Μια μικρή ιστορία παραληρήματος

Τρίτη, Σεπτέμβριος 12, 2006

Girl/blogger meets boy/blogger
So many things to say, no space to say it. A secret blog is created…

(1) Έχασα το βήμα μου. Γιατί τώρα θέλω να αρέσω. Και προσπαθώ να μαντέψω τι θα άρεσε. Να κοιτάξω μέσα στο κομματιασμένο μου εαυτο και να διαλέξω μόνο αυτά που θα αρέσουν, να τα ανασείρω ένα, ένα, προσεκτικά, να συρράψω ένα ομοίωμα, ένα περίπου εγώ, να το παρουσιάσω και να πω ορίστε, πάρε με, άγγιξε με, σου κάνω; Τρέμω μη δε διαλέξω τα σωστά κομμάτια. Μη πάρω κατα λάθος κάτι που αρέσει σε μένα τόσο πολύ και δε σου κάνει. Και όλα τα άλλα, τα άθλια, τα λεκιασμένα, να τα καταχωνιάσω βαθιά, κρυφά να μείνουν. Και τρέμω μη διαλέξω να αφήσω πίσω κάτι που θα άρεσε πολύ και μου πεις συγνώμη δε μου κάνεις, σου λείπει αυτό. Και δε προλάβω να το ανασύρω, λάφυρο να το προσφέρω, πάρε το, πάρε το κι αυτό, τώρα σου κάνω;

(2 / Το φουστάνι) Άσε τα κρυφά κρυμμένα. Λυπήσου τη ψυχή μου. Θέλει να μιλήσει αλλά δε μπορεί. Δεν έχει βήμα. Φοβάται μη τη δεις. Φοβάται μη δεις αυτό που δεν είναι. Οι κάτοικοι του πλανήτη Αφροδίτη έχουν ανάγκη, δεν ξέρουν άλλο τρόπο, είναι η μόνη τους επιλογή, πρώτα μιλούν, μετά καταλαβαίνουν. Ο λόγος είναι δοκιμή. Μη με παίρνεις της μετροιτής. Παρε το δοκιμαστικά και εσύ. Αν δε σου κάνει επέστρεψε το. Θα το ξαναφορέσω και αν ταιριάζει ακόμη στην εποχή μου θα το κρατήσω. Αλλιώς θα το δώσω σε κάποιον άλλον. Να κάνει κι αυτός πρόβα. Να πειραματιστεί και μετά να προχωρήσει. Μπροστά, πίσω, δεξιά, αριστερά. Ίδια κατεύθυνση, άλλη, τι σημασία έχει. Αλλού. Να συλλέγει, να συλλέγω εμπειρίες. Να μεταμορφώνομαι, να χωράω κάπου, μέσα μου, μέσα σου, εκεί, εδώ. Και μετά να μη χωράω, να μεταλλάσομαι πάλι. Μαζί σου, μόνη, ξανά. Από την αρχή, το τέλος, τη μέση, αρχίζω, ξαναξεκινώ, συνεχίζω, αποτελειώνω, προχωράω. Το ρούχο το σημερινό δε θα το φοράω πάντα. Μπορεί να το βαρεθώ, μπορεί να σκειστεί, κάπως να λερωθεί, δε το κρατώ καλά φυλλαγμένο, δε με νοιάζει. Αν είναι επίκαιρο κάπου θα το ξαναβρώ. Αν όχι θα το θυμάμαι από τις φωτογραφίες. Άμα πρόλαβα να τραβήξω μία. Αλλιώς στη μνήμη. Ή στη λήθη. Μπορεί να γελάσω που το βλέπω, μπορεί να θυμώσω που έκανα το ατόπημα να το βάλω. Δε μπορώ να ξέρω. Αυτή τη στιγμή είναι το αγαπημένο μου. Για αυτό σου λέω. Άσε τα κρυφά κρυμμένα. Μόνο μη διαλέξεις το φουστάνι που σου αρέσει και μου το φορέσεις. Ζωγράφισε το και αν μου αρέσει, εγώ θα το ράψω μόνη μου, βελονιά τη βελονιά, κομματάκι κομματάκι και θα είναι δικό μου. Για όσο είναι.

(3) Νόμιζα ότι δεν έχω φόβο. Ότι ανήκω αλλού, εκεί που δε θέλω να ανήκω, αλλά αλλού. Τα μάτια μου ήτανε τυφλά για τόσο καιρό και ξεχασα ότι κάπου μέσα τους υπήρχε η ικανότητα να δουν. Ένα βλέμμα αρκεί, ξεκλειδώνει. Ένα βλέμμα μπορεί να αναποδογυρίσει τα πάντα. Να με σηκώσει και να με πάρει. Να με ταξιδέψει. Εκεί που δε θέλω να επιστρέψω. Αρκεί να θέλει. Άφησα το βλέμμα πίσω μου και το βήμα μου ήτανε ελαφρύ, εγώ γλυκειά, μέσα. Άσε αυτή τη στιγμή μόνο. Μου αρκεί. Αλάφρυνα για λίγο, τώρα θέλω να βαρύνω. Μη μου φέρεις άλλες, ω μοίρα μου εσύ. Αυτή τη μία την αντέχω. Θα τη προσπεράσω. Αρκεί να είναι μονάχη της. Μη μου τη ζευγαρώσεις. Μη πάρω θάρρος. Αφου μου αρέσουνε τα ρίσκα, θα το τολμήσω, και θα αφεθώ. Αλοιμονό μου.

Παρασκευή, Σεπτέμβριος 15, 2006

Boy has been smsinggirl frequently. Girl gets scared.

(4) Πλάθω ιστορίες με το μυαλό μου πάλι, φαντασιώνομαι, φαντάζομαι, σκέφτομαι. Αναρωτιέμαι. Τα συγκείμενα, ερμηνεύω όπως μου κατέβει. Δε σημαίνει τίποτα, ένα βλέμμα, ένας καλός λόγος, ένα άγγιγμα, ένα ποίημα. Ίσως δεν είναι για σένα, ίσως είναι για την ιδέα σου, ίσως είναι για κάτι άλλο. Δε σημαίνει τίποτα. Δε το θέλω να σημαίνει. Φοβάμαι. Αν σημαίνει αλίμονο μου. Αλιμονό σου. Φοβάμαι την ανάγκη μου να ερωτευτώ. Φοβάμαι την ανάγκη σου να ερωτευτείς. Να μη γίνω ο βαλτήρας σου για τη φυγή σου. Να μη γίνεις ο βαλτήρας μου για τη φυγή μου. Αλιμονο. Να ξεδιαλλέξω τα αληθινά από τα επίκτητα. Να μείνω καθάρια και να πω ναι. Σώπα καρδιά μου, σώπα ψυχή μου, οι κραυγές σας με ξεκουφαίνουν. Αφήστε και τη λογική να μιλήσει. Έχει σημαντικά πράγματα να πεί. Κουβεντιάστε μαζί της. Να βρείτε την άκρη, να με πάρετε από το χέρι να με οδηγήσετε εκεί που μου πρέπει. Μη με τραβάς ψυχή μου στο χαμό μου. Όχι ξανα. Μη με κρατάς μυαλό μου από τη χαρά μου. Όχι τώρα. Κανετε υπομονή και οι δυό σας πριν με σπώξετε σε δρόμο χωρίς επιστροφή. Σωπάστε για λίγο. Αφήστε τη σιγή μέσα μου. Για λίγο, μόνο για λίγο. Μέσα στη σιωπή να σε ακούσω καθαρά, να καταλάβω, να αναγνωρίσω. Σωπάστε και οι δυό σας και ακούστε τι έχει να σας πεί. Ίσως να ξέρει, ίσως να δείξει το δρόμο. Σωπάστε. Αναμονή. Όχι αντί-στάση. Στάση σκέτη.

Same night girl meets boy again. Boy kisses girl. Girls tells him about secret blog.

Σάββατο, Σεπτέμβριος 16, 2006 (ξημερώματα)

(5) Σήμερα άσε να μιλήσουν μόνο τα κορμιά.Αυριο ρωτάμε και τη ψυχή.


Girl sees boy again. They make love.
Boy is honest. He is involved and confused. Let us wait and see, he says. Girl obliges.

Κυριακή, Σεπτέμβριος 17, 2006

(6) Και ξαφνικά σιγή. Όχι, όχι. Ανεπαίσθητο σιγομουρμούρισμα, γλυκό, τρυφερό, χαιδεύει και τη ψυχή και το μυαλό. Και αυτά σωπαίνουν. Περιμένουν. Χαίρονται τη μνήμη και περιμένουν. Το μυαλό δεν αναλύει. Η ψυχή δεν επιθυμεί. Μόλις κάτι λογικό πάει να ξεπεταχτεί αμέσως χάνεται. Δε με νοιάζει. Μόλις μια επιθυμία πάει να σχηματιστεί, λέω άστο για αργότερα. Το θέλω αλλά όχι τώρα. Ίσως μετά, αν γίνει, αν δε γίνει, πάλι καλά. Τώρα είναι άλλο. Κρατησέ το όσο κρατήσει. Τίποτα να μη βιάσω, καθόλου να μη βιαστώ. Να αφεθώ σε ότι είναι. Και όπου με βγάλει. Να μη συμμετάσχω μη τυχόν και το χαλάσω. Ότι να είναι. Όσο είναι. Πρώτη φορά δε θέλω να κυριευτώ, δε θέλω να κυριεύσω, πάθος; πόθος; αγωνία; όχι τώρα. Τώρα μόνο έλξη, εκεί να ταξιδέψω αλλά και να μη πάω δε με νοιάζει. Δε προσπαθώ. Θέλω αν θέλεις. Πολύ. Αν σου κάνω. Περιμένω να αναγνωρίσεις, να νοιώσεις, αν ταιριάζω. Και πρώτη φορά αποκαλύπτομαι. Ορίστε όλα τα άσχημα. Δες τα, παρε τα μέσα σου, τα αντέχεις; Μακάρι. Και πρώτη φορά μπορώ και δείχνω το γυμνό μου κορμί χωρίς ντροπή. Αυτό είναι. Σ' αρέσει; Και αφήνω το κορμί ελεύθερο να εκφραστεί χωρίς να με νοιάζει, χωρίς να νοιώθω ανεπαρκής. Έτσι είναι τώρα, το θέλεις; Και δε θέλω τώρα να απαντήσεις, μπορώ να περιμένω. Και δε με νοιάζει ποιά η απάντηση. Και εγώ; μπορώ να απαντήσω; θέλω; αντέχω; ταιριάζεις; όχι τώρα δε ξέρω, μετά. Τώρα, μόνο αυτό. Να αφεθώ στην έλξη. Να χαρώ το τώρα, αμηχανία, βλέμμα, χαμογέλο, μικρές ματιές στη ψυχή. Και το τρεμουλιασμα της ανάσας στο φιλί που δεν είναι σίγουρο αν θέλει να δοθεί και αν ο αποδέχτης το επιθυμεί. Και το άγγιγμα το απαλό που τολμά χωρίς να υπόσχεται.

Boy still smses girl, not so frequently. They meet again.

Τετάρτη, Σεπτέμβριος 20, 2006

(8) Ανήκεις αλλού. Δε θέλω να ανήκεις σε μένα. Θα προτιμούσα να μην ανήκες αλλού. Αλλά πάλι, καλύτερα έτσι. Δε μπορώ να σε διεκδικήσω. Δεν έχω δικαίωμα. Δε θα σου το ζητούσα. Αν ήσουν εκεί για να σε πάρω, πως θα μπορούσα να αντισταθώ. Απληστία θα με έπιανε, και θα στο ζητούσα. Οπότε, ίσως καλύτερα έτσι. Τι να τις κάνω όμως τις επιθυμίες που γεννιούνται; Που να τις καταχωνιάσω; Είναι τόσες πολλές. Το μυαλό μου δεν τις χωράει. Το κορμί μου τις ποθεί. Ιδέες έρχονται και εγώ, σςςςςςςςςςςςςςςςς λέω, σώπα, σίγασε, ησύχασε, όχι ακόμη, ίσως ποτέ, άστο. Σώπα, σώπα. Φύγε, παένε στο καλό. Αργότερα, ίσως. Νεύμα του χεριού, όσο πιο απαλό γίνεται, αέρινο, ανεπαίσθητο, να μη τρομάξω, να μη με φοβίσει η τόση άρνηση. Όχι άλλες επιθυμίες. Κράτα ότι είναι. Ότι. Κεντήματα στη ψυχή οι επιθυμίες. Για λίγο μόνο παρουσιάζονται, με τσιμπάνε, αουτς, και φεύγουν. Τις αποκρούω, σπρώχνοντας τες στη πλάτη, μαλακά, συγκαταβατικά. Όχι ακόμη. Αργότερα, ίσως. Ένα πρωί να περάσεις από το σπίτι; Βελονιά. Ένα βράδυ να μείνουμε πιο αργά, ως το ξημέρωμα; Βελονιά. Να τηλεφωνήσω, να σε ακούσω; Βελονιά. Έχω ένα μαγικό μέρος να σου δείξω… Βελονιά. Όχι αυτά, αυτά δε μπορώ. Αυτά τα κάνουν τα ζευγάρια. Τα ζευγάρια μοιράζονται. Όχι ακόμη. Είναι νωρίς, να μη βιαστώ, να μη βιάσω. Εγώ να μείνω μακριά. Εσύ να οδηγήσεις. Τώρα να χαρώ την αναμονή. Βελονιά. Ίσως περιμένω κάτι που δε θα έρθει. Σταυροβελονιά. Και κόμπος.


Πέμπτη, Σεπτέμβριος 21, 2006

(9) Και δε με νοιάζει αν όλα τα ξέρεις γιατί εγώ δε ξέρω τίποτα. Οπότε κανείς δε ξέρει τίποτα. Δοκιμές κάνω είπαμε. Δε σημαίνει τίποτα. Ίσως σημαίνει τα πάντα. Και τις απαντήσεις δε τις θέλω. Δε με αφορούν. Ούτε τις ερωτήσεις θέλω. Ούτε αυτές με αφορούν. Σιγή θέλω. Σιωπή. Μέσα μου. Μόνο αυτό. Το παλεύω. Φαίνεται μάταιο, αλλά το παλεύω. Και μπορεί να φοβάμαι τον εαυτό μου, τις σκέψεις μου, τα αισθήματα μου, να ψάχνω τρόπους αντίδρασης διαφορετικούς από τους δοκιμασμένους αλλά... Δεν είμαι σίγουρη ότι φταίνε οι τρόποι, μάλλον οι συνθήκες. Μάλλον και τα δύο. Η μούτζα που μου δώσανε όταν γεννήθηκα. Η μούτζα που δίνω κάθε μέρα στο καθρέπτη. Επειδή εγώ τον καθρέπτη δε τον κοιτάζω. Δε μπορώ. Άσε σου λέω τραβάω ζόρια, δεν είναι τώρα η στιγμή, για επιθυμίες έξω από μένα. Τώρα είναι μόνο για μένα, μόνο για τον εαυτό μου επιθυμίες, αυτές να ανακαλύψω, αυτές να εκπληρώσω. Έλα όμως που η επιθυμία θεριεύει μέσα μου. Αυτήν την επιθυμία πως να τη διώξω; Προσπαθώ να αφεθώ. Αλλά αυτό δε θα πρεπε να το προσπαθουσα. Θα έπρεπε να είναι φυσικό. Όμως η φύση μου είναι άλλη. Να δίνομαι. Αυτοκαταταστροφικά. Καταστροφικά σκέτο. Ίσως αύριο. Δε ξέρω. Μαθαίνω.

Girl sees boy again. They make love again. 2 days later girl reads in his blog that he is in love with someone else. Girl cries. No reason to keep my soul from public view. Girl informs boy that this post is coming. (fails to say, something you did not do, you did not spare me the ugly surprise) Boy is angry. Well, life is not fair, now, is it?