Ανήμπορη η μάνα

Γυρίζω από τη δουλειά κι έχω τη χαρά να περάσω δύο δυόμιση ώρες γεμάτες με το γιό μου. Παίζουμε, τρώμε παρέα, παίζουμε κι άλλο, κυνηγιόμαστε, διαβάζουμε, αγκαλίτσες, φιλιά, μπανάκι, μασάζ, αγκαλίτσα για γάλα.
Ένα τυπικό τελείωμα της μέρας μας. Η γλυκειά μας ρουτίνα. Στην αγκαλιά του γάλακτος, πιάνουμε κουβέντα για το πώς ήτανε μωράκι, αγαπημένο θέμα του Ιάσωνα.

"και σε έπαιρνα αγκαλίτσα όπως τώρα, καθόμασταν εδώ στη κουνιστή μας πολυθρόνα, εσύ έπινες γάλα από το στήθος της μαμάς και εγώ σου τραγουδούσα"
"τι τραγουδούσες"
"πολλά και διάφορα, σου είχα φτιάξει κι ένα νανούρισμα"
'θα μου τραγουδήσεις"

Κοιμήσου αγγελούδι μου, μες τη ζεστή αγκαλιά μου,
να σε γεμίσω με φιλιά και χάδια τρυφερά
Κοιμήσου αστεράκι μου, κοιμήσου και σε περιμένει,
μια τύχη ζηλευτή, ζωή ευτυχισμένη
Κοιμήσου περιστέρι μου, κοιμήσου κι ονειρέψου,
και τ' όνειρο σου το γλυκό, θα βγει αληθινό
Κοιμήσου πριγκιπά μου, κοιμήσου ξεκουράσου
και θα σου φέρει η αυγή, το γέλιο τη χαρά σου

Ωραίο δεν είναι; ΟΚ, γλυκερό και απλοϊκό ίσως, αλλά τρυφερό και δικό του. Φτιαγμένο για εκείνον.
Το απόγευμα και το τελείωμα της μέρας διαγράφονται τέλεια κι εγώ αχόρταγα μαζεύω στιγμές ζωής για τη καρδιά μου.

Όμως.
Εν μέσω της όμορφης στιγμής μας, ο Ιάσωνας αρχίζει να σπαράζει. Όχι κλάμα σωματικού πόνου, όχι κλάμα πείσματος. Ψυχικός σπαραγμός με δάκρυα ποτάμι. Υποφέρει μέσα του.
Και υποφέρει και η μάνα.

Αυτό το έχουμε ξαναπάθει. Όταν ήτανε 14 μηνών, άκουσε ένα απαλό τρυφερό τραγούδι και άρχισε να κλαίει. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ποτέ δεν τον είχε στεναχωρήσει μουσική. Περάσαμε κανά δίμηνο έτσι, με τα ζωηρά τραγούδια να είναι εντάξει, με τα σιγανά να υποφέρει. Προφανώς αποφεύγαμε τα σιγανά τραγούδια. Και μαζί με αυτά σταμάτησα και να του τραγουδώ τα βράδυα.

Δύο χρόνια τώρα δεν είχε ξανασυμβεί. Και σιγά σιγά, με το σχολείο κυριως που εστιάζει στη μουσική, ο Ιάσωνας έχει δείξει μια λατρεία στη μουσική. Μερικές φορές μάλιστα προτιμά να λέει τραγουδιστά αυτό που θέλει, φτιάχνει στίχους μόνος του και τραγουδά. Και του αρέσει να του τραγουδώ κι εγώ, παρόλη τη παραφωνία μου. Και τα βράδυα. Το νανούρισμα, η αλήθεια είναι, δεν είχε τύχει να του το ξαναπώ.

Τότε που είχε πρωτοσυμβεί όσο και να έψαξα δεν είχα μπορέσει να βρω την αιτία. Και ναι, συζητήθηκε το θέμα εκτενώς και με παιδοψυχολόγους. (Είχαμε και έχουμε συχνή επαφή με παιδοψυχολόγο εξαιτίας του θέματος του πατέρα) Δεν τον άφησα ποτέ να κλάψει χωρίς να τον παρηγορήσω άμεσα. Γενικά δεν ήταν ένα μωρό που έκλαιγε ουτως ή άλλως. Είχε και έχει πρόσχαρη προσωπικότητα, γελαστός, καλόβολος, ευτυχισμένος. Λόγω της δικιάς μου προιστορίας είμαι ιδιαίτερα προσεκτική και στα λόγια και στις πράξεις μου, να μην τον κάνω να αισθανθεί μη αγαπητός. Μπορώ να βάλω το χέρι στη καρδιά και να πω ότι αυτά τα τα τριςημιση χρόνια, και σίγουρα τον πρώτο χρόνο, προσέφερα αγάπη και αποδοχή στο παιδί. Και εγώ και η γιαγιά. Τις έξι φορές που βγήκα έξω από τον εαυτό μου, δεν τις ξεχνώ, και ξέρω πως τις αντιμετωπίσαμε και τις απαλύναμε μετά. Το συγκεκριμένο δεν συνδέεται με αυτές. By the book η μάνα. Και με τη καρδιά η μάνα. Όμως, άχρηστη η μάνα. Γιατί κάπου έχει γίνει ένας συνειρμός, κάποια πολύ άσχημη μνήμη έχει δημιουργηθεί. Δε μπορώ να φανταστώ τι θα μπορούσε να ήτανε αυτή. Κάποιος άστοχος λόγος; Κάποιος σωματικός πόνος; Δε ξέρω. Είναι υπαρκτή όμως. Γεγονός αδιαμφισβήτητο. Κάτι λέγαμε για την αμυγδαλή και το νεοφλοιό;

Πως θα μπορούσε να τη ξεπεράσει; άγνωστο. Πως μπορώ να τον προστατέψω από άλλες στο μέλλον; Επίσης άγνωστο. Δυστυχώς ποτέ δε μπορείς να ξερείς πως ένα παιδί θα εκλάβει και θα ενσωματώσει μέσα στη ψυχή του αυτά που συμβαίνουν γύρω του. Και η μάνα; Ανήμπορη η μάνα, απλώς αυτό. Και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να συνεχίζω να πορεύομαι με μια ελπίδα μοναχά.