Λίγο κρασί, λιγό θάλασσα και το αγόρι μου...

Ή περίπου έτσι. Λίγη μπυρίτσα, θάλασσα και οι φίλοι μου.
Μη τα θέλουμε όλα δικά μας. Η θάλασσα πάντως σταθερή αξία.

Εμείς που ξεμείναμε στην Αθήνα αυτό το τριήμερο είχαμε τη χαρά και μιας εξαιρετικής μουντάδας. Σε πείσμα όμως του καιρού, ξεκινήσαμε με ωραιότατη και απειλητικότατη συννεφιά για Κάλαμο. Λέμε, και αμα θε να βρέξει κάτι θα βρούμε να κάνουμε. Στο Κάλαμο τώρα, που συνήθως είναι χάλια ούτως ή άλλως, αλλά λέμε τώρα.

Και φτάνουμε εκεί και μας περιμένει μιά ανεπανάληπτη λιακάδα, μιά θάλασσα ήσυχη, γυαλί και κρυστάλλινη (σας έχει ξανασυμβεί καθαρά γάργαρα νερά στο Κάλαμο;), δροσερή, τόσο όσο χρειάζεται για να σε αναζωγονήσει και να ξεπλύνει όλες τις σκοτούρες από πάνω σου.Καρδιά δε μου έκανε να φύγω. Kαι μετά μπυρίτσα στο ταβερνείο με το σούρουπο. Μιά μέρα ακριβώς "what the doctor ordered".

Και σκέφτομαι μερικές φορές αξίζει να ρισκάρεις, λιγουλάκι τόσο λιγάκι, αντί να μιζεριάζεσαι, και αν υπάρχει και καλή διάθεση συνήθως όλα καλά.