Η δύναμη του έρωτα της γυναικός;

Και αυτή η ιστορία από τη κ. Φακίνου. Έκανα το συνειρμό από το σημερινό post του padrazo.

** Oυδεμία ασέβεια στη τσαντίλα σας αγαπητέ Padrazo, τη συμμερίζομαι απόλυτα, απλώς αυτός ο συνειρμός μου βγήκε.

"Τον Ολλανδό πλοίαρχο ο Θεός τον καταράστηκε να ταξιδεύει εις τον αιώνα τον άπαντα χωρίς να βρίσκει πουθενά υπήνεμη ακτή και αγκυροβολιο. Να μασά αντί για καπνό οξειδωμένο σίδερο και να πίνει αντί για κρασί χολή. Να περιφέρεται σαν σατανάς σε όλα τα γεωγραφικά πλάτη, έρμαιο των καταιγίδων, να είναι φορέας συμφορών για κάθε πλοίο που συναντούσε. Και μόνο μιά αγάπη μιας γυναίκας, πιστής ως το θάνατο, θα μπορούσε να τον γλυτώσει από την κατάρα."

Και μου έρχονται στο μυαλό και κάποιοι στίχοι του Εγγονόπουλου (που με έκαψαν προσφάτως) από τον "Ύμνο δοξαστικό για τις γυναίκες που αγαπάμε"

Είναι οι γυναίκες (που αγαπάμε) σα λιμάνια μόνος σκοπός/προορισμός/των καραβιών μας

και όταν σφικτά στην αγκαλιά μας τις κρατούμεμε τους θεούς γινόμαστε όμοιοι

Άσχετο ξέρω, αλλά σε ιδανικούς (και ανάξιους;) έρωτες τριβελίζει το μυαλό μου σήμερα...

(* Οι στίχοι όπως αποδελτιώνονται από το κινητό, όχι όπως τους έγραψε ο Εγγονόπουλος)