Η τσαντίλα μιάς άχρηστης μάνας

Έπεσα πάλι πανω σε μία από αυτές τις τέλειες μανάδες και τα πήρα. Κανονικότατα. Γιατί αυτές οι μανάδες είναι υπεράνω, και κρίνουν, και κατηγορούν, και δε βοηθάνε εμάς τις άχρηστες ουσιαστικά, μόνο υποδεικνύουν τα λάθη. Έχω αρκετές ενοχές από μόνη μου ευχαριστώ, δεν χρειάζομαι και εσας να με φορτώνετε.

Και θυμήθηκα όλα τα συναισθήματα ανεπάρκειας,πιό έντονα τους πρώτους μήνες της ζωής του Ιάσωνα, υπαρκτά και τώρα. Και τό πόσο υπέφερα μέχρι επιτέλους να αποδεχθώ τις ατέλειες μου. Και το πόσος από το πόνο μου οφειλότανε σε αυτές τις τέλειες μανάδες.

Γιατί κάθε στιγμή επιλέγω για το παιδί μου, επηρρεάζω τη ζωή του με τη συμπεριφορά μου, τις αποφάσεις μου, το τρόπο ζωής μου, τα όποια ψυχολογικά μου, το χαρακτήρα μου, κτλ κτλ.Γιατί ότι κάνω, θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Και ποιός ξέρει αλήθεια πιό είναι το σωστό, ή μάλλον το ταιριαστό για εμένα και αυτόν. Και ποιός ξέρει πως εκλαμβάνει το συγκεκριμένο παιδί μιά φράση μου, που ένα άλλο θα την εκλάμβανε διαφορετικά.

Θυμάμαι όταν γέννησα και τον πήρα αγκαλιά τη λαχτάρα, την αγάπη, το αίσθημα ευθύνης, το φόβο. Θα είμαι η μάνα που του αξίζει; Και οι αμφιβολίες για όλα ξεκινούν. Τον κρατάω σωστά; Του μιλάω αρκετά ή πολύ; Τον θηλάζω σωστά; μήπως πολύ συχνά; ποιά στοιχεία της διατροφής μου επηρρεάζουν τους κολικούς του; Τον κουβαλάω παντού με το sling, μήπως τον ταλαιπωρώ; Να κάτσουμε μέσα ή έξω; Συνέχεια κοντά μου ή και λίγο μόνος, ή με άλλους ανθρώπους; Φασαρία ή ησυχία; Αναμένα φώτα ή σκοτάδι όταν κοιμάται; Να τον βάλω τριών μηνών στη θάλασσα; Του δίνω τα σωστά ερεθίσματα; Η λίστα είναι ατελείωτη. Όσο και να διαβάσεις δε βρίσκεις σίγουρη απάντηση. Γιατί αυτά που ήταν δεδομένα πριν είκοσι χρόνια τώρα έχουν ανατραπεί και αυτά που είναι σήμερα δεδομένα, σε εικόσι χρόνια; Και όσο και να συζητήσεις με άλλες μανάδες πάλι δε βρίσκεις σίγουρη απάντηση. Γιατί κάθε παιδί είναι διαφορετικό, κάθε μάνα διαφορετική, κάθε ζευγάρι μάνας-παιδιού έχει άλλες ανάγκες.

Και μέσα σε όλα αυτά έχεις να αντιμετωπίσεις και τα προσωπικά σου πάθη/λάθη, αυτά που ξέρεις ότι τα κάνεις λάθος, και προσπαθείς να τα αλλάξεις και δεν τα καταφέρνεις. Και εκεί οι ενοχές και τα αισθήματα ανικανότητας και ανεπάρκειας, όλα θεριεύουν.

Και μετά...

Αποκάλυψη πρώτη: Όταν ο Ιάσωνας ήταν δύο μηνών, σε σύναξη με μαμάδες και μώρα, παρατηρώ με ζήλια τις άλλες μανάδες που είναι τόσο σίγουρες, που χειρίζονται τα όποια προβλήματα τόσο αποτελεσματικά. Λέω "αχ βρε κορίτσια πόσο σας θαυμάζω για την υπομονή σας, εγώ έχω χάσει τον έλεγχο ήδη δύο φόρες και φώναζα η ηλίθια στο βρέφος" Και αρχίζουν τότε και οι άλλες να εξιστορούν τα δικά τους, η κάθε μια με τις δικές της αδυναμίες να κάνει τα δικά της λάθη και να υποφέρει που δε προσφέρει στο παιδί της τη καλύτερη μαμα. Ώπα λέω, δεν είμαι η μοναδική άχρηστη, ίσως να είμαστε πολύ περισσότερες από όσο φαίνεται εκεί έξω. Όχι ότι αυτό αναιρεί ή δικαιολογεί τα λάθη, αλλά όσο να 'ναι παίρνεις κάποιο κουράγιο.

Αποκάλυψη δεύτερη: Αφέθηκα να επηρρεάστω από συμβουλές άλλων (ναι, ναι αυτών των τέλειων μανάδων που όλα τα ξέρουν και για όλα έχουν άποψη) και οι συμβουλές βγήκαν μπούμεραγκ, δε ταιριάζανε σε εμένα και το παιδί μου. Ώπα λέω, αν είναι να τα σκατώνω να είναι επειδή έκανα κάτι που με εκφράζει, που είναι δικό μου, που το πιστεύω, όχι να ακολουθώ ως πρόβατο συμβουλές ασχέτων. Να ενημερωνόμαστε δε λέω αλλά να μη τα παίρνουμε και όλα της μετροιτής. Από τουδε και στο εξής ακολουθούμε το ένστικτό μας, τη καρδιά μας, το δικό μας μυαλό. Και ότι θέλει ας γίνει. Αγόρι μου αυτή η μάνα σου έλαχε με αυτήν θα πορευθεις.

Αποκάλυψη τρίτη: Στο νοσοκομείο ο Ιάσωνας 5 μέρες τη πρώτη φορά, 17 τη δεύτερη. Σε θάλαμο με 7 κρεββάτια. Γνώρισα και έζησα πολλές μανάδες, από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα και μορφωτικά επίπεδα. Το τι είδανε τα ματάκια μου, ειδικά τις νύκτες που η κόπωση και η αγωνία τις έκανε μερικές από αυτές να ξεφεύγουν τελείως, μα τελείως. Υπάρχουν και χειρότερα λέω. Και από όλες αυτές, εκείνες που παραδεχόμουνα, κι ας διαφέραμε σε απόψεις διαπαιδαγώγησης, ήταν αυτές που ένοιωθες την αγάπη τους για το παιδί τους, να εκφράζεται ως πλήρη αποδοχή της προσωπικότητας του και σεβασμό στην ατομικότητα του. Ενστικτώδικα. Παρόλα τα άλλα λάθη. Και σκέφτηκα ότι ναι αυτά τα παιδιά μάλλον θα είναι στη βάση τους ευτυχισμένα. Όπως και το δικό μου.


Και το μεγάλο σοκ, λίγο πριν χρονίσει ο Ιάσωνας. Γνωστή μου που ήθελε να γεννήσει φυσιολογικά και της επέβαλλαν καισαρική. Που ήθελε να θηλάσει και απέτυχε. Που είχε λαχτάρα να γίνει μάνα και να δώσει αγάπη και ευτυχία στο παιδί της, για λόγους που κανείς δε ξέρει, ίσως άσχετους με τη μητρότητα, ίσως πάλι όχι, αυτοκτόνησε. Και άφησε πίσω της 4 μηνών βρέφος. Πιθανότατα να αυτοκτόνησε για άλλους λόγους. Σημασία έχει ότι δεν άντεξε, ότι η αγάπη της για το παιδί της δεν την κράτησε. Και θυμήθηκα πόσες φορές είχα σκεφτεί ότι το παιδί μου θα μεγάλωνε καλύτερα με οποιαδήποτε άλλη... Και κάθησα και σκέφτηκα ποιά από τις φίλες, τις γνωστές θα μεγάλωνε καλύτερα τον Ιάσωνα και κατέληξα καμία, καμία δε μπορεί να του προσφέρει τη δικιά μου αγάπη και αυτό είναι το πιό σημαντικό. Και αποφάσισα ότι δε θα πιέσω άλλο τον εαυτό μου γιατί δε πρέπει να σπάσω. Ότι τελικά αυτό που έχει ανάγκη το κάθε παιδί είναι μια ήρεμη μάνα, μιά παρούσα μάνα (όσο μπορεί και όσο αντέχει), μια χαρούμενη μάνα που προσφέρει ότι μπορεί, που κάνει ότι καλύτερο της επιτρέπουν οι συνθήκες της ζωής και της ψυχοσύνθεσής της, που οδηγείται από την αγάπη της. Χωρίς ενοχές.

Και για όλα αυτά τσαντίζομαι και τα πέρνω κανονικότατα όταν "πέφτω" πάνω σε τέλειες μανάδες. Δεν πρόκειται για ανταγωνισμό κυρίες μου, συγχαρητήρια που εφοδιάζετε τα παιδιά σας με τα καλύτερα από όλες τις απόψεις, άφηστε εμάς τις άχρηστες στην ησυχία μας. Γιατί δυστυχώς δεν είμαι η μόνη που αισθάνθηκε (η αισθάνεται έτσι). Υπάρχουν πολλές μανάδες που έχουν ενοχές. Και αν εγώ αυτή τη στιγμή τα έχω βρει, άλλες δε θέλουν και πολύ για να τις πάρει από κάτω. Και το κακό που κάνετε κοκορευόμενες για την τελειότητα σας μπορεί να είναι ανεπανόρθωτο.


Ουσιαστική βοήθεια, κατανόηση και συμπαράσταση δεχόμεθα, απαιτήσεις τελειότητας κρατήστε τες για τον εαυτό σας.