Από τη συναισθηματική νοημοσύνη του Daniel Goleman με δικά μου λόγια περιληπτικά γιατί στο βιβλίο το τεκμηριώνει σε καμιά δεκαριά σελίδες.
" Έχουμε λέει στον εγκέφαλο μας μιά δομή, την αμυγδαλή, που στην ουσία είναι μια αποθήκη συναισθηματικής μνήμης, ικανή να δρα ανεξάρτητα από το λογικό μας νου.
Τα διάφορα ερεθίσματα ακολουθούν στον εγκέφαλο δύο διαδρομές,
μία πολύ σύντομη στην αμυγδαλή (που μας επιτρέπει να δράσουμε ακαριαία σε περίπτωση κινδύνου) και
μια πιο μακρινή προς το λογικό νου(νεοφλοιό) που έχεις περισσότερες πληροφορίες και μπορεί να κάνει πιο εκλεπτυσμένη επεξεργασία, αλλά χρειάζεται περισσότερο χρόνο.
Πολλές φορές μάλιστα το ερέθισμα πηγαίνει μόνο στην αμυγδαλή και καθόλου στο νεοφλοιό με αποτέλεσμα να δρούμε συγκινισιακά και μόνο, χωρίς να μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τη λογική, αφού ο λογικός νους δεν έλαβε ποτέ το μύνημα.
Πως λέμε δε γνωρίζει η αριστερά τι ποιεί η δεξιά, κάπως έτσι!
Το χειρότερο είναι ότι γεννιόμαστε με μια αμυγδαλή πλήρως σχηματισμένη και λειτουργική ενώ ο νεοφλοιός αναπτύσσεται στα πρώτα χρόνια της ζωής. Οπότε στη περίοδο της ζωής μας που δεν έχουμε λέξεις να περιγράψουμε και λογική να αναλύσουμε, διαμορφώνεται το μεγαλύτερο μέρος της συγκινισιακής μας μνήμης και των αντίστοιχων αντιδράσεων, αποθηκευμένο στην αμυγδαλή μας να μας συντροφεύει πάντα. Ή μνήμη αυτή δε μπορεί να περιγραφεί με λέξεις γιατί όταν καταχωρήθηκε λέξεις δεν είχαμε! "
Το βρήκα συγκλονιστικό και άκρως αποκαλυπτικό.
Τρόμαξα, αναλογιζόμενη τη δουλειά που με περιμένει.
Έννοιωσα και μιά ελαφρά απενοχοποιητική λύτρωση: "Δε φταίω εγώ κύριε πρόεδρε, οι διασυνδέσεις μεταξύ αισθήσεων και νεοφλοιού είναι ζαβές. Κατασκευαστικό το θέμα!"
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
8 σχόλια:
Δηλαδή ελαττωματικό ήδη από τη μάνα του το σύστημα ε;
Τι να κάνουμε λοιπόν; είομαστε καταδικασμένοι...
αποκαλυπτικότατο πάντως!
για αυτο λοιπον ειναι πολύ σημαντικό τα πρωτα χρόνια ενος παιδιού να ειναι γεμάτα από αγάπη και ομορφια!!
εγώ νομίζω ότι το πράγμα είναι ακόμη πιο τραγικό.
ακόμη και όταν πια έχουμε τη δυνατότητα της λογικής επεξεργασίας, στην πραγματικότητα τη χρησιμοποιούμε μόνο για να δικαιολογούμε κάποιες δήθεν 'επιλογές' που στην πραγματικότητα είναι αντιδράσεις του ασυνειδήτου μας, αντιδράσεις στα εξωτερικά ερεθίσματα, οι οποίες δε θα μπορούσαν με τίποτα να είναι διαφορετικές από αυτές που συνέβησαν...
"αθώα η κατηγορούμενη"...
(νομίζεις!)
επιτέλους κατάλαβα γιατί είμαι έτσι;) xi xi
Krot, ναι καταδικασμένοι να είμαστε άνθρωποι. Πειράζει;
nuwanda, έτσι είναι, όχι τόσο απλό ομώς. Λόγω ελλείψεως λογικής επεξεργασίας τα προνήπια έχουν διαφορετική αντίληψη του κόσμου, ποτέ δε ξέρεις πως θα τους "κάτσει" η οποιαδήποτε εμπειρία. Άσε μεγάλο θέμα, και ποτέ κερδισμένος ο γονιός.
Μαρκο, το ζητούμενο δεν είναι λοιπόν να συνειδητοποιήσουμε ποιές οι δράσεις του ασυνειδήτου και μετά να τις τροποποιήσουμε χωρίς να χρησιμοποιούμε βολικές εκλογικεύσεις; Η μάλλον να βρούμε τις πραγματικές μας επιθυμίες χωρίς το ασυνείδητο να λάβει μέρος στη διαδικασία. Να τα ζόρια.
Λύκε μου, αθώα εγώ, ποτέ! Με προσβάλετε!
Αλεξάνδρα, φιλιά!
συνεχίζω να βάλλω επί της αισιοδοξίας σου...
ποιος θα βρει και θα τροποποιήσει τις δράσεις του ασυνείδητου; ποιος θα βρει τις πραγματικές επιθυμίες; το συνειδητό εγώ; αν είναι κι αυτό ένα παιχνιδάκι του ασυνείδητου;(όπως εγώ πιστεύω...)
Αγαπημένε μου Μάρκο, η αισιοδοξία μου αν και εύθραστότατη αντέχει ακόμη! Το ασυνείδητο παραμένει ασυνείδητο γιατί δεν το έχω συνειδητοποιήσει. Όλα κομμάτια του εαυτού μου είναι, και οι γνωστοί και οι άγνωστοι, δικοί μου δαίμονες. Τον εαυτό μου να αναγνωρίσω, χωρίς φόβο, χωρίς υπεκφυγές, χωρίς επιθυμίες (οι πιο ύπουλες), με τη δική μου αλήθεια και μόνο.
Δημοσίευση σχολίου