Μας πως το καταφέρνουν;

Και άλλη χαζοταινία σήμερα (The break-up με τη Jeniffer Aniston & και τον Vince Vaughn.)
Κλασσική αμερικανιά δηλαδή και αυτό ήθελα, δύο ευχάριστες ωρες με πατατάκια και μπυρίτσα στο θερινό της γειτονιάς. Η ιστορία κοινότοπη (Sorry θα τη πω και θα το χαλάσω σε όποιον δε το χει δεί οπότε stop reading ) και σα να ξαναδιαβάζα το Men are from Mars & Women are from Venus (την δραματοποιημένη εκδοχή για να δούμε στη πράξη πως αποξενώνονται δύο άνθρωποι που αγαπιούνται)

Η κοπελλιά λοιπόν τα δίνει όλα στη σχέση, δουλεύει για τη σχέση και επενδύει σε αυτήν. Προσπαθεί με μισόλογα και υπονοούμενα να του δείξει τι θέλει - γιατί σα κοριτσάκι πιστεύει ότι "αν με αγαπάει θα καταλάβει τι χρειάζομαι και θα το προσφέρει". Από ότι ξέρουμε όμως οι άντρες αν δε τους το κάνεις λιανά ντεν καταλαβαίνει και παραμένουν στη πλάνη τους ότι όλα βαίνουν καλώς.
Κάποια στιγμή η κοπελίτσα κουράζεται να δίνει και να μη παίρνει όσα έχει ανάγκη και τον χωρίζει. Όχι γιατί θέλει να χωρίσουνε αλλά γιατί θέλει να τον σοκάρει, να τον κάνει να συνειδητοποιήσει τι χάνει και να αλλάξει για να τη κερδίσει πίσω. (Αυτή τη στρατηγική την έχω ακολουθήσει πολλάκις, δεν έχει πιάσει ποτέ αλλά μυαλό δε βάζω...) Φυσικά αυτός σαν άντρας τέτοιο υπονοούμενο δεν υπήρχε περίπτωση να το πιάσει, θεωρεί ότι αφού τον χωρίζει αυτό και θέλει εκείνη, πονάει, αλλά περήφανος (άντρας είπαμε) δε το δείχνει. Περηφάνεια αυτός, περηφάνεια αυτή, τεχνάσματα και χαζομάρες, κανείς δε μιλάει για τα πραγματικά του συναισθήματα στον άλλον, αλληλοπληγώνονται κτλ κτλ κτλ.

Με τα πολλά ο τύπος αποφασίζει να αλλάξει και της εξομολογείται την αγάπη του δίνοντας υποσχέσεις και όλα αυτά που η άλλη περίμενε τόσο καιρό. Αλλά έχουν συμβεί αρκετά, την έχει πονέσει πολύ, και του λέει: "Εγώ δεν αισθάνομαι έτσι πια. Νοιώθω ότι δεν έχω τίποτα άλλο να δώσω".
Και θυμήθηκα τη παρόμοια κατάληξη στο Samsara, και δε μπορώ να μην απορώ:
Μας πως το καταφέρνουν;
Πως μπορούν να αναγνωρίζουν ότι μια σχέση έκανε το κύκλο της, ότι μιά αγάπη τελείωσε, ότι δεν έχει μέλλον και νοήμα, και να έχουν τη δύναμη να προχωρήσουν, και με τόση αποφασιστικότητα.
Να μη πιάνονται από τη μηδαμινή υποψία ελπίδας για να το ξαναπαλαίψουν.
Πως το καταφέρνουν άραγε;

Καλό Σαββατοκύριακο!

Η μέθοδος της Ορλέανης

Μόλις τελείωσα το βιβλίο της Ευγενίας Φακίνου 'Η μέθοδος της Ορλεάνης".
Είναι η ιστορία της Αρέθας, που προκειμένου να μην αντιμετωπίσει τους κινδύνους που παρουσιάζονται μπροστά της, πέφτει σε βαθείς ύπνους. Κάθε φορά και μακρύτερους. Και κάθε φορά στερείται και ένα κομμάτι της ελευθερίας της.
Πως ο φόβος μας να αντιμετωπίσουμε τη ζωή μας στερεί τελικά την ίδια τη ζωή.

Η ιστορία τρέχει και από ένα σημείο και μετά δύσκολα αφήνεις κάτω το βιβλίο αφού αγωνιάς (και συμπάσχεις) για το μέλλον της Αρέθας. (Εγώ τουλάχιστον)

Με την ιστορία της Αρέθας στο υποσυνείδητο και συνειδητό για επεξεργασία κρατάω και μερικά λόγια της κ. Φακίνου που μου "μίλησαν".

"Είχε εφεύρει ένα ώραιο παιχνίδι (εξωσωματικές πτήσεις). Ώραιο αλλά επικίνδυνο, διότι οι συνεχείς αποδράσεις από την πραγματικότητα το μόνο που κάνουν είναι να σε αποξενώνουν από τα γήινα. Δε λύνουν τα προβλήματα."

"Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε το Νικήτα υστερόβουλο και υπολογιστή. Όμως δεν ήτανε ακριβώς έτσι. Δεν είναι όλα άσπρα μαύρα. Δεν υπάρχουν χαρακτήρες εντελώς κακοί ή εντελώς καλοί. Στον καλό ενδέχεται να ελλοχεύει σκληρότητα ή μίσος και στον κακό μπορεί να κρύβεται επιμελώς μια αναπάντεχη τρυφερότητα."

"Αχ, η αγάπη είναι όλο αγκάθια αλλά και μέλι μαζί. Σε παρηγορεί και σε απελπίζει ταυτόχρονα."

"Πως έρχονται τα πράγματα στη ζωή. Άλλα λογαριάζεις, άλλα ονειρεύεσαι και συμβαίνει κάτι απρόσμενο που τα ανατρέπει όλα. Σέρνεσαι πίσω από τα γεγονότα και τα ακολουθείς, χωρίς να μπορείς να τα κάνεις να ακολουθήσουν αυτά εσένα. Κι έτσι μπορεί να κυλήσουν χρόνια πολλά ερήμην σου, με τις επιθυμίες βαθιά καταχωνιασμένες, ανίκανες να βγούν στην επιφάνεια, να κάνουν μια ωραία τρικυμία και να σαρώσουν όλα τα ανεπιθύμητα. (...)
Όλα για τους άλλους. Για πόσα χρόνια; Για όσα."

"Οι έρωτες οι ανεκπλήρωτοι, οι ανολοκλήρωτοι και οι φανταστικοί μας καταδιώκουν διαρκώς και βρίσκουν πάντα τον τρόπο να παίρνουν εκδίκηση. Έστω και σαν συνειδητοποίηση της απώλειας τους"



ΥΓ Είμαι περίεργη γιατί ο συγκεκριμένος τίτλος. Η μέθοδος της Ορλεάνης είναι να φτιάχνεις ξύδι προσθέτοντας σε κράσι παλιό ξύδι και μετά το αφήνεις πολύ χρόνο να ωριμάσει.
Πρέπει να μπει ο κατάλληλος σπόρος για να ξεκινήσει η οποιαδήποτε ματαμόρφωση; Να περιμένουμε με υπομονή να τελεστούν οι διαδικασίες ζύμωσης, να κλείσει ο κύκλος;

Η τσαντίλα μιάς άχρηστης μάνας

Έπεσα πάλι πανω σε μία από αυτές τις τέλειες μανάδες και τα πήρα. Κανονικότατα. Γιατί αυτές οι μανάδες είναι υπεράνω, και κρίνουν, και κατηγορούν, και δε βοηθάνε εμάς τις άχρηστες ουσιαστικά, μόνο υποδεικνύουν τα λάθη. Έχω αρκετές ενοχές από μόνη μου ευχαριστώ, δεν χρειάζομαι και εσας να με φορτώνετε.

Και θυμήθηκα όλα τα συναισθήματα ανεπάρκειας,πιό έντονα τους πρώτους μήνες της ζωής του Ιάσωνα, υπαρκτά και τώρα. Και τό πόσο υπέφερα μέχρι επιτέλους να αποδεχθώ τις ατέλειες μου. Και το πόσος από το πόνο μου οφειλότανε σε αυτές τις τέλειες μανάδες.

Γιατί κάθε στιγμή επιλέγω για το παιδί μου, επηρρεάζω τη ζωή του με τη συμπεριφορά μου, τις αποφάσεις μου, το τρόπο ζωής μου, τα όποια ψυχολογικά μου, το χαρακτήρα μου, κτλ κτλ.Γιατί ότι κάνω, θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Και ποιός ξέρει αλήθεια πιό είναι το σωστό, ή μάλλον το ταιριαστό για εμένα και αυτόν. Και ποιός ξέρει πως εκλαμβάνει το συγκεκριμένο παιδί μιά φράση μου, που ένα άλλο θα την εκλάμβανε διαφορετικά.

Θυμάμαι όταν γέννησα και τον πήρα αγκαλιά τη λαχτάρα, την αγάπη, το αίσθημα ευθύνης, το φόβο. Θα είμαι η μάνα που του αξίζει; Και οι αμφιβολίες για όλα ξεκινούν. Τον κρατάω σωστά; Του μιλάω αρκετά ή πολύ; Τον θηλάζω σωστά; μήπως πολύ συχνά; ποιά στοιχεία της διατροφής μου επηρρεάζουν τους κολικούς του; Τον κουβαλάω παντού με το sling, μήπως τον ταλαιπωρώ; Να κάτσουμε μέσα ή έξω; Συνέχεια κοντά μου ή και λίγο μόνος, ή με άλλους ανθρώπους; Φασαρία ή ησυχία; Αναμένα φώτα ή σκοτάδι όταν κοιμάται; Να τον βάλω τριών μηνών στη θάλασσα; Του δίνω τα σωστά ερεθίσματα; Η λίστα είναι ατελείωτη. Όσο και να διαβάσεις δε βρίσκεις σίγουρη απάντηση. Γιατί αυτά που ήταν δεδομένα πριν είκοσι χρόνια τώρα έχουν ανατραπεί και αυτά που είναι σήμερα δεδομένα, σε εικόσι χρόνια; Και όσο και να συζητήσεις με άλλες μανάδες πάλι δε βρίσκεις σίγουρη απάντηση. Γιατί κάθε παιδί είναι διαφορετικό, κάθε μάνα διαφορετική, κάθε ζευγάρι μάνας-παιδιού έχει άλλες ανάγκες.

Και μέσα σε όλα αυτά έχεις να αντιμετωπίσεις και τα προσωπικά σου πάθη/λάθη, αυτά που ξέρεις ότι τα κάνεις λάθος, και προσπαθείς να τα αλλάξεις και δεν τα καταφέρνεις. Και εκεί οι ενοχές και τα αισθήματα ανικανότητας και ανεπάρκειας, όλα θεριεύουν.

Και μετά...

Αποκάλυψη πρώτη: Όταν ο Ιάσωνας ήταν δύο μηνών, σε σύναξη με μαμάδες και μώρα, παρατηρώ με ζήλια τις άλλες μανάδες που είναι τόσο σίγουρες, που χειρίζονται τα όποια προβλήματα τόσο αποτελεσματικά. Λέω "αχ βρε κορίτσια πόσο σας θαυμάζω για την υπομονή σας, εγώ έχω χάσει τον έλεγχο ήδη δύο φόρες και φώναζα η ηλίθια στο βρέφος" Και αρχίζουν τότε και οι άλλες να εξιστορούν τα δικά τους, η κάθε μια με τις δικές της αδυναμίες να κάνει τα δικά της λάθη και να υποφέρει που δε προσφέρει στο παιδί της τη καλύτερη μαμα. Ώπα λέω, δεν είμαι η μοναδική άχρηστη, ίσως να είμαστε πολύ περισσότερες από όσο φαίνεται εκεί έξω. Όχι ότι αυτό αναιρεί ή δικαιολογεί τα λάθη, αλλά όσο να 'ναι παίρνεις κάποιο κουράγιο.

Αποκάλυψη δεύτερη: Αφέθηκα να επηρρεάστω από συμβουλές άλλων (ναι, ναι αυτών των τέλειων μανάδων που όλα τα ξέρουν και για όλα έχουν άποψη) και οι συμβουλές βγήκαν μπούμεραγκ, δε ταιριάζανε σε εμένα και το παιδί μου. Ώπα λέω, αν είναι να τα σκατώνω να είναι επειδή έκανα κάτι που με εκφράζει, που είναι δικό μου, που το πιστεύω, όχι να ακολουθώ ως πρόβατο συμβουλές ασχέτων. Να ενημερωνόμαστε δε λέω αλλά να μη τα παίρνουμε και όλα της μετροιτής. Από τουδε και στο εξής ακολουθούμε το ένστικτό μας, τη καρδιά μας, το δικό μας μυαλό. Και ότι θέλει ας γίνει. Αγόρι μου αυτή η μάνα σου έλαχε με αυτήν θα πορευθεις.

Αποκάλυψη τρίτη: Στο νοσοκομείο ο Ιάσωνας 5 μέρες τη πρώτη φορά, 17 τη δεύτερη. Σε θάλαμο με 7 κρεββάτια. Γνώρισα και έζησα πολλές μανάδες, από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα και μορφωτικά επίπεδα. Το τι είδανε τα ματάκια μου, ειδικά τις νύκτες που η κόπωση και η αγωνία τις έκανε μερικές από αυτές να ξεφεύγουν τελείως, μα τελείως. Υπάρχουν και χειρότερα λέω. Και από όλες αυτές, εκείνες που παραδεχόμουνα, κι ας διαφέραμε σε απόψεις διαπαιδαγώγησης, ήταν αυτές που ένοιωθες την αγάπη τους για το παιδί τους, να εκφράζεται ως πλήρη αποδοχή της προσωπικότητας του και σεβασμό στην ατομικότητα του. Ενστικτώδικα. Παρόλα τα άλλα λάθη. Και σκέφτηκα ότι ναι αυτά τα παιδιά μάλλον θα είναι στη βάση τους ευτυχισμένα. Όπως και το δικό μου.


Και το μεγάλο σοκ, λίγο πριν χρονίσει ο Ιάσωνας. Γνωστή μου που ήθελε να γεννήσει φυσιολογικά και της επέβαλλαν καισαρική. Που ήθελε να θηλάσει και απέτυχε. Που είχε λαχτάρα να γίνει μάνα και να δώσει αγάπη και ευτυχία στο παιδί της, για λόγους που κανείς δε ξέρει, ίσως άσχετους με τη μητρότητα, ίσως πάλι όχι, αυτοκτόνησε. Και άφησε πίσω της 4 μηνών βρέφος. Πιθανότατα να αυτοκτόνησε για άλλους λόγους. Σημασία έχει ότι δεν άντεξε, ότι η αγάπη της για το παιδί της δεν την κράτησε. Και θυμήθηκα πόσες φορές είχα σκεφτεί ότι το παιδί μου θα μεγάλωνε καλύτερα με οποιαδήποτε άλλη... Και κάθησα και σκέφτηκα ποιά από τις φίλες, τις γνωστές θα μεγάλωνε καλύτερα τον Ιάσωνα και κατέληξα καμία, καμία δε μπορεί να του προσφέρει τη δικιά μου αγάπη και αυτό είναι το πιό σημαντικό. Και αποφάσισα ότι δε θα πιέσω άλλο τον εαυτό μου γιατί δε πρέπει να σπάσω. Ότι τελικά αυτό που έχει ανάγκη το κάθε παιδί είναι μια ήρεμη μάνα, μιά παρούσα μάνα (όσο μπορεί και όσο αντέχει), μια χαρούμενη μάνα που προσφέρει ότι μπορεί, που κάνει ότι καλύτερο της επιτρέπουν οι συνθήκες της ζωής και της ψυχοσύνθεσής της, που οδηγείται από την αγάπη της. Χωρίς ενοχές.

Και για όλα αυτά τσαντίζομαι και τα πέρνω κανονικότατα όταν "πέφτω" πάνω σε τέλειες μανάδες. Δεν πρόκειται για ανταγωνισμό κυρίες μου, συγχαρητήρια που εφοδιάζετε τα παιδιά σας με τα καλύτερα από όλες τις απόψεις, άφηστε εμάς τις άχρηστες στην ησυχία μας. Γιατί δυστυχώς δεν είμαι η μόνη που αισθάνθηκε (η αισθάνεται έτσι). Υπάρχουν πολλές μανάδες που έχουν ενοχές. Και αν εγώ αυτή τη στιγμή τα έχω βρει, άλλες δε θέλουν και πολύ για να τις πάρει από κάτω. Και το κακό που κάνετε κοκορευόμενες για την τελειότητα σας μπορεί να είναι ανεπανόρθωτο.


Ουσιαστική βοήθεια, κατανόηση και συμπαράσταση δεχόμεθα, απαιτήσεις τελειότητας κρατήστε τες για τον εαυτό σας.

Η δύναμη του έρωτα της γυναικός;

Και αυτή η ιστορία από τη κ. Φακίνου. Έκανα το συνειρμό από το σημερινό post του padrazo.

** Oυδεμία ασέβεια στη τσαντίλα σας αγαπητέ Padrazo, τη συμμερίζομαι απόλυτα, απλώς αυτός ο συνειρμός μου βγήκε.

"Τον Ολλανδό πλοίαρχο ο Θεός τον καταράστηκε να ταξιδεύει εις τον αιώνα τον άπαντα χωρίς να βρίσκει πουθενά υπήνεμη ακτή και αγκυροβολιο. Να μασά αντί για καπνό οξειδωμένο σίδερο και να πίνει αντί για κρασί χολή. Να περιφέρεται σαν σατανάς σε όλα τα γεωγραφικά πλάτη, έρμαιο των καταιγίδων, να είναι φορέας συμφορών για κάθε πλοίο που συναντούσε. Και μόνο μιά αγάπη μιας γυναίκας, πιστής ως το θάνατο, θα μπορούσε να τον γλυτώσει από την κατάρα."

Και μου έρχονται στο μυαλό και κάποιοι στίχοι του Εγγονόπουλου (που με έκαψαν προσφάτως) από τον "Ύμνο δοξαστικό για τις γυναίκες που αγαπάμε"

Είναι οι γυναίκες (που αγαπάμε) σα λιμάνια μόνος σκοπός/προορισμός/των καραβιών μας

και όταν σφικτά στην αγκαλιά μας τις κρατούμεμε τους θεούς γινόμαστε όμοιοι

Άσχετο ξέρω, αλλά σε ιδανικούς (και ανάξιους;) έρωτες τριβελίζει το μυαλό μου σήμερα...

(* Οι στίχοι όπως αποδελτιώνονται από το κινητό, όχι όπως τους έγραψε ο Εγγονόπουλος)

Βασιλικός

Διαβάζω ένα βιβλίο της Φακίνου που δε μπορώ να το αφήσω (όταν το τελειώσω θα σας πω λεπτομέρειες).Μέσα εκεί περιγράφει ένα αγόρι που μυρίζει βασιλικό και δυόσμο γιατί έχει τη συνήθεια να χαιδεύει τα φυτά όταν τα βρίσκει στο δρόμο του.
Και εγώ το κάνω αυτό. Και αν μου τύχει στο δρόμο, αλλά και κάθε πρωί στο μπαλκόνι μου, ασυναίσθητα.
Λες και εγώ να δίνω αυτή την αίσθηση, λες;

Η Χαλκίδα μέσ' τη Χαλκίδα

Στη Χαλκίδα πρωτοπήγα πριν από 22 (!) χρόνια με μία σχολική εκδρομή. Και αγάπησα τη πόλη γιατί ερωτεύτηκα ένα σπίτι, το κόκκινο σπίτι. Τότε ήταν εγκαταλελειμένο, παραδομένο στη φθορά του χρόνου, ο κήπος του λογκωμένος. Έστεκε στην άκρη της πόλης, μόνο, να επιβλέπει τη ζωή προς τη παραλία.
Με μιά διάθεση να ξεφύγουμε από τους υπόλοιπους, κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί, εγώ και οι φίλες μου και χαθήκαμε στην εξερεύνηση του. Μέσα στο λογκωμένο κήπο, μονοπατάκια που σε έφερναν από τη πίσω μεριά, ένα κρυμένο ψηφιδωτό (βοτσαλωτό ήταν τελικά), κολλάγαμε τα πρόσωπα μας στα παράθυρα και προσπαθούσαμε να διακρίνουμε μέσα στο σκοτάδι κάτι από το περασμένο μεγαλείο, τις σκιές από τα βαριά έπιπλα. Το πιό μαγευτικό κομμάτι ήταν το πορτόνι που σε έβγαζε σε ένα μονοπάτι για το στέγαστρο της βάρκας. Και από τις δύο μεριές θάλασσα, φουρτουνιασμένη τότε γιατί ήταν χειμώνας, και μέσα στο σπιτάκι της βάρκας, σκοτάδι, ησυχία, γαληνεμένο νερό.

Από τότε, όποτε οι βόλτες μου με φέρνουν στη Χαλκίδα, το αναζητώ σαν ένα παλιό φίλο να το χαιρετήσω. Το 1989 δωρήθηκε στη πόλη, σιγά σιγά το ανακαινήσανε, το συντηρήσανε, και από το 2002 δώθηκε και ουσιαστικά στη πόλη για χρήση.

Αυτή τη περίοδο παρουσιάζεται στο κόκκινο σπίτι μια ομαδική έκθεση: Η Χαλκίδα μέσ΄τη Χαλκίδα
Οι σπουδαστές του Εργαστηρίου Τέχνης Χαλκίδας με αφετηρία την εικόνα της πόλης ακολουθούν τη πορεία από το ρεαλιστικό στο αφαιρετικό και από το αφαιρετικό στο αφηρημένο.
Μία πανοραμική φωτογραφία της Χαλκίδας όπως τη βλέπουμε από τον Ευβοικό, χωρίζεται σε 24 εικόνες. Κάθε καλλιτέχνης παίρνει μιά από αυτές τις εικόνες και τη ζωγραφίζει όπως πραγματικά είναι, στη συνέχεια αφαιρετικά δηλαδή διατηρώντας κάποια αναγνωρίσιμα στοιχεία, και τέλος αφηρημένα, ξεφεύγωντας από οιαδήποτε αναγνωρίσιμη πραγματικότητα.
Επειδή πρόκειται για ανθρώπους που ζουν σε μιά πόλη, ίσως την αγαπούν ίσως όχι, και τη ζωγραφίζουν "μαζί", για μένα εκτός από την εικαστική αξία κάποιων έργων είχε και μια πολύ έντονη συναισθηματική φόρτιση. Ίσως να είναι ιδέα μου.
Ανεξαρτήτως, μια καταπληκτική ιδέα του δάσκαλου τους Γιάννη Ζιώγα.
Μέχρι 27 Ιουλίου, καθημερινά 6-10 το απόγευμα.

Πένθος

Άρνηση, Θυμός, Θλίψη, Αποδοχή

Όλες οι όμορφες στιγμές μου χρωματίζονται από την απουσία.

Βρίσκομαι στη τελική ευθεία. Η γνώση εντείνει τα συναισθήματα.

Bloggoβόλτες

Βολτάριζα στη bloggoσφαιρα σήμερα, και σας διάβαζα, και ένοιωθα όλα τα συναισθήματα του κόσμου. Και νοιώθω μια επικοινωνία να υπάρχει, και αυτό μου αρέσει ακόμη περισσότερο.
Υπάρχουν πολλά διαμάντια εδώ πέρα και δε ξέρω τι να πρωτοδιαβάσω. Σα παιδί σε μαγαζί με καραμέλλες.Είναι και το monitor που μας τα σερβίρει όλα ζεστά ζεστά μόλις βγουν από το φούρνο...
Διαβάζω ένα post, μαγεύομαι, λέω να διαβάσω και το υπόλοιπο blog, πέφτω σε ένα σχόλιο που μου μιλάει, πάω σε άλλο blog, διαβάζω, νοιώθω την ανάγκη να σχολιάσω, να συμμετάσχω. Είμαι καινούργια ακόμη, διαβάζω και αργά τρομάρα μου. Μου αρέσει και η αισθητική μερικών blogs. Εγώ, μη έχοντας καλές σχέσεις με οτιδήποτε τεχνολογικό, δεν. Και μερικές φορές πέφτω πάνω σε ένα post που απλώς θέλω να το κρατήσω μέσα μου για λίγο, να μη διαβάσω τίποτα άλλο.
Και μεταξύ άλλων σήμερα η λεμονιά είναι χαρούμενη και το χνούδι λυπημένο.
Καλό Σαββατοκύριακο

Τα "βούσκα"

Σήμερα δεν ήτανε η μέρα μου. Όχι τίποτα τραγικό, τα τραγικά τουλάχιστον προσθέτουν χρώμα, απλώς μικρές αναποδιές.
Το πρωί πολύ κίνηση, άργησα σε μιά δουλειά.
Το μεσημέρι στη πισίνα, ξεκινήσανε τα καλοκαιρινά τμήματα για παιδιά και είμασταν οι τριακόσιοι του Λεωνίδα σε κάθε λουρίδα.
Το απόγευμα είπα να κατεβάσω το γυιό μου στο κέντρο, να ζήσει τη "γιορτή" της μουσικής, μιά μιζέρια σκέτη (παρεμπιπτόντος εκεινός πέρασε τζάμι, και τη μαμά αποκλειστικότητα, και λεωφορείο, και τρένο, και πολλές αγελάδες, και ΜΑΤ, και χυμό σε καφετέρια! δε θέλει πολύ για να ευχαριστηθεί ο γλυκός μου, να'ναι πάντα έτσι).
Γυρίζοντας, το λεωφορείο σάουνα ένεκα που ο μεν κλιματισμός χαλασμένος τα δε τζάμια κλειδωμένα.
Το επιστέγασμα, φτάνοντας στο σπίτι βρίσκω δέμα από Κεφαλλονιά με βούσκα! αυτό πόνεσε.(για όσους δε ξέρουν τα βούσκα είναι πάνγλυκα, πεντανόστιμα, μεγάλα σύκα που ωριμάζουν τον Ιούνιο. Τώρα γιατί με ενόχλησε; έκανα συνειρμό που δεν είμαι Κεφαλλονιά, με καλή παρέα να γλυκαινόμαστε αντάμα κτλ κτλ).
Σε πείσμα της υπέροχης μέρας τόλμησα και σινεμά. "Ρώτα τον άνεμο"
Φυσικά μάπα η ταινία. Όμως είπε ο πρωταγωνιστής μια ατάκα που είναι όλα τα λεφτα.
Απαντά σε παράκληση γυναικός να μη της κάνει κακό:

"I am not going to hurt you. Why would I bother? I do not love you"

Χαλάλι του, χαλάλι και η μέρα.

Πεπρωμένου συνέχεια και πιθανότατα τέλος;

Στη γειτονιά μου, πριν από μερικούς μήνες, κάποιος (τρελαμένος σαν εμένα υποθέτω) έγραψε, με χοντρο μαύρο μαρκαδόρο, σε τοίχους, σε κάδους σκουπιδιών, στις στάσεις του λεωφορείου, σε πίνακες της ΔΕΗ, σε κολόνες

τίποτα δεν είναι τυχαίο

Σα να έχει κυριευτεί η γειτονιά μου. Περπατάς και οι λέξεις καρφώνονται στο μυαλό, στρέφεις το βλέμμα και πετάγονται μπροστά σου, πλύση εγκεφάλου. Κάθε μέρα, για μήνες τώρα, με βάζει να σκέφτομαι, για το πεπρωμένο, για τους σκοπούς της ζωής, για, για... (πως τολμά ε; αλλά ίσως και αυτό να είναι κομμάτι του τίποτα δεν είναι τυχαίο)

Και ξαφνικά μια μέρα, κάτω από το μαύρο σύνθημα, εμφανίστηκε ένα κόκκινο

όλα είναι τυχαία

Ίσως να το έγραψε ο ίδιος, να μετάνοιωσε, να άλλαξε γνώμη. Ίσως κάποιος σα και μένα που είχε βαρεθεί να μπαίνει σε σκέψεις καθημερινά. Ίσως και κάποιος απλώς για πλάκα.

Και οι δύο σκέψεις τώρα μπαίνουν συγχρόνως στο μυαλό, μάχονται, κουβεντιάζουν μεταξύ τους μέσα στο δικό μου κεφάλι και περιμένω πότε θα βγάλουν άκρη να μου πουν και μένα.

Εγώ στη τρυφερή ηλικία των 11 αποφάσισα ότι είμαι άθεη. Μου φαινότανε, το όλο θρησκευτικό πολύ απλοϊκό, πολύ βολικό για τους άνθρωπους (ποτέ εύκολες λύσεις για μένα!). Επειδή όμως ο άνθρωπος το έχει ανάγκη το παραμύθι, κράτησα και μια πισινή. Να το ονομάσουμε φύση; να το ονομάσουμε ενέργεια; κάτι απροσδιόριστο, που δίνει ένα απροσδιόριστο νόημα και στόχο στη ζωή.
Και μιά πίστη στο πεπρωμένο, σε βαθύτερους λόγους ύπαρξης καταστάσεων και συγκυριών, το ένστικο, την ικανότητα να διαισθανθεί κανείς αυτό το μάθημα της ζωής. Ας όψεται η ουράνια προφητεία και το reiki.
Η εναλλακτική σκέψη (για μένα και τις καταβολές μου) είναι "αυτό είναι η ζωή μάγκες, αυτό που ζείτε, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Και φυσικά όλα είναι τυχαία, σιγά μην συνομοτεί το συμπάν για να βρεί ο καθένας μας το στόχο του."

Νομίζω ότι επιλέγω κόκκινο.
Και χαίρομαι για αυτό.
Τελικά το αισθάνομαι σα να είναι πιό εύκολο από το μαύρο.

Ασκήσεις εσωτερικής γαλήνης

Υπάρχει ένα βιβλίο στη βιβλιοθήκη μου κοντά 5 χρόνια τώρα. Δεν έχω καταφέρει ποτέ να το τελειώσω. Είναι από αυτά τα, κάποιος θα τα αποκαλούσε χαζά, βιβλία "αυτοβοήθειας".
The little book of Letting go του Hugh Prather
Υποτίθεται ένα πρόγραμμα 30 ημερών, 24 ασκήσεις, για να διώξεις ότι μολύνει το μυαλό, τη καρδιά, τη ψυχή, τη ζωή. Εσωτερική γαλήνη, οι εσώτερες φωνές σιγούν.Δε ξέρω αν όντως δουλεύει. Δεν έχω καταφέρει ποτέ να προχωρήσω πέρα από την τέταρτη άσκηση. Το έχω ξεκινήσει πολλές φορές, αλλά πάντα κολλάω, εκεί στην άσκηση τέσσερα. Όμως τη πρώτη πρώτη άσκηση την έχω μάθει πιά καλά.

Προτρέπει ο συγγραφέας για μία μέρα να προσπαθήσουμε να μπούμε "στο πετσί" των αγνώστων γύρω μας.
Πως είναι να έχεις το σώμα αυτής της παχουλής κυρίας, να περπατάς με τα πόδια λίγο ανοικτά, να αισθάνεσαι τη φούστα της πάνω σου. Η φράντζα της σε ενοχλεί. Τι θα είχες στο μυαλό σου. Με τι διάθεση ξύπνησε. Τι όνειρα κάνει.
Πως είναι να είσαι ο νεαρός που καθαρίζει τα τζάμια. Πως αισθάνεται αυτός τη ζέστη και τον ήλιο στο κορμί του. Τα πόδια του πονάνε. Που θα πας μόλις τελειώσεις από εδώ, ποιός σε περιμένει. Τι σκέφτεσαι για τη πατρίδα που άφησες.
Πως είναι να είσαι εκείνος ο κύριος με το κοστούμι και την επαγγελματική τσάντα. Ζεσταίνεσαι. Θα προτιμούσες να είσαι κάπου αλλού, θα προτιμούσες να είσαι κατι άλλο. Αισθάνεσαι σίγουρος για τον εαυτό σου ή έχεις ανασφάλειες. Είσαι ευτυχισμένος ή μήπως κάποιος σε πλήγωσε χθες βράδυ.
Πως είναι να είσαι αυτό το μωρό σε εκείνο το καρότσι. Σου αρέσει η βόλτα, κάθεσαι άνετα ή μήπως θέλεις να σηκωθείς. Νοιώθεις αγαπημένος, λατρεμένος, αδύναμος, πανίσχυρος.
Και ούτω καθεξής...

Κάθε φορά που κάνω την άσκηση εκπλήσσομαι από το "συνηθισμένο" της ύπαρξης μου. Όλοι μας απλώς άνθρωποι, "ζουμε τις μικρές μας ιστορίες", ο καθένας με τα όνειρά του, τα προβλήματα του, τις ανασφάλειες του. Άλλος έτσι, άλλος αλλιώς, άλλος όμορφος, άλλος όχι τόσο, άλλος σε καλή φάση, άλλος χαμένος προσωρινά, βαδίζουμε, πορευόμαστε, αισθανόμαστε, προχωράμε.

Από Celine Dion μέχρι Χατζηδάκι

Τη Παρασκευή το βράδυ είχα τη τύχη να παρακολουθήσω τη πρόβα μιας μουσικής εκδήλωσης.
Ο δήμος Ν.Ερυθραίας κατά τη διάρκεια της χρονιάς έχει διάφορα επιμορφωτικά, μεταξύ των οποίων και μαθήματα "ορθοφωνίας και φωνητικής". Η καλή μου φίλη, που μέχρι πρότεινος με συναγωνιζότανε στη κακοφωνία και με συντρόφευε στο "καλύτερα παράφωνος παρά βουβός και άφωνος" με πρόδωσε αφού με τη βοήθεια των μαθημάτων μετετράπη σε μιά καλήφωνη. Έχω απομείνει, μόνη εγώ, να ενοχλώ τους συνακροατές σε ζωντανές μουσικές εκδηλώσεις. Όχι για πολύ βέβαια, γιατί ο "δάσκαλος" Δημήτρης Κίκλης υποστηρίζει ότι ακόμη και εγώ μπορώ, και με τη νέα χρονιά του πετάω το μπαλάκι και ελπίζω να αντεπεξέλθει της προκλήσης.

Παρενθετολογώ όμως, ήθελα να αναφερθώ στη συναυλία που διοργανώνουν ως επιστέγασμα των προσπαθειών που κάνανε όλη τη χρονιά.
Αν κρίνω από τη πρόβα θα είναι μια ζεστή, γλυκιά, χαρούμενη βραδιά.
Η επιλογή των τραγουδιών, τα ντουέτα, οι στιχομυθίες, τα πειράγματα και ο τρόπος που τα τραγουδάνε έχουν μια παιχνιαδιάρικη, τσαχπίνικη διάθεση. Οι μαθητές είναι όλων των ηλικιών και τραγουδιστικών ικανοτήτων - σα να βλέπεις μια ωραία παρέα με πολύ κέφι που τους πέτυχες σε κάποια γιορτή τους.
Που και πού ακούγεται και κανά φάλτσο και αυτό ακριβώς ήταν που μου άρεσε εμένα, προσθέτει στη τρυφεράδα.

Ανυπομονώ για τη συναυλία

Δευτέρα 26 Ιουνίου - 8.00 μμ
στο κήπο της βίλας Κώνστα (Λουκή Ακρίτα 4 - Ν.Ερυθραία)

Ντιμπούκ

Οι Παρασκευές είναι δύσκολες μέρες για μένα. Έχω τις συνεδρίες της ψυχανάλυσης και αναγκάζομαι να δω τον εαυτό μου, να αντικρύσω πράγματα καλά κρυμμένα.
Σήμερα ένας λόγος παραπάνω, γιατί η ημερομηνία έχει και αυτή σημασία.

Έχοντας πολύ πρόσφατα βγεί (;) από μιά σχέση κόλαση, προσπαθούσα με τη βοήθεια της ψυχολόγου, να κατανοήσω αυτή την εμμονή μου, για πολλοστή φορά φυσικά και χωρίς να βρώ απάντηση. Αυτή με κοιτάζει σα να είμαι εξώγήινος. Της είναι αδιανόητο πως μπορεί κάποιος να βάζει τον εαυτό του σε μια θέση που υπο-φέρει, υπο-μένει, υπό - γενικώς. Πως μπορω να συνεχίζω ακόμη και τώρα να ελπίζω, περιμένωντας μια ανατροπή - γέννημα της επιστημονικής μου φαντασίας.

Εγώ μίλησα κυρίως για την αγάπη, που είναι ανιδιοτελής, δεν αναμένει αντάλλαγμα απαραιτήτως, απλως χαίρεται αν το βρεί. Μια ρομαντική, ιδεατή αγάπη που αποδέχεται. Τόσο δυνατή που (στην επιστημονική μου φαντασία και πάλι) μπορεί να επουλώσει, να γιατρέψει, να επαναφέρει. Και στο ότι αν αγαπώ οφείλω να είμαι δυνατή και να συμπαραστέκομαι. Η συμπεριφορά του, η κόλαση που πέρασα, όλα είναι απόρροια άλυτων βαθύτερων ζητημάτων του. Πως μπόρεσα εγώ που τον αγαπώ να τον εγκαταλείψω; Του είχα πεί κάποτε "Είμαι δυνατή, απλώς δε ξέρω πόσο δυνατή". Τη προήγουμενη εβδομάδα έννοιωσα ψυχικά εξουθενωμένη, πολύ κουρασμένη και αποφάσισα ότι τελικά δεν είμαι αρκετά δυνατή. Στη συνέχεια αμφέβαλα βέβαια για την απόφαση γιατί κάπου θα έβρισκα λίγη δύναμη ακόμη. Αλλά ανεξάρτητα, η πιθανότητα της ανατροπής ήτανε μηδενική ούτως ή άλλως. (η μήπως όχι;) Αυτά είχα στο μυαλό μου σήμερα, Παρασκευή 16 του μηνός.

Γυρίζοντας σπίτι διάβασα ένα post δικό του, ελπίζω όχι σχεδιασμένο να πληγώσει, αλλά μαχαιριά παρόλα ταυτα. Η ανατροπή χαμένη για πάντα; Τη στιγμή που διάβαζα αυτό το κείμενο αισθάνθηκα τόσο μα τόσο αδύναμη. Μόνο για αγάπη μπορούσα να σκεφτώ, για την ιδεατή αγάπη, που δε πληγώνει. Εξ'ού και το προήγουμενο post.

Πριν 5 λεπτά ξύπνησε ο γυιός μου, με αγκάλιασε, με φίλησε, ξαναβρήκα όλη μου τη δύναμη. Ναι, επιμένω ανιδιοτέλεια, αποδοχή. Ίσως πρέπει να προσθέσω και την επιλογή. Για να δίνω τη δύναμη μου εκεί που δε κατακερματίζεται ολοσχερώς...Και τελικά, όσο και αν μιλάω για ανιδιοτέλεια, η ανταπόκριση είναι σημαντική, χρειάζεται.

και αντιγράφω σχόλιο της λεμονιάς σε post του padrazo

"Παίρνω ως δεδομένο ότι από τον απέναντι δεν μπορούμε να περιμένουμε/να διεκδικήσουμε τίποτα, ούτε καν την ειλικρίνεια. Διότι ότι συμβαίνει, φαίνεται, άλλο αν εμείς αρνούμαστε να το δούμε και να το παραδεχτούμε. Άρα θεωρώ ότι όλα όσα λες, αναφέρονται σε μας τους ίδιους :υπερεκτίμηση του εαυτού-μπορώ να τα καταφέρω κι έτσι, εγωκεντρισμός-ναι, ναι ΜΠΟΡΩ, αδικαιολόγητη βεβαιότητα-γιατί κατά βάθος ΔΕΝ μπορώ και το ξέρω…Ο άλλος μπορεί να είναι όσο επηρμένος (καλά το λέω?) θέλει-ΕΣΥ αποφασίζεις μέχρι ποιο σημείο μπορείς να εξακολουθήσεις να δέχεσαι μια κατάσταση.Είναι το τίμημα, που είπαμε προχθές.Αν όσα λαμβάνεις σε κάνουν ευτυχισμένο-τότε όσο διάστημα αυτό σου αρκεί, μένεις. Αν πονάς περισσότερο από όσο αντέχεις, τότε σιγά-σιγά (υποσυνείδητα) απομακρύνεσαι-ώσπου μια μέρα είσαι μακριά και κανενός είδους συζήτηση ή συναισθηματικός εκβιασμός δεν πιάνει πια-κουφαίνεσαι στα λόγια του, ο απέναντι είναι πια ένας ξένος. Η έπαρση τιμωρείται, τα γούστα πληρώνονται…μα ναι, όπως κάθε τι στη ζωή, όμως είναι θέμα ισορροπίας ενέργειας, μην το ρίχνεις στο επίπεδο του εμπορίου ή της τιμωρίας. Αν και το αποτέλεσμα είναι το ίδιο!"

Δε μπορούσε να εκφράσει καλύτερα τις πρόσφατες μου εμπειρίες.
Και το κλειδί βέβαια είναι στη δικιά μου έπαρση.

ars amandi

τους άλλους,
τον κόσμο,
τον εαυτό σου πρωτίστως...

Είναι ένα θέμα που με απασχολεί, με απασχολούσε, θα με απασχολεί.

Μου κυριεύει τη ζωή, μου καταστρέφει τη ζωή, αλλά μόνο η αγάπη μπορεί και δίνει νόημα στη ζωή μου.

Είμαι πολύ μικρή και ασήμαντη για να έχω άποψη.
Οπότε, αν και άθεη αφήνω τον απόστολο Παύλο να μιλήσει για μένα

"Εαν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπη δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον.

Και αν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστην, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπη δε μη έχω, ουδέν ειμί.

Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται,

ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύζεται, ου λογίζεται το κακόν,

ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία,

πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει."

πεπρωμένου συνέχεια

Ήθος ανθρώπω δαίμων"


Ηράκλειτος

Ο τζακ και η αρκούδα

Την άκουσα την ιστορία από τη Μαρία Κοζάκου σήμερα το πρωί και την βρήκα ιδιαιτέρως εμψυχωτική.

Συνέβει στην Αμερική. Γάτος, ονόματι Τζακ, κυνήγησε αρκούδα και την ανάγκασε να καταφύγει σε ένα δεντρό. Όταν αργότερα, η αρκούδα προσπάθησε να κατέβει, ο Τζακ χίμηξε να τη κατασπαράξει και η αρκούδα οπισθοχώρησε σκαρφαλώνοντας σε ένα άλλο δέντρο. Τελικά, χρειάστηκε η αφεντικίνα του Τζακ, να τον μαζέψει στο σπίτι γιά να μπορέσει και η αρκούδα να κατέβει από το δέντρο.

Τελικά όλα είναι θέμα αυτοαντίληψης, είμαστε όσο δυνατοί αποφασίσουμε και πιστέψουμε ότι είμαστε.Παρατήρω επίσης ότι μιά γυναίκα κατεύνασε τον Τζακ.

Μπορεί η λογική να γίνει τρόπος ζωής;

Η απάντηση του Βρετανού φιλόσοφου Simon Blackburn, σε πρόσφατη συνέντευξη του:

"Δεν το νομίζω. Είμαστε τόσο συναισθηματικά όντα όσο και αναλυτικά και τα συναισθήματα παίζουν μεγάλο ρόλο στον τρόπο ζωής. Έχουμε επιθυμίες, αισθανόμαστε περηφάνια, ντροπή, έμπνευση, έχουμε φιλοδοξίες, ελπίδες, παράγοντες που δημιουργούν ένα πλαίσιο διαφορετικό από τη λογική."

Το ερώτημα ίσως θα έπρεπε να είναι κατά πόσο θέλουμε να είναι η λογική τρόπος ζωής. Προσωπικά αισθάνομαι ότι όσο "ωριμάζω", δηλαδή χάνω ακόμη άλλο ένα κομμάτι της παιδικής μου αθωότητας, ζώ τη ζωή μου με περισσότερη λογική και αυτό με τρομάζει γιατί τότε η ζωή χάνει και όλη τη μαγεία της.
Οπότε, ελπίζω να έχει δίκιο ο κ. Simon Blackburn και η ολοκληρωτική μετάβαση να μην επέλθει ποτέ.

Λίγο κρασί, λιγό θάλασσα και το αγόρι μου...

Ή περίπου έτσι. Λίγη μπυρίτσα, θάλασσα και οι φίλοι μου.
Μη τα θέλουμε όλα δικά μας. Η θάλασσα πάντως σταθερή αξία.

Εμείς που ξεμείναμε στην Αθήνα αυτό το τριήμερο είχαμε τη χαρά και μιας εξαιρετικής μουντάδας. Σε πείσμα όμως του καιρού, ξεκινήσαμε με ωραιότατη και απειλητικότατη συννεφιά για Κάλαμο. Λέμε, και αμα θε να βρέξει κάτι θα βρούμε να κάνουμε. Στο Κάλαμο τώρα, που συνήθως είναι χάλια ούτως ή άλλως, αλλά λέμε τώρα.

Και φτάνουμε εκεί και μας περιμένει μιά ανεπανάληπτη λιακάδα, μιά θάλασσα ήσυχη, γυαλί και κρυστάλλινη (σας έχει ξανασυμβεί καθαρά γάργαρα νερά στο Κάλαμο;), δροσερή, τόσο όσο χρειάζεται για να σε αναζωγονήσει και να ξεπλύνει όλες τις σκοτούρες από πάνω σου.Καρδιά δε μου έκανε να φύγω. Kαι μετά μπυρίτσα στο ταβερνείο με το σούρουπο. Μιά μέρα ακριβώς "what the doctor ordered".

Και σκέφτομαι μερικές φορές αξίζει να ρισκάρεις, λιγουλάκι τόσο λιγάκι, αντί να μιζεριάζεσαι, και αν υπάρχει και καλή διάθεση συνήθως όλα καλά.

Πεπρωμένο φυγείν αδύνατον;

Μελαγχόλησα σήμερα. Βροχερός καιρός και αναμνήσεις, αναπολήσεις άλλων τέτοιων βροχερών καλοκαιριών σε μια προήγουμενη ζωή, μου έφεραν σκέψεις ανάκατες, για τη ζωή μου, τη πορεία μου, τις επιλογές μου, το πεπρωμένο.

Παίχθηκε φέτος στους κινηματογράφους μια μαγική ταινία, το Samsara, το οποίο εκτός από την υπέροχη ατμοσφαιρά του ακουμπάει και σε πολλά φιλοσοφικά ζητήματα. Παρακολουθεί τη πορεία ενός θιβετιανού μοναχού. Στην αρχή της ιστορίας, διαβάζει αυτός χαραγμένο πάνω σε μια πέτρα "Πως μπορείς να κάνεις μια σταγόνα νερό να μη στεγνώσει".

Και η ιστορία συνεχίζεται αλλά στο μυαλό μου εμένα είχε εντυπωθεί αυτή η φράση, δε μπορείς, το νερό θα εξατμιστεί, αυτή είναι η μοίρα του, από τη στιγμή που μπαίνεις σε ένα μονοπάτι θα βγείς όπου σε βγάλει. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο... Και υπό αυτό το πρίσμα συνέχισα να βλέπω την υπόλοιπη ταινία. Ο μοναχός προσπαθεί να κατακτήσει το νιρβάνα και αμφιταλαντεύεται μεταξύ ασκητισμού, και πραγματικής ζωής. Αποφασίζει κάποια στιγμή και φεύγει και έχει μιά ζωή γεμάτη, με οικογένεια, με πάθος, με επιτυχίες, αποτυχίες, χαρές και λύπες. Στο τέλος όμως νοιώθει ότι δε θα μπορέσει ποτέ μέσα από τη καθημερινότητα να πλησιάσει το ιδανικό και παίρνει το δρόμο της επιστροφής.

Λίγο πριν το μοναστήρι τον συναντά η γυναίκα του και με ένα χείμαρο ουσιαστικού λόγου, του δείχνει πως τελικά η υπέρβαση μόνο μέσα από τη πραγματική ζωή και την αγάπη μπορεί να επιτευχθεί, πως τα "αντρικά" επιτεύγματα είναι της επιφάνειας και μόνο. Αυτός μετανοιώνει αλλά εκείνη φεύγει. Για εκείνην ο άντρας που αγάπησε έφυγε, πέθανε οριστικά και αμετάκλητα τη στιγμή που έκανε το πρώτο βήμα του γυρισμού στο μοναστήρι.

Τότε εκείνος γυρίζει και βλέπει πάλι τη πέτρα που είχε δεί στην αρχή. "Πως μπορείς να κάνεις μια σταγόνα νερό να μη στεγνώσει" Τη γυρίζει από τη πίσω μεριά, "Τη ρίχνεις στη θάλασσα"

Ίσως τελικά πάντα να υπάρχει άλλος δρόμος, αρκεί να τον ανακαλύψουμε έγκαιρα.

Αττικό Πάρκο 1

Το Αττικό Πάρκο είναι ένας χώρος υπόδειγμα ζωολογικού πάρκου και σημαντική πρωτοβουλία του ιδιωτικού τομέα που προσθέτει στην Αττική. Υπάρχει σεβασμός στους ενοίκους και τους επισκέπτες. Περιτριγυρίζοντας το, έχει κανείς την αίσθηση ότι τα ζώα είναι καλά, όσο καλά θα μπορούσαν να είναι σε συνθήκες εγκλεισμού. Ακόμη και η τίγρη που ήταν φανερά προβληματισμένη όταν είχε πρωτοέρθει πέρυσι, τώρα είναι πιό ήρεμη και χαλαρή.

Αυτό που μου αρέσει εμένα περισσότερο όμως και το έχουμε κάνει στέκι με το γυιό μου, είναι το ότι κάθε φορά θα δούμε κάτι διαφορετικό, μιά έκπληξη μας περιμένει.
Τη πρώτη φορά που πήγαμε η καφέ αρκούδα είχε πρόσφατα γεννήσει και είχαμε τη τιμή να τη πετύχουμε να θυλάζει τα μωρά της.
Μιά άλλη φορά τα λάμα είχαν κέφια και με τα χαμογελαστά τους πρόσωπα στήσανε παιχνίδι μαζί μας.
Μερικές φορές οι μαιμούδες (στο κήπο) αποφασίζουν να παίξουν με το καρότσι και τα παιχνίδια του γυιού μου.
Όπως περπατάς δεκάδες κουνελάκια τρυγιρίζουν ελεύθερα και αν είσαι τυχερός μπορεί και να σε αφήσουν να τα πάρεις αγκαλιά και να τα χαιδέψεις.
Αν πάλι πετύχεις σε τάισμα, ακόμη καλύτερα.

Χθές, ένα καινούργιο ζεμπράκι είχε προστεθεί στη παρέα της αφρικανικής σαβάνας. Υπήρχε μιά παιχνιδιάρικη διάθεση, πιθανότατα λόγω της βροχής. Οι καμηλοπαρδάλεις έπαιζαν κυνηγητό με τις ζέμπρες. Υπέροχο. Να πηγαίνετε.

Ουδείς Αναμάρτητος

Χθες βράδυ η Άννα Παναγιωταρέα είχε την Ελένη Τσαλιγοπούλου.
Πόσο τη θαυμάζω, σέβομαι και χαίρομαι αυτή τη γυναίκα. Εκτός του ότι πάντα μου αρέσει να τη βλέπω ζωντανά γιατί πραγματικά με ανεβάζει και με κάνει να τη νοιώθω τη μουσική, όταν μιλάει αναδύει μια γλύκα, μια τρυφερότητα, κάτι χαρούμενο και όμορφο για τη ζωή.

Μεταξύ των πολλών που είπε για τη ζωή της και τη δουκλειά της και τους φίλους της κρατάω αυτό:
"Δεν κάνω πιά μακροπρόθεσμα όνειρα. Αφήνω τη ζωή να μου δείξει το επόμενο... "

Δεν έχει και άδικο. Προσωπικά, έχω περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου, να αναλώνομαι και να χαραμίζομαι κυνηγώντας χείμαιρες που δε μου ταιριάζουν.

Αθήνα, πόλη μου αγαπημένη

Ζω στα Βόρεια Προάστεια και αποφεύγω γενικώς να κατεβαίνω στο κέντρο. Μόνο βράδυ για διασκέδαση. Τα πρωινά συνήθως η επαφή μου περιορίζεται σε Κολωνάκι και Ερμού.
Σήμερα μιά υποχρέωση με ταξίδεψε Μοναστηράκι, Αθηνάς, Κοτζιά.

Ένας άλλος κόσμος. Σαγηνευτικός. Όλες οι φυλές των ανθρώπων, όλες οι τάξεις, κουστουμάτοι, απλοί, μικροπωλητές να φωνάζουν, τουρίστες να ψάχνωνται, κυριούλες να παλεύουν να βρούν κάτι φθηνό, πειράγματα μεταξύ μαγαζατώρων, καυγάδες, μιζέρια και χαρά συγχρόνως, χρώματα, μυρωδιές ωραίες και άσχημες, θόρηβοι, ένας αρκοντεονίστας και κορναρίσματα. Και μέσα σε όλο αυτό το ζαλιστικό συνοθύλευμα, αγελάδες που παρελαύνουν.
Πόλη μαγική γεμάτη αντιθέσεις.

Άσχετο. Ανεβαίνωντας προς Σταδίου, Πανεπιστημίου, Σύνταγμα, με το τσούξιμο από τα δακρυγόνα στα μάτια, συνάντησα πολλές ακόμη αγελάδες. Μερικές από αυτές διακοσμημένες με συνθήματα. Ακόμη δεν έχω αποφασίσει αν αυτή η εικαστική παρέμβαση και "προσθήκη" σε ένα έργο τέχνης που ζει μέσα στη πόλη, από μια πόλη ζωντανή, τελικά μου αρέσει ή όχι.

Κλωνοποίηση ανθρώπινων μωρών

Ακούγωντας ειδήσεις σήμερα το πρωί έννοιωσα ένα σφύξιμο. Τελευταία είδηση και στα πεταχτά " κλωνοποίηση ανθρώπινων μωρών από επιστήμονες του Χάρβαρντ".

Γράφει ο Τάσος Σαραντής
"Oι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι στο μέλλον θα μπορούν χρησιμοποιούν κύτταρα δέρματος από τους ασθενείς για να δημιουργήσουν έμβρυα με πανομοιότυπο γενετικό υλικό. Aπό τα έμβρυα αυτά θα απομονώνονται βλαστικά κύτταρα, τα οποία μπορούν να καλλιεργηθούν και να δώσουν οποιονδήποτε τύπο ιστού για μεταμόσχευση, δίχως τον κίνδυνο απόρριψης.
H παραγωγή ανθρωπίνων εμβρύων για θεραπευτικούς λόγους, γνωστή και ως θεραπευτική κλωνοποίηση, έχει ως στόχο την παραγωγή βλαστικών κυττάρων για τη θεραπεία της νόσου του Aλτσχάιμερ και του Πάρκινσον, του διαβήτη, τραυματισμών του νωτιαίου μυελού, της λευχαιμίας, της δρεπανοκυτταρικής αναιμίας και άλλων ασθενειών του αίματος. "

Ωραία, δεν εννοούσαν μωρά, εννοούσαν έμβρυα. Όποτε η ηθκή του εγχειρήματος εντάσσεται κάτω από την ομπρέλα συζητήσεων για τις αμβλώσεις. Αντε ψάξε να βρείς άκρη.

Ο σκοπός είναι θεραπευτικός και ως γνωστόν αγιάζει τα πάντα...

Στο ίδιο άρθρο αναφέρεται ότι η χρηματοδότηση θα είναι μόνο ιδιωτικής φύσεως. Η μη κυρβενητική χρηματοδότηση είναι ο τρόπος που βρήκε ο κ. Μπούς - Πιλάτος να απεμπλακεί, άλλο μεγάλο θέμα συζήτησης.

Αυτό που φοβίζει εμένα είναι που σταματάμε, όπως πάντα συμβαίνει με τη τεχνολογική πρόοδο εξάλλου.

Να σας ρωτήσω γιατρέ μου, τα έχω σκατώσει σα μάνα, το παιδί μου μάλλον θα βγεί εγκληματίας εξαιτίας των ψυχολογικών αποθημένων που του δημιούργησα. Θα μου φτιάξετε ένα καινούργιο να ξαναπροσπαθήσω;

Ζωή απλή και ωραία

Χθές συνέβει κάτι χαζό, μικρό και ασήμαντο που όμως με έκανε να αισθανθώ όμορφα.

Μπαίνω στο σουβλατζίδικο της γειτονιάς, καλησπερίζω, κατευθύνομαι προς το ταμείο, περιμένω στη σειρά μου και μέχρι να φτάσω να πληρώσω, μια σακουλίτσα με το σουβλάκι μου έχει βρεθεί στα χέρια μου.
ΟΚ, είμαι παιδί της ρουτίνας, πάντα το ίδιο παίρνω, δεν επρόκειτο για μεταφυσική εμπειρία του σουβλατζή.
Δεν είναι πολύ ωραίο όμως να μπαίνεις σε ένα χώρο και να σε ξέρουν και να σε περοιποιούνται;
Αν και ζω στην Αθήνα, στη γειτονιά μας λέμε καλημέρα το πρωί, ρίχνουμε κανά χαμόγελο, αισθανόμαστε ότι ανήκουμε. Δεν είμαστε φιλαράκια καρδιακά αλλά εμένα αυτή η ατμόσφαιρα μου αλαφραίνει το βήμα.

Ανύμπορη και δυνατή

Ο γυιός μου αρρώστησε. Δεν είναι τίποτα το σπουδαίο. Λίγος πυρετός.
Σε δυό τρείς μέρες θα έχω πάλι ένα περδικάκι, να με αναστατώνει, να ανακατεύει, να τρέχει από εδώ και από εκεί.
Έτσι όμως που τον είχα αγκαλιά και έσβυνε από το πυρετό, και δε μπορούσα να κάνω τίποτα για αυτόν παρά να είμαι εκεί, έννοιωσα ανύμπορη και δυνατή.

Μόλις τον πήρα αγκαλιά τον αισθάνθηκα να ανακουφίζεται, να νοιώθει ασφαλής, να γεμίζει με γλύκα. Παντοδύναμη η μάνα.

Δε μπορώ όμως να επιταχύνω την ανάρρωση του. Γενικότερα δε μπορώ να τον προστατέψω από τη ζωή, τους ανθρώπους, τον εαυτό του, εμένα την ίδια. Ανίσχυρη η μάνα.

Και το αισθάνομαι πιό έντονα αυτές τις μέρες που μιά άλλη μάνα ποτέ ξανά δε θα γιατροπορέψει το δικό της το γυιό.Και όλα τα άλλα, δουλειές, υποχρεώσεις, ψευτοεπιθυμείες, προβληματισμοί πολυτελείας, χάνουν τη σημασία και βαρύτητά τους.
Ένα το ουσιαστικό...
Και πόσο τυχερή είμαι που μπορώ και είμαι εκεί.