Ασκήσεις εσωτερικής γαλήνης

Υπάρχει ένα βιβλίο στη βιβλιοθήκη μου κοντά 5 χρόνια τώρα. Δεν έχω καταφέρει ποτέ να το τελειώσω. Είναι από αυτά τα, κάποιος θα τα αποκαλούσε χαζά, βιβλία "αυτοβοήθειας".
The little book of Letting go του Hugh Prather
Υποτίθεται ένα πρόγραμμα 30 ημερών, 24 ασκήσεις, για να διώξεις ότι μολύνει το μυαλό, τη καρδιά, τη ψυχή, τη ζωή. Εσωτερική γαλήνη, οι εσώτερες φωνές σιγούν.Δε ξέρω αν όντως δουλεύει. Δεν έχω καταφέρει ποτέ να προχωρήσω πέρα από την τέταρτη άσκηση. Το έχω ξεκινήσει πολλές φορές, αλλά πάντα κολλάω, εκεί στην άσκηση τέσσερα. Όμως τη πρώτη πρώτη άσκηση την έχω μάθει πιά καλά.

Προτρέπει ο συγγραφέας για μία μέρα να προσπαθήσουμε να μπούμε "στο πετσί" των αγνώστων γύρω μας.
Πως είναι να έχεις το σώμα αυτής της παχουλής κυρίας, να περπατάς με τα πόδια λίγο ανοικτά, να αισθάνεσαι τη φούστα της πάνω σου. Η φράντζα της σε ενοχλεί. Τι θα είχες στο μυαλό σου. Με τι διάθεση ξύπνησε. Τι όνειρα κάνει.
Πως είναι να είσαι ο νεαρός που καθαρίζει τα τζάμια. Πως αισθάνεται αυτός τη ζέστη και τον ήλιο στο κορμί του. Τα πόδια του πονάνε. Που θα πας μόλις τελειώσεις από εδώ, ποιός σε περιμένει. Τι σκέφτεσαι για τη πατρίδα που άφησες.
Πως είναι να είσαι εκείνος ο κύριος με το κοστούμι και την επαγγελματική τσάντα. Ζεσταίνεσαι. Θα προτιμούσες να είσαι κάπου αλλού, θα προτιμούσες να είσαι κατι άλλο. Αισθάνεσαι σίγουρος για τον εαυτό σου ή έχεις ανασφάλειες. Είσαι ευτυχισμένος ή μήπως κάποιος σε πλήγωσε χθες βράδυ.
Πως είναι να είσαι αυτό το μωρό σε εκείνο το καρότσι. Σου αρέσει η βόλτα, κάθεσαι άνετα ή μήπως θέλεις να σηκωθείς. Νοιώθεις αγαπημένος, λατρεμένος, αδύναμος, πανίσχυρος.
Και ούτω καθεξής...

Κάθε φορά που κάνω την άσκηση εκπλήσσομαι από το "συνηθισμένο" της ύπαρξης μου. Όλοι μας απλώς άνθρωποι, "ζουμε τις μικρές μας ιστορίες", ο καθένας με τα όνειρά του, τα προβλήματα του, τις ανασφάλειες του. Άλλος έτσι, άλλος αλλιώς, άλλος όμορφος, άλλος όχι τόσο, άλλος σε καλή φάση, άλλος χαμένος προσωρινά, βαδίζουμε, πορευόμαστε, αισθανόμαστε, προχωράμε.