Σαββατιάτικο παραλήρημα

Η μητέρα είναι εξοδούχος. Πάει να δει (επιτέλους) τη καρδιά με κόκκαλα. Θέλω και εγώ να το ξαναδώ. Ίσως τα καταφέρω την επόμενη εβδομάδα. Τη παραγεμίζω τη ζωή και μερικές φορές δε προλαβαίνω, δεν έχω παράπονο, προσποιούμαι ότι ζω, ίσως, το μυαλό να ξεφεύγει , αυτός ο στόχος δε θα επιτευχθεί ποτέ. Λέει η Mavis Cheek στο Yesterday’s Houses ότι οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, τους Έλληνες, που χρησιμοποιούν την ευφυΐα για φιλοσοφία, τέχνες, σκέψη και τους ρωμαίους, που τη χρησιμοποιούν για τις πρακτικές ανάγκες, υδραγωγεία, δρόμους και τέτοια πεζά. Γεννήθηκα ελληνίδα υποθέτω και ελληνίδα θα πεθάνω. Θα ήθελα να ήμουν και λίγο ρωμαία όμως. Το ότι είμαι ρωμιά πιάνει; ‘Όταν ήμουν μικρή είχα έναν επαναλαμβανόμενο εφιάλτη. Έβλεπα στο όνειρο μου τα γεγονότα της ημέρας με μικρές παραλλαγές. Τόσο ζωντανά και έντονα που όταν ξυπνούσα δε μπορούσα να ξεχωρίσω ποια ήταν η πραγματικότητα και ποιο το όνειρο. Τις προάλλες είχα ένα déjà vu, ξαναείδα ένα τέτοιο όνειρο. Είχα αγοράσει βιταμίνες. Βλέπω στο όνειρο ότι ανοίγω το κουτί και έχει μέσα μόνο 6 αντί για 30. Σκέφτομαι ότι πρέπει να τις επιστρέψω. Το πρωί που ξύπνησα λέω στη μητέρα μου, πρέπει να πάω και στο φαρμακείο, το κουτί με τις βιταμίνες ήταν σχεδόν άδειο. Και όταν πήγα να πάρω το κουτί είδα ότι δεν είχε ανοιχθεί καν. Συνειδητοποίηση τότε ότι επρόκειτο για όνειρο. Επηρεασμένη από τον πολύ Γιάλομ που διάβασα φέτος το καλοκαίρι και τη σημασία που δίνει στους αριθμούς των ονείρων, το είπα στη ψυχολόγα. Αυτό το 6 δε μπορούσα να το ερμηνεύσω, ή οτιδήποτε άλλο. Λέει λοιπόν, ξυπνήσατε αλλά ζούσατε ακόμη μέσα στο όνειρο. Ναι, ναι κάπως έτσι είναι η ζωή μου γενικώς αλλά να μη το κάνουμε θέμα. Και τι συνέβη πριν έξι μήνες. AHA! Η γνωριμία. Ήρθε άραγε το πλήρωμα του χρόνου να ξυπνήσω, να επανέλθω στη πραγματικότητα, και να διεκδικήσω πίσω τους έξι μήνες μου; Αυτό φαίνεται να ζητάει το ασυνείδητό μου. Να επιστρέψω πίσω στην Άνοιξη και να συμπεριφερθώ, να αισθανθώ ανοιξιάτικα. Το φθινόπωρο δε μου ταιριάζει, θα το βαφτίσω άνοιξη λοιπόν. Μεταβατικά και τα δύο, άμα θέλω μπορώ. Spring cleaning it is. Ξεκίνησα με τα χοντρά και τα παιχνίδια του Ιάσωνα. Πως είναι δυνατόν τόσο μικρός να έχει τόσα πολλά πράγματα; Τι ρωτάω, εγώ δεν του τα παίρνω; Αδυνατώ να αντισταθώ. Τόσο απλά. Μανία συγυρίσματος λοιπόν. Ευχαριστήθηκα να πετάω. Ότι αντιαισθητικό, άχρηστο, χαλασμένο έξω. Κρατάω μόνο ότι έχω σκοπό να πάρω στο καινούργιο σπίτι. Σα πρόβα. Και σαν εξάσκηση. Κάντο με τα υλικά και στη συνέχεια με τα ά-υλα. Μαθαίνω σιγά σιγά. Oνειρεύομαι το νέο σπίτι. Επιβάλλω το όνειρο και στη μητέρα. Να προλάβω να γιορτάσω όσα περισσότερα του 2007 αλλού. Αν όχι το Πάσχα, τουλάχιστον τα Χριστούγεννα. Το πετάξαμε το 2006, όχι άλλο. Πρέπει να κινητοποιηθώ και φοβάμαι, αλλά θα γίνει. Η ανάγκη είναι μεγάλη. Η τάση φυγής επιβλητικά κυριευτική. Πάντα είχα τάσεις φυγής, πάντα έφευγα ατάκτως. Τώρα ακολουθώ τη συμβουλή της φιλενάδας μου. Μένω με το πρόβλημα και του βρίσκω λύση. Η λύση είναι η φυγή αλλά με περίσκεψη. Α ρε φιλενάδα πώς να ξεφύγω από τα προβλήματα, που να πάω να κρυφτώ αφού όλα είναι μέσα μου. Δώσε μου ένα πραγματικό πρόβλημα και είμαι ο καλύτερος crisis manager. Όντως. Αλλά τα άλλα, τα ηλίθια του μυαλού μου, θέλουν άλλου είδους απαντήσεις. Μίλαγα με τη κοπέλα απέναντι. Εκεί να δεις ζόρια. Και χωρίς πρακτικές λύσεις. Κάτι είπε ότι θα επιθυμούσε να ξανασμίξει με τον εν διαστάσει άντρα της, που συζεί με άλλη, που δε της δίνει μία για τα τρία παιδιά, αλλά ούτε και διαζύγιο για να συνεχίσει τη ζωή της, και σκέφτηκα να πω όχι ρε κούκλα μου λυπήσου τον εαυτό σου. Το βούλωσα. Πώς να μιλήσω αντικειμενικά όταν η ίδια μόνο υποκειμενικά δρω. Ευτυχώς που δε τη θέλει. Ευτυχώς που δε με θέλει. Αφού οι ίδιες δε προστατεύουμε τον εαυτό μας. Λες να υπάρχει φύλακας άγγελος; Δε μπορώ παρά να μας συγκρίνω όμως. Πόσο τυχερή είμαι, πόσο ευλογημένη ζωή έχω. Όπου και να κοιτάξω βλέπω χειρότερα. Δεν αρκεί για να φτιάξει η διάθεση. Πολυάννα δε μου κάνεις πια. Το πρωί πισίνα, ο καθημερινός μου διαλογισμός. Σήμερα έκλεψα. Μόνο πρόσθιο, καθόλου ελεύθερο. Μόνο διαλογισμός, καθόλου άσκηση. Παίρνανε και φωτογραφίες κάτι αθλητές. Το μόνο που σκεφτόμουνα ήταν φύγε από τη λουρίδα μου, μου χαλάς την ηρεμία μου. Μου αρέσει να βουτάω και να κάθομαι στο πάτο,(για μικροδευτερόλεπτα βέβαια, δεν αντέχω), μου φέρνει στο μυαλό τη σκηνή από το απέραντο γαλάζιο. Και απέραντη γαλήνη. Ωραίο αυτό, γαλανό, γαλήνη. Μου αρέσουν οι ήχοι που έρχονται μουντοί, αλλόκοσμοι. Οι αντοχές έχουν μειωθεί. Μεγαλώνω φαίνεται. Φυσικά τα δύο τσιγάρα που κάνω καπάκι πριν μπω στη πισίνα δεν έχουν σχέση. Θα ήθελα να κόψω το κάπνισμα. Η καρδιά δεν αντέχει πια. Γενικώς. Και αλλού δεν αντέχω. Κάποτε το να έχανα τον ύπνο μιας βραδιάς δε με προβλημάτιζε. Προσπαθώντας να παραδώσω διπλωματική έμεινα δέκα μέρες άυπνη. Στο τέλος έσπασα και κοιμόμουνα τριάντακάτι ώρες και διπλωματική δε παρέδωσα, αλλά δέκα μέρες. Τώρα το θέλω το κρεβατάκι μου. Δεν αντέχω. Μεγάλωσα μάλλον. Και τα χαζοξενύχτια αποφεύγω. Και από το βινύλλειο τις προάλλες την έκανα στις πέντε, ποια εγώ, που προ Ιάσωνα πριν τις 9 σπίτι δε γύριζα. Μου λείπουν τα πρωινά γιαούρτια με μέλι στην Ομόνοια και οι κρεατόσουπες πίσω από το Κάραβελ. Μεγαλώνω είναι γεγονός. Μ’ενοχλεί; Όχι και τόσο. Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι δε προλαβαίνω να κάνω αυτά που ήθελα, ή μάλλον δεν καταφέρνω. Θυμάμαι πολύ καλά το όνειρο που είχα στα 18, πως φανταζόμουνα τη ζωή μου. Ένα ένα χάνω τα κομμάτια του, επαναπροσδιορίζω. Στα 24, στα 30, τώρα στα 35. Αποδέχομαι ότι η πραγματικότητα μου θα είναι άλλη. Όχι χειρότερη, άλλη. Κάθε φορά άλλη. Κι όμως την εικόνα που είχα στα 18 για τα 38 (συνάντηση τάξης ανά δεκαετία και εμείς άρτι αποφοιτήσασσες περιγράφαμε πως φανταζόμασταν ότι θα είμαστε) τη θέλω ακόμη, πονάω για αυτή, ache for it που λένε και οι συμπατριώτες μου. Well whatever. Τη χαρά της ζωής, που την έχασα να πάω να τη βρω; Περισσότερο αυτό με πειράζει, που έχασα το γελαστό κορίτσι. Σαχλοκούδουνο με φωνάζανε στο πανεπιστήμιο. Μετατρέπομαι σε μια ξινή τριανταπεντάρα. Ουστ από εδώ. Σε αυτό τουλάχιστον θα αντισταθώ. Επιμένω, η ζωή είναι απλή και ωραία. Δε μου χρειάζεται να είναι ανεπαρκής και γελοία, αρκετά τέτοια στο κόσμο, άσε τη ζωούλα μου απέξω. Το απόγευμα αττικό πάρκο. Το καρδιοχτύπι παραμένει, η ένταση του μικραίνει. Πανδαμάτωρ χρόνος και φύλακες άγγελοι. Ο Ιάσωνας συνεχίζει να μου διδάσκει. Χαρά πηγαία, ενθουσιασμό. Γυρίζοντας, στο αυτοκίνητο, μίλησε για τον Άλκη, το γάτο μας που πέθανε πριν ένα μήνα. Θρηνεί. Ακόμη και στο θρήνο του μου δίνει μαθήματα. Θα τη χάσει άραγε αυτή την έμφυτη ικανότητα να ζει; Θα του τη ξεριζώσω παρά την αντίθετη επιθυμία και θέληση μου; Ουφ, πάω να συνεχίσω με το συγύρισμα. Ίσως μια τάξη στο σπίτι να βάλει μια τάξη και σε άλλα. Η Virginia Woolf το είπε; Κάθε γυναίκα χρειάζεται ένα σπίτι. Ή μήπως ήταν δωμάτιο. Σπίτι λέω εγώ. Ότι και να είναι, επόμενη στάση, τα βιβλία, να μαζέψω όλα αυτά τα αδιάβαστα, που όταν τα πρωτοείδα μου κάνανε κλικ και μετά όχι, να μαζέψω και όλα αυτά τα διαβασμένα που επειδή τα έχω ξεχάσει είναι σαν αδιάβαστα, όλο αυτό το σκορποχώρι σε όλο το σπίτι, να δω τι θα τα κάνω. Το μυαλό τουλάχιστον θα ξεφύγει.