Ζωή απλή και ωραία

Χθές συνέβει κάτι χαζό, μικρό και ασήμαντο που όμως με έκανε να αισθανθώ όμορφα.

Μπαίνω στο σουβλατζίδικο της γειτονιάς, καλησπερίζω, κατευθύνομαι προς το ταμείο, περιμένω στη σειρά μου και μέχρι να φτάσω να πληρώσω, μια σακουλίτσα με το σουβλάκι μου έχει βρεθεί στα χέρια μου.
ΟΚ, είμαι παιδί της ρουτίνας, πάντα το ίδιο παίρνω, δεν επρόκειτο για μεταφυσική εμπειρία του σουβλατζή.
Δεν είναι πολύ ωραίο όμως να μπαίνεις σε ένα χώρο και να σε ξέρουν και να σε περοιποιούνται;
Αν και ζω στην Αθήνα, στη γειτονιά μας λέμε καλημέρα το πρωί, ρίχνουμε κανά χαμόγελο, αισθανόμαστε ότι ανήκουμε. Δεν είμαστε φιλαράκια καρδιακά αλλά εμένα αυτή η ατμόσφαιρα μου αλαφραίνει το βήμα.