Η Χαλκίδα μέσ' τη Χαλκίδα

Στη Χαλκίδα πρωτοπήγα πριν από 22 (!) χρόνια με μία σχολική εκδρομή. Και αγάπησα τη πόλη γιατί ερωτεύτηκα ένα σπίτι, το κόκκινο σπίτι. Τότε ήταν εγκαταλελειμένο, παραδομένο στη φθορά του χρόνου, ο κήπος του λογκωμένος. Έστεκε στην άκρη της πόλης, μόνο, να επιβλέπει τη ζωή προς τη παραλία.
Με μιά διάθεση να ξεφύγουμε από τους υπόλοιπους, κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί, εγώ και οι φίλες μου και χαθήκαμε στην εξερεύνηση του. Μέσα στο λογκωμένο κήπο, μονοπατάκια που σε έφερναν από τη πίσω μεριά, ένα κρυμένο ψηφιδωτό (βοτσαλωτό ήταν τελικά), κολλάγαμε τα πρόσωπα μας στα παράθυρα και προσπαθούσαμε να διακρίνουμε μέσα στο σκοτάδι κάτι από το περασμένο μεγαλείο, τις σκιές από τα βαριά έπιπλα. Το πιό μαγευτικό κομμάτι ήταν το πορτόνι που σε έβγαζε σε ένα μονοπάτι για το στέγαστρο της βάρκας. Και από τις δύο μεριές θάλασσα, φουρτουνιασμένη τότε γιατί ήταν χειμώνας, και μέσα στο σπιτάκι της βάρκας, σκοτάδι, ησυχία, γαληνεμένο νερό.

Από τότε, όποτε οι βόλτες μου με φέρνουν στη Χαλκίδα, το αναζητώ σαν ένα παλιό φίλο να το χαιρετήσω. Το 1989 δωρήθηκε στη πόλη, σιγά σιγά το ανακαινήσανε, το συντηρήσανε, και από το 2002 δώθηκε και ουσιαστικά στη πόλη για χρήση.

Αυτή τη περίοδο παρουσιάζεται στο κόκκινο σπίτι μια ομαδική έκθεση: Η Χαλκίδα μέσ΄τη Χαλκίδα
Οι σπουδαστές του Εργαστηρίου Τέχνης Χαλκίδας με αφετηρία την εικόνα της πόλης ακολουθούν τη πορεία από το ρεαλιστικό στο αφαιρετικό και από το αφαιρετικό στο αφηρημένο.
Μία πανοραμική φωτογραφία της Χαλκίδας όπως τη βλέπουμε από τον Ευβοικό, χωρίζεται σε 24 εικόνες. Κάθε καλλιτέχνης παίρνει μιά από αυτές τις εικόνες και τη ζωγραφίζει όπως πραγματικά είναι, στη συνέχεια αφαιρετικά δηλαδή διατηρώντας κάποια αναγνωρίσιμα στοιχεία, και τέλος αφηρημένα, ξεφεύγωντας από οιαδήποτε αναγνωρίσιμη πραγματικότητα.
Επειδή πρόκειται για ανθρώπους που ζουν σε μιά πόλη, ίσως την αγαπούν ίσως όχι, και τη ζωγραφίζουν "μαζί", για μένα εκτός από την εικαστική αξία κάποιων έργων είχε και μια πολύ έντονη συναισθηματική φόρτιση. Ίσως να είναι ιδέα μου.
Ανεξαρτήτως, μια καταπληκτική ιδέα του δάσκαλου τους Γιάννη Ζιώγα.
Μέχρι 27 Ιουλίου, καθημερινά 6-10 το απόγευμα.