Μια ακολουθία από AHA moments

Προειδοποίηση, ακολουθεί σεντόνι, αναγκαίο να απλωθεί σε όλο του το μεγαλείο, για να το εξετάσω προσεκτικότερα!


Από τη Πέμπτη το απόγευμα ξεκίνησε μια διεργασία σκέψης. Οι συντεταγμένες της καταγράφησαν το πρωί της Παρασκευής στη ψυχανάλυση. Το θέμα το γνωστό, οι ερωτικές μου σχέσεις και το κακό μου συναπάντημα με αυτές.

- Θεωρείτε εσείς ως γυναίκα ότι πρέπει να δίνεστε σε τέτοιο βαθμό, και τόσο γρήγορα;
- Δε καταλαβαίνω, γιατί όταν κάνουμε έρωτα, μόνο η γυναίκα δίνεται; Και ο άντρας δεν δίνεται; Φυσικά οι περισσότεροι άντρες δε θεωρούν ότι δίνουν… (1ον AHA moment)

Οι άντρες χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Κατηγορία Α, αυτοί που σέβονται τη γυναίκα, και κατηγορία Β, αυτοί που βλέπουν κάποιες γυναίκες (αδερφή, μάνα, σύζυγο, φίλες) ως άξιες σεβασμού και τις υπόλοιπες δε ξέρω τι.
Οι ανήκοντες στη κατηγορία Α ξέρουν, θέλουν, δε φοβούνται να δίνονται. Οι ανήκοντες στη Βου, δεν, και δε θέλω να σχετιστώ μαζί τους ούτως ή άλλως.

- Θεωρείται εσείς ότι υπάρχουν αρκετοί άντρες της κατηγορίας Α;
- Όχι απλώς το θεωρώ, το γνωρίζω. Όλες μου οι μακροχρόνιες σχέσεις, και πολλές που δε προχώρησαν, ήταν με τέτοιους άντρες. Βέβαια τα τελευταία πέντε χρόνια, όλο σε category Β πέφτω απάνω. Μα φυσικά, οι άντρες Α, δε κυκλοφορούν ελεύθεροι στα 35 και στα 45. Επειδή ξέρουν να δίνονται και να διατηρούν σχέσεις, είναι καπαρωμένοι (2ον AHA moment)

-Φυσικά, στατιστικώς έχετε δίκιο. (μου φάνηκε ή εδώ μίλησε η γυναίκα μέσα στη ψυχολόγα;). Αλλά νομίζετε ότι ο τρόπος που φέρεστε θα μπορούσε να κρατήσει έναν άντρα.
- Δεν είχα ποτέ πρόβλημα με τους άντρες της κατηγορίας Α (που θέλανε βεβαίως). Είναι σαν να τους υποβάλω σε τεστ. Γιατί αν ο άντρας είναι Β ποιότητας, και με δει ως γυναίκα της κλάσης αδερφή, μάνα, σύζυγο, και κατά συνέπεια μου φερθεί με σεβασμό, τότε μπορεί εγώ να παραπλανηθώ, και να νομίζω ότι έχω να κάνω με άντρα της κλάσης Α. Αυτοπροστατεύομαι στην ουσία.
- Ναι αλλά ξοδεύεστε
- Ε, καλά δεν έγινε και τίποτα, κάναμε μια δυο φορές έρωτα, πόνεσα λιγάκι, σιγά τα αυγά
- Δε πειράζει που σπαταλάτε τον εαυτό σας;
- … (3ον AHA moment)

Γιατί προφανώς δεν αξίζω και πολύ οπότε τι αξία έχουν τα κομμάτια μου, ας τα σκορπίσω από δω και από κει. Το AHA moment νούμερο τρία το προσπερνάμε αφού ανήκει στο κεφάλαιο μισώ τον εαυτό μου γιαυτό και τον τιμωρώ συνέχεια, και επανερχόμαστε στις ερωτικές σχέσεις.

Σκεφτόμουνα λοιπόν όλους τους άντρες της κατηγορίας Α που έτυχε να γνωρίσω, είτε ως εραστές, είτε ως φίλους, είτε ως συγγενείς. Και σκεφτόμουν τη συμπεριφορά τους, ειδικότερα στην αρχή μιας σχέσης. Κοινό χαρακτηριστικό, δηλώνουν το γεγονός ότι θέλουν να συνάψουν σχέση, από την αρχή, και ξεκάθαρα. Όποια μορφή κι αν η δήλωση αυτή έχει. Το πρώτο άγγιγμα, το φιλί, η πρόσκληση για έξοδο, λένε ξεκάθαρα, σε θέλω. Και η δήλωση αυτή είναι μια υπόσχεση. Δε χρειάζεται να ξεκαθαριστούν τα αυτονόητα. Και ο αποδέκτης της κίνησης ξέρει ότι αν ανταποκριθεί δίνει και αυτός την ίδια υπόσχεση. Προσπαθούμε για σχέση. Θέλουμε ο ένας τον άλλον. Δε χρειάζεται να αναρωτιέσαι αν είναι αποδεκτό να τηλεφωνήσεις, να στείλεις μήνυμα, να πεις αυτό ή το άλλο, πόσα να αποκαλύψεις και όλα αυτά που θα τα έλεγε κανείς «παιχνιδάκια». Δεν απαιτούνται παιχνιδάκια, προχωράς αμέσως στο παρακείμενο, τώρα που ξέρουμε και οι δύο ότι θέλουμε, γιατί πχ σε φίλησα και εσύ με φίλησες πίσω, προχωράμε στο επόμενο στάδιο, να ανακαλύψουμε ο ένας τον άλλον, να αποκτήσουμε κοινά βιώματα, να δούμε αν ταιριάζουμε βρε αδερφέ. Αλλά αυτή η αλληλοανακάλυψη γίνεται από μια βάση συναισθηματικής ασφάλειας και έτσι πιο ανοικτή και πιο φυσική, γιατί έχουμε ξεκάθαρη τη βάση. Σε θέλω και με θέλεις, χωρίς αλλά. (αυτό το κλέβω από πρόσφατο ποστ του Pascal). Και ιδού το 4ον AHA moment. Όπου προβληματίζομαι και δεν είμαι σίγουρη αν ο άλλος τελικά θέλει, γράψε δε θέλει ή ανήκει στη κατηγορία Β, οπότε άστο να πέσει, δεν πρόκειται να οδηγήσει εκεί που εγώ θέλω.

Και φυσικά, όταν μπλέκω κάπου, και ερωτεύομαι χωρίς ανταπόκριση, έχει νόημα να προσπαθώ να πείσω τον άλλον ότι του ταιριάζω; Σκεφτόμουν τους άντρες που με πολιορκούν και δε μου κάνουν κλικ. Υπάρχει περίπτωση να αλλάξω γνώμη; Όχι. Μια χαρά παιδιά, αλλά κλικ ντεν. Βασανίζονται χωρίς λόγο. (AHA 5ον ) Όπως βλέπω εγώ αυτά τα μια χαρά παιδιά, με βλέπουν και τα αντικείμενα του πόθου μου. Και τι συμβουλή θα έδινα σε αυτά τα μια χαρά παιδιά; απομακρύνσου, δεν υπάρχει ελπίς, προχώρα. Και όσο πιο γρήγορα τόσο το καλύτερο.

Και σκέφτομαι όλους τους άλλους τους τομείς της ζωής μου, όπου όλα πάνε μέλι γάλα, χωρίς να προσπαθώ για κάτι. Απλώς πορεύονται όπως μου ταιριάζει.

Και μου έρχονται τα λόγια του Φωτεινού (εκδόσεις Καφέ Σχολείο)

Άστα να είναι,
ήσυχα και απλά.
Να κάνουν τη δουλειά τους,
Να εκπληρώσουν το προορισμό τους
Ήσυχα και απλά

Και επιτέλους νομίζω ότι αρχίζω να νοιώθω τα λόγια της Αλεξάνδρας.

Είδομεν