Να και κάτι που δε θα καταλάβω ΠΟΤΕ, μα ΠΟΤΕ

Α, ο έρωτας. Ο έρωτας είναι, είναι … είναι μια άλλη ιστορία, μεγάλη ιστορία, μπερδεμένη. Από δω και από κει που λες. Μεταβλητός, άπιαστος, ακαταλαβίστικος. Εμένα που με βλέπεις έκατσα στα θρανία του πολλές φορές, πάντα μετεξεταστέα. Δεν έχει SOS θέματα εκεί. Όλα παίζουν, και οι επικεφαλίδες και τα ψιλά γράμματα. Και η ύλη αλλάζει. Ανάλογα με το δάσκαλο. Άσε σου λέω μη το ψάχνεις, δύσκολο θέμα. Σου αρέσει να ακούς ιστορίες; Τι να σου πω παιδάκι μου, σάματις και ξέρω; Τι να ξέρω; Σε αφήνει ο έρωτας να καταλάβεις νομίζεις; Όχι, όχι, όχι. Δε θα ‘χε γούστο έτσι καρδιά μου. Όχι. Σε παίρνει και σε σηκώνει, ναι, σε ξεσηκώνει, και δεν έχεις τόπο να σταθείς. Αυτό κάνει. Δε σου αφήνει περιθώρια να σκεφτείς, να κατανοήσεις, να μάθεις. Όχι, έρχεται μια ωραία πρωία, σου βαράει μία κατακούτελα με τα βέλη του, και μην την είδατε μετά τη καλή σας. Χάθηκε. Εξαφανίστηκε. .Ισοπεδώθηκε.
Πως είναι τα βέλη είπες; Α, για το καθένα αλλιώς, εξαρτάται κι από το δάσκαλο ξέρεις… Τώρα που με ρωτάς όμως, ναι, για μένα ήταν συνήθως βλέμμα το βέλος. Όχι πάντα όμως. Μπορεί να ήταν και φωνή, μπορεί να ήταν και χάδι, μπορεί και χαμόγελο. Εξαρτάται. Ποτέ δε ξέρεις πως θα έρθει. Μέρος της μαγείας. Τρομάρα της.Και μετά, ωχ, ωχ, ωχ. Κυριεύεσαι, χάνεται όλος ο υπόλοιπος κόσμος, και μένει μόνο αυτός. Τίποτα άλλο δεν έχει ουσία, αξία, ενδιαφέρον. Ολοκληρωτισμός. Μηδενισμός. Παραζάλη. Ποιος με είδε ερωτευμένη και δε με φοβήθηκε. Και φωτιά, αχ αυτή η φωτιά. Πυρπόληση. Ολοκαύτωμα. Κάρβουνο γίνονται όλα. Στάχτη. Κι αν είσαι τυχερός μέσα από τη στάχτη αναγεννάσαι, σα το Φοίνικα ένα πράγμα, φρέσκος, νεαρός, ζωντανός. Αυτό ιδίως, ζωντανός. Αλλά για να γίνει η αναγέννηση χρειάζεται θέληση, κίνητρο, ανταπόκριση. Φωτιά στη φωτιά. Να σμίξουν και να ανέβει η φλόγα ψηλά. Να γίνει μπλε η κορυφή της. Σα τη θάλασσα, νερό να ισορροπεί τη φλόγα, να δροσίζει τη κάψα. Όχι πολύ όμως. Μη τυχόν και σβήσει. Όχι ότι δε θα σβήσει, κάποια στιγμή σβήνει. Και τετέλεσθαι. Μένεις με τις στάχτες στα χέρια να απορείς από πού και ως που άναψε η φωτιά. Και να θυμάσαι τη ζέστα της. Και η μνήμη να είναι χειρότερη φωτιά. Άσε σου λέω, καλύτερα χωρίς. Μπορείς, μπορείς. Νομίζεις ότι δε μπορείς αλλά στο κεφάλι σου όλα. Και αυτό επιλογή είναι τι νόμιζες; Εγώ; Μη κρίνεις από μένα τώρα. Για μένα ο έρωτας είναι ναρκωτικό, ποτίζει το αίμα μου, το είναι μου. Δε μπορώ να ανασάνω χωρίς, δε μπορώ να ανασάνω με. Κι εγώ, για τους εραστές μου ναρκωτικό. Το νοιώθουν και τη κάνουν λαμόγια. Κάποιοι όμως παρασύρονται. Εθίζονται. Και τους κατασπαράζω. Τίποτα δε μένει όρθιο. Και μετά πάλι στα θρανία. Αφού, σου είπα, μετεξεταστέα. Αλλά, όταν έπιανα θέμα και ήταν κι ο δάσκαλος μάγκας, εκεί να δεις. Δε σου λέω τίποτα. Εκεί αξίζει. Δε συμβαίνει εύκολα αυτό όμως. Οπότε, άσε, καλύτερα χωρίς.