Αισίως εκατό κι ευχαριστώ χίλια

Πόστ εορταστικόν! Επετειακόν! Numero εκατό! Μήνες 4!

Ήθελα να σας τρατάρω κάτι όμορφο, και γευστικό, και προπαντός γλυκύ. Κάτι ουσιαστικό. Αμ, δε. Σεντονάκι πάλι, προσωπικό και ενδοσκοπικό. Mini απολογισμός.

Βλέπετε, αλλιώς ξεκίνησα, αλλού με πήγε, αλλού είμαι και αλλού θα πάω. Όλα στη ζωή απρόβλεπτα.

Άσκηση εσωτερικής γαλήνης, νούμερο τρία

Σε ένα χαρτί γράφουμε τι νομίζουμε ότι θα κάνουμε και σε τι συναισθηματική κατάσταση θα βρισκόμαστε σε ένα τέταρτο, σε μία ώρα, σε τρεις ώρες, αύριο τέτοια ώρα ακριβώς. Βάζουμε τα ανάλογα reminders στο κινητό και ελέγχουμε τις προβλέψεις μας.

Εσείς πόσα πιάσατε; Αναρωτιέμαι.

Και πόσο γελοίο είναι να νομίζουμε ότι μπορούμε να προγραμματίσουμε, να πετύχουμε στόχους, να προβλέψουμε το μέλλον;

Πριν τέσσερις μήνες, διάβαζα Μιχάλη Μητσό, Χαρτοπόντικα, Χνούδι, και τον τότε αγαπημένο μου. Αυτά. Δε σχολίαζα πουθενά, παρά μόνο στου αγαπημένου, ανώνυμα. Δεν ήξερα ότι υπήρχε monitor. Δεν ήξερα τι εστί μπλογκόσφαιρα, και ότι αυτά που γράφονται υπάρχουν άνθρωποι που τα διαβάζουν συστηματικά. Δεν ήξερα ότι θα γίνω και εγώ μια από αυτούς. Ήταν απλώς ένας τρόπος να αποκρυπτογραφήσω τον αγαπημένο, να διαβάζω τι τον ενδιαφέρει.

Εγώ πάλι, έβλεπα πολύ θέατρο. Μου γεννούσε τόσες σκέψεις, σκέψεις που μετά χανόντουσαν, θαμμένες στην άβυσσο ενός μυαλού που επιμένει να ξεχνάει. Ήθελα κάπου να τις κρατήσω, να τις καταγράψω, γιατί όχι να τις μοιραστώ, αν κάποιος τυχαία έπεφτε πάνω τους. Χα, νόμιζα.

Ο τότε αγαπημένος με βάφτισε, ευγνώμων του είμαι, μου αρέσει τόσο αυτό το όνομα γιατί εστιάζει στο τι είναι σημαντικό. Απέκτησα blogger account και μαζί με αυτό χώρο ελεύθερης έκφρασης. Σκέψεις, άσχετες με το θέατρο, ερχόντουσαν, κατακλυσμός, διαισθανόμουν ότι είναι σημαντικές για μένα, έπρεπε να καταγραφούν. Δικές μου κι αυτές, δεν αξίζουν να ζήσουν; Έτσι δημιουργήθηκε ετούτο εδώ το μπλογκ και εγώ απέκτησα μια νέα ιδιότητα, μια άλλη υπόσταση.

Έρχεται ο χωρισμός με τον αγαπημένο, και το μπλογκ μετατρέπεται σε πεδίο μάχης. Να του πω αυτά που αλλιώς δε μπορούσα, να τον κρατήσω μακριά. Πόσο επιτακτική ήταν αυτή η ανάγκη, τόσο που δε καταλάβαινα και η ίδια ότι αυτό στην ουσία έκανα. Με αυτό το μπλογκ τον κράτησα μακριά και ξέφυγα. Και βέβαια, όταν ο πόνος ήταν πολύ μεγάλος, να πληγώσω και εγώ. Πόσο κακιά μπορώ να γίνω. Σπόντες που κανείς άλλος δε θα έπιανε, αλλά γραμμένες για να πονέσουν. Κι αν κρίνω από τις αντιδράσεις, έτσουξαν. Oh well άνθρωποι είμαστε, όχι μόνο εμπεριέχουμε την ικανότητα να προκαλούμε πόνο αλλά και τη θέληση μερικές φορές.

Συγχρόνως, ανακαλύπτω το monitor. Αρχίζω να περιφέρομαι στη μπλογκόσφαιρα, μέσα από λινκς και προφίλ, και βρίσκω διαμάντια, εκπληκτικές γραφές αλλά το σημαντικότερο για μένα, ανθρώπους με παράλληλες σκέψεις και συναισθήματα. Η σκέψη σας να σπρώχνει τη δικιά μου, να με συντροφεύει, να με οδηγεί. Δεν είναι κάτι βαθυστόχαστο που έγραψε ο τάδε συγγραφέας, είναι κάτι βαθυστόχαστο που έγραψε ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας, που αισθάνεται συναισθήματα παρόμοια με εμένα, που παλεύει το δικό του αγώνα, που πορεύεται όπως καλύτερα μπορεί.

Άραγε εγώ βοήθησα καθόλου τη δική σας σκέψη; Θα ήθελα να έχω προσφέρει κάποια ανταπόδοση. Ήταν οι σκέψεις τόσο οικίες, τόσο μέσα στη καρδιά μου, ήθελα να σχολιάσω. . Ξεπέρασα το αίσθημα ποια είμαι εγώ να σχολιάζω σε αυτούς που γράφουν τόσο υπέροχα, στο κάτω κάτω ανώνυμα γράφω, ανά πάσα στιγμή σβήνω λογαριασμό και μπογκ, και μην την είδατε τη δικιά σας. Άρχισα να σχολιάζω, αρχίσατε να με επισκέπτεστε. Πόσο ευγνώμων είμαι για αυτό. Πόσο ευγνώμων είμαι για το καλωσόρισμα, την ενσυναίσθηση, την έλλειψη κακεντρεχών σχολίων.

Το μπλογκ άρχισε να γίνεται πεδίο δοκιμών. Συμπληρωματικό της ψυχανάλυσης, ξεκαθάρισμα μυαλού και ψυχής. Βλέπεις, το χάρτινο ημερολόγιο είναι αλλιώς. Εκεί η γραφή είναι αλλοπρόσαλλη, εκεί δεν επιστρέφω. Εδώ, η πιθανότητα κάποιος να πέσει πάνω μου και να διαβάσει με ωθεί να γράφω πιο δομημένα, και εγώ να επιστρέφω, να επανεξετάζω. Και τα σχόλια σας να με κάνουν να επικεντρώνομαι, να εστιάζω, να αναθεωρώ, να ανακαλύπτω πλευρές άλλες στη σκέψη μου που ή δε μπορούσα ή αρνιόμουν να δω. Νοιώθω ότι λόγω ετούτου εδώ του μπλογκ η ψυχανάλυση προχωρά πιο γρήγορα, βρίσκω το κουράγιο να είμαι αληθινή και εκεί αφού το έχω ήδη κάνει εδώ.

Και τώρα που βρίσκομαι άραγε; Συνειδητά έξω από το monitor λόγω αγοραφοβίας, ξαφνικά επιζητώ την επικοινωνία μαζί σας. Θέλω να με διαβάζετε και να σχολιάζετε. Θέλω την άποψη σας. Θέλω και την αποδοχή. Πλέον, κάποιους τους αισθάνομαι κοντά. Με νοιάζει. Στεναχωριέμαι όταν τους νοιώθω να πονούν ή να είναι χαμένοι. Έχω αρχίσει να ανήκω και εγώ στο μπλογκοχωριό; Μόνο έναν γνωρίζω προσωπικά. Η ανωνυμία διαφυλαγμένη. Ή μήπως όχι; Η αλκιμήδη υπάρχει πλέον. Δεν είναι ανώνυμη, μπορεί να είναι εικονική, αλλά ανώνυμη δεν είναι.
Η σκέψη έχει προχωρήσει τόσο και οι αναζητήσεις πάνε τόσο βαθιά που δεν αισθάνομαι ότι η συνέχεια της πορείας αφορά ετούτο το μπλογκ. Μάλλον θα μείνουνε μεταξύ εμού και της ψυχολόγας πλέον. Ίσως όχι. Θα δείξει. Θα επανέλθω στα περιφερειακά μου ζητήματα; Τα αντέχω; Έχουν νόημα; Πιθανότατα. Κι αυτό θα δείξει.

Επανάληψη ασκήσεως εσωτερικής γαλήνης νουμερό trois.

Ναι, ναι, ποτέ δε ξέρεις που θα σε πάει η ρημαδοζωή. Ευτυχώς.

Φιλιά κι ευχαριστώ

Όχι, όχι δεν αποχαιρετώ ακόμη. Δε θα γλυτώσετε τόσο εύκολα!