Το σεμινάριο για γονείς που παρακολούθησα πριν δέκα μέρες ήταν επικεντρωμένο στη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας. Πήγα, περιμένοντας να πάρω ιδέες για την αντιμετώπιση των αυθόρμητων και δύσκολων ερωτήσεων με τις οποίες συχνά ερχόμαστε αντιμέτωποι οι γονείς. Κάποιες τακτικές ίσως, κάποιες φράσεις, καθώς και τι να περιμένω στα διάφορα στάδια ανάπτυξης του γιού μου. Για παράδειγμα αυτή τη στιγμή περνάμε έντονες οιδηπόδειες καταστάσεις και πως θα μπορούσα να τον βοήθησω να τις λύσει επιτυχώς χωρίς έναν άντρα μέσα στο σπίτι.
Ευτυχώς, αυτά που άκουσα ήταν πολύ μακριά από αυτά που περίμενα. Τα παραπάνω ερωτήματα εύκολα απαντούνται με διάβασμα κλασσικών αναγνωσμάτων. Ευτυχώς, μας μιλήσανε για μια άλλη προσέγγιση, και θα προσπαθήσω περιληπτικά να τη μεταφέρω.
Τα διαδικαστικά και τις τεχνικές λεπτομέρειες του σεξ εύκολα τις εξηγούμε στα παιδιά ανάλογα με το στάδιο ανάπτυξης τους και τις απορίες τους. Είναι υπόθεση του κάθομαι μαζί του μια δυό ώρες και συζητάμε. Αυτό θα χρειαστεί να γίνει αρκετές φορές αλλά είναι απλά μια συζήτηση της στιγμής.
Η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση είναι κάτι πιο συνολικό και διαρκές, ξεκινά τη στιγμή που το παιδί γεννιέται και συνεχίζεται μέχρι το παιδί να γίνει ώριμος ενήλικας.
Ξεκινάμε χρησιμοποιώντας τις σωστές λέξεις για όλα τα μέρη του σώματος (ναι, ναι λέμε πέος και αιδοίο) και αντιμετωπίζοντας όλο το σώμα ως σύνολο και χωρίς ντροπή. Όταν π.χ κάνουμε μασάζ στο βρέφος με λάδια και αλλοιφές, δεν αποφεύγουμε τα γεννητικά όργανα ούτε και επικεντρώνουμε σε αυτά.
Δε ντρεπόμαστε εμείς για το σώμα μας και έτσι περνάμε μια φυσική θεώρηση και στα παιδιά. Όχι γύμνια επι τούτου αλλά όχι και φόβος μπροστά της.
Εστιάζουμε στη καλή υγεία και φυσική κατάσταση και όχι στην ομορφιά.
Αυτά για αρχή. Όσο τα παιδιά μεγαλώνουν η δική μας θεώρηση (που ωσμοτικά περνάει και στα παιδιά) για το σεξ είναι τρίπτυχη. Ναι, πηγή ευχαρίστησης, ναι κομμάτι μιας ερωτικής σχέσης, και, ναι αυτό να μη το ξεχνάμε ποτέ, άμεσα συνδεδεμένο με το θαύμα της ζωής.
Εστιάζουμε όσο μπορούμε στο κομμάτι των ανθρώπινων σχέσεων, και με λόγια αλλά κυρίως με το παράδειγμα μας.
Μαθαίνουμε στα παιδιά ότι πρέπει πρώτα να δομηθείς ο ίδιος, να μάθεις τον εαυτό σου, να ξέρεις να φροντίζεις τον εαυτό σου, για να μπορέσεις να φροντίσεις και κάποιον άλλον. Να είσαι σίγουρος για το ποιός είσαι και να ικανός να υποστηρίξεις αυτό που είσαι, για να μη γίνεις έρμαιο έτοιμο να πλαθεί από τις επιθυμίες άλλων. Τα ενημερώνουμε ότι όταν είσαι ερωτευμένος η διαδικασία αυτής της αυτοδόμησης δε μπορεί να συνεχιστεί γιατί η ένταση των συναισθημάτων οδηγεί αλλού. Τότε μέσα από την ερωτική σχέση προσπαθούν να καλύψουν το κενό που αφήσανε και όχι αυτό που πραγματικά έχει ανάγκη το είναι τους.
Τα βοηθάμε στην αυτοδόμηση τους ρωτώντας τα για τις προτιμήσεις τους, τις επιθυμίες τους, τις απόψεις τους και μοιραζόμενοι μαζί τους τα αντίστοιχα δικά μας. Δουλεύουμε μαζί τους για την αυτοδόμηση και αποδεχόμαστε αυτό που σιγά σιγά διαμορφώνουν ως εαυτόν. Δίχνοντας τους απόλυτο σεβασμό και αντιμετωπίζοντας εμείς την ιδιαιτερότητα τους ως κάτι πολύ σημαντικό μαθαίνουν κι αυτά να την εμπιστεύονται και να την υποστηρίζουν με πάθος. Για να είναι πάντα πιστά και αληθινά στο μέσα τους.
Μαθαίνουμε στα παιδιά ότι οι ανθρώπινες σχέσεις θέλουν χρόνο, ότι υπάρχει η βάση της αρχικής συμπάθειας (στις φιλικές σχέσεις) ή της ερωτικής έλξης (στις ερωτικές σχέσεις) αλλά σιγά σιγά ανακαλύπτεις αν ο άλλος/η σου ταιριάζει και είναι κοντά στις δικές σου αρχές.
Αναγνωρίζουμε στα παιδιά ότι ναι θα νοιώσουν το πάθος και θα παρασυρθούν από τον ενθουσιασμό τους αλλά να θυμούνται ότι η φωτιά για να συνεχίσει να καίει χρειάζεται μπόλικο καύσιμο και πολύ συχνά μετά από τη πρώτη μεγάλη και δυνατή φλόγα σβήνει. Κι αυτό είναι φυσικό, και θα τους συμβεί πολλές φορές, και μετά απλά θα συνεχίζουν την αναζήτηση.
Τους μαθαίνουμε πριν μπουν στην εφηβεία τι σημαίνει έχω ένα μωρό, τα στάδια της ανάπτυξης του και τι οφείλει ο γονιός να κάνει για αυτό, ώστε πριν ξεκινήσουν το ερωτικό τους γαιτανάκι να έχουν επίγνωση της σημαντικότητας της απόφασης να κάνουν ένα παιδί.
Τελικά η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση είναι να μάθεις στο παιδί να στέκεται με περηφάνεια και θάρρος στο κόσμο, με σεβασμό και αυτοσεβασμο, σταθερά πάνω στα δικά του πόδια.
Φυσικά δε μπορούσα να μην αναλογιστώ τα δικά μου κενά στη δική μου σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Ευτυχώς, όπως λέει και ο Eric Erickson, παιδαγωγός και ψυχολόγος του περασμένου αιώνα που εκτιμώ αφάνταστα, ακόμη κι αν σε κάποιο στάδιο της ανάπτυξης το κρίσιμο ζήτημα δεν επιλυθεί επιτυχώς, μπορείς πάντα να επιστρέψεις και να διορθώσεις.
Καλη μέρα και καλή εβδομάδα
Δευτέρα, Οκτωβρίου 30, 2006
Παρασκευή, Οκτωβρίου 27, 2006
Γενέθλιο παραλλήρημα
Γεννηθής 27 Οκτωβρίου 1971. 5 η ώρα. Η μάνα διαισθάνθηκε ότι έρχομαι, βιαστική, κανονικά με περιμένανε σε τρεις εβδομάδες, πάλι σκορπιός θα ήμουνα, η ανυπομονήσία δε μου άλλαξε το αστέρι μου, ευτυχώς. Διασθάνθηκε η μάνα λοιπόν και πήγε δουλειά, πουρνό πουρνό, λέει σήμερα θα γεννήσω, να κλείσουμε τις εκρεμότητες. Στις δύο έφυγε από τη δουλειά, πήγε σπίτι, έφαγε, και μετά μαιευτήριο. Τρία τέταρτα από την άφιξη της, ήρθα και εγώ. Αποδοτική και βολική. Να τρία χαρακτηριστικά που τα έχω και τα κουβαλάω από εκείνη τη μέρα, ανυπόμονη, βολική, αποδοτική. Την επόμενη μέρα επέτειος. Το ιστορικό ΟΧΙ. Κάτι πήρα κι από αυτό, σε όλη τη ζωή μου είχα μια αντιδραστικότητα. Μου είπανε όμως ότι δε κάνει, δεν είναι σωστό, και ξεμαθα. Ξέχασα να αντιδρώ, ξέχασα να διεκδικώ. Για μένα.
Σε δύο ώρες επισήμως μπαίνω στο δεύτερο μισό της ζωής μου. Ημέρα σκέψης; απολογισμού; Όχι ακριβώς, περίπου όμως. Αναλογίζομαι τι έχω κάνει, που έχω φτάσει, τι έχω επιτύχει, κατακτήσει, αποκτήσει. Πολύ κτήσει, κτητικότητα έπεσε. Δε πειράζει, άσε τις μετριοφροσύνες. Δικά μου και μου ανήκουν. Περηφάνεια και καμάρι μου. Το κτήσει γίνεται και κτίσει άμα γουστάρω. Γιατι δε μου χαρίστηκαν, δούλεψα και τα αξίζω. Περηφάνεια και καμάρι μου λοιπόν. Και σκέφτομαι τη τελευταία χρονιά, πόσο ταλαιπωρήθηκα, πόσο αφέθηκα να με διαλύσουν, να με αποσυντονίσουν, να με μειώσουν, να με πληγώσουν, να με χρησιμοποιήσουν, να, να, οι εκάστοτε ερωτικοί σύντροφοι. Η λέξη σύντροφοι κατ' εφημισμόν βεβαίως βεβαίως. Το κακό τρίτωσε. Μόλις. Νισάφι πιά. Έκλαψα για τις καμένες ευκαιρίες, έκλαψα για μένα που δεν είμαι αρκετά γυναίκα για να γεννήσω κάτι πιο ευγενές μέσα τους. Μα ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος αλκιμήδη μου. Φύσιν αδύνατον. Εκ του μηδενός τι; Και τσαντίστηκα, πόσο πόσο τσαντίστηκα. Με τον εαυτό μου και με δαυτους. Στα τσακίδια ουστ.
Θυμήθηκα τη μοίρα μου. Ανυπόμονη (αυτό ας το πετάξω), αποδοτική (αυτό ας το στρέψω στον εαυτό μου), βολική (κι αυτό να το στρέψω στον εαυτό μου), αντιδραστική.
Ναι ρε γαμώτη μου λέω οχι και αντιδρώ και αντιστέκομαι και δεν επιτρέπω πια σε κανένα (και πρωτίστως στον εαυτό μου) να με χαλάει.
"Παίρνει τσάντα, κλειδιά, ανασκαφή παλτού από το σωρό, ανοίγει πόρτα. Επιτέλους ανάσαινε. Μπαίνει στο αυτοκίνητο, μελωδία στο τέρμα, και με ένα σπινιάρισμα βγαίνει από το γκαράζ. Οι ταχύτητες καρφώνονται, ξεκινά για τη γνωστή βόλτα. Κηφισσίας, βουλιαγμένης, Ποσειδωνός, Σούνιο. Στο φανάρι το μάτι ανεπαίσθητα κοιτάζει την αντανάκλαση της στο καθρέπτη. Μεταβολή κι επιστροφή στο σπίτι. Ηρθε η στιγμή να συγυρίσει. Και αύριο θα κάνει μια μεγάλη καλέστρα, όλους τους αγαπημένους φίλους, και θα φτιάξει κρεατόπιτα, με μπόλικο γαρύφαλλο να μοσχοβολήσει ο τόπος. "
Καλό μου υπόλοιπο γενεθλίων.
Σε δύο ώρες επισήμως μπαίνω στο δεύτερο μισό της ζωής μου. Ημέρα σκέψης; απολογισμού; Όχι ακριβώς, περίπου όμως. Αναλογίζομαι τι έχω κάνει, που έχω φτάσει, τι έχω επιτύχει, κατακτήσει, αποκτήσει. Πολύ κτήσει, κτητικότητα έπεσε. Δε πειράζει, άσε τις μετριοφροσύνες. Δικά μου και μου ανήκουν. Περηφάνεια και καμάρι μου. Το κτήσει γίνεται και κτίσει άμα γουστάρω. Γιατι δε μου χαρίστηκαν, δούλεψα και τα αξίζω. Περηφάνεια και καμάρι μου λοιπόν. Και σκέφτομαι τη τελευταία χρονιά, πόσο ταλαιπωρήθηκα, πόσο αφέθηκα να με διαλύσουν, να με αποσυντονίσουν, να με μειώσουν, να με πληγώσουν, να με χρησιμοποιήσουν, να, να, οι εκάστοτε ερωτικοί σύντροφοι. Η λέξη σύντροφοι κατ' εφημισμόν βεβαίως βεβαίως. Το κακό τρίτωσε. Μόλις. Νισάφι πιά. Έκλαψα για τις καμένες ευκαιρίες, έκλαψα για μένα που δεν είμαι αρκετά γυναίκα για να γεννήσω κάτι πιο ευγενές μέσα τους. Μα ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος αλκιμήδη μου. Φύσιν αδύνατον. Εκ του μηδενός τι; Και τσαντίστηκα, πόσο πόσο τσαντίστηκα. Με τον εαυτό μου και με δαυτους. Στα τσακίδια ουστ.
Θυμήθηκα τη μοίρα μου. Ανυπόμονη (αυτό ας το πετάξω), αποδοτική (αυτό ας το στρέψω στον εαυτό μου), βολική (κι αυτό να το στρέψω στον εαυτό μου), αντιδραστική.
Ναι ρε γαμώτη μου λέω οχι και αντιδρώ και αντιστέκομαι και δεν επιτρέπω πια σε κανένα (και πρωτίστως στον εαυτό μου) να με χαλάει.
"Παίρνει τσάντα, κλειδιά, ανασκαφή παλτού από το σωρό, ανοίγει πόρτα. Επιτέλους ανάσαινε. Μπαίνει στο αυτοκίνητο, μελωδία στο τέρμα, και με ένα σπινιάρισμα βγαίνει από το γκαράζ. Οι ταχύτητες καρφώνονται, ξεκινά για τη γνωστή βόλτα. Κηφισσίας, βουλιαγμένης, Ποσειδωνός, Σούνιο. Στο φανάρι το μάτι ανεπαίσθητα κοιτάζει την αντανάκλαση της στο καθρέπτη. Μεταβολή κι επιστροφή στο σπίτι. Ηρθε η στιγμή να συγυρίσει. Και αύριο θα κάνει μια μεγάλη καλέστρα, όλους τους αγαπημένους φίλους, και θα φτιάξει κρεατόπιτα, με μπόλικο γαρύφαλλο να μοσχοβολήσει ο τόπος. "
Καλό μου υπόλοιπο γενεθλίων.
τάσεις φυγής
Έβαλε βαριεστημένα το κλειδί στη πόρτα, την άνοιξε. Αντίκρυσε το χαμό. Τόση ακαταστασία την κούραζε. Πρέπει κάποια στιγμή να βάλω κάποια τάξη, σκέφτηκε. Αύριο ίσως, ίσως όχι. Τι πειράζει; Μόνο εγώ τη βλέπω, δε μπαίνει και καμιά άλλη ψυχή εδώ μέσα άλλωστε. Και μετά από μερικές μέρες πάλι έτσι θα γίνει. Άσε.
Ακούμπησε τη τσάντα της στη πρώτη ελεύθερη επιφάνεια που βρήκε, πέταξε το παλτό της πάνω σε μια καρέκλα, βαρυφορτωμένη ήδη. Τουμπάρισε η καρέκλα, με ένα γδούμπο πέσανε όλα κάτω. Ανασήκωσε τους ώμους, κατευθήνθηκε στη κουζίνα. Το ψυγείο άδειο. Δε πειράζε, δε πείναγε. Κάτι να κάνει ήθελε μόνο. Πήγε από δωμάτιο σε δωμάτιο, έπιασε ένα βιβλίο να διαβάσει, το άφησε. Η ατμόσφαιρα μέσα στο σπίτι πηχτή, όπως πάντα. Πνιγότανε. Παίρνει τσάντα, κλειδιά, ανασκαφή παλτού από το σωρό, ανοίγει πόρτα. Επιτέλους ανάσαινε.
*Σήμερα αισίως και επισήμως 35 η Αλκιμήδη.
Δεχόμεθα ευχές
Ακούμπησε τη τσάντα της στη πρώτη ελεύθερη επιφάνεια που βρήκε, πέταξε το παλτό της πάνω σε μια καρέκλα, βαρυφορτωμένη ήδη. Τουμπάρισε η καρέκλα, με ένα γδούμπο πέσανε όλα κάτω. Ανασήκωσε τους ώμους, κατευθήνθηκε στη κουζίνα. Το ψυγείο άδειο. Δε πειράζε, δε πείναγε. Κάτι να κάνει ήθελε μόνο. Πήγε από δωμάτιο σε δωμάτιο, έπιασε ένα βιβλίο να διαβάσει, το άφησε. Η ατμόσφαιρα μέσα στο σπίτι πηχτή, όπως πάντα. Πνιγότανε. Παίρνει τσάντα, κλειδιά, ανασκαφή παλτού από το σωρό, ανοίγει πόρτα. Επιτέλους ανάσαινε.
*Σήμερα αισίως και επισήμως 35 η Αλκιμήδη.
Δεχόμεθα ευχές
Πέμπτη, Οκτωβρίου 26, 2006
Συμβουλή από καρδίας με χαμόγελο
Σήμερα θυμήθηκα μια συμβουλή που μου είχε δώσει η παρολίγον πεθερά μου.
"Αν δεν έχεις κάτι καλό να πεις, καλύτερα μη μιλάς καθόλου"
Διαφορετικά τι επιτυγχάνεις;
Χαλάς τη καρδιά σου και τη καρδιά του άλλου.
Αυτό, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Και οι καρδιές μας έχουν πολλά άλλα να αντέξουν δε νομίζετε;
"Αν δεν έχεις κάτι καλό να πεις, καλύτερα μη μιλάς καθόλου"
Διαφορετικά τι επιτυγχάνεις;
Χαλάς τη καρδιά σου και τη καρδιά του άλλου.
Αυτό, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Και οι καρδιές μας έχουν πολλά άλλα να αντέξουν δε νομίζετε;
Τετάρτη, Οκτωβρίου 25, 2006
παλιοι λογαριασμοι
Μπήκε στο ασφυκτικά γεμάτο μπαρ. Η μπάντα στο βάθος έπαιζε τις τσιγγάνικες μελωδίες της. Έκανε να στρέψει το βλέμμα για να βρει τη παρέα της αλλά ένοιωσε πάνω της κάτι να τη τραβάει, να τη καθηλώνει. Γύρισε το κεφάλι ανεπαίσθητα προς τη πηγή αυτού του δεσμού και αντίκρυσε το βλέμμα του καρφωμένο πάνω της. Γαμώ τη γκαντεμιά μου σκέφτηκε και με μια απότομη κίνηση σήκωσε το κεφάλι και αυθάδικα κάρφωσε κι εκείνη το βλέμμα της. Αν τολμας μίλησε μου ελεγε προκλητικά το βλέμμα της. Το δικό του παρέμεινε ακίνητο, αν τολμάς μη μου μιλάς, προκαλούσε εκείνο. Και εκεί έμειναν σταθέρα, αποφασιστικά, να επιμένουν, για πόσο, αιώνας της φάνηκε, ωσπου εκείνος έσπασε το δεσμό γέρνοντας ανεπαίσθητα το κεφάλι. Ικανοποιημένη, με ένα μειδίαμα, άφησε και το δικό της να πλανηθεί στο χώρο. Αργά, βασανιστικά, με σιγουριά. Το ξαναένιωσε το βλέμμα πάνω της, αντιστάθηκε στη δεύτερη συνάντηση. Είδε τη παρέα της και τη φιλενάδα της να χτυπιέται σα χταπόδι κάνοντας της νόηματα. Προχώρησε αργά, σταθερά, το βλέμμα πάντα πάνω της να τη τραβάει, το πάτωμα υφή πουπουλένιου σύνεφου, προς το μέρος τους. Χαμογέλασε πλατιά, κάθισε.
- Τι έγινε καλέ δε με βλέπεις τόση ώρα που σου κάνω νοήματα;
- Εκλεινα κάτι λογαριασμούς, είπε και έστρεψε το κεφάλι προς τη μεριά του.
Δέν ήταν εκεί. Πήρε τη σκέψη του ωσαν ένας άλλος Dumblemore, και με το τσιγάρο της φανταστικό ραβδάκι της, την εναπόθεσε στο δικό της pensieve dissarono. Μονορούφι τη κατάπιε τη σκέψη. Έγνεψε να της φέρουν κι άλλο dissarono, για να την πνίξει. Κι άλλο ένα για να τη ξεράσει. Το κοντραμπάσσο και το βιολί συνέχιζαν να συμφωνούν και να διαφωνούν, οι νότες συνέχιζαν να χορεύουν το τσιγγάνικο τανγκό τους στον αέρα.
- Τι έγινε καλέ δε με βλέπεις τόση ώρα που σου κάνω νοήματα;
- Εκλεινα κάτι λογαριασμούς, είπε και έστρεψε το κεφάλι προς τη μεριά του.
Δέν ήταν εκεί. Πήρε τη σκέψη του ωσαν ένας άλλος Dumblemore, και με το τσιγάρο της φανταστικό ραβδάκι της, την εναπόθεσε στο δικό της pensieve dissarono. Μονορούφι τη κατάπιε τη σκέψη. Έγνεψε να της φέρουν κι άλλο dissarono, για να την πνίξει. Κι άλλο ένα για να τη ξεράσει. Το κοντραμπάσσο και το βιολί συνέχιζαν να συμφωνούν και να διαφωνούν, οι νότες συνέχιζαν να χορεύουν το τσιγγάνικο τανγκό τους στον αέρα.
Τρίτη, Οκτωβρίου 24, 2006
συνηθισμένα πράγματα
Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα μικρό κοριτσάκι, ας το πούμε Άννα. Η Άννα που λες, ήταν ένα συνηθισμένο κοριτσάκι, που γεννήθηκε μέσα σε μία συνηθισμένη οικογένεια, που πήγαινε σε ένα συνηθισμένο σχολείο, που είχε συνηθισμένους φίλους. Οι συνηθισμένοι γονείς της αγαπούσαν πολύ την Άννα με το γνωστό συνηθισμένο τρόπο. Η Άννα ζούσε τη συνηθισμένη ζωή της και είχε τα συνηθισμένα συναισθήματα, χαρά, λύπη, θυμό, ενθουσιασμό, απογοήτευση, ελπίδα, έκπληξη, φόβο, αποφασιστικότητα. Φυσικά, έκανε συνηθισμένα όνειρα. Τίποτα το ασυνήθιστο ως εδώ. Ένα πρωί ξεκίνησε για τη συνηθισμένη βόλτα της. Επειδή είχε πολύ ήλιο φόρεσε ως συνήθιζε αντηλιακό και έβαλε το ζακετάκι της μέσα στη συνηθισμένη τσάντα της. Χαιρέτησε τους συνηθισμένους γείτονες της και περπάτησε, σχετικά γρήγορα, ως τη στάση του λεωφορείου. Συνηθισμένα πράγματα. Γύρισε και κοίταξε πίσω της. Κάτι δε της πήγαινε. Κάτι είχε ξεχάσει; Δε το συνήθιζε αυτό. Το λεωφορείο ήρθε αλλά αποφάσισε να μην ανέβει. Ήταν σίγουρη ότι κάτι δε πήγαινε καλά αλλά δεν ήξερε τι. Κάθισε λοιπόν στη στάση και άρχισε να σκέφτεται τι θα μπορούσε να ήτανε. Πέρασε κι άλλο λεωφορείο, κι άλλο, κι άλλο, αλλά απάντηση δε μπορούσε να βρεί. Ρωτούσε και τους συνηθισμένους περαστικούς, που και που και τον οδηγό του λεωφορείου. Ένας συνηθισμένος κύριος τη παρατηρούσε από το απέναντι μπαλκόνι κι απορούσε κι αυτός γιατί ένα τόσο συνηθισμένο κορίτσι να κάθεται στη στάση και να αφήνει τα λεωφορεία να περνούν. Άσε που του άλλαζε τη συνηθισμένη θέα του. Πήγε, τη σκούντηξε, τη ρώτησε. Ο κύριος αυτός είχε πρακτικό μυαλό. "Κοίτα ή θα πάρεις το επόμενο λεωφορείο και δε πειράζει αυτό που ξέχασες, ή θα γυρίσεις σπίτι σου να ψάξεις να το βρεις. Στη στάση πάντως δεν είναι. Και δεν συνηθίζεται οι άνθρωποι να κάθονται στις στάσεις και να μη παίρνουν λεωφορεία." Η Άννα σήκωσε το συνηθισμένο πρόσωπο της, τον κοίταξε με τα συνηθισμένα μάτια της και λέει "μπα, καλά είναι και εδώ, έχει σκιά. Θα μου κάνεις παρέα;"
Δευτέρα, Οκτωβρίου 23, 2006
Παρατηρήσεων συνέχεια
Επιστροφή από ένα σαββατοκύριακο που άγγιξε τη τελειότητα. Ο χώρος, οι άνθρωποι, αυτά που συζητήθηκαν. Παρατηρώ ότι το τελευταίο καιρό συναντώ ανθρώπους και καταστάσεις που με ωθούν στο καταληκτικό συμπέρασμα που πάντα ήξερα, ζωή απλή και ωραία. Αναπόδραστος μονόδρομος επιστροφής στην ουσία μου, εξωτερικά επιβαλλόμενος ή εσωτερικά αναζητούμενος και προκαλούμενος; Η απάντηση άνευ σημασίας. Κάνω κύκλο και σιγά σιγά ξανασυναντώ το απλό απλό "νιώσε, γεύσου, ζήσε".
Το σαβατοκύριακο ήταν σεμινάριο για γονείς. Στην ουσία μάθημα ζωής. Η ατμόσφαιρα, το περιβάλλον, να επιβάλλουν ψυχική ηρεμία. Τόση η ομορφιά γύρω μου, τέτοιο το βάθος των θεμάτων που αγγίξαμε που το μυαλό δεν είχε λόγο να μολλύνει τις στιγμές με τη παραζάλη του. Παρατηρώ ότι η εμπειρία ήρθε σε μια στιγμή που έχω ανάγκη να πάρω μια γεύση του ζητούμενου μου. Κινητοποιούμαι. Ναι, μου άρεσε αυτό που έζησα. Ναι, θέλω και άλλο. Ναι, μπορώ να το επιτύχω. Ναι, είμαι διατεθημένη να δουλέψω για αυτό. Ναι, θα πάψω να αντιστέκομαι.
Εκεί, και ένας άνθρωπος που πολύ θαυμάζω για τη στάση ζωής, για το που έχει φτάσει ψυχικά. Όταν τον πρωτογνώρισα τον αντιπάθησα γιατί μου φάνηκε πολύ εγωιστής. Παρατηρώ όμως ότι από τη βάση της πλήρους φροντίδας του δικού του εαυτού μπορει και φροντίζει και όποιους συναντά στο δρόμο του. Παρατηρώ ότι προσφέρει στήριγμα και εμπλουτίζει τη ζωή των γύρω του. Άλλο ένα preview του τι θέλω. Κάποια στιγμή αναφερόμενος σε κάτι που ήθελε να κάνει και τελικά δε προέκυψε λέει "I have desireσ but I don't care about them much". Έκπληκτη αναφωνώ, αυτό, αυτό θέλω κι εγώ, πως το καταφέρνεις; " "No thoughts", Ορίστε; και εγώ αυτό πιστέυω, καθαρό μυαλό, πως χρυσέ μου, πως; "It takes practice. Observe the gaps between the thoughts, and then try to increase them. When a thought comes transfer it on paper or as I do on arecorder and deal with it later" Θα το δοκιμάσω, γιατί όχι; Λέγεται διαλογισμός. Δε χρειάζεται να πάρεις τη στάση του λωτού για να το κάνεις. Πολλές φορές τις τελευταίες τρείς μέρες το είδα να βγάζει το μαγνητοφωνάκι του και να πετάει στη μαγνητική ταινία τη σκέψη που μολύνει το παρόν του. Το νιρβάνα δεν έρχεται φυσικά αγαπητή μου αλκιμήδη, θέλει δουλειά, πολύ δουλειά, και επιμονή, και αποφασιστικότητα. Όπως όλα στη ζωή. Οι σχέσεις, το να είσαι γονιός, ακόμη και τα επουσιώδη, δουλειά, κοινωνική καταξίωση, διανοητική ανάπτυξη.
Ένα από τα θέματα του ΠΣΚ η ακεραιότητα, η σημασία του να ζεις με ακεραιότητα, εννοώντας οι πράξεις να συμβαδίζουν με τα πραγματικά πιστεύω. Τα πιστεύω της στιγμής, που για να ξέρεις ποιά είναι, πρέπει να μάθεις τον εαυτό σου. Πως είναι τώρα ο εαυτός. Γιατί θα αλλάξει. Και πως μαθαίνεις τον εαυτό σου. Απαντώντας σε απλές ερωτήσεις για το τι σου αρέσει αρχικά και μετά για το πως θέλεις τη ζωή και σένα μέσα στη ζωή, σκεφτόμενος τι νοιώθεις σαν απάντηση στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής. Άλλη μια άσκηση για μένα. Ίσως με αυτόν το τρόπο, μέσα από τις προτιμήσεις και τις επιθυμίες μου να μπορέσω να αναγνωρίσω τον εαυτό μου επιτέλους. Και όταν ο χρόνος δεν είναι αρκετός για να σκεφτείς ποιά η ουσία σου και τι αυτή θα έκανε, να μπορείς να στηριχθείς στη διαίσθηση. Οι αντιδράσεις να έρχονται από μέσα όμως, πάντα, να εκφράζουν την εκάστοτε αλήθεια σου.
Πάντα η ζωή να αντικατροπτίζει την αλήθεια μας, να έχουμε το θάρρος να μένουμε πιστοί στην αλήθεια μας.
Η μοναδική σκέψη που άφησα να περάσει λίγο από το μυαλό μου αυτό το ΠΣΚ, προέρχεται από τη ψυχολόγα μου (φυσικά ποιόν άλλον;). Όταν της είπα ότι καπνίζω και πόσο αντέδρασε αρκετά έντονα.
- Μα έχετε πρόβλημα και πρέπει να σταματήσετε. Ανεξάρτητα αν είναι κομμάτι της γενικής αυτοκαταστροφικότητας σας, πρέπει να καταλάβετε ότι η ζωή σας δε σας ανήκει, ανήκει στον Ιάσωνα.
Αυθόρμητη αντίδραση της στιγμής, η οποία και δεν εκφράστηκε, η ζωή μου δε μου ανήκει; και φυσικά μου ανήκει!
Διαισθάνομαι την αλήθεια των λεγόμενων της όμως, γιαυτό και σιώπησα.
Αν κάτι συνέβαινε στο παιδί (χτυπώ ξύλο όσο το γράφω αυτό) απλούστατα θα τερμάτιζα και τη δικιά μου ζωή. Κι έτσι απλά αποδυκνείται ότι όντως η ζωή μου του ανήκει. Και το έχω ξαναπεί, επιτιθέμενη στον εαυτό μου, επιτίθεμαι στον Ιάσωνα. Τι νομίζω; ότι αν εγώ πάθω κάτι ο Ιάσωνας θα είναι καλύτερα; Και τι πειράζει να χάσει κάτι που ίσως τον καταστρέφει; Φυσικά όχι αλλά ας μην τις πετάξω τις ερωτήσεις. Υπάρχει κάποιος λόγος που αναδυθήκαν στους δαιδάλους του μυαλού μου. Άλλο επαναλαμβανόμενο θέμα συζήτησης του σαββατοκύριακου, το πως να είσαι γονιός θέλει πολύ δουλειά, πως τα παιδιά εκτός από αυτά που λέμε αντιλαμβάνονται και αυτά που δε λέμε, τη κρυφή γλώσσα, και ο κόσμος που βλέπουν είναι ο κόσμος που εμείς οι γονείς τους βλέπουμε.
Εγώ τα κουβάρια των δικών μου γονιών, ο Ιάσωνας τα δικά μου.
Ως γονιός οφείλω για την ευτυχία του να δουλέψω σκληρά, πολύ πολύ σκληρά για να αλλάξω το τρόπο που βλέπω το κόσμο. Και αφού αδυνατώ να το κάνω αυτό, τότε τι; Εναλλακτικές παρακαλώ; Δεν υπάρχουν; Πρέπει να το κάνω;
Απελθέτω απο εμού το ποτήριον τούτον...
Τεμπέλικα και ναρκισσιστικά αφήνομαι να βυθιστώ, αρνούμαι, όπως πολύ σωστά διαπίστωσε κάποιος πρόσφατα, να αναλάβω την ευθύνη του εγώ μου.
Δεν έχω όμως τη πολυτέλεια να συνεχίσω να είμαι δυστυχής και χαμένη. Σήμερα ο Ιασωνας μου είπε. "Πονάω μαμά γιατί μεγαλώνω." Μιά πρώτη ένδειξη ότι βλέπει το κόσμο μέσα από τα μάτια μου που μόνο οδύνη μπορούν να διακρίνουν; Όχι μάτια μου θα ήθελα να του πω δεν είναι η ζωή σκληρή, είναι ωραία, πολύ πολύ ωραία.
Δε μπορώ να περιμένω κάποιος άλλος να με πάρει από το χεράκι και να με λυτρώσει είτε αυτός λέγεται ψυχολόγα που έχει τις απαντήσεις και δείχνει το δρόμο, είτε έρωτας που παρέχει ψευδαισθήσεις επιβεβαίωσης, είτε μάνα που παίρνει πάνω της τις ευθύνες των δικών μου προβλημάτων, είτε βιβλία και αμπελοφιλοσοφίες που πρόσκαιρα χαιδεύουν και κοροιδεύουν τις ανυσηχίες με ξένες προς εμέ σκέψεις.
Δικό μου το μονοπάτι και εγώ πρέπει να το διανύσω. Καιρός να σταματήσω να κοιτάζω τη θέα και να κλοτσάω νωχελικά τα πετραδάκια. Καιρός να αρχίσω να τρέχω ίσως. Τουλάχιστον να περπατήσω.
Τραγουδάκι που άκουσα σήμερα στο ραδιόφωνο. Προφανώς μιλάει για ανεκπλήρωτο έρωτα, αλλά εμένα αλλά μου είπε.
Άλλο δράμα δε θα ζήσω σα το τωρινό
Μόνη μου θα διασχίσω τον ωκεανό
κι άμα τύχει και λυγίσω Θέε μου σχώρα με
κι άμα πιάσω και μεθύσω παρηγόρα με
Ναι, με λένε και αλκιμήδη και είμαι καλύτερα. Προσπαθώ, αποτυγχάνω, ξαναπροσπαθώ. Σχώρα με. Μη με παρηγορείς όμως, μόνο, μη με παρηγορείς. Φταίω βλέπεις.
Το σαβατοκύριακο ήταν σεμινάριο για γονείς. Στην ουσία μάθημα ζωής. Η ατμόσφαιρα, το περιβάλλον, να επιβάλλουν ψυχική ηρεμία. Τόση η ομορφιά γύρω μου, τέτοιο το βάθος των θεμάτων που αγγίξαμε που το μυαλό δεν είχε λόγο να μολλύνει τις στιγμές με τη παραζάλη του. Παρατηρώ ότι η εμπειρία ήρθε σε μια στιγμή που έχω ανάγκη να πάρω μια γεύση του ζητούμενου μου. Κινητοποιούμαι. Ναι, μου άρεσε αυτό που έζησα. Ναι, θέλω και άλλο. Ναι, μπορώ να το επιτύχω. Ναι, είμαι διατεθημένη να δουλέψω για αυτό. Ναι, θα πάψω να αντιστέκομαι.
Εκεί, και ένας άνθρωπος που πολύ θαυμάζω για τη στάση ζωής, για το που έχει φτάσει ψυχικά. Όταν τον πρωτογνώρισα τον αντιπάθησα γιατί μου φάνηκε πολύ εγωιστής. Παρατηρώ όμως ότι από τη βάση της πλήρους φροντίδας του δικού του εαυτού μπορει και φροντίζει και όποιους συναντά στο δρόμο του. Παρατηρώ ότι προσφέρει στήριγμα και εμπλουτίζει τη ζωή των γύρω του. Άλλο ένα preview του τι θέλω. Κάποια στιγμή αναφερόμενος σε κάτι που ήθελε να κάνει και τελικά δε προέκυψε λέει "I have desireσ but I don't care about them much". Έκπληκτη αναφωνώ, αυτό, αυτό θέλω κι εγώ, πως το καταφέρνεις; " "No thoughts", Ορίστε; και εγώ αυτό πιστέυω, καθαρό μυαλό, πως χρυσέ μου, πως; "It takes practice. Observe the gaps between the thoughts, and then try to increase them. When a thought comes transfer it on paper or as I do on arecorder and deal with it later" Θα το δοκιμάσω, γιατί όχι; Λέγεται διαλογισμός. Δε χρειάζεται να πάρεις τη στάση του λωτού για να το κάνεις. Πολλές φορές τις τελευταίες τρείς μέρες το είδα να βγάζει το μαγνητοφωνάκι του και να πετάει στη μαγνητική ταινία τη σκέψη που μολύνει το παρόν του. Το νιρβάνα δεν έρχεται φυσικά αγαπητή μου αλκιμήδη, θέλει δουλειά, πολύ δουλειά, και επιμονή, και αποφασιστικότητα. Όπως όλα στη ζωή. Οι σχέσεις, το να είσαι γονιός, ακόμη και τα επουσιώδη, δουλειά, κοινωνική καταξίωση, διανοητική ανάπτυξη.
Ένα από τα θέματα του ΠΣΚ η ακεραιότητα, η σημασία του να ζεις με ακεραιότητα, εννοώντας οι πράξεις να συμβαδίζουν με τα πραγματικά πιστεύω. Τα πιστεύω της στιγμής, που για να ξέρεις ποιά είναι, πρέπει να μάθεις τον εαυτό σου. Πως είναι τώρα ο εαυτός. Γιατί θα αλλάξει. Και πως μαθαίνεις τον εαυτό σου. Απαντώντας σε απλές ερωτήσεις για το τι σου αρέσει αρχικά και μετά για το πως θέλεις τη ζωή και σένα μέσα στη ζωή, σκεφτόμενος τι νοιώθεις σαν απάντηση στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής. Άλλη μια άσκηση για μένα. Ίσως με αυτόν το τρόπο, μέσα από τις προτιμήσεις και τις επιθυμίες μου να μπορέσω να αναγνωρίσω τον εαυτό μου επιτέλους. Και όταν ο χρόνος δεν είναι αρκετός για να σκεφτείς ποιά η ουσία σου και τι αυτή θα έκανε, να μπορείς να στηριχθείς στη διαίσθηση. Οι αντιδράσεις να έρχονται από μέσα όμως, πάντα, να εκφράζουν την εκάστοτε αλήθεια σου.
Πάντα η ζωή να αντικατροπτίζει την αλήθεια μας, να έχουμε το θάρρος να μένουμε πιστοί στην αλήθεια μας.
Η μοναδική σκέψη που άφησα να περάσει λίγο από το μυαλό μου αυτό το ΠΣΚ, προέρχεται από τη ψυχολόγα μου (φυσικά ποιόν άλλον;). Όταν της είπα ότι καπνίζω και πόσο αντέδρασε αρκετά έντονα.
- Μα έχετε πρόβλημα και πρέπει να σταματήσετε. Ανεξάρτητα αν είναι κομμάτι της γενικής αυτοκαταστροφικότητας σας, πρέπει να καταλάβετε ότι η ζωή σας δε σας ανήκει, ανήκει στον Ιάσωνα.
Αυθόρμητη αντίδραση της στιγμής, η οποία και δεν εκφράστηκε, η ζωή μου δε μου ανήκει; και φυσικά μου ανήκει!
Διαισθάνομαι την αλήθεια των λεγόμενων της όμως, γιαυτό και σιώπησα.
Αν κάτι συνέβαινε στο παιδί (χτυπώ ξύλο όσο το γράφω αυτό) απλούστατα θα τερμάτιζα και τη δικιά μου ζωή. Κι έτσι απλά αποδυκνείται ότι όντως η ζωή μου του ανήκει. Και το έχω ξαναπεί, επιτιθέμενη στον εαυτό μου, επιτίθεμαι στον Ιάσωνα. Τι νομίζω; ότι αν εγώ πάθω κάτι ο Ιάσωνας θα είναι καλύτερα; Και τι πειράζει να χάσει κάτι που ίσως τον καταστρέφει; Φυσικά όχι αλλά ας μην τις πετάξω τις ερωτήσεις. Υπάρχει κάποιος λόγος που αναδυθήκαν στους δαιδάλους του μυαλού μου. Άλλο επαναλαμβανόμενο θέμα συζήτησης του σαββατοκύριακου, το πως να είσαι γονιός θέλει πολύ δουλειά, πως τα παιδιά εκτός από αυτά που λέμε αντιλαμβάνονται και αυτά που δε λέμε, τη κρυφή γλώσσα, και ο κόσμος που βλέπουν είναι ο κόσμος που εμείς οι γονείς τους βλέπουμε.
Εγώ τα κουβάρια των δικών μου γονιών, ο Ιάσωνας τα δικά μου.
Ως γονιός οφείλω για την ευτυχία του να δουλέψω σκληρά, πολύ πολύ σκληρά για να αλλάξω το τρόπο που βλέπω το κόσμο. Και αφού αδυνατώ να το κάνω αυτό, τότε τι; Εναλλακτικές παρακαλώ; Δεν υπάρχουν; Πρέπει να το κάνω;
Απελθέτω απο εμού το ποτήριον τούτον...
Τεμπέλικα και ναρκισσιστικά αφήνομαι να βυθιστώ, αρνούμαι, όπως πολύ σωστά διαπίστωσε κάποιος πρόσφατα, να αναλάβω την ευθύνη του εγώ μου.
Δεν έχω όμως τη πολυτέλεια να συνεχίσω να είμαι δυστυχής και χαμένη. Σήμερα ο Ιασωνας μου είπε. "Πονάω μαμά γιατί μεγαλώνω." Μιά πρώτη ένδειξη ότι βλέπει το κόσμο μέσα από τα μάτια μου που μόνο οδύνη μπορούν να διακρίνουν; Όχι μάτια μου θα ήθελα να του πω δεν είναι η ζωή σκληρή, είναι ωραία, πολύ πολύ ωραία.
Δε μπορώ να περιμένω κάποιος άλλος να με πάρει από το χεράκι και να με λυτρώσει είτε αυτός λέγεται ψυχολόγα που έχει τις απαντήσεις και δείχνει το δρόμο, είτε έρωτας που παρέχει ψευδαισθήσεις επιβεβαίωσης, είτε μάνα που παίρνει πάνω της τις ευθύνες των δικών μου προβλημάτων, είτε βιβλία και αμπελοφιλοσοφίες που πρόσκαιρα χαιδεύουν και κοροιδεύουν τις ανυσηχίες με ξένες προς εμέ σκέψεις.
Δικό μου το μονοπάτι και εγώ πρέπει να το διανύσω. Καιρός να σταματήσω να κοιτάζω τη θέα και να κλοτσάω νωχελικά τα πετραδάκια. Καιρός να αρχίσω να τρέχω ίσως. Τουλάχιστον να περπατήσω.
Τραγουδάκι που άκουσα σήμερα στο ραδιόφωνο. Προφανώς μιλάει για ανεκπλήρωτο έρωτα, αλλά εμένα αλλά μου είπε.
Άλλο δράμα δε θα ζήσω σα το τωρινό
Μόνη μου θα διασχίσω τον ωκεανό
κι άμα τύχει και λυγίσω Θέε μου σχώρα με
κι άμα πιάσω και μεθύσω παρηγόρα με
Ναι, με λένε και αλκιμήδη και είμαι καλύτερα. Προσπαθώ, αποτυγχάνω, ξαναπροσπαθώ. Σχώρα με. Μη με παρηγορείς όμως, μόνο, μη με παρηγορείς. Φταίω βλέπεις.
Παρασκευή, Οκτωβρίου 20, 2006
Παρατηρώ
Με λένε και Αλκιμήδη και είμαι καλύτερα. Κυκλοθυμική δεν είπαμε; Ζωή σε κύμματα. Αυτή η εβδόμαδα ήταν περίεργη, έχω πάρει θέση παρατηρητή και με βλέμμα απορίας μα κυρίως ειρωνίας παρατηρώ τη ζωή, εμένα μέσα σε αυτήν, τις συμπεριφορές μου, τη ψυχική διάθεση. Ίσως να είναι λίγο αστείο αυτό που βλέπω; Ναι, αστείο και αποκαλυπτικό ίσως. Δε ξέρω. Πρωτόγνωρη εμπειρία. Το ότι είμαι καλά μου επιτρέπει να αποστασιωποιούμαι; Να μη με νοιάζει η λεπτομέρεια των τεκτενόμενων, απλώς τα εξετάζω και αναρωτιέμαι τι τα προκαλεί. Με βασικό ερώτημα τι αποκομοίζω άραγε, ποιό είναι το κέρδος μου και για αυτό δρω έτσι;
Παρατηρώ ότι το τελευταίο καιρό κυκλοφορώ με τη ψυχασθένεια μου σημαία.
Και εδώ και έξω.
Πρώτη σκέψη ότι οφείλεται στη ψυχανάλυση και στο ότι έχουν όλα βγεί στην επιφάνεια και τα κρατώ εκεί για να τα αντιμετωπίσω. Θα μπορούσε. Αυτή είναι η δουλειά που θέλω να κάνω αυτή τη χρονιά. Ξεκαθάρισμα.
Είναι άραγε απωθητικό; Εμένα θα με απωθούσε όταν πρωτογνωρίζω κάποιον να μου πετάξουν στα μούτρα όλα τα κωλύματα; Μάλλον όχι, ίσως ναι. Θέλω να αποθήσω; Μέρος της αυτοτιμωρίας και αυτό; Η ίσως αυτοπροστασία; Άλλη η δουλειά τώρα, δε θέλω χαλάκια να κρύψω από κάτω τα προβλήματα;
Η αυτό κι αν θα μπορούσε να έχει βάση. Αποδέξου με όπως είμαι, σε προκαλώ να υπερβείς τα συνήθη και να δεις πέρα από όλα.
Μήπως ψάχνω για λύπηση. Κάποιος να πεί, ναι υπέφερες πολύ, μπορείς να είσαι δυστυχισμένη. Δικαίωμα στη δυστυχία χωρίς τύψεις. Να μην αναλάβω την ευθύνη μιας ευτυχίας που δεν είμαι έτοιμη να δώσω στον εαυτό μου.
Και μια σκέψη τρελή έρχεται στο μυαλό. Μήπως τιμωρώ τη μάνα μου; Αφού δε ζητάει συγνώμη να υποφέρει βλέποντας με να υποφέρω. Τη κατστρέφω με την αυτοκαταστροφή μου; Ναι, αυτή είναι μία από τις παράπλευρες απώλειες αυτής της χρονιάς. Μήπως αυτός ήταν ο πρωταρχικός μου στόχος. Παραήτανε ευτυχισμένη όσο εγώ ήμουνα καλά, μέσα στη πλάνη της ότι καλά εποιήσε και τώρα της αφαιρώ την ευτυχία που δε δικαιούται; Τρελό; Ίσως, μα πολύ πολύ πιθανό.
Είμαι καλά. Κυκλοφορώ με το χαμόγελο της ηλιθίας και με μία αδιαφορία. Σημαντικά βήματα γίνονται.
Σήμερα ξέχασα να πάρω το κινητό μου μαζί. Αυτό είναι μεγάλη πρόοδος, πίστεψε με.
Κοιτάχθηκα στο καθρέπτη. Το βλέμμα έκανε να φύγει αλλά το κράτησα εκεί, να δεί τη συνολική εικόνα. Αυτό που είδα ούτε μου άρεσε ούτε δε μου άρεσε. Ήταν κάτι. Η μορφή μου. Αυτό που βλέπουν οι άλλοι. Που να εστιάζουν αυτοί άραγε. Μάτια; Χαμογέλασα. Συνήθως χαμογελώ όταν είμαι με άλλους. Άστειο μου φάνηκε. Περιέργο. Απέστρεψα το βλέμμα. Αύριο πάλι.
ΠΣΚ εκδρομή και χωρίς internet.
Άντε να αποτοξινωθώ λιγάκι. Να περάσουμε καλά. Ο ήλιος πάντως θα λάμπει.
Παρατηρώ ότι το τελευταίο καιρό κυκλοφορώ με τη ψυχασθένεια μου σημαία.
Και εδώ και έξω.
Πρώτη σκέψη ότι οφείλεται στη ψυχανάλυση και στο ότι έχουν όλα βγεί στην επιφάνεια και τα κρατώ εκεί για να τα αντιμετωπίσω. Θα μπορούσε. Αυτή είναι η δουλειά που θέλω να κάνω αυτή τη χρονιά. Ξεκαθάρισμα.
Είναι άραγε απωθητικό; Εμένα θα με απωθούσε όταν πρωτογνωρίζω κάποιον να μου πετάξουν στα μούτρα όλα τα κωλύματα; Μάλλον όχι, ίσως ναι. Θέλω να αποθήσω; Μέρος της αυτοτιμωρίας και αυτό; Η ίσως αυτοπροστασία; Άλλη η δουλειά τώρα, δε θέλω χαλάκια να κρύψω από κάτω τα προβλήματα;
Η αυτό κι αν θα μπορούσε να έχει βάση. Αποδέξου με όπως είμαι, σε προκαλώ να υπερβείς τα συνήθη και να δεις πέρα από όλα.
Μήπως ψάχνω για λύπηση. Κάποιος να πεί, ναι υπέφερες πολύ, μπορείς να είσαι δυστυχισμένη. Δικαίωμα στη δυστυχία χωρίς τύψεις. Να μην αναλάβω την ευθύνη μιας ευτυχίας που δεν είμαι έτοιμη να δώσω στον εαυτό μου.
Και μια σκέψη τρελή έρχεται στο μυαλό. Μήπως τιμωρώ τη μάνα μου; Αφού δε ζητάει συγνώμη να υποφέρει βλέποντας με να υποφέρω. Τη κατστρέφω με την αυτοκαταστροφή μου; Ναι, αυτή είναι μία από τις παράπλευρες απώλειες αυτής της χρονιάς. Μήπως αυτός ήταν ο πρωταρχικός μου στόχος. Παραήτανε ευτυχισμένη όσο εγώ ήμουνα καλά, μέσα στη πλάνη της ότι καλά εποιήσε και τώρα της αφαιρώ την ευτυχία που δε δικαιούται; Τρελό; Ίσως, μα πολύ πολύ πιθανό.
Είμαι καλά. Κυκλοφορώ με το χαμόγελο της ηλιθίας και με μία αδιαφορία. Σημαντικά βήματα γίνονται.
Σήμερα ξέχασα να πάρω το κινητό μου μαζί. Αυτό είναι μεγάλη πρόοδος, πίστεψε με.
Κοιτάχθηκα στο καθρέπτη. Το βλέμμα έκανε να φύγει αλλά το κράτησα εκεί, να δεί τη συνολική εικόνα. Αυτό που είδα ούτε μου άρεσε ούτε δε μου άρεσε. Ήταν κάτι. Η μορφή μου. Αυτό που βλέπουν οι άλλοι. Που να εστιάζουν αυτοί άραγε. Μάτια; Χαμογέλασα. Συνήθως χαμογελώ όταν είμαι με άλλους. Άστειο μου φάνηκε. Περιέργο. Απέστρεψα το βλέμμα. Αύριο πάλι.
ΠΣΚ εκδρομή και χωρίς internet.
Άντε να αποτοξινωθώ λιγάκι. Να περάσουμε καλά. Ο ήλιος πάντως θα λάμπει.
Τρίτη, Οκτωβρίου 17, 2006
Ποιά κοιλιά βγάζει τις στατιστικές, ποιά; και γιατί;
Επειδή πέρα από τις εσω-ψυχο-κυκλοθυμικές παπαριές μου, συνεχίζω να ζω και να αναπνέω μέσα σε αυτήν την πόλη, σε αυτήν τη χώρα, και να αντιμετωπίζω τις ίδιες εξω-παπαριές που αντιμετωπίζουμε όλοι μας, δε παύω να εκπλήσσομαι από την άρνηση μας να αναγνωρίσουμε αυτό που αντιμετωπίζουμε σε όλο του το τραγελαφικό μεγαλείο.
Και όχι δεν αναφέρομαι στις εκλογές.
Ανοίγω το πορτοφόλι να πληρώσω τη βενζίνη και με κοιτάζει σχεδόν άδειο, φωνάζοντας μου να τρέξω πάραυτα και να το ταίσω άλλο ένα τρακοσσάρι. Βρε γλυκό μου, το Σάββατο δε σε τάϊσα, πότε πρόλαβες και τα χώνεψες; Τι ακριβώς έκανα; Σκέφτομαι τις τελευταίες τρεις μέρες, όχι τίποτα το συγκλονιστικό, όλα τα τραπεζώματα ήταν κεράσματα από άλλους, στα εισητήρια έπεσε πλαστικό χρήμα, δεν ψώνισα, όχι ούτε βιβλία, δε βγήκα... Ναι οι απλές καθημερινές ανάγκες. Όποιες κι αν είναι αυτές.
Μπαίνω στο αυτοκίνητο έχοντας πλέον αποδεκτεί το γεγονός ότι το συγκεκριμένο πορτοφολάκι απαιτεί πλέον 2 τριακοσσάρια τη βδομάδα, αν και εφόσον συνεχίσω να πληρώνω λογαριασμούς και σουπερμάρκετ με πλαστικό, σκεφτόμενη, τουλάχιστον έχω τα έτοιμα που τρώω, κάτι είναι κι αυτό.
Και ακούω στο ραδιόφωνο το εξής φοβερό:
Το 20% περίπου των ελλήνων ζει κάτω από τα όρια της φτώχιας, όταν παγκοσμίως το αυτόν ισχύει για το 19% του συνολικού πληθυσμού της γης. Στη παγκόσμια στατιστική υποθέτω συμπεριλαμβάνονται και οι αναπτυσόμενες χώρες. Ωραία σκέφτομαι, δε με εκπλήσσει η στατιστική, τα ζω καθημερινά, σωστά; Σκούρα τα πράγματα, το ξέραμε.
Και έρχεται ο ορισμός του κατωφλιού της φτώχειας!
Οικογενειακό εισόδημα κάτω από 1200 ευρώ!
Δηλαδή μια οικογένεια με εισόδημα πάνω από 1200 ευρώ θεωρείται ότι έχει αρκετά;
Ποιός ανεγκέφαλος έβγαλε αυτό το νουμεράκι, από που το έβγαλε και σε ποιά χώρα ζει; ε; ε; ε;
Θεωρεί ότι η μέση οικογένεια, δηλαδή 2 ενήλικες και 2 παιδιά, διαβιώνουν άνετα και με όλα τα απαραίτητα με 1200 ευρώ;
Γιατί εμένα αγαπητέ μου, χωρίς νοίκι, με οικογένεια μικρή που αποτελείται μόνο από έναν ενήλικα και ένα παιδί, αυτό το ποσό δε μου φτάνει ούτε για ζήτω. Και παρόλο που έχω κάτιτίς παραπάνω, με εισοδήματα και καλή δουλειά, για να ζήσω άνετα χωρίς εξτραβαγκάντσες και το τονίζω αυτό, μασουλάω αργά και σταθερά, τα έτοιμα. Δε παραπονιέμαι, ευτυχώς που τα έχω, μετά βλέπουμε.
Αλλά πολύ φοβάμαι ότι αν ο συγκεκριμένος στατιστικολόγος κοίταζε την πραγματικότητα κατάματα και χρησιμοποιούσε για κατώφλι ένα πιό ρεαλιστικό ποσό, (να πω επι δύο ή θα με πείτε υπερβολική;) τα συμπεράσματα θα ήταν πολύ πολύ πιο τρομαχτικά.
Κι έτσι απλώς αναρωτιέμαι, γιατί άραγε αρνούμαστε να δούμε το πρόβλημα στη πραγματική του διάσταση. Ξέρεις, όσο και να το μειώνεις σε μέγεθος δε παύει να υπάρχει.
Και όχι δεν αναφέρομαι στις εκλογές.
Ανοίγω το πορτοφόλι να πληρώσω τη βενζίνη και με κοιτάζει σχεδόν άδειο, φωνάζοντας μου να τρέξω πάραυτα και να το ταίσω άλλο ένα τρακοσσάρι. Βρε γλυκό μου, το Σάββατο δε σε τάϊσα, πότε πρόλαβες και τα χώνεψες; Τι ακριβώς έκανα; Σκέφτομαι τις τελευταίες τρεις μέρες, όχι τίποτα το συγκλονιστικό, όλα τα τραπεζώματα ήταν κεράσματα από άλλους, στα εισητήρια έπεσε πλαστικό χρήμα, δεν ψώνισα, όχι ούτε βιβλία, δε βγήκα... Ναι οι απλές καθημερινές ανάγκες. Όποιες κι αν είναι αυτές.
Μπαίνω στο αυτοκίνητο έχοντας πλέον αποδεκτεί το γεγονός ότι το συγκεκριμένο πορτοφολάκι απαιτεί πλέον 2 τριακοσσάρια τη βδομάδα, αν και εφόσον συνεχίσω να πληρώνω λογαριασμούς και σουπερμάρκετ με πλαστικό, σκεφτόμενη, τουλάχιστον έχω τα έτοιμα που τρώω, κάτι είναι κι αυτό.
Και ακούω στο ραδιόφωνο το εξής φοβερό:
Το 20% περίπου των ελλήνων ζει κάτω από τα όρια της φτώχιας, όταν παγκοσμίως το αυτόν ισχύει για το 19% του συνολικού πληθυσμού της γης. Στη παγκόσμια στατιστική υποθέτω συμπεριλαμβάνονται και οι αναπτυσόμενες χώρες. Ωραία σκέφτομαι, δε με εκπλήσσει η στατιστική, τα ζω καθημερινά, σωστά; Σκούρα τα πράγματα, το ξέραμε.
Και έρχεται ο ορισμός του κατωφλιού της φτώχειας!
Οικογενειακό εισόδημα κάτω από 1200 ευρώ!
Δηλαδή μια οικογένεια με εισόδημα πάνω από 1200 ευρώ θεωρείται ότι έχει αρκετά;
Ποιός ανεγκέφαλος έβγαλε αυτό το νουμεράκι, από που το έβγαλε και σε ποιά χώρα ζει; ε; ε; ε;
Θεωρεί ότι η μέση οικογένεια, δηλαδή 2 ενήλικες και 2 παιδιά, διαβιώνουν άνετα και με όλα τα απαραίτητα με 1200 ευρώ;
Γιατί εμένα αγαπητέ μου, χωρίς νοίκι, με οικογένεια μικρή που αποτελείται μόνο από έναν ενήλικα και ένα παιδί, αυτό το ποσό δε μου φτάνει ούτε για ζήτω. Και παρόλο που έχω κάτιτίς παραπάνω, με εισοδήματα και καλή δουλειά, για να ζήσω άνετα χωρίς εξτραβαγκάντσες και το τονίζω αυτό, μασουλάω αργά και σταθερά, τα έτοιμα. Δε παραπονιέμαι, ευτυχώς που τα έχω, μετά βλέπουμε.
Αλλά πολύ φοβάμαι ότι αν ο συγκεκριμένος στατιστικολόγος κοίταζε την πραγματικότητα κατάματα και χρησιμοποιούσε για κατώφλι ένα πιό ρεαλιστικό ποσό, (να πω επι δύο ή θα με πείτε υπερβολική;) τα συμπεράσματα θα ήταν πολύ πολύ πιο τρομαχτικά.
Κι έτσι απλώς αναρωτιέμαι, γιατί άραγε αρνούμαστε να δούμε το πρόβλημα στη πραγματική του διάσταση. Ξέρεις, όσο και να το μειώνεις σε μέγεθος δε παύει να υπάρχει.
Δευτέρα, Οκτωβρίου 16, 2006
Για το γιό μου πάλι
Χθες δεν ήμουν καλά. Χάνομαι τις σκέψεις, βυθίζομαι στη κατάθλιψη. Πάλι. Σε λίγο θα πιάσω πάτο. Αυτό είναι καλό. Μετά μόνο γκελ θα μου μένει να κάνω. Δε μου αρέσει το χθεσινό ποστ. Αλήθεια. Δε με εκφράζει. Δε κατηγορώ το παρελθόν, τη μοίρα, το δε ξέρω τι για οτιδήποτε. Τα τελευταία είκοσι χρόνια έχω πλήρη ευθύνη της ζωής μου. Μόνο εγώ. Κάποιος από τους μεγάλους μας ποιητές είπε "Μη μου δώσεις όσα μπορώ να αντέξω" Να το παραφράσω λίγο; "Να μη φέρω στη ζωή μου όσα μπορώ να αντέξω". Μία από τις δοκιμές ήτανε που θα τη πέταγα, αλλά μου αρέσουν τα σχόλια σας. Για αυτό και μένει. Για να μου θυμίζει ότι υπάρχει ενσυναίσθηση.
Ο γιός μου συνεχίζει να με εκπλήσσει και να με διδάσκει.
Χθες που ήμουν κάπως, προφανώς το διαισθάνθηκε.
Χωρίς να γκρινιάξει, να κάνει μούτρα ή πείσματα, χωρις να χαλάσει τη χαρά του, γυρίζει και μου λέει:
-Είμαι θυμωμένος
-Τι σε θύμωσε καρδιά μου
-Εσύ
- Καλά κάνεις λεβέντη μου. Έχεις κάθε δικαίωμα να είσαι θυμωμένος.
Και το εννοούσα. Όταν είμαι κάπως, του μολύνω τις στιγμές του. Κάτι έλεγα για μεταφορά κουβαριών από γενιά σε γενιά; Το διαισθάνεται και αντιστέκεται.
Συνέχισε το χαρούμενο παιχνίδι του, και κάθε τόσο ερχότανε και με ενημέρωνε
- Είμαι ακόμη θυμωμένος
Το βράδυ τον έβαλα για ύπνο, αγκαλιές, χάδια ως συνήθως, και αυτός με ξαναενημέρωσε
- Είμαι ακόμη θυμωμένος
Κάποια στιγμή ξύπνησε, τα γνωστά για να ξαναμπεί για ύπνο,
-Τώρα δεν είμαι θυμωμένος
Αισθάνεται, εκφράζει αυτό που αισθάνεται, δεν ακινητοποιείται από αυτό που αισθάνεται, το προσπερνά.
Αυτό επιδιώκω και για εμένα
Ο γιός μου συνεχίζει να με εκπλήσσει και να με διδάσκει.
Χθες που ήμουν κάπως, προφανώς το διαισθάνθηκε.
Χωρίς να γκρινιάξει, να κάνει μούτρα ή πείσματα, χωρις να χαλάσει τη χαρά του, γυρίζει και μου λέει:
-Είμαι θυμωμένος
-Τι σε θύμωσε καρδιά μου
-Εσύ
- Καλά κάνεις λεβέντη μου. Έχεις κάθε δικαίωμα να είσαι θυμωμένος.
Και το εννοούσα. Όταν είμαι κάπως, του μολύνω τις στιγμές του. Κάτι έλεγα για μεταφορά κουβαριών από γενιά σε γενιά; Το διαισθάνεται και αντιστέκεται.
Συνέχισε το χαρούμενο παιχνίδι του, και κάθε τόσο ερχότανε και με ενημέρωνε
- Είμαι ακόμη θυμωμένος
Το βράδυ τον έβαλα για ύπνο, αγκαλιές, χάδια ως συνήθως, και αυτός με ξαναενημέρωσε
- Είμαι ακόμη θυμωμένος
Κάποια στιγμή ξύπνησε, τα γνωστά για να ξαναμπεί για ύπνο,
-Τώρα δεν είμαι θυμωμένος
Αισθάνεται, εκφράζει αυτό που αισθάνεται, δεν ακινητοποιείται από αυτό που αισθάνεται, το προσπερνά.
Αυτό επιδιώκω και για εμένα
Κυριακή, Οκτωβρίου 15, 2006
αδυνατώ να βάλω τίτλο
* Σβήνω το μεγάλυτερο μέρος του γιατί πραγματικά δε με εκφράζει, κρατώ μόνο την ουσία.
Πολλές φορές έχω γράψει εδώ και το πιστεύω αλήθεια ότι η ζωή μου είναι ευλογημένη. Είχα τη τύχη να γεννηθώ σε δυτική χώρα και αυτόματα έχω την ελευθερία να καθορίζω εγώ τη τύχη μου. Αυτό δε το ξεχνώ ποτέ και είμαι πάντα ευγνώμων.
Σκεφτόμενη ποιά είμαι, και γιατί είμαι αυτή που είμαι, και ποιά θέλω να είμαι, σκεφτόμενη αυτή τη γαλήνη του νου που τόσο επιζητώ, και επειδή είμαι αυτή που είμαι δυσκολεύομαι να κατακτήσω, έρχονται στο νου πολλά "θα ήθελα"
Θα ήθελα, θα ήθελα, θα ήθελα μα κυρίως...
Θα ήθελα οι γονείς μου να είχαν ξεμπερδέψει τα κουβάρια τους και να μην μου τα είχαν παραδώσει ακέραια.
Θα ήθελα η μάνα μου τουλάχιστον κάποια στιγμή να μου ζητήσει συγνώμη, για όλα τα κουβάρια που μου έδωσε και να τα πάρει πίσω, μαζί να τα ξεμπερδέψουμε.
Θα ήθελα να μπορούσα να τη συγχωρέσω χωρίς τη συγνώμη που δε θα έρθει ποτέ έτσι κι αλλιώς.
Θα ήθελα να μην τη χρειαζόμουν αυτή τη δικαίωση.
Θα ήθελα να ξεμπερδέψω τα δικά τους και δικά μου κουβάρια σύντομα για να μη τα παραδώσω στον Ιάσωνα.
Κι αν όλα τα θα ήθελα δεν είχαν συμβεί θα ήμουν κάποια άλλη.
Και ΑΥΤΟ δε θα το ήθελα.
Ότι έγινε καλώς καμωμένο. Όλα τα κρατώ.
Ο γιός μου έχει πιάσει το νόημα.
Χθες έπεσε και χτύπησε, πολύ άσχημα.
"Πονάω μαμά. Δε θέλω να πονάω."
Και μετά απο λίγο.
"Σκούπισε τα δάκρυα μαμά. Δε πονάω πιά."
Πολλές φορές έχω γράψει εδώ και το πιστεύω αλήθεια ότι η ζωή μου είναι ευλογημένη. Είχα τη τύχη να γεννηθώ σε δυτική χώρα και αυτόματα έχω την ελευθερία να καθορίζω εγώ τη τύχη μου. Αυτό δε το ξεχνώ ποτέ και είμαι πάντα ευγνώμων.
Σκεφτόμενη ποιά είμαι, και γιατί είμαι αυτή που είμαι, και ποιά θέλω να είμαι, σκεφτόμενη αυτή τη γαλήνη του νου που τόσο επιζητώ, και επειδή είμαι αυτή που είμαι δυσκολεύομαι να κατακτήσω, έρχονται στο νου πολλά "θα ήθελα"
Θα ήθελα, θα ήθελα, θα ήθελα μα κυρίως...
Θα ήθελα οι γονείς μου να είχαν ξεμπερδέψει τα κουβάρια τους και να μην μου τα είχαν παραδώσει ακέραια.
Θα ήθελα η μάνα μου τουλάχιστον κάποια στιγμή να μου ζητήσει συγνώμη, για όλα τα κουβάρια που μου έδωσε και να τα πάρει πίσω, μαζί να τα ξεμπερδέψουμε.
Θα ήθελα να μπορούσα να τη συγχωρέσω χωρίς τη συγνώμη που δε θα έρθει ποτέ έτσι κι αλλιώς.
Θα ήθελα να μην τη χρειαζόμουν αυτή τη δικαίωση.
Θα ήθελα να ξεμπερδέψω τα δικά τους και δικά μου κουβάρια σύντομα για να μη τα παραδώσω στον Ιάσωνα.
Κι αν όλα τα θα ήθελα δεν είχαν συμβεί θα ήμουν κάποια άλλη.
Και ΑΥΤΟ δε θα το ήθελα.
Ότι έγινε καλώς καμωμένο. Όλα τα κρατώ.
Ο γιός μου έχει πιάσει το νόημα.
Χθες έπεσε και χτύπησε, πολύ άσχημα.
"Πονάω μαμά. Δε θέλω να πονάω."
Και μετά απο λίγο.
"Σκούπισε τα δάκρυα μαμά. Δε πονάω πιά."
Σάββατο, Οκτωβρίου 14, 2006
Θέλω, θέλω, ένα κόκκινο καπέλο
Αυτό είναι αφιερωμένο εξαιρετικά στην Αλκυόνη που σε σχόλιο έκανε και τη σχετική-ερώτηση παραγγελιά:
"Τι ακριβώς "ζητάς" απ τη ζωή,από σένα,απ τους άλλους...όχι τα χιλιοειπωμένα υγεία,μακροημέρευση,ευτυχία και τα συναφή, αυτά είναι αυτονόητααυτά, όλοι τα ζητάμε τα επιζητάμε και τα ευχόμαστε και για μας και για τους άλλους, λίγο βαθύτερα "
Και ζητώ συγνώμη που δε μου βγήκε σε στυλ "θεατρικό". Το δεύτερο πρόσωπο δεν αναφέρεται σε σένα αλκυόνη, μη το παρεξηγήσεις, είναι κάποια άγνωστη x!
Θέλω, θέλω, ένα κόκκινο καπέλο. Αυτό μου έρχεται. Τίποτα άλλο.
Πλάκα δεν έχει; και γιατί κόκκινο. Να είναι με φτερά άραγε; Όχι απλό το θέλω. Όλα απλά τα θέλω. Ξεκάθαρα. Ζωή απλή και ωραία. Αυτό είναι το μότο μου. Και εγώ να μπορώ έτσι απλά να τη ζω. Μόνο αυτό θέλω. Τίποτα άλλο δεν επιζητώ. Δεν έχω στόχους, όχι η ουσία μου δεν έχει στόχους. Δεν προσδωκώ. Η ουσία μου δε προσδωκά. Ούτε από τη ζωή, ούτε από τους άλλους. Από μένα προσδωκώ. Ναι, από μένα προσδωκώ να καθαρίσω. Να μην έχω επιθυμίες. Γιατί όλες οι επιθυμίες που έχω είναι βάρος. Το όνειρο, η εικόνα που έφτιαξα, για μένα, στα 18, είναι καταδίκη. Γιατί όλο τη μετατρέπω, όλο τη λιγοστεύω. Κάθε φορά που η ζωή μου αποδυκνείει ότι κομμάτια της δε πρόκειται να γίνουν. Εκεί κτυπά η κατάθλιψη. Τουλάχιστον κάποια κομμάτια γίνανε. Αλλά δεν έχει σημασία. Η απληστία εκεί. Πάντα να θέλουμε κάτι περισσότερο. Το όνειρο της Αλκιμήδης των 18 χρόνων ήταν να έχει φίλους καρδιακούς, να ερωτευτεί παράφορα και να τον παντρευτεί αυτόν τον έρωτα, να κάνει 4 παιδιά, να έχει μια συμπαθητική δουλειά, να ταξιδέψει πολύ, να διαβάσει πολύ, να κάνει πολλά και διάφορα πράγματα, να έχει ποικιλία στη ζωή. Να συνεχίσει να παίζει κιθάρα και να φτιάχνει μαγεία μουσική, να γνωρίσει πολλούς ανθρώπους, να αλλάζει συνέχεια, να "σοφαίνει". Και από τους ανθρώπους να είναι καλοί, με κατανόηση, να την αγαπάνε, να είναι δίκαιοι, ντόμπροι, και δίπλα της. Και από τον εαυτό της να είναι χαρούμενη, με ενέργεια, να είναι δίπλα στους ανθρώπους που αγαπάει. Ζητούσα πολλά; Ζητούσα λίγα; Ποιός θα κρίνει άλλωστε.
Ξέρεις όμως, για να μπορέσει κανείς να πεί τι ακριβώς θέλει, πρέπει πρώτα να ξέρει ποιός είναι. Υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στα πραγματικά θέλω και στα επίκτητα
Ναι, τι νομίζες, ότι όλες σου οι επιθυμίες είναι δικές σου; Αυταπατάσαι αν το νομίζεις αυτό. Πολλές από τις επιθυμίες μας τις έχουν φορτώσει άλλοι. Κάποιες επιθυμίες τις υιοθετήσαμε για να μας αποδεχθούν οι γονείς, άλλες για να μας αποδεχθούν οι φίλοι, άλλες για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Αλλά για ψάξε βαθιά μέσα σου, ποιές από τις επιθυμίες είναι οι δικές σου; Αυτές που τις γέννησες μόνη σου, επειδή είσαι. Σου έχει απομείνει καμία;
Εγώ τις δικές μου επιθυμίες δε τις ξέρω. Ξέρω αυτές που έχω στο κεφάλι μου, αυτές που με καταδιώκουν. Δίκες μου, ξένες, κατοικούν μέσα μου. Και αν έβρισκα το τρόπο να αναγνωρίσω ποιές είναι οι ξένες, έξωση θα τους έκανα. Να μείνω καθάρη με τα δικά μου μόνο. Να αλαφρώσει και το κεφάλι από τις πολλές επιθυμίες. Που έρχονται και με κοροιδεύουν επειδή δεν τις εκπλήρωσα. Φωνάζουν αποτυχία, κι εγώ δε ξέρω τελικά ποιόν απογοήτευσα, εμένα ή τους άλλους. Ποιές επιθυμίες πρόδωσα, ποιές; Χε, χε υπάρχει η πιθανότητα να μην έχω προδώσει τίποτα δικό μου. Με αρέσει αυτό. Το βρίσκω πολύ αισιόδοξον! Το υποσεινήδητό μου να αρνείται να πραγματώσει τα ξένα, τα μη ταιριαστά. Ναι, είμαι σίγουρη ότι αυτό συμβαίνει. Μου δίνει άλλη δύναμη αυτή η προοπτική.
Οπότε τι θέλω; Ένα κόκκινο καπέλο. Δηλαδή κάτι μη σημαντικό. Κι όπως δε με νοιάζει για το αν θα αποκτήσω το κόκκινο καπέλο, καλό θα ήτανε να το αποκτήσω, αλλά και να μην, πάλι καλά, έτσι θέλω να νοιώθω και για όλα τα άλλα θέλω. Αν έρθουν καλώς, αν δεν έρθουν πάλι καλώς. Αυτό θέλω. Να μην επιθυμώ με πάθος. Να προσπερνώ αισθανόμενη. Να επιθυμώ και να χαίρομαι όταν αποκτώ και να χαίρομαι κι όταν δεν αποκτώ. Να είναι το μυαλό ήσυχο, να μη φωνάζει, να μην απαιτεί, απλώς να βιώνει. Αυτό θέλω. Κι από τους ανθρώπους, δε θέλω τίποτα, μου αρκεί που είναι. Κι από τη ζωή; Κι αυτή μου αρκεί όπως είναι.
"Τι ακριβώς "ζητάς" απ τη ζωή,από σένα,απ τους άλλους...όχι τα χιλιοειπωμένα υγεία,μακροημέρευση,ευτυχία και τα συναφή, αυτά είναι αυτονόητααυτά, όλοι τα ζητάμε τα επιζητάμε και τα ευχόμαστε και για μας και για τους άλλους, λίγο βαθύτερα "
Και ζητώ συγνώμη που δε μου βγήκε σε στυλ "θεατρικό". Το δεύτερο πρόσωπο δεν αναφέρεται σε σένα αλκυόνη, μη το παρεξηγήσεις, είναι κάποια άγνωστη x!
Θέλω, θέλω, ένα κόκκινο καπέλο. Αυτό μου έρχεται. Τίποτα άλλο.
Πλάκα δεν έχει; και γιατί κόκκινο. Να είναι με φτερά άραγε; Όχι απλό το θέλω. Όλα απλά τα θέλω. Ξεκάθαρα. Ζωή απλή και ωραία. Αυτό είναι το μότο μου. Και εγώ να μπορώ έτσι απλά να τη ζω. Μόνο αυτό θέλω. Τίποτα άλλο δεν επιζητώ. Δεν έχω στόχους, όχι η ουσία μου δεν έχει στόχους. Δεν προσδωκώ. Η ουσία μου δε προσδωκά. Ούτε από τη ζωή, ούτε από τους άλλους. Από μένα προσδωκώ. Ναι, από μένα προσδωκώ να καθαρίσω. Να μην έχω επιθυμίες. Γιατί όλες οι επιθυμίες που έχω είναι βάρος. Το όνειρο, η εικόνα που έφτιαξα, για μένα, στα 18, είναι καταδίκη. Γιατί όλο τη μετατρέπω, όλο τη λιγοστεύω. Κάθε φορά που η ζωή μου αποδυκνείει ότι κομμάτια της δε πρόκειται να γίνουν. Εκεί κτυπά η κατάθλιψη. Τουλάχιστον κάποια κομμάτια γίνανε. Αλλά δεν έχει σημασία. Η απληστία εκεί. Πάντα να θέλουμε κάτι περισσότερο. Το όνειρο της Αλκιμήδης των 18 χρόνων ήταν να έχει φίλους καρδιακούς, να ερωτευτεί παράφορα και να τον παντρευτεί αυτόν τον έρωτα, να κάνει 4 παιδιά, να έχει μια συμπαθητική δουλειά, να ταξιδέψει πολύ, να διαβάσει πολύ, να κάνει πολλά και διάφορα πράγματα, να έχει ποικιλία στη ζωή. Να συνεχίσει να παίζει κιθάρα και να φτιάχνει μαγεία μουσική, να γνωρίσει πολλούς ανθρώπους, να αλλάζει συνέχεια, να "σοφαίνει". Και από τους ανθρώπους να είναι καλοί, με κατανόηση, να την αγαπάνε, να είναι δίκαιοι, ντόμπροι, και δίπλα της. Και από τον εαυτό της να είναι χαρούμενη, με ενέργεια, να είναι δίπλα στους ανθρώπους που αγαπάει. Ζητούσα πολλά; Ζητούσα λίγα; Ποιός θα κρίνει άλλωστε.
Ξέρεις όμως, για να μπορέσει κανείς να πεί τι ακριβώς θέλει, πρέπει πρώτα να ξέρει ποιός είναι. Υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στα πραγματικά θέλω και στα επίκτητα
Ναι, τι νομίζες, ότι όλες σου οι επιθυμίες είναι δικές σου; Αυταπατάσαι αν το νομίζεις αυτό. Πολλές από τις επιθυμίες μας τις έχουν φορτώσει άλλοι. Κάποιες επιθυμίες τις υιοθετήσαμε για να μας αποδεχθούν οι γονείς, άλλες για να μας αποδεχθούν οι φίλοι, άλλες για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Αλλά για ψάξε βαθιά μέσα σου, ποιές από τις επιθυμίες είναι οι δικές σου; Αυτές που τις γέννησες μόνη σου, επειδή είσαι. Σου έχει απομείνει καμία;
Εγώ τις δικές μου επιθυμίες δε τις ξέρω. Ξέρω αυτές που έχω στο κεφάλι μου, αυτές που με καταδιώκουν. Δίκες μου, ξένες, κατοικούν μέσα μου. Και αν έβρισκα το τρόπο να αναγνωρίσω ποιές είναι οι ξένες, έξωση θα τους έκανα. Να μείνω καθάρη με τα δικά μου μόνο. Να αλαφρώσει και το κεφάλι από τις πολλές επιθυμίες. Που έρχονται και με κοροιδεύουν επειδή δεν τις εκπλήρωσα. Φωνάζουν αποτυχία, κι εγώ δε ξέρω τελικά ποιόν απογοήτευσα, εμένα ή τους άλλους. Ποιές επιθυμίες πρόδωσα, ποιές; Χε, χε υπάρχει η πιθανότητα να μην έχω προδώσει τίποτα δικό μου. Με αρέσει αυτό. Το βρίσκω πολύ αισιόδοξον! Το υποσεινήδητό μου να αρνείται να πραγματώσει τα ξένα, τα μη ταιριαστά. Ναι, είμαι σίγουρη ότι αυτό συμβαίνει. Μου δίνει άλλη δύναμη αυτή η προοπτική.
Οπότε τι θέλω; Ένα κόκκινο καπέλο. Δηλαδή κάτι μη σημαντικό. Κι όπως δε με νοιάζει για το αν θα αποκτήσω το κόκκινο καπέλο, καλό θα ήτανε να το αποκτήσω, αλλά και να μην, πάλι καλά, έτσι θέλω να νοιώθω και για όλα τα άλλα θέλω. Αν έρθουν καλώς, αν δεν έρθουν πάλι καλώς. Αυτό θέλω. Να μην επιθυμώ με πάθος. Να προσπερνώ αισθανόμενη. Να επιθυμώ και να χαίρομαι όταν αποκτώ και να χαίρομαι κι όταν δεν αποκτώ. Να είναι το μυαλό ήσυχο, να μη φωνάζει, να μην απαιτεί, απλώς να βιώνει. Αυτό θέλω. Κι από τους ανθρώπους, δε θέλω τίποτα, μου αρκεί που είναι. Κι από τη ζωή; Κι αυτή μου αρκεί όπως είναι.
Πέμπτη, Οκτωβρίου 12, 2006
'Στατιστικώς" σκούρα τα πράγματα
"Στατιστικώς έχει διαπιστωθεί ότι κατά μέσο όρο ερωτευόμαστε έξι φορές στη ζωή μας. Στα 35 έχουμε "κάψει" τις πέντε από αυτές."*
"στατιστικώς" την έβαψα!
Ευτυχώς που η ζωή δε χωράει σε στατιστικές, ευτυχώς.
Ποτέ δε ξέρεις. Ποτέ μη προδικάζεις. Ποτέ.
* Η ατάκα από τη θεατρική παράσταση Μαμ
(Θα σας πεθάνω στην αυτοδιαφήμιση!)
"στατιστικώς" την έβαψα!
Ευτυχώς που η ζωή δε χωράει σε στατιστικές, ευτυχώς.
Ποτέ δε ξέρεις. Ποτέ μη προδικάζεις. Ποτέ.
* Η ατάκα από τη θεατρική παράσταση Μαμ
(Θα σας πεθάνω στην αυτοδιαφήμιση!)
Τρίτη, Οκτωβρίου 10, 2006
Ανήμπορη η μάνα
Γυρίζω από τη δουλειά κι έχω τη χαρά να περάσω δύο δυόμιση ώρες γεμάτες με το γιό μου. Παίζουμε, τρώμε παρέα, παίζουμε κι άλλο, κυνηγιόμαστε, διαβάζουμε, αγκαλίτσες, φιλιά, μπανάκι, μασάζ, αγκαλίτσα για γάλα.
Ένα τυπικό τελείωμα της μέρας μας. Η γλυκειά μας ρουτίνα. Στην αγκαλιά του γάλακτος, πιάνουμε κουβέντα για το πώς ήτανε μωράκι, αγαπημένο θέμα του Ιάσωνα.
"και σε έπαιρνα αγκαλίτσα όπως τώρα, καθόμασταν εδώ στη κουνιστή μας πολυθρόνα, εσύ έπινες γάλα από το στήθος της μαμάς και εγώ σου τραγουδούσα"
"τι τραγουδούσες"
"πολλά και διάφορα, σου είχα φτιάξει κι ένα νανούρισμα"
'θα μου τραγουδήσεις"
Κοιμήσου αγγελούδι μου, μες τη ζεστή αγκαλιά μου,
να σε γεμίσω με φιλιά και χάδια τρυφερά
Κοιμήσου αστεράκι μου, κοιμήσου και σε περιμένει,
μια τύχη ζηλευτή, ζωή ευτυχισμένη
Κοιμήσου περιστέρι μου, κοιμήσου κι ονειρέψου,
και τ' όνειρο σου το γλυκό, θα βγει αληθινό
Κοιμήσου πριγκιπά μου, κοιμήσου ξεκουράσου
και θα σου φέρει η αυγή, το γέλιο τη χαρά σου
Ωραίο δεν είναι; ΟΚ, γλυκερό και απλοϊκό ίσως, αλλά τρυφερό και δικό του. Φτιαγμένο για εκείνον.
Το απόγευμα και το τελείωμα της μέρας διαγράφονται τέλεια κι εγώ αχόρταγα μαζεύω στιγμές ζωής για τη καρδιά μου.
Όμως.
Εν μέσω της όμορφης στιγμής μας, ο Ιάσωνας αρχίζει να σπαράζει. Όχι κλάμα σωματικού πόνου, όχι κλάμα πείσματος. Ψυχικός σπαραγμός με δάκρυα ποτάμι. Υποφέρει μέσα του.
Και υποφέρει και η μάνα.
Αυτό το έχουμε ξαναπάθει. Όταν ήτανε 14 μηνών, άκουσε ένα απαλό τρυφερό τραγούδι και άρχισε να κλαίει. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ποτέ δεν τον είχε στεναχωρήσει μουσική. Περάσαμε κανά δίμηνο έτσι, με τα ζωηρά τραγούδια να είναι εντάξει, με τα σιγανά να υποφέρει. Προφανώς αποφεύγαμε τα σιγανά τραγούδια. Και μαζί με αυτά σταμάτησα και να του τραγουδώ τα βράδυα.
Δύο χρόνια τώρα δεν είχε ξανασυμβεί. Και σιγά σιγά, με το σχολείο κυριως που εστιάζει στη μουσική, ο Ιάσωνας έχει δείξει μια λατρεία στη μουσική. Μερικές φορές μάλιστα προτιμά να λέει τραγουδιστά αυτό που θέλει, φτιάχνει στίχους μόνος του και τραγουδά. Και του αρέσει να του τραγουδώ κι εγώ, παρόλη τη παραφωνία μου. Και τα βράδυα. Το νανούρισμα, η αλήθεια είναι, δεν είχε τύχει να του το ξαναπώ.
Τότε που είχε πρωτοσυμβεί όσο και να έψαξα δεν είχα μπορέσει να βρω την αιτία. Και ναι, συζητήθηκε το θέμα εκτενώς και με παιδοψυχολόγους. (Είχαμε και έχουμε συχνή επαφή με παιδοψυχολόγο εξαιτίας του θέματος του πατέρα) Δεν τον άφησα ποτέ να κλάψει χωρίς να τον παρηγορήσω άμεσα. Γενικά δεν ήταν ένα μωρό που έκλαιγε ουτως ή άλλως. Είχε και έχει πρόσχαρη προσωπικότητα, γελαστός, καλόβολος, ευτυχισμένος. Λόγω της δικιάς μου προιστορίας είμαι ιδιαίτερα προσεκτική και στα λόγια και στις πράξεις μου, να μην τον κάνω να αισθανθεί μη αγαπητός. Μπορώ να βάλω το χέρι στη καρδιά και να πω ότι αυτά τα τα τριςημιση χρόνια, και σίγουρα τον πρώτο χρόνο, προσέφερα αγάπη και αποδοχή στο παιδί. Και εγώ και η γιαγιά. Τις έξι φορές που βγήκα έξω από τον εαυτό μου, δεν τις ξεχνώ, και ξέρω πως τις αντιμετωπίσαμε και τις απαλύναμε μετά. Το συγκεκριμένο δεν συνδέεται με αυτές. By the book η μάνα. Και με τη καρδιά η μάνα. Όμως, άχρηστη η μάνα. Γιατί κάπου έχει γίνει ένας συνειρμός, κάποια πολύ άσχημη μνήμη έχει δημιουργηθεί. Δε μπορώ να φανταστώ τι θα μπορούσε να ήτανε αυτή. Κάποιος άστοχος λόγος; Κάποιος σωματικός πόνος; Δε ξέρω. Είναι υπαρκτή όμως. Γεγονός αδιαμφισβήτητο. Κάτι λέγαμε για την αμυγδαλή και το νεοφλοιό;
Πως θα μπορούσε να τη ξεπεράσει; άγνωστο. Πως μπορώ να τον προστατέψω από άλλες στο μέλλον; Επίσης άγνωστο. Δυστυχώς ποτέ δε μπορείς να ξερείς πως ένα παιδί θα εκλάβει και θα ενσωματώσει μέσα στη ψυχή του αυτά που συμβαίνουν γύρω του. Και η μάνα; Ανήμπορη η μάνα, απλώς αυτό. Και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να συνεχίζω να πορεύομαι με μια ελπίδα μοναχά.
Ένα τυπικό τελείωμα της μέρας μας. Η γλυκειά μας ρουτίνα. Στην αγκαλιά του γάλακτος, πιάνουμε κουβέντα για το πώς ήτανε μωράκι, αγαπημένο θέμα του Ιάσωνα.
"και σε έπαιρνα αγκαλίτσα όπως τώρα, καθόμασταν εδώ στη κουνιστή μας πολυθρόνα, εσύ έπινες γάλα από το στήθος της μαμάς και εγώ σου τραγουδούσα"
"τι τραγουδούσες"
"πολλά και διάφορα, σου είχα φτιάξει κι ένα νανούρισμα"
'θα μου τραγουδήσεις"
Κοιμήσου αγγελούδι μου, μες τη ζεστή αγκαλιά μου,
να σε γεμίσω με φιλιά και χάδια τρυφερά
Κοιμήσου αστεράκι μου, κοιμήσου και σε περιμένει,
μια τύχη ζηλευτή, ζωή ευτυχισμένη
Κοιμήσου περιστέρι μου, κοιμήσου κι ονειρέψου,
και τ' όνειρο σου το γλυκό, θα βγει αληθινό
Κοιμήσου πριγκιπά μου, κοιμήσου ξεκουράσου
και θα σου φέρει η αυγή, το γέλιο τη χαρά σου
Ωραίο δεν είναι; ΟΚ, γλυκερό και απλοϊκό ίσως, αλλά τρυφερό και δικό του. Φτιαγμένο για εκείνον.
Το απόγευμα και το τελείωμα της μέρας διαγράφονται τέλεια κι εγώ αχόρταγα μαζεύω στιγμές ζωής για τη καρδιά μου.
Όμως.
Εν μέσω της όμορφης στιγμής μας, ο Ιάσωνας αρχίζει να σπαράζει. Όχι κλάμα σωματικού πόνου, όχι κλάμα πείσματος. Ψυχικός σπαραγμός με δάκρυα ποτάμι. Υποφέρει μέσα του.
Και υποφέρει και η μάνα.
Αυτό το έχουμε ξαναπάθει. Όταν ήτανε 14 μηνών, άκουσε ένα απαλό τρυφερό τραγούδι και άρχισε να κλαίει. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ποτέ δεν τον είχε στεναχωρήσει μουσική. Περάσαμε κανά δίμηνο έτσι, με τα ζωηρά τραγούδια να είναι εντάξει, με τα σιγανά να υποφέρει. Προφανώς αποφεύγαμε τα σιγανά τραγούδια. Και μαζί με αυτά σταμάτησα και να του τραγουδώ τα βράδυα.
Δύο χρόνια τώρα δεν είχε ξανασυμβεί. Και σιγά σιγά, με το σχολείο κυριως που εστιάζει στη μουσική, ο Ιάσωνας έχει δείξει μια λατρεία στη μουσική. Μερικές φορές μάλιστα προτιμά να λέει τραγουδιστά αυτό που θέλει, φτιάχνει στίχους μόνος του και τραγουδά. Και του αρέσει να του τραγουδώ κι εγώ, παρόλη τη παραφωνία μου. Και τα βράδυα. Το νανούρισμα, η αλήθεια είναι, δεν είχε τύχει να του το ξαναπώ.
Τότε που είχε πρωτοσυμβεί όσο και να έψαξα δεν είχα μπορέσει να βρω την αιτία. Και ναι, συζητήθηκε το θέμα εκτενώς και με παιδοψυχολόγους. (Είχαμε και έχουμε συχνή επαφή με παιδοψυχολόγο εξαιτίας του θέματος του πατέρα) Δεν τον άφησα ποτέ να κλάψει χωρίς να τον παρηγορήσω άμεσα. Γενικά δεν ήταν ένα μωρό που έκλαιγε ουτως ή άλλως. Είχε και έχει πρόσχαρη προσωπικότητα, γελαστός, καλόβολος, ευτυχισμένος. Λόγω της δικιάς μου προιστορίας είμαι ιδιαίτερα προσεκτική και στα λόγια και στις πράξεις μου, να μην τον κάνω να αισθανθεί μη αγαπητός. Μπορώ να βάλω το χέρι στη καρδιά και να πω ότι αυτά τα τα τριςημιση χρόνια, και σίγουρα τον πρώτο χρόνο, προσέφερα αγάπη και αποδοχή στο παιδί. Και εγώ και η γιαγιά. Τις έξι φορές που βγήκα έξω από τον εαυτό μου, δεν τις ξεχνώ, και ξέρω πως τις αντιμετωπίσαμε και τις απαλύναμε μετά. Το συγκεκριμένο δεν συνδέεται με αυτές. By the book η μάνα. Και με τη καρδιά η μάνα. Όμως, άχρηστη η μάνα. Γιατί κάπου έχει γίνει ένας συνειρμός, κάποια πολύ άσχημη μνήμη έχει δημιουργηθεί. Δε μπορώ να φανταστώ τι θα μπορούσε να ήτανε αυτή. Κάποιος άστοχος λόγος; Κάποιος σωματικός πόνος; Δε ξέρω. Είναι υπαρκτή όμως. Γεγονός αδιαμφισβήτητο. Κάτι λέγαμε για την αμυγδαλή και το νεοφλοιό;
Πως θα μπορούσε να τη ξεπεράσει; άγνωστο. Πως μπορώ να τον προστατέψω από άλλες στο μέλλον; Επίσης άγνωστο. Δυστυχώς ποτέ δε μπορείς να ξερείς πως ένα παιδί θα εκλάβει και θα ενσωματώσει μέσα στη ψυχή του αυτά που συμβαίνουν γύρω του. Και η μάνα; Ανήμπορη η μάνα, απλώς αυτό. Και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να συνεχίζω να πορεύομαι με μια ελπίδα μοναχά.
Δευτέρα, Οκτωβρίου 09, 2006
Να μιλήσουμε για σεξ;
Ή μάλλον για το πότε το σεξ είναι αποδοτικό;
Αυτό που πεζά θα λέγαμε καλό κρεβάτι;
Κι αρκεί το καλό κρεβάτι άραγε;
Πολλές σκέψεις μαζευτήκανε περί του θέματος στη ζωή μου και στη μπλογκόσφαιρα. Φαίνονται ασύνδετες ίσως αλλά η διαπίστωση μία.
Ο καλός μας ο λύκος προσφωνεί την αγαπημένη (;) του «μικρή μου πρόστυχη κυρία»
Εγώ αναλογίζομαι τη τελευταία μου σεξουαλική συνάντηση και τις κακές μου επιδόσεις εκεί. Ξέρω που οφείλονται, θα φανεί σε λίγο.
Πέφτω πάνω στις εκδόσεις ΚΑΦΕ ΣΧΟΛΕΙΟ λόγω Μαριαλένας.
Μεταξύ των υπέροχων βιβλίων του Φωτεινού κι ένα μικρό βιβλιαράκι για τον Έρωτα.
Έρχεται και το ποστ της bebelac και δένει η μαγιονέζα.
Το ερώτημα που μου τίθεται είναι γιατί κάνουμε σεξ σε τελική ανάλυση. Για τους άλλους δε ξέρω, μόνο για μένα μπορώ να μιλήσω.
Μερικές φορές για ευχαρίστηση και μόνο. No strings attached. Εκεί συνήθως είναι αποδοτικότατο γιατί απλούστατα δε με νοιάζει ο άλλος. Κι ένα βλέμμα παράταιρο να πέσει, καμιά κουβέντα άστοχη, δεν έγινε και τίποτα, δεν επηρεάζει, οι προσδοκίες χαμηλές, ο σκοπός εύκολα επιτυγχάνεται. Με επιπλέον bonus επειδή δε με νοιάζει να εκφράζομαι ελεύθερα. Η αποδοτικότητα και σε ευχαρίστηση και σε επιδόσεις υψηλότατη. ΟΚ. Αυτό το έκανα παλιά, και πολύ, καλά ήτανε, γρήγορα άρχισε να μου αφήνει μια πίκρα, το αποφεύγω πλέον. Ευχαρίστηση σκέτη μπορώ και μόνη μου, ευχαριστώ. Δεν έχω λόγο.
Μερικές φορές για να ξορκίσω τη μοναξιά μου, το βαφτίζω ότι είναι για ευχαρίστηση μόνο, αλλά δεν είναι. Προσπαθώ να ξεγελάσω τον εαυτό μου, μου κρύβω αυτό που πραγματικά θέλω, φυσικά αποτυγχάνω σε όλα τα μέτωπα. Εκεί οι προσδοκίες μεγάλες, η τελική αίσθηση μόνο πίκρα, το αποτέλεσμα και σε ευχαρίστηση και σε επιδόσεις μηδενικό. Γιατί εκεί με νοιάζει και όλα πονάνε. Κι αυτό το έκανα πολλάκις, τώρα προσπαθώ να φυλάγομαι.
Μερικές φορές διαισθάνομαι ότι ο άλλος το κάνει για ευχαρίστηση και μόνο αλλά βαυκαλίζομαι να πιστεύω ότι είναι αλλιώς. Όπως περίπτωση Β ακριβώς, πίκρα και μόνο πίκρα. Αποδοτικότητα μηδενική. Κι αυτό μας συνέβει πολλάκις, και από αυτο προσπαθώ να φυλάγομαι.
Όμως υπάρχει και αυτό που περιγράφει ο Φωτεινός. Για την ουσιαστική ένωση με τον άλλον, ψυχή τε και σώματι. Μέσα από τον έρωτα (όχι δε μπορούμε εδώ να το ονοματίζουμε σεξ) να αναγνωρίσεις την ουσία του άλλου, να του δοθείς και να σου δοθεί. Μέσα από τη πράξη του έρωτα να τον αγαπήσω και μέσα από την αγάπη να του κάνω έρωτα. Και εκεί και η ευχαρίστηση, και η αποδοτικότητα, αλλά και πολλά άλλα είναι δεδομένα και πολύ πολύ υψηλά. Η λέξη κλειδί, ένωση.
Και εξηγούμαι πως βιώνω εγώ την ερωτική πράξη. Με το μυαλό και τη καρδιά. Το σώμα ακολουθεί και υπακούει. Το σώμα βρίσκει τρόπο να πάρει και να δώσει το μέγιστο, όταν το μυαλό μου και η καρδιά μου θέλουν.
Ένα μέρος της πίκρας που μου μένει από τις επιφανειακές επαφές είναι και η αίσθηση ότι αδικήθηκα, και εγώ και το κορμί μου, γιατί δε του δόθηκε η ευκαιρία, να πραγματώσει αυτά που μπορεί. Ο λύκος με τη φράση του «μικρή, πρόστυχη, κυρία» έχει πιάσει το νόημα. Μπορούμε να έχουμε τόσες όψεις, τόσες μορφές, τόσες εκδηλώσεις. Αλλά αυτές οι μορφές δε κατοικούν στην επιφάνεια. Στην επιφάνεια κατοικούν οι άμυνες και οι εγωισμοί. Αυτές τις μορφές πρέπει να κάνει κανείς υπομονή για να τις δει, να τις χαϊδέψει με αγάπη και δόσιμο, να τους φτιάξει ένα σπιτάκι γεμάτο οικειότητα για να τον επισκεφτούν. Να φανερώσει και τις δικές του μορφές. Και τότε γίνεται το μαγικό, και ο έρωτας είναι πάντα αποδοτικός, γιατί εκεί ελευθερώνομαι, και μεταμορφώνομαι, και το αυτό κάνει και ο άλλος.
Και το ωραιότερο, όσο πιο πολύ γνωρίζεις τον άλλον, ενώνεσαι πιο ολοκληρωτικά μαζί του, τόσο πιο μεγάλη και η ευχαρίστηση.
Πολλοί άνδρες μου έχουν πει ότι η δικιά τους ικανοποίηση έγκειται στην ικανοποίηση της γυναίκας. Θα διαφωνήσω. Το ιδανικό θα ήταν η ικανοποίηση τους να ήταν στην ένωση. Αλλά ακόμη κι αν το πάρουμε έτσι όπως το λένε, φοβάμαι ότι ψάχνουν να ικανοποιήσουν τη γυναίκα με λάθος τρόπους, τουλάχιστον τη συγκεκριμένη γυναίκα. Οι άλλες διαψεύστε με ελεύθερα. Για μένα πάντως η τεχνική και τα διαδικαστικά είναι επουσιώδη. Αλλού η δικιά μου ικανοποίηση. Και κατ'έπεκταση και του συντρόφου μου, αφού για να ικανοποιηθεί πρέπει έγω να ικανοποιηθώ, σωστά;
Άραγε μόνο για μένα είναι έτσι, για τους άλλους τι να ισχύει;
** Υπάρχει και η βιολογική ανάγκη της αναπαραγωγής, το ξέρω, αλλά πλέον, μπορώ και να την αναγνωρίσω, όταν μου κτυπά επιτακτικά τη πόρτα εκείνες τις γόνιμες μέρες, και να τη προσπεράσω, βλέποντας την για αυτό που πραγματικά είναι. Να παρακαλέσω να μη σταθούμε σε αυτή, είναι απλά ένα από τα ανθρώπινα ένστικτα που δε ταιριάζουν στην εποχή μας, νομίζω.
Αυτό που πεζά θα λέγαμε καλό κρεβάτι;
Κι αρκεί το καλό κρεβάτι άραγε;
Πολλές σκέψεις μαζευτήκανε περί του θέματος στη ζωή μου και στη μπλογκόσφαιρα. Φαίνονται ασύνδετες ίσως αλλά η διαπίστωση μία.
Ο καλός μας ο λύκος προσφωνεί την αγαπημένη (;) του «μικρή μου πρόστυχη κυρία»
Εγώ αναλογίζομαι τη τελευταία μου σεξουαλική συνάντηση και τις κακές μου επιδόσεις εκεί. Ξέρω που οφείλονται, θα φανεί σε λίγο.
Πέφτω πάνω στις εκδόσεις ΚΑΦΕ ΣΧΟΛΕΙΟ λόγω Μαριαλένας.
Μεταξύ των υπέροχων βιβλίων του Φωτεινού κι ένα μικρό βιβλιαράκι για τον Έρωτα.
Έρχεται και το ποστ της bebelac και δένει η μαγιονέζα.
Το ερώτημα που μου τίθεται είναι γιατί κάνουμε σεξ σε τελική ανάλυση. Για τους άλλους δε ξέρω, μόνο για μένα μπορώ να μιλήσω.
Μερικές φορές για ευχαρίστηση και μόνο. No strings attached. Εκεί συνήθως είναι αποδοτικότατο γιατί απλούστατα δε με νοιάζει ο άλλος. Κι ένα βλέμμα παράταιρο να πέσει, καμιά κουβέντα άστοχη, δεν έγινε και τίποτα, δεν επηρεάζει, οι προσδοκίες χαμηλές, ο σκοπός εύκολα επιτυγχάνεται. Με επιπλέον bonus επειδή δε με νοιάζει να εκφράζομαι ελεύθερα. Η αποδοτικότητα και σε ευχαρίστηση και σε επιδόσεις υψηλότατη. ΟΚ. Αυτό το έκανα παλιά, και πολύ, καλά ήτανε, γρήγορα άρχισε να μου αφήνει μια πίκρα, το αποφεύγω πλέον. Ευχαρίστηση σκέτη μπορώ και μόνη μου, ευχαριστώ. Δεν έχω λόγο.
Μερικές φορές για να ξορκίσω τη μοναξιά μου, το βαφτίζω ότι είναι για ευχαρίστηση μόνο, αλλά δεν είναι. Προσπαθώ να ξεγελάσω τον εαυτό μου, μου κρύβω αυτό που πραγματικά θέλω, φυσικά αποτυγχάνω σε όλα τα μέτωπα. Εκεί οι προσδοκίες μεγάλες, η τελική αίσθηση μόνο πίκρα, το αποτέλεσμα και σε ευχαρίστηση και σε επιδόσεις μηδενικό. Γιατί εκεί με νοιάζει και όλα πονάνε. Κι αυτό το έκανα πολλάκις, τώρα προσπαθώ να φυλάγομαι.
Μερικές φορές διαισθάνομαι ότι ο άλλος το κάνει για ευχαρίστηση και μόνο αλλά βαυκαλίζομαι να πιστεύω ότι είναι αλλιώς. Όπως περίπτωση Β ακριβώς, πίκρα και μόνο πίκρα. Αποδοτικότητα μηδενική. Κι αυτό μας συνέβει πολλάκις, και από αυτο προσπαθώ να φυλάγομαι.
Όμως υπάρχει και αυτό που περιγράφει ο Φωτεινός. Για την ουσιαστική ένωση με τον άλλον, ψυχή τε και σώματι. Μέσα από τον έρωτα (όχι δε μπορούμε εδώ να το ονοματίζουμε σεξ) να αναγνωρίσεις την ουσία του άλλου, να του δοθείς και να σου δοθεί. Μέσα από τη πράξη του έρωτα να τον αγαπήσω και μέσα από την αγάπη να του κάνω έρωτα. Και εκεί και η ευχαρίστηση, και η αποδοτικότητα, αλλά και πολλά άλλα είναι δεδομένα και πολύ πολύ υψηλά. Η λέξη κλειδί, ένωση.
Και εξηγούμαι πως βιώνω εγώ την ερωτική πράξη. Με το μυαλό και τη καρδιά. Το σώμα ακολουθεί και υπακούει. Το σώμα βρίσκει τρόπο να πάρει και να δώσει το μέγιστο, όταν το μυαλό μου και η καρδιά μου θέλουν.
Ένα μέρος της πίκρας που μου μένει από τις επιφανειακές επαφές είναι και η αίσθηση ότι αδικήθηκα, και εγώ και το κορμί μου, γιατί δε του δόθηκε η ευκαιρία, να πραγματώσει αυτά που μπορεί. Ο λύκος με τη φράση του «μικρή, πρόστυχη, κυρία» έχει πιάσει το νόημα. Μπορούμε να έχουμε τόσες όψεις, τόσες μορφές, τόσες εκδηλώσεις. Αλλά αυτές οι μορφές δε κατοικούν στην επιφάνεια. Στην επιφάνεια κατοικούν οι άμυνες και οι εγωισμοί. Αυτές τις μορφές πρέπει να κάνει κανείς υπομονή για να τις δει, να τις χαϊδέψει με αγάπη και δόσιμο, να τους φτιάξει ένα σπιτάκι γεμάτο οικειότητα για να τον επισκεφτούν. Να φανερώσει και τις δικές του μορφές. Και τότε γίνεται το μαγικό, και ο έρωτας είναι πάντα αποδοτικός, γιατί εκεί ελευθερώνομαι, και μεταμορφώνομαι, και το αυτό κάνει και ο άλλος.
Και το ωραιότερο, όσο πιο πολύ γνωρίζεις τον άλλον, ενώνεσαι πιο ολοκληρωτικά μαζί του, τόσο πιο μεγάλη και η ευχαρίστηση.
Πολλοί άνδρες μου έχουν πει ότι η δικιά τους ικανοποίηση έγκειται στην ικανοποίηση της γυναίκας. Θα διαφωνήσω. Το ιδανικό θα ήταν η ικανοποίηση τους να ήταν στην ένωση. Αλλά ακόμη κι αν το πάρουμε έτσι όπως το λένε, φοβάμαι ότι ψάχνουν να ικανοποιήσουν τη γυναίκα με λάθος τρόπους, τουλάχιστον τη συγκεκριμένη γυναίκα. Οι άλλες διαψεύστε με ελεύθερα. Για μένα πάντως η τεχνική και τα διαδικαστικά είναι επουσιώδη. Αλλού η δικιά μου ικανοποίηση. Και κατ'έπεκταση και του συντρόφου μου, αφού για να ικανοποιηθεί πρέπει έγω να ικανοποιηθώ, σωστά;
Άραγε μόνο για μένα είναι έτσι, για τους άλλους τι να ισχύει;
** Υπάρχει και η βιολογική ανάγκη της αναπαραγωγής, το ξέρω, αλλά πλέον, μπορώ και να την αναγνωρίσω, όταν μου κτυπά επιτακτικά τη πόρτα εκείνες τις γόνιμες μέρες, και να τη προσπεράσω, βλέποντας την για αυτό που πραγματικά είναι. Να παρακαλέσω να μη σταθούμε σε αυτή, είναι απλά ένα από τα ανθρώπινα ένστικτα που δε ταιριάζουν στην εποχή μας, νομίζω.
Αισίως εκατό κι ευχαριστώ χίλια
Πόστ εορταστικόν! Επετειακόν! Numero εκατό! Μήνες 4!
Ήθελα να σας τρατάρω κάτι όμορφο, και γευστικό, και προπαντός γλυκύ. Κάτι ουσιαστικό. Αμ, δε. Σεντονάκι πάλι, προσωπικό και ενδοσκοπικό. Mini απολογισμός.
Βλέπετε, αλλιώς ξεκίνησα, αλλού με πήγε, αλλού είμαι και αλλού θα πάω. Όλα στη ζωή απρόβλεπτα.
Άσκηση εσωτερικής γαλήνης, νούμερο τρία
Σε ένα χαρτί γράφουμε τι νομίζουμε ότι θα κάνουμε και σε τι συναισθηματική κατάσταση θα βρισκόμαστε σε ένα τέταρτο, σε μία ώρα, σε τρεις ώρες, αύριο τέτοια ώρα ακριβώς. Βάζουμε τα ανάλογα reminders στο κινητό και ελέγχουμε τις προβλέψεις μας.
Εσείς πόσα πιάσατε; Αναρωτιέμαι.
Και πόσο γελοίο είναι να νομίζουμε ότι μπορούμε να προγραμματίσουμε, να πετύχουμε στόχους, να προβλέψουμε το μέλλον;
Πριν τέσσερις μήνες, διάβαζα Μιχάλη Μητσό, Χαρτοπόντικα, Χνούδι, και τον τότε αγαπημένο μου. Αυτά. Δε σχολίαζα πουθενά, παρά μόνο στου αγαπημένου, ανώνυμα. Δεν ήξερα ότι υπήρχε monitor. Δεν ήξερα τι εστί μπλογκόσφαιρα, και ότι αυτά που γράφονται υπάρχουν άνθρωποι που τα διαβάζουν συστηματικά. Δεν ήξερα ότι θα γίνω και εγώ μια από αυτούς. Ήταν απλώς ένας τρόπος να αποκρυπτογραφήσω τον αγαπημένο, να διαβάζω τι τον ενδιαφέρει.
Εγώ πάλι, έβλεπα πολύ θέατρο. Μου γεννούσε τόσες σκέψεις, σκέψεις που μετά χανόντουσαν, θαμμένες στην άβυσσο ενός μυαλού που επιμένει να ξεχνάει. Ήθελα κάπου να τις κρατήσω, να τις καταγράψω, γιατί όχι να τις μοιραστώ, αν κάποιος τυχαία έπεφτε πάνω τους. Χα, νόμιζα.
Ο τότε αγαπημένος με βάφτισε, ευγνώμων του είμαι, μου αρέσει τόσο αυτό το όνομα γιατί εστιάζει στο τι είναι σημαντικό. Απέκτησα blogger account και μαζί με αυτό χώρο ελεύθερης έκφρασης. Σκέψεις, άσχετες με το θέατρο, ερχόντουσαν, κατακλυσμός, διαισθανόμουν ότι είναι σημαντικές για μένα, έπρεπε να καταγραφούν. Δικές μου κι αυτές, δεν αξίζουν να ζήσουν; Έτσι δημιουργήθηκε ετούτο εδώ το μπλογκ και εγώ απέκτησα μια νέα ιδιότητα, μια άλλη υπόσταση.
Έρχεται ο χωρισμός με τον αγαπημένο, και το μπλογκ μετατρέπεται σε πεδίο μάχης. Να του πω αυτά που αλλιώς δε μπορούσα, να τον κρατήσω μακριά. Πόσο επιτακτική ήταν αυτή η ανάγκη, τόσο που δε καταλάβαινα και η ίδια ότι αυτό στην ουσία έκανα. Με αυτό το μπλογκ τον κράτησα μακριά και ξέφυγα. Και βέβαια, όταν ο πόνος ήταν πολύ μεγάλος, να πληγώσω και εγώ. Πόσο κακιά μπορώ να γίνω. Σπόντες που κανείς άλλος δε θα έπιανε, αλλά γραμμένες για να πονέσουν. Κι αν κρίνω από τις αντιδράσεις, έτσουξαν. Oh well άνθρωποι είμαστε, όχι μόνο εμπεριέχουμε την ικανότητα να προκαλούμε πόνο αλλά και τη θέληση μερικές φορές.
Συγχρόνως, ανακαλύπτω το monitor. Αρχίζω να περιφέρομαι στη μπλογκόσφαιρα, μέσα από λινκς και προφίλ, και βρίσκω διαμάντια, εκπληκτικές γραφές αλλά το σημαντικότερο για μένα, ανθρώπους με παράλληλες σκέψεις και συναισθήματα. Η σκέψη σας να σπρώχνει τη δικιά μου, να με συντροφεύει, να με οδηγεί. Δεν είναι κάτι βαθυστόχαστο που έγραψε ο τάδε συγγραφέας, είναι κάτι βαθυστόχαστο που έγραψε ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας, που αισθάνεται συναισθήματα παρόμοια με εμένα, που παλεύει το δικό του αγώνα, που πορεύεται όπως καλύτερα μπορεί.
Άραγε εγώ βοήθησα καθόλου τη δική σας σκέψη; Θα ήθελα να έχω προσφέρει κάποια ανταπόδοση. Ήταν οι σκέψεις τόσο οικίες, τόσο μέσα στη καρδιά μου, ήθελα να σχολιάσω. . Ξεπέρασα το αίσθημα ποια είμαι εγώ να σχολιάζω σε αυτούς που γράφουν τόσο υπέροχα, στο κάτω κάτω ανώνυμα γράφω, ανά πάσα στιγμή σβήνω λογαριασμό και μπογκ, και μην την είδατε τη δικιά σας. Άρχισα να σχολιάζω, αρχίσατε να με επισκέπτεστε. Πόσο ευγνώμων είμαι για αυτό. Πόσο ευγνώμων είμαι για το καλωσόρισμα, την ενσυναίσθηση, την έλλειψη κακεντρεχών σχολίων.
Το μπλογκ άρχισε να γίνεται πεδίο δοκιμών. Συμπληρωματικό της ψυχανάλυσης, ξεκαθάρισμα μυαλού και ψυχής. Βλέπεις, το χάρτινο ημερολόγιο είναι αλλιώς. Εκεί η γραφή είναι αλλοπρόσαλλη, εκεί δεν επιστρέφω. Εδώ, η πιθανότητα κάποιος να πέσει πάνω μου και να διαβάσει με ωθεί να γράφω πιο δομημένα, και εγώ να επιστρέφω, να επανεξετάζω. Και τα σχόλια σας να με κάνουν να επικεντρώνομαι, να εστιάζω, να αναθεωρώ, να ανακαλύπτω πλευρές άλλες στη σκέψη μου που ή δε μπορούσα ή αρνιόμουν να δω. Νοιώθω ότι λόγω ετούτου εδώ του μπλογκ η ψυχανάλυση προχωρά πιο γρήγορα, βρίσκω το κουράγιο να είμαι αληθινή και εκεί αφού το έχω ήδη κάνει εδώ.
Και τώρα που βρίσκομαι άραγε; Συνειδητά έξω από το monitor λόγω αγοραφοβίας, ξαφνικά επιζητώ την επικοινωνία μαζί σας. Θέλω να με διαβάζετε και να σχολιάζετε. Θέλω την άποψη σας. Θέλω και την αποδοχή. Πλέον, κάποιους τους αισθάνομαι κοντά. Με νοιάζει. Στεναχωριέμαι όταν τους νοιώθω να πονούν ή να είναι χαμένοι. Έχω αρχίσει να ανήκω και εγώ στο μπλογκοχωριό; Μόνο έναν γνωρίζω προσωπικά. Η ανωνυμία διαφυλαγμένη. Ή μήπως όχι; Η αλκιμήδη υπάρχει πλέον. Δεν είναι ανώνυμη, μπορεί να είναι εικονική, αλλά ανώνυμη δεν είναι.
Η σκέψη έχει προχωρήσει τόσο και οι αναζητήσεις πάνε τόσο βαθιά που δεν αισθάνομαι ότι η συνέχεια της πορείας αφορά ετούτο το μπλογκ. Μάλλον θα μείνουνε μεταξύ εμού και της ψυχολόγας πλέον. Ίσως όχι. Θα δείξει. Θα επανέλθω στα περιφερειακά μου ζητήματα; Τα αντέχω; Έχουν νόημα; Πιθανότατα. Κι αυτό θα δείξει.
Επανάληψη ασκήσεως εσωτερικής γαλήνης νουμερό trois.
Ναι, ναι, ποτέ δε ξέρεις που θα σε πάει η ρημαδοζωή. Ευτυχώς.
Φιλιά κι ευχαριστώ
Όχι, όχι δεν αποχαιρετώ ακόμη. Δε θα γλυτώσετε τόσο εύκολα!
Παρασκευή, Οκτωβρίου 06, 2006
Στιγμές
Αφορμή το σημερινό ποστ του purple overdose (πάλι κλέβω, τι να κάνω που με εμπνέετε;)
Μιλά για στιγμές και η εικόνα που έχει εκεί μου έφερε πολύ έντονα στο μυαλό μια δικιά μου παρόμοια στιγμή
Στη Βουλιαγμένης, βράδυ, επιστρέφοντας από έξοδο μετά χορού, βάζει υπέροχη ζεμπεκιά στο ραδιόφωνο, σταματάμε το αυτοκίνητο, ναι στη μέση του δρόμου, κατεβαίνουμε, και χορεύουμε.
Η στιγμή αυτή μου έφερε και άλλες τέτοιες στην αρχή χαρούμενες και μετά κι άλλες, κι άλλες, κι άλλες
Σε μια παραλία της Μήλου, εγώ ξαπλωμένη στην άμμο, με τα μάτια κλειστά, νοιώθω κάτι δροσερό στη κοιλιά μου, ανοίγω τα μάτια και έχει ο τότε καλός μου ακουμπήσει τρις αχινούς πάνω μου και αυτοί να βολτάρουν, να με δροσίζουν
Στο Κιθαιρώνα μέσα στη θάλασσα κορμιά τυλιγμένα.
Στη μποέμισσα, φλερτ με το μικρό τυμπανιστή, να απλώνω τα χέρια, στο χασαποσέρβικο,να στηρίζομαι πάνω στους ώμους των φίλων μου, και τα πόδια σχεδόν να μη πατάνε γη
Το πρώτο μου βήμα όταν σηκώθηκα από το κρεββάτι μετά το ατύχημα.
Πόσα πρώτα φιλιά, πρώτα χάδια, πρώτα βλέμματα. Και πόσα δεύτερα, τρίτα, εκατοστά.
Στη πρώτη μου σοβαρή δουλειά να τρέχω στη παραγωγή και να φωνάζω ΣΤΟΠ!
Η τούμπα που έφαγα στο σχολείο από τις σκάλες και ήτανε τέτοια η φόρα που τσούλαγα και τσούλαγα (μπρούμητα) στο διάδρομο και σταματημό δεν είχα.
Σε ένα estate στην Αγγλία, σκαρφαλώσαμε το φράκτη, και στη γέφυρα της λίμνης, φιλί κάτω από το φεγγαρόφωτο
Εγώ να καταρρέω στο εκκλησάκι του Αγ. Νικολάου.
Τη στιγμή που κάναμε ευθανασία στο γάτο, και τον κρατούσα αγκαλιά, το ζωάκι σας είναι νεκρό, τα αναφυλητά μου.
Εκαντοτάδες στιγμές με τον Ιάσωνα
κι άλλες, κι άλλες, χείμαρος έρχεται και με ξεδιψάει.
Και σκέφτομαι, τι ψάχνω τις απαντήσεις στους λαβύρινθους του μυαλού;
Δε λέω, καλό κι αυτό, και με βοηθά να κατανοήσω και να ζω μέσα στο κόσμο που με περιτριγυρίζει. Αλλά τα υπαρξιακά ερωτήματα είναι καταδικασμένα να μένουν εσσαεί αναπάντητα, να τα τυλίγει η αμφιβολία.
Όχι, η ουσία μου είναι σε αυτές τις στιγμές. Εκεί όλες οι απαντήσεις. Τις φέρνω λοιπόν διαδοχικά στο μυαλό, ψάχνωντας το κοινό τους χαρακτηριστικό. Κι η σκέψη κάνει κύκλο, γιατί εγώ, μέσα σε αυτές τις στιγμές, δε σκεφτόμουν. Απλά βίωνα. Τόσο απλά.
Κάτι είπαμε για καθαρό μυαλό, σκέψη, καρδιά;
Και σήμερα μου έχει κολλήσει αυτό το άσμα (να με συμπαθάτε δε θυμάμαι τίτλο και δημιουργό)
Κάποτε ήσουν πληγωμένη
Βιαστικό πουλί του Νότου
δε μπορούσες να πετάξεις
δε μπορούσες να ξεχάσεις
Ναι, κάποτε. Ίσως ακόμη. Όχι για πολύ όμως, όχι για πολύ. Το νοιώθω.
Καλό ΠΣΚ
Μιλά για στιγμές και η εικόνα που έχει εκεί μου έφερε πολύ έντονα στο μυαλό μια δικιά μου παρόμοια στιγμή
Στη Βουλιαγμένης, βράδυ, επιστρέφοντας από έξοδο μετά χορού, βάζει υπέροχη ζεμπεκιά στο ραδιόφωνο, σταματάμε το αυτοκίνητο, ναι στη μέση του δρόμου, κατεβαίνουμε, και χορεύουμε.
Η στιγμή αυτή μου έφερε και άλλες τέτοιες στην αρχή χαρούμενες και μετά κι άλλες, κι άλλες, κι άλλες
Σε μια παραλία της Μήλου, εγώ ξαπλωμένη στην άμμο, με τα μάτια κλειστά, νοιώθω κάτι δροσερό στη κοιλιά μου, ανοίγω τα μάτια και έχει ο τότε καλός μου ακουμπήσει τρις αχινούς πάνω μου και αυτοί να βολτάρουν, να με δροσίζουν
Στο Κιθαιρώνα μέσα στη θάλασσα κορμιά τυλιγμένα.
Στη μποέμισσα, φλερτ με το μικρό τυμπανιστή, να απλώνω τα χέρια, στο χασαποσέρβικο,να στηρίζομαι πάνω στους ώμους των φίλων μου, και τα πόδια σχεδόν να μη πατάνε γη
Το πρώτο μου βήμα όταν σηκώθηκα από το κρεββάτι μετά το ατύχημα.
Πόσα πρώτα φιλιά, πρώτα χάδια, πρώτα βλέμματα. Και πόσα δεύτερα, τρίτα, εκατοστά.
Στη πρώτη μου σοβαρή δουλειά να τρέχω στη παραγωγή και να φωνάζω ΣΤΟΠ!
Η τούμπα που έφαγα στο σχολείο από τις σκάλες και ήτανε τέτοια η φόρα που τσούλαγα και τσούλαγα (μπρούμητα) στο διάδρομο και σταματημό δεν είχα.
Σε ένα estate στην Αγγλία, σκαρφαλώσαμε το φράκτη, και στη γέφυρα της λίμνης, φιλί κάτω από το φεγγαρόφωτο
Εγώ να καταρρέω στο εκκλησάκι του Αγ. Νικολάου.
Τη στιγμή που κάναμε ευθανασία στο γάτο, και τον κρατούσα αγκαλιά, το ζωάκι σας είναι νεκρό, τα αναφυλητά μου.
Εκαντοτάδες στιγμές με τον Ιάσωνα
κι άλλες, κι άλλες, χείμαρος έρχεται και με ξεδιψάει.
Και σκέφτομαι, τι ψάχνω τις απαντήσεις στους λαβύρινθους του μυαλού;
Δε λέω, καλό κι αυτό, και με βοηθά να κατανοήσω και να ζω μέσα στο κόσμο που με περιτριγυρίζει. Αλλά τα υπαρξιακά ερωτήματα είναι καταδικασμένα να μένουν εσσαεί αναπάντητα, να τα τυλίγει η αμφιβολία.
Όχι, η ουσία μου είναι σε αυτές τις στιγμές. Εκεί όλες οι απαντήσεις. Τις φέρνω λοιπόν διαδοχικά στο μυαλό, ψάχνωντας το κοινό τους χαρακτηριστικό. Κι η σκέψη κάνει κύκλο, γιατί εγώ, μέσα σε αυτές τις στιγμές, δε σκεφτόμουν. Απλά βίωνα. Τόσο απλά.
Κάτι είπαμε για καθαρό μυαλό, σκέψη, καρδιά;
Και σήμερα μου έχει κολλήσει αυτό το άσμα (να με συμπαθάτε δε θυμάμαι τίτλο και δημιουργό)
Κάποτε ήσουν πληγωμένη
Βιαστικό πουλί του Νότου
δε μπορούσες να πετάξεις
δε μπορούσες να ξεχάσεις
Ναι, κάποτε. Ίσως ακόμη. Όχι για πολύ όμως, όχι για πολύ. Το νοιώθω.
Καλό ΠΣΚ
Έρχεται χειμώνας, τι καλά!
Εγώ γενικά είμαι κορίτσι του καλοκαιριού. Θάλασσα, ήλιος, ραντάκια, και ξώφαλα και η εικόνα του θείκου κορμιού μέσα στο καλοκαιράκι, αυτά για μένα. Αλλά το φθινόπωρο και ο χειμώνας έχουν μιά άλλη χάρη, ειδικά αμα ζεις στην Αθήνα, που ζωντανεύει και διασκεδάζει, σε πείσμα όλων.
Με χαρά διαβάζω για όλα αυτά που θα έχουμε τη χαρά να κάνουμε φέτος, μουσική, σινεμά, θέατρο (εδώ η μεγάλη μου αγάπη), σεμινάρια, πράγματα και θάματα. Είναι νωρίς ακόμη και δειλά δειλά ξεκινάνε τα διάφορα δρώμενα.
Για όσους δεν το έχουν δει, μιά από τις αγαπημένες μου ταινίες παίζεται αυτές τις μέρες στο Φιλίπ, Σάββατο στις δέκα, Δευτέρα & Τρίτη στις οκτώ.
Το δείπνο της Μπαμπετ
Μη το χάσετε, εγώ κάποια από τις τρείς μέρες θα καταφέρω να πάω, σίγουρα.
Ξεκινήσανε και τα θέατρα σιγά σιγά. Πολλές επαναλήψεις από πέρυσι, κάποια που μου ξεφύγαν, αλλά και πολλά νέα. Ήδη οι επιλογές μου πολλές, Αμλετ Β' το must νομίζω για αυτές τις μέρες. Μόλις το δω θα σας πω εδώ.
Αυτή είναι η πρώτη αυτοδιαφήμιση, θα ακολουθήσουν κι άλλες, γιατί εκείνο το σπιτάκι μου δεν το επισκέπτεστε και θα σας μαλώσω!
Ανήγουν και οι μουσικές σκηνές. Στάθης Δρογώσης στο Σταυρό του Νότου, μαζί με το Ζακ Στεφάνου που πολύ με αρέσει, Κυριακές και Δευτέρες, κάποια Κυριακή νομίζω θα με πετύχετε εκεί.
Τι ωραία, αντε, καλή μας διασκέδαση.
Με χαρά διαβάζω για όλα αυτά που θα έχουμε τη χαρά να κάνουμε φέτος, μουσική, σινεμά, θέατρο (εδώ η μεγάλη μου αγάπη), σεμινάρια, πράγματα και θάματα. Είναι νωρίς ακόμη και δειλά δειλά ξεκινάνε τα διάφορα δρώμενα.
Για όσους δεν το έχουν δει, μιά από τις αγαπημένες μου ταινίες παίζεται αυτές τις μέρες στο Φιλίπ, Σάββατο στις δέκα, Δευτέρα & Τρίτη στις οκτώ.
Το δείπνο της Μπαμπετ
Μη το χάσετε, εγώ κάποια από τις τρείς μέρες θα καταφέρω να πάω, σίγουρα.
Ξεκινήσανε και τα θέατρα σιγά σιγά. Πολλές επαναλήψεις από πέρυσι, κάποια που μου ξεφύγαν, αλλά και πολλά νέα. Ήδη οι επιλογές μου πολλές, Αμλετ Β' το must νομίζω για αυτές τις μέρες. Μόλις το δω θα σας πω εδώ.
Αυτή είναι η πρώτη αυτοδιαφήμιση, θα ακολουθήσουν κι άλλες, γιατί εκείνο το σπιτάκι μου δεν το επισκέπτεστε και θα σας μαλώσω!
Ανήγουν και οι μουσικές σκηνές. Στάθης Δρογώσης στο Σταυρό του Νότου, μαζί με το Ζακ Στεφάνου που πολύ με αρέσει, Κυριακές και Δευτέρες, κάποια Κυριακή νομίζω θα με πετύχετε εκεί.
Τι ωραία, αντε, καλή μας διασκέδαση.
Τετάρτη, Οκτωβρίου 04, 2006
Συμπαντικές συμμαχίες
Διάβασα επιτέλους και εγώ τον Αλχημιστή του Coelo. Όλοι εδώ μέσα γνώστες, τον αναφέρετε συχνά, με έφαγε η περιέργεια!
Όχι, όχι, το σύμπαν ΔΕΝ συνωμοτεί για να πετύχουμε εμείς το προορισμό μας.
Συμβαίνει κάτι πολύ πολύ πιο μαγικό.
Όταν μυαλό, καρδιά, ψυχή καθαρίσουν
ενώνουμε την ενέργεια μας με την ενέργεια του σύμπαντος
και τη προσανατολίζουμε προς την εκπλήρωση του προορισμού μας.
Και ακόμη αν το μυαλό τις περισσότερες φορές είναι θολό,
υπάρχουν κάποιες στιγμές αναλαμπής, καθαρότητας
κι εκείνες τις στιγμές μας φαίνεται ότι το σύμπαν μας χαϊδεύει
ενώ στην ουσία εμείς χαϊδεύουμε τον εαυτό μας.
Μια σχέση μίσους
Αυτό το ποστ το χρωστάω στον εαυτό μου. Δε ξέρω τι θα βγει, σε λίγο θα αρχίσω να γράφω ελεύθερα. Προβλέπεται να είναι άσχημο. Δε σου συστήνω να προχωρήσεις παρακάτω και να το διαβάσεις. Για να μη το βρίσκεις μπροστά σου μόλις μπαίνεις στο σπιτάκι μου, πάω τώρα να ανεβάσω κάτι άλλο, κάτι πιο αισιόδοξο. Γιατί αισιόδοξη είμαι και εγώ σήμερα. Και σήμερα που είμαι καλά, είναι ευκαιρία. Να βρω τη δύναμη και το κουράγιο να αντιμετωπίσω τους δαίμονες μου. Να ξεκινήσω τη διαδικασία. Αυτό ήταν και το ζητούμενο όλο αυτό τον καιρό. Και αυτόν το δαίμονα, αν και ξέρω ότι είναι ο κεντρικός, ο ένας που γεννά τους υπόλοιπους, τον αποφεύγω. Και στη ψυχανάλυση και εδώ μέσα. Τον αναγνωρίζω από μακριά, τον ονοματίζω, και προσπερνώ. Αλλάζω θέμα. Πάω τη σκέψη αλλού. Ασχολούμαι και αναλύω τα περιφερειακά ζητήματα. Νισάφι. Βαθιά ανάσα, γουλιά καφέ, ξεκινώ.
Σου το έχω πει ότι δε κοιτάζω στο καθρέπτη. Το άκουσες. Οι λέξεις πέρασαν μέσα στη σκέψη σου, αλλά μπορείς να νοιώσεις, πόσο σημαντικές είναι αυτές οι λέξεις; Περιγράφουνε εμένα. Αυτές να κατανοήσεις, κατανόησες κι εμένα. Μου έχουν πει, αχ, τι ωραία που δε βάφεσαι είσαι τόσο απλή και φυσική. Δεν απαντώ. Όχι, θα ήθελα να χρησιμοποιήσω μπογιές και να κρύψω τις ατέλειες, να νοιώσω πιο γυναίκα, να επεκτείνω τη προετοιμασία πριν μια έξοδο, επεκτείνοντας έτσι και τη γλύκα της προσμονής της, θα ήθελα όταν βγαίνω με κάποιον σημαντικό για τη καρδιά μου να γίνομαι όμορφη για αυτόν. Αλλά δε μπορώ. Δε μπορώ να κοιτάξω στο καθρέπτη. Δε μπορώ να δω εμένα. Μου είναι απεχθές αυτό που βλέπω. Και ότι αυτό το πρόσωπο εκπροσωπεί και εμπεριέχει. Δηλαδή εμένα.Με τη λογική έχω πολλά καλά να σου πω. Μπορώ να επαναλάβω φράσεις που μου λένε άλλοι για μένα. Ξέρω ότι αυτά που λέει η λογική μου είναι η αλήθεια μου. Ξέρω ότι δεν είμαι τόσο σιχαμένη. Όμως μέσα μου, μέσα μου νοιώθω αλλιώς, πιστεύω αλλιώς. Για ότι με χαρακτηρίζει. Εξωτερικά και εσωτερικά.
Μέσα μου νοιώθω άσχημη. Πολλοί έχουν πει αλλιώς. Το καλύτερο αντί-επιχείρημα είναι η γιαγιά μου. Της μοιάζω. Η γιαγιά μου θεωρείτο η ομορφότερη γυναίκα του Ληξουριού, ίσως λόγω του αέρα της. Πολλές φορές, παλιότερα που είχα ακόμη μακριά μαλλιά σαν εκείνη, γερόντια με σταματάγανε στο δρόμο στο Ληξούρι και με ρωτάγανε αν είμαι εγγόνα της. Η φράση "Σα να τη βλέπω τη κυρά μπροστά μου" εμένα μου φαινότανε απλώς γελοία, πως είναι δυνατόν, εκείνη ήταν καλλονή, κι εγώ; τι είμαι; γιατί εσύ με βλέπεις έτσι, και εγώ αλλιώς;
Στο δερματολόγο φέτος, του λέω κάτι πρέπει να κάνω επιτέλους με αυτό το πρόσωπο. Ο άνθρωπος με κοίταζε σα χάνος, μα δεν έχει τίποτα το πρόσωπο σου λέει, χα, άχρηστε, δε βλέπεις ότι είναι χάλια;
Νοιώθω χοντρή, πιστεύω ότι είμαι χοντρή. Δεν έχει σημασία που όταν δοκιμάζω ρούχα το μικρότερο νούμερο μου πλέει, εγώ μέσα μου είμαι μια χοντρέλο.Η εξωτερική εμφάνιση είναι άνευ σημασίας εξάλλου.
Δε θα με ένοιαζε να ήμουν άσχημη, απωθητική. Θα είχα και εύκολη δικαιολογία για πολλά πράγματα. Δύο φορές εξάλλου το έκανα αυτό. Πάχυνα πολύ, μόνο και μόνο για να έχω δικαιολογία. Για να ξεφύγω της κατάθλιψης. Και της ξέφευγα. Όχι, η εξωτερική εμφάνιση είναι άνευ ουσίας.
Το γεγονός ότι έτσι με βλέπω βάζει απλώς τις συντεταγμένες για το πως βλέπω και τα άλλα, τα σημαντικά. Εκεί που δεν υπάρχουν απτές αποδείξεις, να κρατηθεί η λογική και να αντικρούσει αυτό που αισθάνομαι μέσα μου. Εκεί, που όσο και να μου λες «είσαι καλόκαρδη», εγώ ξέρω ότι στη πραγματικότητα δεν είμαι. Απλώς συμπεριφέρομαι έτσι. Μία άστοχη πράξη να κάνω και έχω την απόδειξη για το πόσο κακιά είμαι. Και για όλα έτσι. Ότι και να πείς, θα σου πω δε με ξέρεις καλά, είναι μια μάσκα, τη φοράω, γιατί έτσι πρέπει να είμαι, μόνο αν συμπεριφέρομαι έτσι, μπορώ να συνεχίσω να με ανέχομαι, αλλά μέσα μου, μέσα μου, δε φαντάζεσαι πόση ασχήμια κρύβεται. Να, νάτη η απόδειξη, έκανα τούτο, και το άλλο, προς στιγμή ξέφυγα από τον έλεγχο της λογικής και φέρθηκα όπως πραγματικά είμαι. Σας έχω παραπλανήσει όλους πολύ καλά.
Στην ερώτηση πως θα περιέγραφες τον εαυτό σου, η αυθόρμητη απάντηση είναι "ηλίθια". Και άλλα άσχημα μπορώ να σου πω αλλά αυτό είναι το πρώτο. Στο πίσω του μυαλού συνέχεια αυτός ο χαρακτηρισμός.Διάβαζα χθες ιστορίες σκληρής πραγματικότητας ανθρώπων όχι τόσο ευνοημένων από τη ζωή όσο εγώ. "Ηλίθια, ηλίθια, ηλίθια, ηλίθια" Τα έχεις όλα, γιατί βασανίζεσαι; Ηλίθια. Ο καθένας με τα προβλήματα του και αυτά είναι σημαντικά για εκείνον. Αυτό το αναγνωρίζω στους άλλους, γιατί όχι σε μένα; Να, άλλη μια απόδειξη της ηλιθιότητας μου. Κυκλοφορώ ανάμεσα σας ως έξυπνη και τρέμω μη δείτε πόσο ηλίθια είμαι. Ένα σχόλιο χαζό να κάνω, ηλίθια. Μια επιλογή λάθος, ηλίθια. Το κουβάρι μου που δε το ξεμπερδεύω, το πιο ηλίθιο από όλα. Α, ναι, είμαι ο μόνος ηλίθιος άνθρωπος που ξέρω. Όλοι οι άλλοι μια χαρά έξυπνοι και ικανοί μου φαίνονται. Κι αν πουν και καμιά χαζομάρα δεν έγινε και τίποτα. Κανείς δεν είναι ολοκληρωτικά κάτι. Εγώ βέβαια έχω παρατηρήσει πως φέρονται οι έξυπνοι και τους μιμούμαι. Δεν είναι μέσα μου η εξυπνάδα που βλέπεις. Τι νόμιζες; Δε ξέρω πότε ξεκίνησε, πότε άρχισα να αισθάνομαι έτσι, τι το δημιούργησε, δεν έχω την απάντηση.
Και για όλα έτσι, ότι καλό και να πεις δε θα αντιπροσωπεύει αυτό που νοιώθω μέσα μου. Και είναι γελοίο. Όταν σκέφτομαι «ο πυρήνας μου είναι κακός» και το πιστεύω αυτό, είναι γελοίο. Γιατί βαθιά μου πίστη είναι ότι όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί. Και όσο και να ψάξω, δε μπορώ να βρω, τι είναι αυτό, τι είναι αυτό το τόσο απεχθές που έχω κάνει και πιστεύω έτσι για μένα. Και γιατί συνεχίζω να με ξεχωρίζω από τους άλλους; Γιατί ενώ σε όλους αναγνωρίζω ότι είναι γκρι, και καλά και κακά σε διάφορες δόσεις, άσπρο μαύρο να ανακατεύεται, εγώ να είμαι μόνο μαύρο. Γιατί άσπρο δεν είμαι. Θα ήθελα να είμαι άσπρο; Να είμαι ανώτερη; Δε νομίζω. Δε θέλω να είμαι καλύτερη εξάλλου. Δε θα το άντεχα. Και δε πιστεύω ότι υπάρχει απόλυτο άσπρο στους ανθρώπους. Γιατί δεν αναγνωρίζω στον εαυτό μου τη πιθανότητα να είναι γκρι, και έχω αποφασίσει εφόσον δεν είμαι άσπρο, τότε αναπόφευκτα είμαι μαύρο; Συνήθως, για τις επιλογές μας και τις συμπεριφορές μας, όταν ψάχνουμε να βρούμε τη κινητήρια δύναμη που κρύβεται πίσω τους, η ερώτηση που κάνουμε είναι:
« Τι κέρδος έχεις από αυτό;»
Ναι άραγε τι κερδίζω με το να αισθάνομαι έτσι, τι αποφεύγω, τι προσπερνώ, ποιος είναι ο φόβος που με οδηγεί; Τι φοβάμαι εν τέλει. Κι αν το πάρω αντίστροφα, κι αν δεν αισθανόμουν έτσι, τι θα ήτανε διαφορετικά; Φοβάμαι να ευτυχίσω; Προφανώς. Πως μπορώ να μου το επιτρέψω αυτό; Δεν το αξίζω, είπαμε, ο πυρήνας από τους χειρότερους. Και πώς να το αλλάξω αυτό το πιστεύω; Κουράστηκα, δε ξέρω που να κοιτάξω για τις απαντήσεις, αλλά είναι μια αρχή υποθέτω.
Σου το έχω πει ότι δε κοιτάζω στο καθρέπτη. Το άκουσες. Οι λέξεις πέρασαν μέσα στη σκέψη σου, αλλά μπορείς να νοιώσεις, πόσο σημαντικές είναι αυτές οι λέξεις; Περιγράφουνε εμένα. Αυτές να κατανοήσεις, κατανόησες κι εμένα. Μου έχουν πει, αχ, τι ωραία που δε βάφεσαι είσαι τόσο απλή και φυσική. Δεν απαντώ. Όχι, θα ήθελα να χρησιμοποιήσω μπογιές και να κρύψω τις ατέλειες, να νοιώσω πιο γυναίκα, να επεκτείνω τη προετοιμασία πριν μια έξοδο, επεκτείνοντας έτσι και τη γλύκα της προσμονής της, θα ήθελα όταν βγαίνω με κάποιον σημαντικό για τη καρδιά μου να γίνομαι όμορφη για αυτόν. Αλλά δε μπορώ. Δε μπορώ να κοιτάξω στο καθρέπτη. Δε μπορώ να δω εμένα. Μου είναι απεχθές αυτό που βλέπω. Και ότι αυτό το πρόσωπο εκπροσωπεί και εμπεριέχει. Δηλαδή εμένα.Με τη λογική έχω πολλά καλά να σου πω. Μπορώ να επαναλάβω φράσεις που μου λένε άλλοι για μένα. Ξέρω ότι αυτά που λέει η λογική μου είναι η αλήθεια μου. Ξέρω ότι δεν είμαι τόσο σιχαμένη. Όμως μέσα μου, μέσα μου νοιώθω αλλιώς, πιστεύω αλλιώς. Για ότι με χαρακτηρίζει. Εξωτερικά και εσωτερικά.
Μέσα μου νοιώθω άσχημη. Πολλοί έχουν πει αλλιώς. Το καλύτερο αντί-επιχείρημα είναι η γιαγιά μου. Της μοιάζω. Η γιαγιά μου θεωρείτο η ομορφότερη γυναίκα του Ληξουριού, ίσως λόγω του αέρα της. Πολλές φορές, παλιότερα που είχα ακόμη μακριά μαλλιά σαν εκείνη, γερόντια με σταματάγανε στο δρόμο στο Ληξούρι και με ρωτάγανε αν είμαι εγγόνα της. Η φράση "Σα να τη βλέπω τη κυρά μπροστά μου" εμένα μου φαινότανε απλώς γελοία, πως είναι δυνατόν, εκείνη ήταν καλλονή, κι εγώ; τι είμαι; γιατί εσύ με βλέπεις έτσι, και εγώ αλλιώς;
Στο δερματολόγο φέτος, του λέω κάτι πρέπει να κάνω επιτέλους με αυτό το πρόσωπο. Ο άνθρωπος με κοίταζε σα χάνος, μα δεν έχει τίποτα το πρόσωπο σου λέει, χα, άχρηστε, δε βλέπεις ότι είναι χάλια;
Νοιώθω χοντρή, πιστεύω ότι είμαι χοντρή. Δεν έχει σημασία που όταν δοκιμάζω ρούχα το μικρότερο νούμερο μου πλέει, εγώ μέσα μου είμαι μια χοντρέλο.Η εξωτερική εμφάνιση είναι άνευ σημασίας εξάλλου.
Δε θα με ένοιαζε να ήμουν άσχημη, απωθητική. Θα είχα και εύκολη δικαιολογία για πολλά πράγματα. Δύο φορές εξάλλου το έκανα αυτό. Πάχυνα πολύ, μόνο και μόνο για να έχω δικαιολογία. Για να ξεφύγω της κατάθλιψης. Και της ξέφευγα. Όχι, η εξωτερική εμφάνιση είναι άνευ ουσίας.
Το γεγονός ότι έτσι με βλέπω βάζει απλώς τις συντεταγμένες για το πως βλέπω και τα άλλα, τα σημαντικά. Εκεί που δεν υπάρχουν απτές αποδείξεις, να κρατηθεί η λογική και να αντικρούσει αυτό που αισθάνομαι μέσα μου. Εκεί, που όσο και να μου λες «είσαι καλόκαρδη», εγώ ξέρω ότι στη πραγματικότητα δεν είμαι. Απλώς συμπεριφέρομαι έτσι. Μία άστοχη πράξη να κάνω και έχω την απόδειξη για το πόσο κακιά είμαι. Και για όλα έτσι. Ότι και να πείς, θα σου πω δε με ξέρεις καλά, είναι μια μάσκα, τη φοράω, γιατί έτσι πρέπει να είμαι, μόνο αν συμπεριφέρομαι έτσι, μπορώ να συνεχίσω να με ανέχομαι, αλλά μέσα μου, μέσα μου, δε φαντάζεσαι πόση ασχήμια κρύβεται. Να, νάτη η απόδειξη, έκανα τούτο, και το άλλο, προς στιγμή ξέφυγα από τον έλεγχο της λογικής και φέρθηκα όπως πραγματικά είμαι. Σας έχω παραπλανήσει όλους πολύ καλά.
Στην ερώτηση πως θα περιέγραφες τον εαυτό σου, η αυθόρμητη απάντηση είναι "ηλίθια". Και άλλα άσχημα μπορώ να σου πω αλλά αυτό είναι το πρώτο. Στο πίσω του μυαλού συνέχεια αυτός ο χαρακτηρισμός.Διάβαζα χθες ιστορίες σκληρής πραγματικότητας ανθρώπων όχι τόσο ευνοημένων από τη ζωή όσο εγώ. "Ηλίθια, ηλίθια, ηλίθια, ηλίθια" Τα έχεις όλα, γιατί βασανίζεσαι; Ηλίθια. Ο καθένας με τα προβλήματα του και αυτά είναι σημαντικά για εκείνον. Αυτό το αναγνωρίζω στους άλλους, γιατί όχι σε μένα; Να, άλλη μια απόδειξη της ηλιθιότητας μου. Κυκλοφορώ ανάμεσα σας ως έξυπνη και τρέμω μη δείτε πόσο ηλίθια είμαι. Ένα σχόλιο χαζό να κάνω, ηλίθια. Μια επιλογή λάθος, ηλίθια. Το κουβάρι μου που δε το ξεμπερδεύω, το πιο ηλίθιο από όλα. Α, ναι, είμαι ο μόνος ηλίθιος άνθρωπος που ξέρω. Όλοι οι άλλοι μια χαρά έξυπνοι και ικανοί μου φαίνονται. Κι αν πουν και καμιά χαζομάρα δεν έγινε και τίποτα. Κανείς δεν είναι ολοκληρωτικά κάτι. Εγώ βέβαια έχω παρατηρήσει πως φέρονται οι έξυπνοι και τους μιμούμαι. Δεν είναι μέσα μου η εξυπνάδα που βλέπεις. Τι νόμιζες; Δε ξέρω πότε ξεκίνησε, πότε άρχισα να αισθάνομαι έτσι, τι το δημιούργησε, δεν έχω την απάντηση.
Και για όλα έτσι, ότι καλό και να πεις δε θα αντιπροσωπεύει αυτό που νοιώθω μέσα μου. Και είναι γελοίο. Όταν σκέφτομαι «ο πυρήνας μου είναι κακός» και το πιστεύω αυτό, είναι γελοίο. Γιατί βαθιά μου πίστη είναι ότι όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί. Και όσο και να ψάξω, δε μπορώ να βρω, τι είναι αυτό, τι είναι αυτό το τόσο απεχθές που έχω κάνει και πιστεύω έτσι για μένα. Και γιατί συνεχίζω να με ξεχωρίζω από τους άλλους; Γιατί ενώ σε όλους αναγνωρίζω ότι είναι γκρι, και καλά και κακά σε διάφορες δόσεις, άσπρο μαύρο να ανακατεύεται, εγώ να είμαι μόνο μαύρο. Γιατί άσπρο δεν είμαι. Θα ήθελα να είμαι άσπρο; Να είμαι ανώτερη; Δε νομίζω. Δε θέλω να είμαι καλύτερη εξάλλου. Δε θα το άντεχα. Και δε πιστεύω ότι υπάρχει απόλυτο άσπρο στους ανθρώπους. Γιατί δεν αναγνωρίζω στον εαυτό μου τη πιθανότητα να είναι γκρι, και έχω αποφασίσει εφόσον δεν είμαι άσπρο, τότε αναπόφευκτα είμαι μαύρο; Συνήθως, για τις επιλογές μας και τις συμπεριφορές μας, όταν ψάχνουμε να βρούμε τη κινητήρια δύναμη που κρύβεται πίσω τους, η ερώτηση που κάνουμε είναι:
« Τι κέρδος έχεις από αυτό;»
Ναι άραγε τι κερδίζω με το να αισθάνομαι έτσι, τι αποφεύγω, τι προσπερνώ, ποιος είναι ο φόβος που με οδηγεί; Τι φοβάμαι εν τέλει. Κι αν το πάρω αντίστροφα, κι αν δεν αισθανόμουν έτσι, τι θα ήτανε διαφορετικά; Φοβάμαι να ευτυχίσω; Προφανώς. Πως μπορώ να μου το επιτρέψω αυτό; Δεν το αξίζω, είπαμε, ο πυρήνας από τους χειρότερους. Και πώς να το αλλάξω αυτό το πιστεύω; Κουράστηκα, δε ξέρω που να κοιτάξω για τις απαντήσεις, αλλά είναι μια αρχή υποθέτω.
Τρίτη, Οκτωβρίου 03, 2006
Παλιμπαιδίζω
Χθες και σήμερα, λίγο πιο γαλήνια, από ότι είμαι συνήθως, ετούτη τη χρονιά, θυμήθηκα κάτι που μου άρεσε να κάνω παιδί.
Όταν ταξιδεύαμε με τον πατέρα μου, κατέβαζα όλα τα παράθυρα, και έβγαζα, πρόσωπο, και χέρια έξω, να νοιώθω να με κτυπάει ο αέρας.
Αργότερα, έφηβη, με μια παρέα που διέθετε deuxcheveux, ανοίγαμε το παράθυρο της οροφής, και όρθιοι, με χέρια ανοικτά, τη μουσική δυνατά, χορεύαμε, ουρλιάζαμε (ενοχλούσαμε το ξέρω), αισθανόμασταν, πολύ πριν τον Leonardo και τη Καιτούλα, χωρίς καράβι, αλλά εμάς μας έκανε. Και επειδή η εφηβεία δε ντρέπεται, και δε έχει φραγμούς, γελάγαμε πολύ, με τις εκφράσεις των περαστικών, και απαντούσαμε "Για Θεσσαλονική καλά πάμε;"
Έτσι, χθες και σήμερα, ερχόμενη στη δουλεία, αφού έχω τη τύχη να οδηγώ στην εθνική για μισή ώρα είπα να το εκμεταλευτώ. Κατέβασα τα παράθυρα, έβαλα τη μουσική όσο δυνατά πάει, πάτησα τα γκάζια, και στα 160 με 180, έβγαλα το χεράκι μου έξω, τεντωμένο, δάκτυλα ανοικτά και έννοιωσα κάτι από τη παιδική και εφηβική μου ηλικία. Μου άρεσε, που κάποιες στιγμές κρατούσα αντίσταση κι αισθανόμουνα τη δύναμη του αέρα, και άλλες το άφηνα να φύγει προς τα πίσω ελεύθερο, και μετά έβαζα, λίγη δύναμη, ίσα ίσα όση χρειάζεται, για να το επαναφέρω στην αρχική του θέση.
Τι είπατε; Τρελή; Χαζό;
Α, μη βιάζεστε να βγάλετε συμπεράσματα. Δοκιμάστε το, ίσως να σας αρέσει.
Καλημέρα
Όταν ταξιδεύαμε με τον πατέρα μου, κατέβαζα όλα τα παράθυρα, και έβγαζα, πρόσωπο, και χέρια έξω, να νοιώθω να με κτυπάει ο αέρας.
Αργότερα, έφηβη, με μια παρέα που διέθετε deuxcheveux, ανοίγαμε το παράθυρο της οροφής, και όρθιοι, με χέρια ανοικτά, τη μουσική δυνατά, χορεύαμε, ουρλιάζαμε (ενοχλούσαμε το ξέρω), αισθανόμασταν, πολύ πριν τον Leonardo και τη Καιτούλα, χωρίς καράβι, αλλά εμάς μας έκανε. Και επειδή η εφηβεία δε ντρέπεται, και δε έχει φραγμούς, γελάγαμε πολύ, με τις εκφράσεις των περαστικών, και απαντούσαμε "Για Θεσσαλονική καλά πάμε;"
Έτσι, χθες και σήμερα, ερχόμενη στη δουλεία, αφού έχω τη τύχη να οδηγώ στην εθνική για μισή ώρα είπα να το εκμεταλευτώ. Κατέβασα τα παράθυρα, έβαλα τη μουσική όσο δυνατά πάει, πάτησα τα γκάζια, και στα 160 με 180, έβγαλα το χεράκι μου έξω, τεντωμένο, δάκτυλα ανοικτά και έννοιωσα κάτι από τη παιδική και εφηβική μου ηλικία. Μου άρεσε, που κάποιες στιγμές κρατούσα αντίσταση κι αισθανόμουνα τη δύναμη του αέρα, και άλλες το άφηνα να φύγει προς τα πίσω ελεύθερο, και μετά έβαζα, λίγη δύναμη, ίσα ίσα όση χρειάζεται, για να το επαναφέρω στην αρχική του θέση.
Τι είπατε; Τρελή; Χαζό;
Α, μη βιάζεστε να βγάλετε συμπεράσματα. Δοκιμάστε το, ίσως να σας αρέσει.
Καλημέρα
Κυριακή, Οκτωβρίου 01, 2006
Μια ακολουθία από AHA moments
Προειδοποίηση, ακολουθεί σεντόνι, αναγκαίο να απλωθεί σε όλο του το μεγαλείο, για να το εξετάσω προσεκτικότερα!
Από τη Πέμπτη το απόγευμα ξεκίνησε μια διεργασία σκέψης. Οι συντεταγμένες της καταγράφησαν το πρωί της Παρασκευής στη ψυχανάλυση. Το θέμα το γνωστό, οι ερωτικές μου σχέσεις και το κακό μου συναπάντημα με αυτές.
- Θεωρείτε εσείς ως γυναίκα ότι πρέπει να δίνεστε σε τέτοιο βαθμό, και τόσο γρήγορα;
- Δε καταλαβαίνω, γιατί όταν κάνουμε έρωτα, μόνο η γυναίκα δίνεται; Και ο άντρας δεν δίνεται; Φυσικά οι περισσότεροι άντρες δε θεωρούν ότι δίνουν… (1ον AHA moment)
Οι άντρες χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Κατηγορία Α, αυτοί που σέβονται τη γυναίκα, και κατηγορία Β, αυτοί που βλέπουν κάποιες γυναίκες (αδερφή, μάνα, σύζυγο, φίλες) ως άξιες σεβασμού και τις υπόλοιπες δε ξέρω τι.
Οι ανήκοντες στη κατηγορία Α ξέρουν, θέλουν, δε φοβούνται να δίνονται. Οι ανήκοντες στη Βου, δεν, και δε θέλω να σχετιστώ μαζί τους ούτως ή άλλως.
- Θεωρείται εσείς ότι υπάρχουν αρκετοί άντρες της κατηγορίας Α;
- Όχι απλώς το θεωρώ, το γνωρίζω. Όλες μου οι μακροχρόνιες σχέσεις, και πολλές που δε προχώρησαν, ήταν με τέτοιους άντρες. Βέβαια τα τελευταία πέντε χρόνια, όλο σε category Β πέφτω απάνω. Μα φυσικά, οι άντρες Α, δε κυκλοφορούν ελεύθεροι στα 35 και στα 45. Επειδή ξέρουν να δίνονται και να διατηρούν σχέσεις, είναι καπαρωμένοι (2ον AHA moment)
-Φυσικά, στατιστικώς έχετε δίκιο. (μου φάνηκε ή εδώ μίλησε η γυναίκα μέσα στη ψυχολόγα;). Αλλά νομίζετε ότι ο τρόπος που φέρεστε θα μπορούσε να κρατήσει έναν άντρα.
- Δεν είχα ποτέ πρόβλημα με τους άντρες της κατηγορίας Α (που θέλανε βεβαίως). Είναι σαν να τους υποβάλω σε τεστ. Γιατί αν ο άντρας είναι Β ποιότητας, και με δει ως γυναίκα της κλάσης αδερφή, μάνα, σύζυγο, και κατά συνέπεια μου φερθεί με σεβασμό, τότε μπορεί εγώ να παραπλανηθώ, και να νομίζω ότι έχω να κάνω με άντρα της κλάσης Α. Αυτοπροστατεύομαι στην ουσία.
- Ναι αλλά ξοδεύεστε
- Ε, καλά δεν έγινε και τίποτα, κάναμε μια δυο φορές έρωτα, πόνεσα λιγάκι, σιγά τα αυγά
- Δε πειράζει που σπαταλάτε τον εαυτό σας;
- … (3ον AHA moment)
Γιατί προφανώς δεν αξίζω και πολύ οπότε τι αξία έχουν τα κομμάτια μου, ας τα σκορπίσω από δω και από κει. Το AHA moment νούμερο τρία το προσπερνάμε αφού ανήκει στο κεφάλαιο μισώ τον εαυτό μου γιαυτό και τον τιμωρώ συνέχεια, και επανερχόμαστε στις ερωτικές σχέσεις.
Σκεφτόμουνα λοιπόν όλους τους άντρες της κατηγορίας Α που έτυχε να γνωρίσω, είτε ως εραστές, είτε ως φίλους, είτε ως συγγενείς. Και σκεφτόμουν τη συμπεριφορά τους, ειδικότερα στην αρχή μιας σχέσης. Κοινό χαρακτηριστικό, δηλώνουν το γεγονός ότι θέλουν να συνάψουν σχέση, από την αρχή, και ξεκάθαρα. Όποια μορφή κι αν η δήλωση αυτή έχει. Το πρώτο άγγιγμα, το φιλί, η πρόσκληση για έξοδο, λένε ξεκάθαρα, σε θέλω. Και η δήλωση αυτή είναι μια υπόσχεση. Δε χρειάζεται να ξεκαθαριστούν τα αυτονόητα. Και ο αποδέκτης της κίνησης ξέρει ότι αν ανταποκριθεί δίνει και αυτός την ίδια υπόσχεση. Προσπαθούμε για σχέση. Θέλουμε ο ένας τον άλλον. Δε χρειάζεται να αναρωτιέσαι αν είναι αποδεκτό να τηλεφωνήσεις, να στείλεις μήνυμα, να πεις αυτό ή το άλλο, πόσα να αποκαλύψεις και όλα αυτά που θα τα έλεγε κανείς «παιχνιδάκια». Δεν απαιτούνται παιχνιδάκια, προχωράς αμέσως στο παρακείμενο, τώρα που ξέρουμε και οι δύο ότι θέλουμε, γιατί πχ σε φίλησα και εσύ με φίλησες πίσω, προχωράμε στο επόμενο στάδιο, να ανακαλύψουμε ο ένας τον άλλον, να αποκτήσουμε κοινά βιώματα, να δούμε αν ταιριάζουμε βρε αδερφέ. Αλλά αυτή η αλληλοανακάλυψη γίνεται από μια βάση συναισθηματικής ασφάλειας και έτσι πιο ανοικτή και πιο φυσική, γιατί έχουμε ξεκάθαρη τη βάση. Σε θέλω και με θέλεις, χωρίς αλλά. (αυτό το κλέβω από πρόσφατο ποστ του Pascal). Και ιδού το 4ον AHA moment. Όπου προβληματίζομαι και δεν είμαι σίγουρη αν ο άλλος τελικά θέλει, γράψε δε θέλει ή ανήκει στη κατηγορία Β, οπότε άστο να πέσει, δεν πρόκειται να οδηγήσει εκεί που εγώ θέλω.
Και φυσικά, όταν μπλέκω κάπου, και ερωτεύομαι χωρίς ανταπόκριση, έχει νόημα να προσπαθώ να πείσω τον άλλον ότι του ταιριάζω; Σκεφτόμουν τους άντρες που με πολιορκούν και δε μου κάνουν κλικ. Υπάρχει περίπτωση να αλλάξω γνώμη; Όχι. Μια χαρά παιδιά, αλλά κλικ ντεν. Βασανίζονται χωρίς λόγο. (AHA 5ον ) Όπως βλέπω εγώ αυτά τα μια χαρά παιδιά, με βλέπουν και τα αντικείμενα του πόθου μου. Και τι συμβουλή θα έδινα σε αυτά τα μια χαρά παιδιά; απομακρύνσου, δεν υπάρχει ελπίς, προχώρα. Και όσο πιο γρήγορα τόσο το καλύτερο.
Και σκέφτομαι όλους τους άλλους τους τομείς της ζωής μου, όπου όλα πάνε μέλι γάλα, χωρίς να προσπαθώ για κάτι. Απλώς πορεύονται όπως μου ταιριάζει.
Και μου έρχονται τα λόγια του Φωτεινού (εκδόσεις Καφέ Σχολείο)
Άστα να είναι,
ήσυχα και απλά.
Να κάνουν τη δουλειά τους,
Να εκπληρώσουν το προορισμό τους
Ήσυχα και απλά
Και επιτέλους νομίζω ότι αρχίζω να νοιώθω τα λόγια της Αλεξάνδρας.
Είδομεν
Από τη Πέμπτη το απόγευμα ξεκίνησε μια διεργασία σκέψης. Οι συντεταγμένες της καταγράφησαν το πρωί της Παρασκευής στη ψυχανάλυση. Το θέμα το γνωστό, οι ερωτικές μου σχέσεις και το κακό μου συναπάντημα με αυτές.
- Θεωρείτε εσείς ως γυναίκα ότι πρέπει να δίνεστε σε τέτοιο βαθμό, και τόσο γρήγορα;
- Δε καταλαβαίνω, γιατί όταν κάνουμε έρωτα, μόνο η γυναίκα δίνεται; Και ο άντρας δεν δίνεται; Φυσικά οι περισσότεροι άντρες δε θεωρούν ότι δίνουν… (1ον AHA moment)
Οι άντρες χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Κατηγορία Α, αυτοί που σέβονται τη γυναίκα, και κατηγορία Β, αυτοί που βλέπουν κάποιες γυναίκες (αδερφή, μάνα, σύζυγο, φίλες) ως άξιες σεβασμού και τις υπόλοιπες δε ξέρω τι.
Οι ανήκοντες στη κατηγορία Α ξέρουν, θέλουν, δε φοβούνται να δίνονται. Οι ανήκοντες στη Βου, δεν, και δε θέλω να σχετιστώ μαζί τους ούτως ή άλλως.
- Θεωρείται εσείς ότι υπάρχουν αρκετοί άντρες της κατηγορίας Α;
- Όχι απλώς το θεωρώ, το γνωρίζω. Όλες μου οι μακροχρόνιες σχέσεις, και πολλές που δε προχώρησαν, ήταν με τέτοιους άντρες. Βέβαια τα τελευταία πέντε χρόνια, όλο σε category Β πέφτω απάνω. Μα φυσικά, οι άντρες Α, δε κυκλοφορούν ελεύθεροι στα 35 και στα 45. Επειδή ξέρουν να δίνονται και να διατηρούν σχέσεις, είναι καπαρωμένοι (2ον AHA moment)
-Φυσικά, στατιστικώς έχετε δίκιο. (μου φάνηκε ή εδώ μίλησε η γυναίκα μέσα στη ψυχολόγα;). Αλλά νομίζετε ότι ο τρόπος που φέρεστε θα μπορούσε να κρατήσει έναν άντρα.
- Δεν είχα ποτέ πρόβλημα με τους άντρες της κατηγορίας Α (που θέλανε βεβαίως). Είναι σαν να τους υποβάλω σε τεστ. Γιατί αν ο άντρας είναι Β ποιότητας, και με δει ως γυναίκα της κλάσης αδερφή, μάνα, σύζυγο, και κατά συνέπεια μου φερθεί με σεβασμό, τότε μπορεί εγώ να παραπλανηθώ, και να νομίζω ότι έχω να κάνω με άντρα της κλάσης Α. Αυτοπροστατεύομαι στην ουσία.
- Ναι αλλά ξοδεύεστε
- Ε, καλά δεν έγινε και τίποτα, κάναμε μια δυο φορές έρωτα, πόνεσα λιγάκι, σιγά τα αυγά
- Δε πειράζει που σπαταλάτε τον εαυτό σας;
- … (3ον AHA moment)
Γιατί προφανώς δεν αξίζω και πολύ οπότε τι αξία έχουν τα κομμάτια μου, ας τα σκορπίσω από δω και από κει. Το AHA moment νούμερο τρία το προσπερνάμε αφού ανήκει στο κεφάλαιο μισώ τον εαυτό μου γιαυτό και τον τιμωρώ συνέχεια, και επανερχόμαστε στις ερωτικές σχέσεις.
Σκεφτόμουνα λοιπόν όλους τους άντρες της κατηγορίας Α που έτυχε να γνωρίσω, είτε ως εραστές, είτε ως φίλους, είτε ως συγγενείς. Και σκεφτόμουν τη συμπεριφορά τους, ειδικότερα στην αρχή μιας σχέσης. Κοινό χαρακτηριστικό, δηλώνουν το γεγονός ότι θέλουν να συνάψουν σχέση, από την αρχή, και ξεκάθαρα. Όποια μορφή κι αν η δήλωση αυτή έχει. Το πρώτο άγγιγμα, το φιλί, η πρόσκληση για έξοδο, λένε ξεκάθαρα, σε θέλω. Και η δήλωση αυτή είναι μια υπόσχεση. Δε χρειάζεται να ξεκαθαριστούν τα αυτονόητα. Και ο αποδέκτης της κίνησης ξέρει ότι αν ανταποκριθεί δίνει και αυτός την ίδια υπόσχεση. Προσπαθούμε για σχέση. Θέλουμε ο ένας τον άλλον. Δε χρειάζεται να αναρωτιέσαι αν είναι αποδεκτό να τηλεφωνήσεις, να στείλεις μήνυμα, να πεις αυτό ή το άλλο, πόσα να αποκαλύψεις και όλα αυτά που θα τα έλεγε κανείς «παιχνιδάκια». Δεν απαιτούνται παιχνιδάκια, προχωράς αμέσως στο παρακείμενο, τώρα που ξέρουμε και οι δύο ότι θέλουμε, γιατί πχ σε φίλησα και εσύ με φίλησες πίσω, προχωράμε στο επόμενο στάδιο, να ανακαλύψουμε ο ένας τον άλλον, να αποκτήσουμε κοινά βιώματα, να δούμε αν ταιριάζουμε βρε αδερφέ. Αλλά αυτή η αλληλοανακάλυψη γίνεται από μια βάση συναισθηματικής ασφάλειας και έτσι πιο ανοικτή και πιο φυσική, γιατί έχουμε ξεκάθαρη τη βάση. Σε θέλω και με θέλεις, χωρίς αλλά. (αυτό το κλέβω από πρόσφατο ποστ του Pascal). Και ιδού το 4ον AHA moment. Όπου προβληματίζομαι και δεν είμαι σίγουρη αν ο άλλος τελικά θέλει, γράψε δε θέλει ή ανήκει στη κατηγορία Β, οπότε άστο να πέσει, δεν πρόκειται να οδηγήσει εκεί που εγώ θέλω.
Και φυσικά, όταν μπλέκω κάπου, και ερωτεύομαι χωρίς ανταπόκριση, έχει νόημα να προσπαθώ να πείσω τον άλλον ότι του ταιριάζω; Σκεφτόμουν τους άντρες που με πολιορκούν και δε μου κάνουν κλικ. Υπάρχει περίπτωση να αλλάξω γνώμη; Όχι. Μια χαρά παιδιά, αλλά κλικ ντεν. Βασανίζονται χωρίς λόγο. (AHA 5ον ) Όπως βλέπω εγώ αυτά τα μια χαρά παιδιά, με βλέπουν και τα αντικείμενα του πόθου μου. Και τι συμβουλή θα έδινα σε αυτά τα μια χαρά παιδιά; απομακρύνσου, δεν υπάρχει ελπίς, προχώρα. Και όσο πιο γρήγορα τόσο το καλύτερο.
Και σκέφτομαι όλους τους άλλους τους τομείς της ζωής μου, όπου όλα πάνε μέλι γάλα, χωρίς να προσπαθώ για κάτι. Απλώς πορεύονται όπως μου ταιριάζει.
Και μου έρχονται τα λόγια του Φωτεινού (εκδόσεις Καφέ Σχολείο)
Άστα να είναι,
ήσυχα και απλά.
Να κάνουν τη δουλειά τους,
Να εκπληρώσουν το προορισμό τους
Ήσυχα και απλά
Και επιτέλους νομίζω ότι αρχίζω να νοιώθω τα λόγια της Αλεξάνδρας.
Είδομεν
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)