μυαλό μας μας κάνει κουμάντο... οι δικές μας προσδοκίες, οι δικές μας εμμονές, οι δικές μας απαιτήσεις... Δεν είναι τίποτα πάγιο και σταθερό.
μου φαίνεται αλκ ότι είσαι μια δασκάλα της αγάπης, σαν μια σύγχρονη Διοτίμα επί το ψυχαναλυτικότερον. Πραγματικά πολύ εύστοχες οι παρατηρήσεις σου αλλά άγνωστοι αι βουλαί των εραστών, οπότε θα εμπλουτίζουν όλο και περισσότερο την εμπειρία σου - καληνύχτα
Αλκυόνη
όταν το έγραφα (στη τούρλα του Σαββατόβραδου) είχα στο μυαλό μου την ερωτική σχέση πρωτίστως. Αλλά νομίζω ότι μιλάμε για αγάπη γενικά.
Padrazo
Δυστυχώς διαφωνούμε. Ακούγεται ωραίο και ιδανικό, αλλά δε θα μπορούσε ποτέ να έχει διάρκεια. Μιλάμε για αγάπη, όχι έρωτα, και με εμπνέεις για το επόμενο ποστ
:)
Αλεξάνδρα
συ είπας, και επαυξάνω. Το ζητούμενο είναι ή να μην αφήνουμε αυτό που έχουμε στο μυαλό μας να κάνει κουμάντο ή να αλλάξουμε μυαλά, υποθέτω
Μάρκο
δάσκαλε που δίδασκες και λόγο δεν εκράτεις. Από αυτές τις δασκάλες εγώ.
Πάντως, ο συνεχής εμπλουτισμός των εμπειριών, όταν αυτές με βοηθούν να ωριμάσω, είναι καλοδεχούμενος. Ιδιαίτερα όταν οι εμπειρίες είναι απρόβλεπτες και με ταξιδεύουν σε διαφορετικά από τα ήδη περπατημένα μονοπάτια..
Καλημέρα
Δημοσίευση σχολίου