Να μιλήσουμε για σεξ;

Ή μάλλον για το πότε το σεξ είναι αποδοτικό;
Αυτό που πεζά θα λέγαμε καλό κρεβάτι;
Κι αρκεί το καλό κρεβάτι άραγε;

Πολλές σκέψεις μαζευτήκανε περί του θέματος στη ζωή μου και στη μπλογκόσφαιρα. Φαίνονται ασύνδετες ίσως αλλά η διαπίστωση μία.

Ο καλός μας ο λύκος προσφωνεί την αγαπημένη (;) του «μικρή μου πρόστυχη κυρία»
Εγώ αναλογίζομαι τη τελευταία μου σεξουαλική συνάντηση και τις κακές μου επιδόσεις εκεί. Ξέρω που οφείλονται, θα φανεί σε λίγο.
Πέφτω πάνω στις εκδόσεις ΚΑΦΕ ΣΧΟΛΕΙΟ λόγω Μαριαλένας.
Μεταξύ των υπέροχων βιβλίων του Φωτεινού κι ένα μικρό βιβλιαράκι για τον Έρωτα.
Έρχεται και το ποστ της bebelac και δένει η μαγιονέζα.

Το ερώτημα που μου τίθεται είναι γιατί κάνουμε σεξ σε τελική ανάλυση. Για τους άλλους δε ξέρω, μόνο για μένα μπορώ να μιλήσω.

Μερικές φορές για ευχαρίστηση και μόνο. No strings attached. Εκεί συνήθως είναι αποδοτικότατο γιατί απλούστατα δε με νοιάζει ο άλλος. Κι ένα βλέμμα παράταιρο να πέσει, καμιά κουβέντα άστοχη, δεν έγινε και τίποτα, δεν επηρεάζει, οι προσδοκίες χαμηλές, ο σκοπός εύκολα επιτυγχάνεται. Με επιπλέον bonus επειδή δε με νοιάζει να εκφράζομαι ελεύθερα. Η αποδοτικότητα και σε ευχαρίστηση και σε επιδόσεις υψηλότατη. ΟΚ. Αυτό το έκανα παλιά, και πολύ, καλά ήτανε, γρήγορα άρχισε να μου αφήνει μια πίκρα, το αποφεύγω πλέον. Ευχαρίστηση σκέτη μπορώ και μόνη μου, ευχαριστώ. Δεν έχω λόγο.

Μερικές φορές για να ξορκίσω τη μοναξιά μου, το βαφτίζω ότι είναι για ευχαρίστηση μόνο, αλλά δεν είναι. Προσπαθώ να ξεγελάσω τον εαυτό μου, μου κρύβω αυτό που πραγματικά θέλω, φυσικά αποτυγχάνω σε όλα τα μέτωπα. Εκεί οι προσδοκίες μεγάλες, η τελική αίσθηση μόνο πίκρα, το αποτέλεσμα και σε ευχαρίστηση και σε επιδόσεις μηδενικό. Γιατί εκεί με νοιάζει και όλα πονάνε. Κι αυτό το έκανα πολλάκις, τώρα προσπαθώ να φυλάγομαι.

Μερικές φορές διαισθάνομαι ότι ο άλλος το κάνει για ευχαρίστηση και μόνο αλλά βαυκαλίζομαι να πιστεύω ότι είναι αλλιώς. Όπως περίπτωση Β ακριβώς, πίκρα και μόνο πίκρα. Αποδοτικότητα μηδενική. Κι αυτό μας συνέβει πολλάκις, και από αυτο προσπαθώ να φυλάγομαι.

Όμως υπάρχει και αυτό που περιγράφει ο Φωτεινός. Για την ουσιαστική ένωση με τον άλλον, ψυχή τε και σώματι. Μέσα από τον έρωτα (όχι δε μπορούμε εδώ να το ονοματίζουμε σεξ) να αναγνωρίσεις την ουσία του άλλου, να του δοθείς και να σου δοθεί. Μέσα από τη πράξη του έρωτα να τον αγαπήσω και μέσα από την αγάπη να του κάνω έρωτα. Και εκεί και η ευχαρίστηση, και η αποδοτικότητα, αλλά και πολλά άλλα είναι δεδομένα και πολύ πολύ υψηλά. Η λέξη κλειδί, ένωση.

Και εξηγούμαι πως βιώνω εγώ την ερωτική πράξη. Με το μυαλό και τη καρδιά. Το σώμα ακολουθεί και υπακούει. Το σώμα βρίσκει τρόπο να πάρει και να δώσει το μέγιστο, όταν το μυαλό μου και η καρδιά μου θέλουν.

Ένα μέρος της πίκρας που μου μένει από τις επιφανειακές επαφές είναι και η αίσθηση ότι αδικήθηκα, και εγώ και το κορμί μου, γιατί δε του δόθηκε η ευκαιρία, να πραγματώσει αυτά που μπορεί. Ο λύκος με τη φράση του «μικρή, πρόστυχη, κυρία» έχει πιάσει το νόημα. Μπορούμε να έχουμε τόσες όψεις, τόσες μορφές, τόσες εκδηλώσεις. Αλλά αυτές οι μορφές δε κατοικούν στην επιφάνεια. Στην επιφάνεια κατοικούν οι άμυνες και οι εγωισμοί. Αυτές τις μορφές πρέπει να κάνει κανείς υπομονή για να τις δει, να τις χαϊδέψει με αγάπη και δόσιμο, να τους φτιάξει ένα σπιτάκι γεμάτο οικειότητα για να τον επισκεφτούν. Να φανερώσει και τις δικές του μορφές. Και τότε γίνεται το μαγικό, και ο έρωτας είναι πάντα αποδοτικός, γιατί εκεί ελευθερώνομαι, και μεταμορφώνομαι, και το αυτό κάνει και ο άλλος.
Και το ωραιότερο, όσο πιο πολύ γνωρίζεις τον άλλον, ενώνεσαι πιο ολοκληρωτικά μαζί του, τόσο πιο μεγάλη και η ευχαρίστηση.

Πολλοί άνδρες μου έχουν πει ότι η δικιά τους ικανοποίηση έγκειται στην ικανοποίηση της γυναίκας. Θα διαφωνήσω. Το ιδανικό θα ήταν η ικανοποίηση τους να ήταν στην ένωση. Αλλά ακόμη κι αν το πάρουμε έτσι όπως το λένε, φοβάμαι ότι ψάχνουν να ικανοποιήσουν τη γυναίκα με λάθος τρόπους, τουλάχιστον τη συγκεκριμένη γυναίκα. Οι άλλες διαψεύστε με ελεύθερα. Για μένα πάντως η τεχνική και τα διαδικαστικά είναι επουσιώδη. Αλλού η δικιά μου ικανοποίηση. Και κατ'έπεκταση και του συντρόφου μου, αφού για να ικανοποιηθεί πρέπει έγω να ικανοποιηθώ, σωστά;



Άραγε μόνο για μένα είναι έτσι, για τους άλλους τι να ισχύει;



** Υπάρχει και η βιολογική ανάγκη της αναπαραγωγής, το ξέρω, αλλά πλέον, μπορώ και να την αναγνωρίσω, όταν μου κτυπά επιτακτικά τη πόρτα εκείνες τις γόνιμες μέρες, και να τη προσπεράσω, βλέποντας την για αυτό που πραγματικά είναι. Να παρακαλέσω να μη σταθούμε σε αυτή, είναι απλά ένα από τα ανθρώπινα ένστικτα που δε ταιριάζουν στην εποχή μας, νομίζω.