Παλιμπαιδίζω

Χθες και σήμερα, λίγο πιο γαλήνια, από ότι είμαι συνήθως, ετούτη τη χρονιά, θυμήθηκα κάτι που μου άρεσε να κάνω παιδί.
Όταν ταξιδεύαμε με τον πατέρα μου, κατέβαζα όλα τα παράθυρα, και έβγαζα, πρόσωπο, και χέρια έξω, να νοιώθω να με κτυπάει ο αέρας.
Αργότερα, έφηβη, με μια παρέα που διέθετε deuxcheveux, ανοίγαμε το παράθυρο της οροφής, και όρθιοι, με χέρια ανοικτά, τη μουσική δυνατά, χορεύαμε, ουρλιάζαμε (ενοχλούσαμε το ξέρω), αισθανόμασταν, πολύ πριν τον Leonardo και τη Καιτούλα, χωρίς καράβι, αλλά εμάς μας έκανε. Και επειδή η εφηβεία δε ντρέπεται, και δε έχει φραγμούς, γελάγαμε πολύ, με τις εκφράσεις των περαστικών, και απαντούσαμε "Για Θεσσαλονική καλά πάμε;"
Έτσι, χθες και σήμερα, ερχόμενη στη δουλεία, αφού έχω τη τύχη να οδηγώ στην εθνική για μισή ώρα είπα να το εκμεταλευτώ. Κατέβασα τα παράθυρα, έβαλα τη μουσική όσο δυνατά πάει, πάτησα τα γκάζια, και στα 160 με 180, έβγαλα το χεράκι μου έξω, τεντωμένο, δάκτυλα ανοικτά και έννοιωσα κάτι από τη παιδική και εφηβική μου ηλικία. Μου άρεσε, που κάποιες στιγμές κρατούσα αντίσταση κι αισθανόμουνα τη δύναμη του αέρα, και άλλες το άφηνα να φύγει προς τα πίσω ελεύθερο, και μετά έβαζα, λίγη δύναμη, ίσα ίσα όση χρειάζεται, για να το επαναφέρω στην αρχική του θέση.

Τι είπατε; Τρελή; Χαζό;
Α, μη βιάζεστε να βγάλετε συμπεράσματα. Δοκιμάστε το, ίσως να σας αρέσει.

Καλημέρα