Όσα ξέρουν τα παιδιά να τα ήξερα και εγώ

Τελευταία μέρα στο νησί σήμερα. Φτάσαμε στη παραλία, πήγα να πάρω τη γνωστή μου θέση στη ξαπλώστρα, έβγαλα και το βιβλίο να διαβάσω, αλλά δε μου κανε κέφι (ίσως να φταίει και το βιβλίο που δε με τραβάει). Το άφησα στην άκρη, άφησα και τη ξαπλώστρα με τη σκιά της και ξάπλωσα στη ζεστή άμμο. Σήμερα ήθελα μόνο να ακούω τη θάλασσα και να με καίει ο ήλιος. Ο Ιάσωνας δίπλα μου, φόρτωνε και ξεφόρτωνε τη βάρκα του με πέτρες, με άμμο. Κάναμε και τη καθιερωμένη αναζήτηση για καβουράκια, πεταλίδες και κοχύλια. Και εγώ πότε στην αγκαλιά της άμμου να ατενίζω τη θάλασσα, πότε στην αγκαλιά της θάλασσας να ατενίζω τον ουρανό. Έτσι όπως ήμουν ξαπλωμένη το βρήκε πολύ αστείο να με σκεπάσει όλη με άμμο. Άγια άμμος. Κάποια στιγμή, φορτσάτος, βάζει βατραχοπέδιλα, βουτάει στη θάλασσα, κάνει μια ηρωική εξόρμηση προς τα βαθιά (δε το έχει ξανακάνει) κολυμπάει λίγο και επιστρέφει τροπαιοφόρος, φωνάζοντας με τέτοιο ενθουσιασμό "Εκανα το τελευταίο μου μπάνιο. Πάμε σπίτι" Και εγώ γλύκε μου, και εγώ. Και χόρτασα και είμαι πεινασμένη. Ώρα για επιστροφή.