Εκπαιδεύοντας τη μαμά Αλκιμήδη

-Τι εστί πλούσιος Μανωλιό μου
-Ο εν τω ολίγα αναπαυόμενος

(**και για μένα όπου πλούσιος, καταλαβαίνω ευτυχισμένος)

Απο χθες κολλημένος στο μυαλό μου αυτός ο διάλογος από την Λωξάνδρα της Μαρίας Ιορδανίδου, αλλά στο δικό μου μυαλό συνεχίζεται

- Μόνο αυτό; Αρκεί;
- Όχι μόνο αυτό, θέλει και να ξέρεις να αντιμετωπίζεις τις αναποδιές.
Να επιθυμείς, να διεκδικείς, αλλά αν δε πάρεις, να προχωράς.
Είπαμε και τα "ολίγα" καλά
- Και άμα χάσεις κάτι από τα "ολίγα";
- Πάλι να προχωράς.

Όταν γεννήθηκε ο γιός μου δύο σκέψεις μόνο, κυρίαρχες. Σοκ, γιατί δεν υπήρχε επιστροφή στη παλιά ζωή και μία ευχή "Να γίνει ευτυχισμένος". Μόνο αυτό. Όλα τα άλλα καλοδεχούμενα αλλά μη αναγκαία. Μόνο να γίνει ευτυχισμένος. Ζητάω πολλά; Πάρα πολλά ίσως, ίσως όχι. Γιατί εύκολο να το λες, αλλά αν εγώ δε ξέρω "πως", πως θα του δείξω; Με υπόνοιες μόνο και στο περίπου γνώση βάλθηκα να κάνω ότι καλύτερο μπορούσα. Και ανακάλυψα ότι μεγαλώνοντας τον Ιάσωνα, ωριμάζω και εγώ. Μαθαίνω.

Ντροπαλή ούσα, σπάνια θα αρθρώσω το λόγο μου να διεκδισω δικαιώματα ή το δίκιο μου. Όμως επειδή ο Ιάσωνας λόγο δεν έχει και αν είχε δε θα ήξερε πως να τον χρησιμοποιήσει, και εγώ οφείλω να τον υπερασπίζομαι και να τον προστατεύω, αναγκάζομαι να αρθρώνω λόγο όπου απαιτείται για αυτόν. Και αποκτώ σιγά σιγά μια συνήθεια και μαθαίνω να αρθρώνω λόγο και για τον εαυτό μου.

Επειδή παιδί είναι, και συγκροτημένο δεν είναι, και είναι από δω και από εκεί, και αλλού για αλλού, εξασκώ την υπομονή μου. Και κάθε μέρα γίνομαι και καλύτερη. Και μαθαίνω τις αντοχές μου και εκεί που ξέρω ότι δε θα μπορέσω να αντεπεξέλθω, ή αποφεύγω τη κατάσταση ή μαθαίνω να ζητώ βοήθεια. Και μαθαίνω να αποδέχομαι τα όρια μου.

Του αρέσει η σταθερότητα, η ρουτίνα, απεχθάνεται τις αλλαγές. Και εγώ μαθαίνω να είμαι σταθερή στο περιβάλλον που του προσφέρω. Κάθε τόσο έχει ανάγκη να ελέγξει ότι ο κόσμος του είναι έτσι όπως πιστεύει, και δοκιμάζει τα όρια του, και εγώ μαθαίνω να είμαι συνεπής. Και επειδή είναι περιορισμένος ο αριθμός στα οποία μπορώ να έχω συνέπεια, μαθαίνω να ξεδιαλέγω τα σημαντικά, και τα άλλα να μη με νοιάζουν. Μαθαίνω να επιλέγω τις μάχες μου, και τις μη σημαντικές ή τις χαμένες από χέρι να μην τις δίνω.

Σε κάθε συνδιαλλαγή μαζί του ισχύουν παράλληλα δύο πράγματα, η κατάσταση όπως βιώνεται εκείνη τη στιγμή, και οι συνέπειες τις. Εκεί μαθαίνω να επιγκεντρώνομαι στο στόχο μου. Και να βάζω προτεραιότητες.

Μα τα πιο σημαντικά μαθήματα δεν τα φανταζόμουνα καν.

Μαζί του κατανόησα επιτέλους τι εστί αγάπη και έρωτας. Από τη πρώτη στιγμή που γεννήθηκε, χωρίς να ξέρω τι άνθρωπος θα γίνει, αγάπη. Ανευ όρων, αμόλυντη, αστέρευτη, αιώνια. Αποδοχή. Και κάθε μέρα όλο και περισσότερο, να τον κοιτάω και να λέω είναι αδύνατον να μπορώ να τον αγαπήσω πιο πολύ, η καρδιά θα σπάσει, κι όμως την επόμενη μέρα να είναι η αγάπη πιο μεγάλη, και την επόμενη πιο μεγάλη.

Και όπως μεγαλώνει και τον παρατηρώ, βλέπω ότι δε χρειάζεται εγώ να του δείξω τι είναι ευτυχία. Το έχει έμφυτο. Είναι απλά ευτυχισμένος. Όταν βλέπει ένα φορτηγό, ή βάρκα, ή σκυλί, ή ταμπέλα, ή οικοδομή, ή παιχνίδι, ή μαγαζί, ή ότι να είναι, φωνάζει με ενθουσιασμό τι είδε, χοροπηδά, χειροκροτεί. Και όταν θέλει να κάνει κάτι και δε μπορεί, εκνευρίζεται, θυμώνει, στεναχωριέται, εκφράζει τα συναισθήματα του, και μετά , έτσι απλά, βρίσκει κατι άλλο, και ξανά χαρά. Προχωρά. Είναι χαρούμενος με αυτά που έχει, ζητά και άλλα, δέχεται τις απογοητεύσεις και τις απώλειες, και προχωρά. Και έτσι απλά μου μαθαίνει αυτός το "πώς"




Αυτά σκεφτόταν σήμερα η Αλκιμήδη, επειδή (ξανα)ήρθε αντιμέτωπη με το γεγονός ότι δε μπορεί να προστατέψει τον Ιάσωνα, ούτε από τους ανθρώπους, ούτε από τη φύση, ούτε από τα πάθη και τα λάθη της Αλκιμήδης.





** Το βιβλίο το έχω χάσει, μπορεί και να μη το είχα και ποτέ, οπότε η φράση είναι όπως τη θυμάμαι. Αν είναι λάθος ενημερώστε με να την αλλάξω.