Μας πως το καταφέρνουν;

Και άλλη χαζοταινία σήμερα (The break-up με τη Jeniffer Aniston & και τον Vince Vaughn.)
Κλασσική αμερικανιά δηλαδή και αυτό ήθελα, δύο ευχάριστες ωρες με πατατάκια και μπυρίτσα στο θερινό της γειτονιάς. Η ιστορία κοινότοπη (Sorry θα τη πω και θα το χαλάσω σε όποιον δε το χει δεί οπότε stop reading ) και σα να ξαναδιαβάζα το Men are from Mars & Women are from Venus (την δραματοποιημένη εκδοχή για να δούμε στη πράξη πως αποξενώνονται δύο άνθρωποι που αγαπιούνται)

Η κοπελλιά λοιπόν τα δίνει όλα στη σχέση, δουλεύει για τη σχέση και επενδύει σε αυτήν. Προσπαθεί με μισόλογα και υπονοούμενα να του δείξει τι θέλει - γιατί σα κοριτσάκι πιστεύει ότι "αν με αγαπάει θα καταλάβει τι χρειάζομαι και θα το προσφέρει". Από ότι ξέρουμε όμως οι άντρες αν δε τους το κάνεις λιανά ντεν καταλαβαίνει και παραμένουν στη πλάνη τους ότι όλα βαίνουν καλώς.
Κάποια στιγμή η κοπελίτσα κουράζεται να δίνει και να μη παίρνει όσα έχει ανάγκη και τον χωρίζει. Όχι γιατί θέλει να χωρίσουνε αλλά γιατί θέλει να τον σοκάρει, να τον κάνει να συνειδητοποιήσει τι χάνει και να αλλάξει για να τη κερδίσει πίσω. (Αυτή τη στρατηγική την έχω ακολουθήσει πολλάκις, δεν έχει πιάσει ποτέ αλλά μυαλό δε βάζω...) Φυσικά αυτός σαν άντρας τέτοιο υπονοούμενο δεν υπήρχε περίπτωση να το πιάσει, θεωρεί ότι αφού τον χωρίζει αυτό και θέλει εκείνη, πονάει, αλλά περήφανος (άντρας είπαμε) δε το δείχνει. Περηφάνεια αυτός, περηφάνεια αυτή, τεχνάσματα και χαζομάρες, κανείς δε μιλάει για τα πραγματικά του συναισθήματα στον άλλον, αλληλοπληγώνονται κτλ κτλ κτλ.

Με τα πολλά ο τύπος αποφασίζει να αλλάξει και της εξομολογείται την αγάπη του δίνοντας υποσχέσεις και όλα αυτά που η άλλη περίμενε τόσο καιρό. Αλλά έχουν συμβεί αρκετά, την έχει πονέσει πολύ, και του λέει: "Εγώ δεν αισθάνομαι έτσι πια. Νοιώθω ότι δεν έχω τίποτα άλλο να δώσω".
Και θυμήθηκα τη παρόμοια κατάληξη στο Samsara, και δε μπορώ να μην απορώ:
Μας πως το καταφέρνουν;
Πως μπορούν να αναγνωρίζουν ότι μια σχέση έκανε το κύκλο της, ότι μιά αγάπη τελείωσε, ότι δεν έχει μέλλον και νοήμα, και να έχουν τη δύναμη να προχωρήσουν, και με τόση αποφασιστικότητα.
Να μη πιάνονται από τη μηδαμινή υποψία ελπίδας για να το ξαναπαλαίψουν.
Πως το καταφέρνουν άραγε;

Καλό Σαββατοκύριακο!