Πεπρωμένου συνέχεια και πιθανότατα τέλος;

Στη γειτονιά μου, πριν από μερικούς μήνες, κάποιος (τρελαμένος σαν εμένα υποθέτω) έγραψε, με χοντρο μαύρο μαρκαδόρο, σε τοίχους, σε κάδους σκουπιδιών, στις στάσεις του λεωφορείου, σε πίνακες της ΔΕΗ, σε κολόνες

τίποτα δεν είναι τυχαίο

Σα να έχει κυριευτεί η γειτονιά μου. Περπατάς και οι λέξεις καρφώνονται στο μυαλό, στρέφεις το βλέμμα και πετάγονται μπροστά σου, πλύση εγκεφάλου. Κάθε μέρα, για μήνες τώρα, με βάζει να σκέφτομαι, για το πεπρωμένο, για τους σκοπούς της ζωής, για, για... (πως τολμά ε; αλλά ίσως και αυτό να είναι κομμάτι του τίποτα δεν είναι τυχαίο)

Και ξαφνικά μια μέρα, κάτω από το μαύρο σύνθημα, εμφανίστηκε ένα κόκκινο

όλα είναι τυχαία

Ίσως να το έγραψε ο ίδιος, να μετάνοιωσε, να άλλαξε γνώμη. Ίσως κάποιος σα και μένα που είχε βαρεθεί να μπαίνει σε σκέψεις καθημερινά. Ίσως και κάποιος απλώς για πλάκα.

Και οι δύο σκέψεις τώρα μπαίνουν συγχρόνως στο μυαλό, μάχονται, κουβεντιάζουν μεταξύ τους μέσα στο δικό μου κεφάλι και περιμένω πότε θα βγάλουν άκρη να μου πουν και μένα.

Εγώ στη τρυφερή ηλικία των 11 αποφάσισα ότι είμαι άθεη. Μου φαινότανε, το όλο θρησκευτικό πολύ απλοϊκό, πολύ βολικό για τους άνθρωπους (ποτέ εύκολες λύσεις για μένα!). Επειδή όμως ο άνθρωπος το έχει ανάγκη το παραμύθι, κράτησα και μια πισινή. Να το ονομάσουμε φύση; να το ονομάσουμε ενέργεια; κάτι απροσδιόριστο, που δίνει ένα απροσδιόριστο νόημα και στόχο στη ζωή.
Και μιά πίστη στο πεπρωμένο, σε βαθύτερους λόγους ύπαρξης καταστάσεων και συγκυριών, το ένστικο, την ικανότητα να διαισθανθεί κανείς αυτό το μάθημα της ζωής. Ας όψεται η ουράνια προφητεία και το reiki.
Η εναλλακτική σκέψη (για μένα και τις καταβολές μου) είναι "αυτό είναι η ζωή μάγκες, αυτό που ζείτε, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Και φυσικά όλα είναι τυχαία, σιγά μην συνομοτεί το συμπάν για να βρεί ο καθένας μας το στόχο του."

Νομίζω ότι επιλέγω κόκκινο.
Και χαίρομαι για αυτό.
Τελικά το αισθάνομαι σα να είναι πιό εύκολο από το μαύρο.