Ποιά κοιλιά βγάζει τις στατιστικές, ποιά; και γιατί;

Επειδή πέρα από τις εσω-ψυχο-κυκλοθυμικές παπαριές μου, συνεχίζω να ζω και να αναπνέω μέσα σε αυτήν την πόλη, σε αυτήν τη χώρα, και να αντιμετωπίζω τις ίδιες εξω-παπαριές που αντιμετωπίζουμε όλοι μας, δε παύω να εκπλήσσομαι από την άρνηση μας να αναγνωρίσουμε αυτό που αντιμετωπίζουμε σε όλο του το τραγελαφικό μεγαλείο.

Και όχι δεν αναφέρομαι στις εκλογές.

Ανοίγω το πορτοφόλι να πληρώσω τη βενζίνη και με κοιτάζει σχεδόν άδειο, φωνάζοντας μου να τρέξω πάραυτα και να το ταίσω άλλο ένα τρακοσσάρι. Βρε γλυκό μου, το Σάββατο δε σε τάϊσα, πότε πρόλαβες και τα χώνεψες; Τι ακριβώς έκανα; Σκέφτομαι τις τελευταίες τρεις μέρες, όχι τίποτα το συγκλονιστικό, όλα τα τραπεζώματα ήταν κεράσματα από άλλους, στα εισητήρια έπεσε πλαστικό χρήμα, δεν ψώνισα, όχι ούτε βιβλία, δε βγήκα... Ναι οι απλές καθημερινές ανάγκες. Όποιες κι αν είναι αυτές.

Μπαίνω στο αυτοκίνητο έχοντας πλέον αποδεκτεί το γεγονός ότι το συγκεκριμένο πορτοφολάκι απαιτεί πλέον 2 τριακοσσάρια τη βδομάδα, αν και εφόσον συνεχίσω να πληρώνω λογαριασμούς και σουπερμάρκετ με πλαστικό, σκεφτόμενη, τουλάχιστον έχω τα έτοιμα που τρώω, κάτι είναι κι αυτό.

Και ακούω στο ραδιόφωνο το εξής φοβερό:

Το 20% περίπου των ελλήνων ζει κάτω από τα όρια της φτώχιας, όταν παγκοσμίως το αυτόν ισχύει για το 19% του συνολικού πληθυσμού της γης. Στη παγκόσμια στατιστική υποθέτω συμπεριλαμβάνονται και οι αναπτυσόμενες χώρες. Ωραία σκέφτομαι, δε με εκπλήσσει η στατιστική, τα ζω καθημερινά, σωστά; Σκούρα τα πράγματα, το ξέραμε.

Και έρχεται ο ορισμός του κατωφλιού της φτώχειας!
Οικογενειακό εισόδημα κάτω από 1200 ευρώ!

Δηλαδή μια οικογένεια με εισόδημα πάνω από 1200 ευρώ θεωρείται ότι έχει αρκετά;
Ποιός ανεγκέφαλος έβγαλε αυτό το νουμεράκι, από που το έβγαλε και σε ποιά χώρα ζει; ε; ε; ε;
Θεωρεί ότι η μέση οικογένεια, δηλαδή 2 ενήλικες και 2 παιδιά, διαβιώνουν άνετα και με όλα τα απαραίτητα με 1200 ευρώ;
Γιατί εμένα αγαπητέ μου, χωρίς νοίκι, με οικογένεια μικρή που αποτελείται μόνο από έναν ενήλικα και ένα παιδί, αυτό το ποσό δε μου φτάνει ούτε για ζήτω. Και παρόλο που έχω κάτιτίς παραπάνω, με εισοδήματα και καλή δουλειά, για να ζήσω άνετα χωρίς εξτραβαγκάντσες και το τονίζω αυτό, μασουλάω αργά και σταθερά, τα έτοιμα. Δε παραπονιέμαι, ευτυχώς που τα έχω, μετά βλέπουμε.
Αλλά πολύ φοβάμαι ότι αν ο συγκεκριμένος στατιστικολόγος κοίταζε την πραγματικότητα κατάματα και χρησιμοποιούσε για κατώφλι ένα πιό ρεαλιστικό ποσό, (να πω επι δύο ή θα με πείτε υπερβολική;) τα συμπεράσματα θα ήταν πολύ πολύ πιο τρομαχτικά.

Κι έτσι απλώς αναρωτιέμαι, γιατί άραγε αρνούμαστε να δούμε το πρόβλημα στη πραγματική του διάσταση. Ξέρεις, όσο και να το μειώνεις σε μέγεθος δε παύει να υπάρχει.