Ουδείς Αναμάρτητος

Χθες βράδυ η Άννα Παναγιωταρέα είχε την Ελένη Τσαλιγοπούλου.
Πόσο τη θαυμάζω, σέβομαι και χαίρομαι αυτή τη γυναίκα. Εκτός του ότι πάντα μου αρέσει να τη βλέπω ζωντανά γιατί πραγματικά με ανεβάζει και με κάνει να τη νοιώθω τη μουσική, όταν μιλάει αναδύει μια γλύκα, μια τρυφερότητα, κάτι χαρούμενο και όμορφο για τη ζωή.

Μεταξύ των πολλών που είπε για τη ζωή της και τη δουκλειά της και τους φίλους της κρατάω αυτό:
"Δεν κάνω πιά μακροπρόθεσμα όνειρα. Αφήνω τη ζωή να μου δείξει το επόμενο... "

Δεν έχει και άδικο. Προσωπικά, έχω περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου, να αναλώνομαι και να χαραμίζομαι κυνηγώντας χείμαιρες που δε μου ταιριάζουν.