Μια σχέση μίσους

Αυτό το ποστ το χρωστάω στον εαυτό μου. Δε ξέρω τι θα βγει, σε λίγο θα αρχίσω να γράφω ελεύθερα. Προβλέπεται να είναι άσχημο. Δε σου συστήνω να προχωρήσεις παρακάτω και να το διαβάσεις. Για να μη το βρίσκεις μπροστά σου μόλις μπαίνεις στο σπιτάκι μου, πάω τώρα να ανεβάσω κάτι άλλο, κάτι πιο αισιόδοξο. Γιατί αισιόδοξη είμαι και εγώ σήμερα. Και σήμερα που είμαι καλά, είναι ευκαιρία. Να βρω τη δύναμη και το κουράγιο να αντιμετωπίσω τους δαίμονες μου. Να ξεκινήσω τη διαδικασία. Αυτό ήταν και το ζητούμενο όλο αυτό τον καιρό. Και αυτόν το δαίμονα, αν και ξέρω ότι είναι ο κεντρικός, ο ένας που γεννά τους υπόλοιπους, τον αποφεύγω. Και στη ψυχανάλυση και εδώ μέσα. Τον αναγνωρίζω από μακριά, τον ονοματίζω, και προσπερνώ. Αλλάζω θέμα. Πάω τη σκέψη αλλού. Ασχολούμαι και αναλύω τα περιφερειακά ζητήματα. Νισάφι. Βαθιά ανάσα, γουλιά καφέ, ξεκινώ.

Σου το έχω πει ότι δε κοιτάζω στο καθρέπτη. Το άκουσες. Οι λέξεις πέρασαν μέσα στη σκέψη σου, αλλά μπορείς να νοιώσεις, πόσο σημαντικές είναι αυτές οι λέξεις; Περιγράφουνε εμένα. Αυτές να κατανοήσεις, κατανόησες κι εμένα. Μου έχουν πει, αχ, τι ωραία που δε βάφεσαι είσαι τόσο απλή και φυσική. Δεν απαντώ. Όχι, θα ήθελα να χρησιμοποιήσω μπογιές και να κρύψω τις ατέλειες, να νοιώσω πιο γυναίκα, να επεκτείνω τη προετοιμασία πριν μια έξοδο, επεκτείνοντας έτσι και τη γλύκα της προσμονής της, θα ήθελα όταν βγαίνω με κάποιον σημαντικό για τη καρδιά μου να γίνομαι όμορφη για αυτόν. Αλλά δε μπορώ. Δε μπορώ να κοιτάξω στο καθρέπτη. Δε μπορώ να δω εμένα. Μου είναι απεχθές αυτό που βλέπω. Και ότι αυτό το πρόσωπο εκπροσωπεί και εμπεριέχει. Δηλαδή εμένα.Με τη λογική έχω πολλά καλά να σου πω. Μπορώ να επαναλάβω φράσεις που μου λένε άλλοι για μένα. Ξέρω ότι αυτά που λέει η λογική μου είναι η αλήθεια μου. Ξέρω ότι δεν είμαι τόσο σιχαμένη. Όμως μέσα μου, μέσα μου νοιώθω αλλιώς, πιστεύω αλλιώς. Για ότι με χαρακτηρίζει. Εξωτερικά και εσωτερικά.

Μέσα μου νοιώθω άσχημη. Πολλοί έχουν πει αλλιώς. Το καλύτερο αντί-επιχείρημα είναι η γιαγιά μου. Της μοιάζω. Η γιαγιά μου θεωρείτο η ομορφότερη γυναίκα του Ληξουριού, ίσως λόγω του αέρα της. Πολλές φορές, παλιότερα που είχα ακόμη μακριά μαλλιά σαν εκείνη, γερόντια με σταματάγανε στο δρόμο στο Ληξούρι και με ρωτάγανε αν είμαι εγγόνα της. Η φράση "Σα να τη βλέπω τη κυρά μπροστά μου" εμένα μου φαινότανε απλώς γελοία, πως είναι δυνατόν, εκείνη ήταν καλλονή, κι εγώ; τι είμαι; γιατί εσύ με βλέπεις έτσι, και εγώ αλλιώς;
Στο δερματολόγο φέτος, του λέω κάτι πρέπει να κάνω επιτέλους με αυτό το πρόσωπο. Ο άνθρωπος με κοίταζε σα χάνος, μα δεν έχει τίποτα το πρόσωπο σου λέει, χα, άχρηστε, δε βλέπεις ότι είναι χάλια;
Νοιώθω χοντρή, πιστεύω ότι είμαι χοντρή. Δεν έχει σημασία που όταν δοκιμάζω ρούχα το μικρότερο νούμερο μου πλέει, εγώ μέσα μου είμαι μια χοντρέλο.Η εξωτερική εμφάνιση είναι άνευ σημασίας εξάλλου.
Δε θα με ένοιαζε να ήμουν άσχημη, απωθητική. Θα είχα και εύκολη δικαιολογία για πολλά πράγματα. Δύο φορές εξάλλου το έκανα αυτό. Πάχυνα πολύ, μόνο και μόνο για να έχω δικαιολογία. Για να ξεφύγω της κατάθλιψης. Και της ξέφευγα. Όχι, η εξωτερική εμφάνιση είναι άνευ ουσίας.
Το γεγονός ότι έτσι με βλέπω βάζει απλώς τις συντεταγμένες για το πως βλέπω και τα άλλα, τα σημαντικά. Εκεί που δεν υπάρχουν απτές αποδείξεις, να κρατηθεί η λογική και να αντικρούσει αυτό που αισθάνομαι μέσα μου. Εκεί, που όσο και να μου λες «είσαι καλόκαρδη», εγώ ξέρω ότι στη πραγματικότητα δεν είμαι. Απλώς συμπεριφέρομαι έτσι. Μία άστοχη πράξη να κάνω και έχω την απόδειξη για το πόσο κακιά είμαι. Και για όλα έτσι. Ότι και να πείς, θα σου πω δε με ξέρεις καλά, είναι μια μάσκα, τη φοράω, γιατί έτσι πρέπει να είμαι, μόνο αν συμπεριφέρομαι έτσι, μπορώ να συνεχίσω να με ανέχομαι, αλλά μέσα μου, μέσα μου, δε φαντάζεσαι πόση ασχήμια κρύβεται. Να, νάτη η απόδειξη, έκανα τούτο, και το άλλο, προς στιγμή ξέφυγα από τον έλεγχο της λογικής και φέρθηκα όπως πραγματικά είμαι. Σας έχω παραπλανήσει όλους πολύ καλά.

Στην ερώτηση πως θα περιέγραφες τον εαυτό σου, η αυθόρμητη απάντηση είναι "ηλίθια". Και άλλα άσχημα μπορώ να σου πω αλλά αυτό είναι το πρώτο. Στο πίσω του μυαλού συνέχεια αυτός ο χαρακτηρισμός.Διάβαζα χθες ιστορίες σκληρής πραγματικότητας ανθρώπων όχι τόσο ευνοημένων από τη ζωή όσο εγώ. "Ηλίθια, ηλίθια, ηλίθια, ηλίθια" Τα έχεις όλα, γιατί βασανίζεσαι; Ηλίθια. Ο καθένας με τα προβλήματα του και αυτά είναι σημαντικά για εκείνον. Αυτό το αναγνωρίζω στους άλλους, γιατί όχι σε μένα; Να, άλλη μια απόδειξη της ηλιθιότητας μου. Κυκλοφορώ ανάμεσα σας ως έξυπνη και τρέμω μη δείτε πόσο ηλίθια είμαι. Ένα σχόλιο χαζό να κάνω, ηλίθια. Μια επιλογή λάθος, ηλίθια. Το κουβάρι μου που δε το ξεμπερδεύω, το πιο ηλίθιο από όλα. Α, ναι, είμαι ο μόνος ηλίθιος άνθρωπος που ξέρω. Όλοι οι άλλοι μια χαρά έξυπνοι και ικανοί μου φαίνονται. Κι αν πουν και καμιά χαζομάρα δεν έγινε και τίποτα. Κανείς δεν είναι ολοκληρωτικά κάτι. Εγώ βέβαια έχω παρατηρήσει πως φέρονται οι έξυπνοι και τους μιμούμαι. Δεν είναι μέσα μου η εξυπνάδα που βλέπεις. Τι νόμιζες; Δε ξέρω πότε ξεκίνησε, πότε άρχισα να αισθάνομαι έτσι, τι το δημιούργησε, δεν έχω την απάντηση.

Και για όλα έτσι, ότι καλό και να πεις δε θα αντιπροσωπεύει αυτό που νοιώθω μέσα μου. Και είναι γελοίο. Όταν σκέφτομαι «ο πυρήνας μου είναι κακός» και το πιστεύω αυτό, είναι γελοίο. Γιατί βαθιά μου πίστη είναι ότι όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί. Και όσο και να ψάξω, δε μπορώ να βρω, τι είναι αυτό, τι είναι αυτό το τόσο απεχθές που έχω κάνει και πιστεύω έτσι για μένα. Και γιατί συνεχίζω να με ξεχωρίζω από τους άλλους; Γιατί ενώ σε όλους αναγνωρίζω ότι είναι γκρι, και καλά και κακά σε διάφορες δόσεις, άσπρο μαύρο να ανακατεύεται, εγώ να είμαι μόνο μαύρο. Γιατί άσπρο δεν είμαι. Θα ήθελα να είμαι άσπρο; Να είμαι ανώτερη; Δε νομίζω. Δε θέλω να είμαι καλύτερη εξάλλου. Δε θα το άντεχα. Και δε πιστεύω ότι υπάρχει απόλυτο άσπρο στους ανθρώπους. Γιατί δεν αναγνωρίζω στον εαυτό μου τη πιθανότητα να είναι γκρι, και έχω αποφασίσει εφόσον δεν είμαι άσπρο, τότε αναπόφευκτα είμαι μαύρο; Συνήθως, για τις επιλογές μας και τις συμπεριφορές μας, όταν ψάχνουμε να βρούμε τη κινητήρια δύναμη που κρύβεται πίσω τους, η ερώτηση που κάνουμε είναι:
« Τι κέρδος έχεις από αυτό;»
Ναι άραγε τι κερδίζω με το να αισθάνομαι έτσι, τι αποφεύγω, τι προσπερνώ, ποιος είναι ο φόβος που με οδηγεί; Τι φοβάμαι εν τέλει. Κι αν το πάρω αντίστροφα, κι αν δεν αισθανόμουν έτσι, τι θα ήτανε διαφορετικά; Φοβάμαι να ευτυχίσω; Προφανώς. Πως μπορώ να μου το επιτρέψω αυτό; Δεν το αξίζω, είπαμε, ο πυρήνας από τους χειρότερους. Και πώς να το αλλάξω αυτό το πιστεύω; Κουράστηκα, δε ξέρω που να κοιτάξω για τις απαντήσεις, αλλά είναι μια αρχή υποθέτω.