Πεπρωμένο φυγείν αδύνατον;

Μελαγχόλησα σήμερα. Βροχερός καιρός και αναμνήσεις, αναπολήσεις άλλων τέτοιων βροχερών καλοκαιριών σε μια προήγουμενη ζωή, μου έφεραν σκέψεις ανάκατες, για τη ζωή μου, τη πορεία μου, τις επιλογές μου, το πεπρωμένο.

Παίχθηκε φέτος στους κινηματογράφους μια μαγική ταινία, το Samsara, το οποίο εκτός από την υπέροχη ατμοσφαιρά του ακουμπάει και σε πολλά φιλοσοφικά ζητήματα. Παρακολουθεί τη πορεία ενός θιβετιανού μοναχού. Στην αρχή της ιστορίας, διαβάζει αυτός χαραγμένο πάνω σε μια πέτρα "Πως μπορείς να κάνεις μια σταγόνα νερό να μη στεγνώσει".

Και η ιστορία συνεχίζεται αλλά στο μυαλό μου εμένα είχε εντυπωθεί αυτή η φράση, δε μπορείς, το νερό θα εξατμιστεί, αυτή είναι η μοίρα του, από τη στιγμή που μπαίνεις σε ένα μονοπάτι θα βγείς όπου σε βγάλει. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο... Και υπό αυτό το πρίσμα συνέχισα να βλέπω την υπόλοιπη ταινία. Ο μοναχός προσπαθεί να κατακτήσει το νιρβάνα και αμφιταλαντεύεται μεταξύ ασκητισμού, και πραγματικής ζωής. Αποφασίζει κάποια στιγμή και φεύγει και έχει μιά ζωή γεμάτη, με οικογένεια, με πάθος, με επιτυχίες, αποτυχίες, χαρές και λύπες. Στο τέλος όμως νοιώθει ότι δε θα μπορέσει ποτέ μέσα από τη καθημερινότητα να πλησιάσει το ιδανικό και παίρνει το δρόμο της επιστροφής.

Λίγο πριν το μοναστήρι τον συναντά η γυναίκα του και με ένα χείμαρο ουσιαστικού λόγου, του δείχνει πως τελικά η υπέρβαση μόνο μέσα από τη πραγματική ζωή και την αγάπη μπορεί να επιτευχθεί, πως τα "αντρικά" επιτεύγματα είναι της επιφάνειας και μόνο. Αυτός μετανοιώνει αλλά εκείνη φεύγει. Για εκείνην ο άντρας που αγάπησε έφυγε, πέθανε οριστικά και αμετάκλητα τη στιγμή που έκανε το πρώτο βήμα του γυρισμού στο μοναστήρι.

Τότε εκείνος γυρίζει και βλέπει πάλι τη πέτρα που είχε δεί στην αρχή. "Πως μπορείς να κάνεις μια σταγόνα νερό να μη στεγνώσει" Τη γυρίζει από τη πίσω μεριά, "Τη ρίχνεις στη θάλασσα"

Ίσως τελικά πάντα να υπάρχει άλλος δρόμος, αρκεί να τον ανακαλύψουμε έγκαιρα.