Προσευχή

Άσε με για λίγο να ξαποστάσω
Θέλω να μείνω μόνη
Να κλάψω για λίγο
και μετά να γελάσω
Και να παραμείνω μόνη
Μη μου φέρεις άλλες δυνατότητες
Μη
Δεν αντέχει η καρδιά μου
Άσε με μόνη
Σε παρακαλώ
Άσε με μόνη΄

Προχωρώ αισθανόμενη

Κι έχασα τρεις μέρες από τη ζωή μου. Σάββατο, Δευτέρα, Τρίτη. Άφησα τις σκέψεις να με κυριεύσουν πάλι. Και όλες μου οι στιγμές φορτώθηκαν από αυτές, μολύνθηκαν. Το μυαλό βρώμισε. Πως το είπες Μαύρη Ντάλια; Όταν κάτι μας βγάζει από τις ισορροπίες μας, την κάνουμε; Έτσι ακριβώς. Όπου φύγει, φύγει. Ακούω τη ψυχολόγα να με βρίζει πάλι. Όπως τη τελευταία φορά. Μα καλά επειδή αυτός δεν είναι ακριβώς όπως φαντάζεστε το τελειώνετε; Θα με κατηγορήσει για φόβο ευτυχίας πάλι. Ας είναι, δε με νοιάζει, δε γουστάρω έτσι. Αν είναι να παιδεύομαι καλύτερα καθόλου. Αμάν πια. Και χέστηκα για τις ευκαιρίες που ίσως πετάω. Βρε δε με νοιάζει. Δε θέλω. Δε προσδιορίζω εκεί την αυτυχία μου. Αλλού. Και επιλέγω ησυχία στο μυαλό και εμένα μόνη. Αν γουστάρεις, τώρα πρέπει εσύ να προσπαθήσεις. Το θέμα δεν είναι αν εγώ σου κάνω αλλά αν μου κάνεις εσύ. Τελεία και παύλα. Και πράξε όπως σε φωτίσει. Αν πιστεύεις ότι αξίζω θα βρεις το τρόπο να με κατακτήσεις. Αν δεν πιστεύεις ότι αξίζω, λυπάμαι δε μου κάνεις. Προτιμώ μόνη. Σαφέστατα. Καλύτερα περνάω έτσι. Να νοιάζομαι για μένα, το παιδί, τους φίλους, τη λοιπή οικογένεια, το μέλλον μας. Αρκετά δεν είναι; Ευλογημένη δεν είμαι; Είμαι. Και επιλέγω αυτάρκεια, επάρκεια. Του πέταξα τη μπάλα λοιπόν του άντρα, αν θέλει ας προσπαθήσει, εγώ δεν ασχολούμαι πλέον και ηρέμησα.
Έμαθα πολλά φέτος, πάρα πολλά. Έμαθα να παρατηρώ, άρχισα να αποδέχομαι την αλκιμήδη, είδα το παρελθόν για αυτό που είναι, κρατάω τα μαθήματα του και προχωρώ. Και σε ότι μου φέρνει η ζωή κρατάω το μάθημα και προχωρώ. Προσπερνώ αισθανόμενη. Επιτέλους απέκτησα το κόκκινο καπέλο μου. Και τώρα είμαι έτοιμη να δω τα θέλω της οικογένειας μου, εγώ και ο Ιάσωνας, εμένα. Εγωιστικά. Εσωστρεφικά. Εγώ μόνο.

Τώρα αλκυόνη μπορώ να σου απαντήσω, τολμώ να αρθρώσω τα θέλω μου.

Θέλω να είναι το μυαλό γαλήνιο. Σχεδόν το έχω. Μαθαίνω να το καθαρίζω. Εξασκούμαι. Βελτιώνομαι. Πιστεύω ότι αξίζω να είναι έτσι και μου χαρίζω αυτή τη μαγική αίσθηση. Γιατί όταν είναι το μυαλό γαήνιο, εγώ ζω. Τρείς μέρες, το άφησα και βρόμισε, και δε ζούσα. Έχασα τρεις μέρες από τη ζωή. Τι σπατάλη! Μακριά από εμένα αυτά τα αυτοκαταστροφικά.

Θέλω να είμαι εντάξει με τις υποχρεώσεις μου και να σώσω όλες τις παπαριές που έκανα άυτή τη χρονιά. Κι αυτό σχεδόν το έχω. Τρέχω, τρέχω, τρέχω, διαγράφω εκκρεμότητες, θα προφτάσω. Ένα μήνα τώρα έχω εστιάσει και έχω καταφέρει να παραμείνω εστιασμένη. Μπράβο αλκιμήδη, μπράβο.

Και μετά, ποιός με πιάνει. Να αρχίσω να δουλεύω για τα θέλω του μέλλοντος σα καλός project manager (έχω ήδη αρχίσει σιγά σιγά). Ναι, έχει και η αλκιμήδη θέλω. Είναι πιο σημαντικά από όλα τα άλλα. Αλήθεια. Κι ας με πείτε επιφανειακή και πραγματίστρια.

Θέλω να προσέχω τον εαυτό μου και να είμαι ενεργητική.
Θέλω να σπουδάσω ψυχολογία.
Θέλω να μετακομίσω.
Θέλω να αυξήσω τη δουλειά για να είμαι πιο άνετη οικονομικά.
Θέλω το θεατρικό μπλογκάκι να γίνει τζιτζιλάτο.
Θέλω να γράψω ένα θεατρικό (ε, την ψώνισα τελικά, τι να κάνουμε)

Αυτά! Είναι πολλά; Είναι εφικτά! Και παρατηρώ ότι όλα είναι δικά μου και μόνο. Στηρίζονται πάνω μου, και μόνο.
Και όσο μη συναισθηματικό κι αν ακούγεται δε με νοιάζει για τους άλλους ανθρώπους. Δεν έχω ανάγκη. Προσφέρω αγάπη, αποδοχή, φιλία και όπου βρίσκω ανταπόκριση, τέλεια. Και βρίσκω. Όπου δε βρίσκω, δε πειράζει. Πάμε για άλλα. Και στις φιλίες και στους έρωτες.

Γιατί πως το είπες πάλι Μαύρη Ντάλια; Όταν κάτι μας βγάζει από τις ισορροπίες μας, την κάνουμε; Σοφότατον!
Και άμα είναι να το παιδεύεις άστο καλύτερα, δεν είναι για να γίνει.

για τις σχέσεις και τις περικοκλάδες πάλι

Άντρες, άντρες, άντρες... Περίεργα ζώα τελικά. Όχι γράψε λάθος. Άνθρωποι. Περίεργα ζώα. Δε ξέρουν, δε ξέρουμε τι θέλουμε. Νομίζουμε ότι ξέρουμε αλλά οι πράξεις, τα λόγια δείχνουν τελικά άλλα.

Τα τελευταία χρόνια, ρώτησε με τι θέλω από έναν άντρα. Να περνάω καλά, θα σου απαντήσω. Να βγαίνουμε, μόνοι ή με παρέες, δυό τρεις φορές τη βδομάδα, να διασκεδάζουμε, να γελάμε, να κάνουμε παθιασμένο έρωτα όταν βρίσκουμε ευκαιρία. Αυτά. Μου αρκούν. Δε χωράει τίποτα παραπάνω η ζωή μου. Σε κανα τριμηνο/ εξάμηνο βλέπουμε αν χάνουμε το χρόνο μας ή αξίζει να το προχωρήσουμε. Έτσι απλά.

Κι όμως, παρουσιάζεται ο εκάστοτε άντρας, φορτωμένος με δυνατότητες. Άλλες, πέρα από αυτά τα απλά. Το γελοίο είναι ότι δε προσφέρει καν το αρχικό ζητούμενο. Έχει μπαγκάζια, τραβά τα ζόρια του (όπως όλοι μας), συμπεριφέρεται και παρουσιάζει μια άλλη δυνατότητα. Αναθεωρώ κι εγώ η καψερή τον αρχικό στόχο. Σε ότι σκοπό μου παίζουν, χορεύω. Και μετά, δεν τους αρέσει ο σκοπός που χορεύω. Βρε χρυσέ μου εσύ δε το διάλεξες το τραγουδάκι; Τώρα γιατί τσινάς;

Άκου σκηνικό τώρα. Λιγοστό σεξ γιατί δε θέλει λέει να τυφλωθεί από το πάθος και μετά να περάσει ο ενθουσιασμός. Θέλει μέσα από την αγάπη να γεννηθεί το πάθος. ΟΚ σκέφτομαι, είναι κι αυτό μια άποψη, να δούμε πως θα πάει. Δε με ενοχλεί αλλά βάζει τη σχέση σε μιά βάση πέρα από την επιφάνεια του απλώς περνάω καλά, σωστά; Σα να λέει θέλω να σε αγαπήσω πρώτα. Αυτό μου λέει εμένα τουλάχιστον, κατάλαβα λάθος;
Φτύσιμο το σαββατοκύριακο (κανονικότατο σας λέω ούτε ένα μύνημα έτσι για να κρατάμε τα προσχήματα). Προφανώς θέλει το χρόνο του σκέφτομαι (όντως έτσι ήτανε, αυτό το πέτυχα!). Δεκτόν, ούτε τρεις βδομάδες δε γνωριζόμαστε, φυσιολογικό να θέλει λίγη αποστασιοποίηση.
Μύνημα το πρωί της Δευτέρας ότι θα ήθελε να με δει το βράδυ. Απάντηση δικιά μου, δε ξέρω πως θα διαμορφωθεί το πρόγραμμα μου, έχω πολλή δουλειά, φιλιά. Τώρα αυτό τι δείχνει από τη μεριά μου; Τι;
Και λαμβάνω email, που θεωρεί ότι εγώ έχω τσαντιστεί (ίσως θα έπρεπε αλλά έλα που δεν), ότι αυτός είναι σε φάση εσωστρέφειας, με κλειστές συναισθηματικές πόρτες και δε μπορεί να προσφέρει αυτά που ζητάω. Δηλαδή στην ουσία μπορεί μόνο να προσφέρει το αρχικό ζητούμενο.

Και το κουφό είναι ότι εγώ με αυτό το email πάγωσα.
Εκεί που ήμουνα μια χαρά, και τον είχα κόκκινο καπέλο, και στην επιφάνεια προς το παρόν, πάγωσα.
Έτσι απλά πάγωσα.
Του απάντησα no problemo ας το κρατήσουμε στην επιφάνεια, και μετά όσο το σκεφτόμουν, απλώς πάγωνα.
Και τώρα δε ξέρω αν γουστάρω πια.

Κι έτσι ενώ αν με ρωτήσεις τι θέλω από έναν άντρα, θα σου απαντήσω απλά να περνάμε καλά, δηλαδή την επιφάνεια, τελικά τώρα, που αυτό μου προσφέρουν, τσινάω, με ενοχλεί.
Παγώνω.

Δε ξέρω τι θέλω;
Όχι, με τσαντίζει που προσφέρει μειοδότηση σε αυτά που νομίζει ότι θα ήθελα. Το παζάρεμα.
Είναι όπως όταν πας να αγοράσεις κάτι.
Αν μόλις το δεις, το λατρέψεις, είσαι και διαθετιμένος να δώσεις ότι αξίζει, ότι τιμή σου πουν. Κι αν δεν έχεις, μαζεύεις. Κι αν δε μπορείς να μαζέψεις, πηγαίνεις και το θαυμάζεις, γνωρίζοντας ότι δε μπορείς να το έχεις.
Αν όμως είναι ένα αντικείμενο μη έντονης επιθυμίας, αρχίζεις τα παζάρια, και το συζητάς, και μπορεί στο τέλος και να μη το πάρεις.

Ε, φταίω που παγώνω αν με βλέπει κάποιος έτσι;
Όχι φταίω;

Eureka

Βρήκα το λόγο της σημερινής πτώσης. Hurray. Εναπόθεσα την ευτυχία μου σε κάποιον άλλον. Άλλαξα το πρόγραμμα μου σκεφτόμενη κάποιον άλλον. Μια μικρή ακύρωση, μια απογοήτευση, και το οικοδόμημα ταλαντεύεται. Δε με νοιάζει η ακύρωση. Μικρή η απογοήτευση, είπαμε. Ένα Σαββατόβραδο κλεισμένη μέσα. Και τι έγινε. Ίσα ίσα, ευκαιρία να ξεκουραστώ λιγάκι, να κοιμηθώ πάνω από τέσσερις ώρες. Έχω ανάγκη τον ύπνο. Τη χρειαζόμουνα την ακύρωση. Όχι. Η πτώση της διάθεσης οφείλεται στο ότι παραλίγο να πέσω και πάλι σε λάθη του παρελθόντος. Να βρω χαλάκια κι από κάτω τους να κρύψω τα ουσιαστικά εμπόδια της ευτυχίας μου. Ένας άντρας. Μια ιδέα για σύμπαντα που μας δίνουν ότι ποθούμε. Δεν απορρίπτω. Πιθανότατα και ο άντρας και η ιδέα να προκύψουν αληθινά. Δεν είναι εκεί το θέμα. Το θέμα είναι εγώ. Εγώ να είμαι καλά, ανεξαρτήτως. Ανεξαρτήτως άντρα. Ανεξαρτήτως καταστάσεων ζωής. Η ευτυχία μου να είναι δικιά μου, πάνω μου στηριγμένη. Περιέργως ο γιός μου πάλι μου έδωσε την απάντηση. Πάντα αυτός.
Το πρωί ντύθηκα στολίστηκα στο πίσω του μυαλού ότι θα υπάρξει συνάντηση. Δεν. Και δε με ενόχλησε το γεγονός, δεν έκανα σκέψεις πάνω σε αυτό, απλώς έπεσα. Χωρίς να ξέρω γιατί. Η μέρα υπέροχη σήμερα αλλά δε πήρα το παιδί μου να πάμε μια βόλτα στη θάλασσα. Δεν έφυγα να πάμε μια εκδρομή. Γιατί το βράδυ θα έβλεπα τον άντρα τρομάρα μου. Και ήθελα να κάνω κάποιες δουλειές. Μια σύντομη βόλτα στη γειτονιά λοιπόν και μόνο, για τον Ιάσωνα. Και για μένα. Το απόγευμα έρχεται η ακύρωση. Και η αυθόρμητη κουβέντα μου, μου έδωσε και την απάντηση. «Πρέπει να το πάρω απόφαση ότι τελειώσανε οι άντρες για μένα. Δεν υπάρχει άντρας που να μπορεί να μου δώσει αυτά που χρειάζομαι.» Κοίταξα τον Ιάσωνα και συνειδητοποίησα, αυτός είναι η οικογένεια μου, εγώ κι αυτός, κανένας άλλος, για μας τους δύο πρέπει να δουλέψω και να φτιάξω τη ζωή όπως μας αξίζει. Το είχα ξαναπεί, προφανώς δε το είχα νιώσει. «Δεν είναι καιρός για επιθυμίες έξω από μένα. Τώρα είναι μόνο για μένα.» Η ζωή μου δίνει το μάθημα για άλλη μια φορά και εγώ επιτέλους μαθαίνω; Τέσσερις άντρες φέτος. Με τον κάθε ένα από αυτούς θα μπορούσα να είμαι ευτυχισμένη. Ευτυχία σαθρή, στηριγμένη πάνω σε άλλον. Εύκολα να χάνεται όταν ο άλλος δεν. Ο τέταρτος άντρας παίζει ακόμη. Η ακύρωση είπαμε δε σημαίνει τίποτα. Με συνεφέρει. Η βάση πρέπει να αλλάξει. Η χαρτορίχτρα είχε κατά κάποιον τρόπο δίκιο. Δεν είναι ότι πρέπει να κάνω τη δύσκολη. Πρέπει να είμαι δύσκολη. Όχι με στόχο τη κατάκτηση του άλλου. Όχι. Δυσκολία που έρχεται φυσικά γιατί δεν έχεις ανάγκη τον άλλον. Δε σε νοιάζει εσύ να ταιριάξεις. Δε χρειάζεται να τροποποιήσεις τίποτα πάνω σου για να ταιριάξεις. Γιατί δεν εξαρτάται η ευτυχία σου από αυτόν. Γιατί αυτός είναι σα το κόκκινο καπέλο. Καλό θα ήτανε να τα βρούμε και όμορφα θα περάσουμε αλλά και να μην, δε πειράζει. Και το ερώτημα δεν είναι πλέον αν ταιριάζω εγώ, αλλά αν ταιριάζει αυτός. Και πόσο. Και για τι.
Και καθαρίζω λίγο ακόμη και έρχεται η ώρα για να εστιάσω σε μένα, στο παιδί, στην οικογένεια μας. Να δω τα θέλω αυτής της οικογένειας. Και να πράξω ανάλογα για τη πραγματοποίηση τους. Χαρά και δόσιμο στις στιγμές μας λοιπόν, stop στις αυτοκαταστροφικές κινήσεις, μπορώ πλέον μέσω της παρατήρησης να τις αναγνωρίζω, ας τις σταματήσω κιόλας, και δραστηριότητες, δώρα, προσοχή για μένα, και ένα καινούργιο σπίτι, να συμβολίζει τη νέα μας αρχή, να είναι σκεπή της οικογένειας μας, για τον Ιάσωνα και μένα, μόνο για μας τους δυό, μόνο εμάς τους δυό και τις δικές μας ανάγκες να καλύπτει. Η ζωή είναι απλή και ωραία, θυμάμαι, γνωρίζω, πιστεύω.
Και όλα τα άλλα; Οι επιθυμίες οι έξω από εμάς; Κόκκινα καπέλα όλες τους.

για λίγο μόνο, μπερδεμένη

Κύματα. Αυτή είναι η διάθεση μου τελικά. Ίσως να πάψω να της αντιστέκομαι και να την αφήσω έτσι, να παίζει όπως της κατέβει. Πάνω κάτω πάνω κάτω. Ταλάντευση. Ηρεμία τρικυμία. Έλα που δε το γουστάρω έτσι. Δε θέλω και να το αποδεχτώ. Οι σκέψεις μου δικές μου, δική μου και η ευθύνη, δικά μου και τα αποτελέσματα. Να τα λούζομαι όπως μου αξίζει. Ή μάλλον καλύτερα όπως πιστεύω ότι μου αξίζει. Μέχρι να καταφέρω να αλλάξω αυτά τα πιστεύω. Το ερώτημα του πως, παραμένει. Η διαίσθηση λέει ότι η παρατήρηση, που φέρνει σιγά σιγά εκφράσεις του ασυνειδήτου στη συνείδηση είναι ο δρόμος. Μακρύς όμως. Πολύ. Κι άλλη μια ρήση του Λακάν. Η απόλαυση του επίπονου. Μα είναι δυνατόν; Κι όμως, γιατί δεν έχει σημασία τι κάνει το συνειδητό, αυτό που καθορίζει τα πάντα είναι το ασυνείδητο να απολαμβάνει. Δε πάει το συνειδητό να υποφέρει, να αντιστέκεται, να θέλει άλλες σκέψεις. Το ασυνείδητο αρχηγός, και εγωιστικά, μας ωθεί σε σκέψεις, πράξεις, αισθήματα, που ικανοποιούν τη δικιά του απόλαυση. Όσο διαστροφική κι αν είναι αυτή. Nice hah? Έτσι μου είσαι ασυνείδητο λέω εγώ, θα στη φέρω μπαμπέσικα κι εγώ. Θα σε φέρω όλο στην επιφάνεια, θα σε αναγνωρίσω, θα σε ανακαλύψω, τίποτα δικό σου δε θα μείνει κρυφό, και τότε δε θα έχω πια καθόλου ασυνείδητο, θα είσαι όλο συνειδητοποιημένο, και δε θα μπορείς ερήμην μου να αποφασίζεις. Είναι αυτός ο τρόπος άραγε; Όταν ξεκίνησα την ψυχανάλυση νόμιζα το να ανακαλύψω τα «τραύματα», τους λόγους πίσω από τους οποίους εξηγούνται όλα αυτά που σκέφτομαι και πράττω θα αρκούσε. Τώρα δε ξέρω, δε ξέρω ποιος ο τρόπος, χαμένη βαδίζω, στα τυφλά, και χάνω και τη πίστη μου. Τη πίστη στη διαδικασία.
Από την αρχή του χρόνου έχω μπει σε μια διαδικασία, ένα ένα τα κομμάτια του παζλ παρουσιάζονται μπροστά μου τη κατάλληλη στιγμή, μπαίνει ο σπόρος, μετά έρχεται το νερό, μετά και ο ήλιος. Και η σκέψη μου προχωράει. Όπου κι αν είναι αυτό. Πάει. Το ένοιωθα πάντα και πρόσφατα το ένοιωσα πολύ πιο έντονα, ότι υπάρχει μια ενέργεια διάχυτη, από αυτή είμαστε φτιαγμένοι όλοι και όλα, αυτή μας ενώνει και μας συνδέει. Ένοιωσα κάποια στιγμή ότι αν καθαρίσω τελείως τότε θα μπορέσω να εκφράσω αυτή την ενέργεια όπως μου ταιριάζει. Και θα είμαι καλά. Γαλήνια. Ένιωσα ότι μόνο όταν είμαι γαλήνια πραγματικά ζω. Και ότι όλα είναι δυνατά. Πεπεισμένη για όλα αυτά προσπαθώ να καθαρίσω.
Πέρασα μια εβδομάδα με ησυχία στο νου. Γαλήνη. Bliss. Έτσι θέλω τη ζωή. Έκανα πράγματα και θάματα. Σε διαρκή κίνηση. Τρέξιμο. Και ένιωσα ενωμένη με όλα, και όλα ήταν δυνατά. Τυχαίες συναντήσεις. Εμφανίσεις. Το reiki έχει γίνει πολύ δυνατό. Και ξαφνικά παρουσιάζεται μπροστά μου ένα κομμάτι του παζλ που δεν αισθάνομαι ότι ταιριάζει. Σε σεμινάριο ενεργειακής ψυχολογίας χθες, ρωτάει κάποιος πως ξεπερνάς τα τραύματα της παιδικής ηλικίας. Η απάντηση για σένα, του λένε είναι η αγάπη. Και λέω εγώ, αν για αυτόν η απάντηση είναι η αγάπη, για μένα ποια είναι; Αλλά όχι τραύματα, όχι αυτό. Αυτά τα αποδεχτήκαμε, τα αναγνωρίσαμε, τα είδαμε για αυτό που είναι. Δεν έχω πόνο για ότι συνέβη, δε θέλω να ήταν αλλιώς, αυτά με κάνανε αυτή που είμαι. Να εδώ η ουσία, αυτά με κάνανε αυτή που είμαι. Με μορφώσανε. Και έτσι όπως παραμορφώθηκα, έφερα στη ζωή μου καταστάσεις που εντείνουν τη παραμόρφωση. ΟΚ, το ξέρω αυτό, αποφασίζω ότι δε με επηρεάζουν πια, αποφασίσω ότι θέλω να είμαι αλλιώς, να αναμορφωθώ, να αναδιαμορφωθώ. Πως; Για σένα μου λέει η απάντηση είναι η διδασκαλία. Βλέμμα απορίας σχηματίζεται στο γλυκό μου προσωπάκι. Επέλεξα λέει να γεννηθώ εκεί που γεννήθηκα γιατί το μάθημα που χρειαζόμουνα ήταν η ανάπτυξη της συμπόνιας. Τώρα έχεις συμπόνια (δε θα διαφωνήσω, όντως έχω συμπόνοια). Μέσω όλης μου της πορείας λέει κατανόησα πράγματα και θέλω να δείξω το δρόμο στους άλλους γιατί νοιάζομαι αρκετά και θέλω να βοηθήσω. Και μόνο έτσι θα μάθω και εγώ το πώς. Ενδιαφέρον. Και επικύνδινο. Με βγάζει από το μονοπάτι μου. Φοβάμαι. Φοβάμαι μη βρω εύκολη λύση χαλάκι να τα χώσω όλα από κάτω πάλι. Να αποποιηθώ ξανά την ευθύνη του ασυνειδήτου μου, να προσποιηθώ ότι δε φωνάζει. Μα φωνάζει και το ακούω και το ακούει και το σύμπαν. Όχι δεν αρκεί να ζητήσεις από το σύμπαν κάτι. Πρέπει και να το πιστέψεις. Στη δική μου περίπτωση να πιστέψω ότι το αξίζω. Και δε μπορώ να μιλάω με τη φωνή του συνειδητού στο ασυνείδητο και να νομίζω ότι με λογικά επιχειρήματα θα το πείσω ότι αξίζει το καλύτερο. Δε γίνεται αυτό. Χάθηκα πάλι, μπερδεύτηκα, μια στάση να κάνω, να ξαποστάσω.

Λακανική ρήση

Τρέχω και δε φτάνω και χρόνο δεν έχω (μου λείπει το μπλόγκιν και έχω καιρό να σας επισκεφτώ γκρρρρρ) στα πεταχτά σας αφήνω κάποια λόγια του Λακάν που άκουσα αυτή την εβδομάδα και γέλασα!

Άλλο η γυναικεία απόλαυση,
άλλο η ανδρική απόλαυση,
ή φαλική απόλαυση,
ή η απόλαυση του ηλιθίου,
ή η απόλαυση του μοναχικού

Και αυτό ειπωμένο από έναν άντρα! μμμμ!
(Πείτε μου ότι δεν είναι έτσι, please, να πάω να φουντάρω δηλαδή αλλιώς)

Δύο Μαρίες

Χθές γιορτάζανε οι Μαρίες...


Γεννήθηκε το 1870 στην Ιταλία. Την ονομάσανε Μαρία. Δεν ήταν μια συνηθισμένη Μαρία. Σε μια εποχή που ο ρόλος της γυναίκας ήταν άλλος, αυτή σπούδασε Ιατρική και έγινε η πρώτη γυναίκα γιατρός στην Ιταλία. Μα ποιος θα εμπιστευόταν την υγεία του το 1896 σε μια γυναίκα; Έτσι, εργάστηκε στη ψυχιατρική κλινική του Πανεπιστημίου με παιδιά που παρουσίαζαν νοητική στέρηση. Η δουλειά της με αυτά τα παιδιά την ώθησε να σπουδάσει και Παιδαγωγική, Φιλοσοφία, Ψυχολογία. Ανέπτυξε ένα σύστημα παιδαγωγικής για αυτά τα παιδιά και ήταν τέτοια η αποτελεσματικότητα του, που οι επιδόσεις τους ήταν εφάμιλλες των «φυσιολογικών» παιδιών.
Απόρησε η Μαρία και αναλογίστηκε, αν ένα παιδί που ξεκινά με εμπόδια με τη σωστή διαπαιδαγώγηση φτάνει σε αυτό το επίπεδο, τότε ένα παιδί που ανήκει στο «μέσο όρο» που μπορεί να φτάσει άραγε;
Δε πειράζει που άλλοι δεν την πίστευαν, αυτή ήξερε και διαισθανότανε τις απεριόριστες δυνατότητες των παιδιών. Υφηγήτρια πια του πανεπιστημίου, είχε αρκετό κύρος για να κάνει κάτι μοναδικό. Στις φτωχογειτονιές του Μιλάνο, στις εργατικές πολυκατοικίες, εκεί που οι γονείς έφευγαν για τις δουλειές τους και τα παιδιά μένανε μόνα στο σπίτι πρότεινε τη δημιουργία χώρων για αυτά τα παιδιά. Τους ονόμασε «το σπίτι του παιδιού» και εκεί εφάρμοσε τη μέθοδό της. Μόνη κατασκεύασε το απαραίτητο εκπαιδευτικό υλικό. Ήξερε η Μαρία, και η μέθοδος είχε εκπληκτικά αποτελέσματα. Η διάδοση της ήταν πλέον δεδομένη.
Η Μαρία Μοντεσσόρι πέθανε το 1952 αφήνοντας πίσω της κληρονομιά τη μέθοδο Μοντεσσόρι.

Γεννήθηκε στην Ελλάδα. Την ονομάσανε Μαρία. Ούτε αυτή ήταν μια συνηθισμένη Μαρία. Παιδαγωγός δοσμένη στο παιδί, πίστεψε στη μέθοδο της συνονόματης της και το 1950 ίδρυσε με τον άντρα της το πρώτο Μοντεσσοριανό σχολείο στην Αθήνα.
Μόνοι τους φτιάξανε το υλικό, μόνοι τους το μετέτρεψαν ή δημιούργησαν καινούργιο για να είναι κατάλληλο για τα ελληνικά δεδομένα. Η Μαρία έγραψε βιβλία που προβάλλουν τη μέθοδο αλλά κυρίως οδηγούν τον αναγνώστη στη ψυχή του παιδιού. Η Μαρία έφτιαξε τραγούδια που τα παιδιά αγαπάνε και τραγουδάνε με χαρά. Η Μαρία όσο ζούσε ήταν η πνοή του σχολείου και πρότυπο για τους μαθητές του.




Το μοντεσσιοριανό σύστημα αγωγής πιστεύει ότι ο άνθρωπος έχει έμφυτη την ικανότητα και τη δυνατότητα μάθησης. Ότι το παιδί αγαπάει τη γνώση, διψάει για γνώση, διψάει για τη προσωπική του εξέλιξη και ωρίμανση. Ότι το κάθε παιδί είναι μια ξεχωριστή οντότητα με ιδιαίτερες ανάγκες και ρυθμούς. Ότι κατά τη διάρκεια ανάπτυξης του διανύει συγκεκριμένες κρίσιμες περιόδους κατά τις οποίες αναπτύσσει και μια συγκεκριμένη ικανότητα/ταλέντο. Το κάθε παιδί με τους δικούς του ρυθμούς. Όλα τα παιδιά μπορούν και θέλουν να αναπτύξουν αυτές τις ικανότητες. Το καθένα στο δικό του χρόνο. Αν το παιδί βρίσκεται μέσα σε ένα κατάλληλα οργανωμένο περιβάλλον το οποίο περιέχει τα εργαλεία για την ανάπτυξη αυτών των ικανοτήτων και του δοθεί η ελευθερία να επιλέξει σε τι θέλει να επικεντρώσει, τότε το παιδί γνωρίζει, και το παιδί επιλέγει αυτό που καλύπτει το κρίσιμο στάδιο ανάπτυξης, η διαδικασία της μάθησης μεγιστοποιείται. Ο δάσκαλος είναι απλώς βοηθός, παρατηρητής, οδηγός. Τα εργαλεία μάθησης στηρίζονται στη δοκιμή, στη πράξη, στην άσκηση, στη κίνηση. Κι έτσι, σε ένα περιβάλλον σεβασμού, ελευθερίας, χωρίς καθόλου διδασκαλία από έδρα, αναπτύσσονται άνθρωποι με ερευνητικό μυαλό και διάθεση, που διατηρούν άσβεστη την αγάπη της γνώσης.



Χθες γιορτάζανε οι Μαρίες. Και θυμήθηκα αυτές τις δύο Μαρίες που δεν είναι κοντά μας πια. Είναι κοντά μας όμως η κληρονομιά τους.

Δύσκολα πράγματα

Πήγα σε μάγισσες και χαρτορίχτες. Όντως. Χαρτορίχτρα για την ακρίβεια. Ταρό. Το συζητάγαμε με φίλη από τον Ιούνιο να πάμε, έτυχε και το κανόνισε αυτή την εβδομάδα. Μα δεν έχω κάτι να με ζορίζει σκέφτομαι, αλλά δε πειράζει πάμε για πλάκα. Η σχέση μου με τα ταρό είναι κάπως, ούτως ή άλλως. Τα ρίχνω κι εγώ και τα ψιλοδιαβάζω, δε ξέρω πολύ καλά, τη γενική ατμόσφαιρα και κατάληξη μιας κατάστασης πάντως την πιάνουν. Τα πιστεύω και δε τα πιστεύω. Ίσως να είναι ένας οδηγός, ένα ξεκαθάρισμα της παρούσας κατάστασης. Δε ξέρω. Πάμε για πλάκα λοιπόν. Η μήπως όχι.

Στη χαρτορίχτρα πάμετες. Και πολύ καλή που ήτανε. Όλα μου τα βρήκε. Και μου τα βρήκε καλά. Η δουλειά καλά και νέες δουλειές θα έρθουν. Και το σπίτι, ναι θα γίνει αυτό που θέλω, θα το αποκτήσω το σπιτάκι μου. (ναι, ναι αν δε κουνηθώ δε πρόκειται, αλλά ας το προσπεράσουμε) Και το παιδάκι μου καλά το βρήκε. Και πολλούς από τους παλιούς γκόμενους. Σε σκέφτεται ο ένας, θεά σε έχει, σε σκέφτεται ο άλλος, βασίλισσα σε έχει, ο παράλλος μέσα στη καρδιά του, θα σου κάνει κρούση σύντομα. (Κι εγώ γιατί είμαι μαγκούφα ρε παιδιά;)

Και το νέο πρόσωπο; όλα θα εξελιχθούν πολύ καλά, έχεις άγχος μου λέει αλλά κι αυτός έχει άγχος. Θα περάσει και θα είσαστε πολύ καλά. Μόνο μου λέει, πρέπει να το παίξεις λίγο. Δηλαδή; Να κάνεις τη δύσκολη. Α, δε μπορώ, δυσκολεύομαι. Πρέπει μου λέει, πρέπει. Αλλιώς θα τον χάσεις. Μα βαλτή είναι και δαύτη; Και η ψυχολόγα το ίδιο μου λέει. Βρε, αστον τον άλλον να του γεννηθεί η επιθυμία. Βρε, δε μπορώ. Αφού θέλω, πειράζει; Και οι φίλες το ίδιο μου λένε. Δε μπορώ σας λέω. Δε μπορώ.

Κρύψτε το τηλέφωνο παιδιά, κρύψτε το.

Είμαι πολυάσχολη και είναι τα περισσότερα βράδυα μου κλεισμένα με φίλους και άλλες υποχρεώσεις. Και τα πρωϊνά μου. Αυτό μετράει για δυσκολία; ε; ε;

Μπορώ τώρα να πάρω τηλέφωνο και να είμαι γλυκειά;

Ανασφάλειες

Πόσες φορές έχω πει, έτσι είμαι αν αρέσω έχει καλώς, αν όχι τι να κάνουμε;
Όπως λέει και το άσμα, σε όποιον αρέσουμε και οι άλλοι ας πάνε στο καλό. Πόσες φορές άραγε το έχω σκεφτεί και πόσο, μα πόσο θέλω να το πιστέψω. Μέσα μου, βαθιά, να γίνει κομμάτι μου, κτήμα μου. Έτσι να ζω, αληθινή και όποιος με αγαπήσει να είναι για αυτό που είμαι, ότι κι αν είναι, τώρα.
Και εκεί που δε το περιμένω μπαίνουν οι ανασφάλειες και με διαλύουν, με μετατρέπουν σε μια άλλη, χαμένη, απροσδιόριστη, εύπλαστη, να ψάχνει απεγνωσμένα να καταλάβει τι και πως και γιατί, να μην αναγνωρίζει τον εαυτό της, να μη καταλαβαίνει γιατί τόσο πολύ φοβάται την απόρριψη, να καταλήγει σε συμπεράσματα που καμία βάση δεν έχουν, να ακούει λόγια που δεν ειπώθηκαν, αυτά που οι ανασφάλιες της της λένε ότι λογικά θα λεγόντουσαν. Παράνοια.

Κάποιος μου είχε πει "Όλοι έχουμε ανασφάλειες, το θέμα είναι πως τις διαχειριζόμαστε" Σωστά. Όλοι. Άραγε κι αυτός, που έχω απέναντι μου και φοβάμαι μη με απορρίψει, φοβάται κι αυτός τη δικιά μου απόρριψη; Αλλάζει ο δικός του φόβος τη συμπεριφορά του όπως ο δικός μου τη δική μου; Και η διαχείρηση, πως είναι αυτή άραγε; Τις αφήνεις να εκδηλωθούν. Α πα πα πα πα! Τις απωθείς; Με εκλογικεύσεις τις διώχνεις; Μια κουβέντα και αυτό είναι. Τις συζητάς; Πόση ανασφαλίτιδα να αντέξει κι ο άλλος; Αλλά πάλι, αυτή είμαι τώρα, καλώς ή κακώς, με τις ανασφάλειες μου κομμάτι μου. Και πως τις ξεπερνάς; Πόσο εύκολο είναι να χρησιμοποιήσεις τον άλλον για να τις καλύψεις. Και τι παγίδα. Μόλις φύγει επιστρέφεις πάλι στα ίδια, όλες οι ανασφάλειες και μερικές νέες πάλι μαζί σου. Να μη σε αφήνουν να προχωρήσεις, να τολμήσεις, να ζήσεις. Ξέρω η απάντηση είναι να τις ξεπεράσεις μόνος, με στέρεη βάση αγάπης για τον εαυτό σου. Αλλά κι αυτό μια κουβέντα είναι.

Τις τελευταίες δέκα μέρες το μυαλό μου έχει στήσει χορό, οι ανασφάλειες πετάγονται και φεύγουν συνεχώς. Αντιστέκομαι στην επιθυμία μου να χρησιμοποιήσω τη νέα άφιξη στη ζωή μου για το χαϊδεμά τους και τον ευχαριστώ που κι αυτός αρνείται πεισματικά να τις χαϊδέψει.
Μόνο που φοβάμαι για το πόσο θα με αντέξει. Γιατί οι φόβοι και οι ανασφάλειες γεννιούνται εκεί που έχουμε πολλά να χάσουμε, εκεί που μας καίει, εκεί που μας νοιάζει.


Καλό Σαββατοκύριακο

ΒΟΗΘΕΙΑΑΑΑ!!!!!!!

Μου έκανε τη μετατροπή σε betablogger και το σπιτάκι μου έγινε αχταρμάς!
Ευτυχώς δε χαθήκανε τα σχόλια

Πως μπορώ να αλλάξω τα κεφαλαία σε μικρά στους τίτλους;
Πως μπορώ να διαλέξω άλλο χρώμα για το φόντο μου από αυτά που δίνει ο blogger;
Πως μπορώ να κάνω κάποια ελληνικά να μη φαίνονται κινέζικα;
Και ότι άλλο δείτε που είναι φρίκη και μαύρο χάλι και ξέρετε πως να το διορθώσω
Πάσα βοήθεια ευπρόσδεκτη

Καλημέρα

Είμαι ψώνιο τι να κάνουμε!

Αυτό το ΠΣΚ είχα μια μυστικιστική εμπειρία.
Θα με πείτε ψώνιο αλλά πετάω το φόβο της απόρριψης για να το καταγράψω και να μην ξεχάσω.
Κυρίως αυτό, να μην ξεχάσω
Γιατί όλα είναι εφικτά αρκεί να επιτρέψω στον εαυτό μου να τα θελήσει.*
Γιατί αξίζω να αποκτήσω ότι θελήσω
Να το θυμάμαι αυτό.
Να το πιστέψω, και ποτέ ξανά να μην επιτρέψω στον εαυτό μου να σκεφτεί οτιδήποτε άλλο.

Τη Παρασκευή είχα μια υπέροχη μέρα.
Ναι, ναι περιλαμβάνει και νέο άντρα η καλή μου διάθεση
Το Σάββατο ήμουνα μέσα στην καλή χαρά
Με τη μέρα μου προγραμματισμένη να είναι γεμάτη από υπεροχες στιγμές.
Το ίδιο και για τη Κυριακή
Μέσα στη καλή χαρά, πάω για ψώνια, δώρα για φίλους.
Σηκώνω 500 ευρόπουλα για τα ψώνια και τις σαββατοκυριακάτικες δραστηριότητες.
Σε μαγαζί με πολυκοσμία μου κλέβουν το πορτοφόλι
Πάει το χρήμα, πάνε όλα τα χαρτιά, μα κουβαλάω όλα τα χαρτιά μαζί μου. Κάρτες (γιατί πρέπει να κουβαλώ πέντε πιστωτικές μαζί μου;), ταυτότητα, δίπλωμα, εκπτωτικές μαγαζιών, διαρκείας για διάφορα πράγματα, φωτογραφίες του Ιάσωνα, χαρτάκια με τηλέφωνα, όλα χαμένα.
Μουδιασμένη, ταραγμένη, κάνω ότι πρέπει να κάνω, ακυρώσεις, ψάξιμο στα σκουπίδια και ανεύρεση δύο άλλων πορτοφολιών, αστυνομία, γυρίζω σπίτι μέσα στη στεναχώρια. Καλά το χρήμα που δε μου περισσεύει αλλά άντε να βγάλω και όλα αυτά τα χαρτιά πάλι.
Μέσα στη στεναχώρια μου η μάνα μου λέει
"Μα καλά ποιός μας έχει μουτζώσει;"
Τα πήρα και εγώ κανονικότατα.
Εν πλήρη γνώση ότι μόνη μου προκάλεσα το συμβαν,λέω κανένας δε μας έχει μουτζώσει, εγώ έχω μουτζώσει τον εαυτό μου και θα ήθελα να ήξερα τι έχω κάνει πιά που είναι τόσο κακό και τόσο μισώ τον εαυτό μου και δε με αφήνω να ανασάνω και αυτή τη χρονιά με έχω βάλει κάτω και με κλοτσάω αλύπητα.
Μέσα στο θυμό και τη τσαντίλα κλείνομαι στο δωμάτιο μου και αρχίζω θεραπεία reiki.
Όταν κάνω reiki είναι σαν αυτοψυχανάλυση αλλά με επιπρόσθετη τη παρουσία μιας καθοδηγητικής ενέργειας.
Ξεκινά η σκέψη ψάχνωντας να βρώ επιτέλους τι είναι αυτό που μου καταλογίζω. Με τσαντίλα ψάχνω να βρω τι έχω κάνει για να μπορέσω να το συγχωρέσω. Οι μέρες και τα χρόνια περνάνε αντίστροφα μπροστά μου, εικόνες εικόνες εικόνες. Και εκεί που έχω πισωγυρίσει στα χρόνια τα φοιτιτικά και τίποτα το τόσο μεμπτό δε έχω ακόμη βρε,ί νοιώθω να εκτοξεύεται η τσαντίλα στα ύψη και λέω ε όχι ρε γαμώτο η αλκιμήδη είναι καλή, την αγαπάμε την αλκιμήδη, αξίζει ότι καλύτερο η αλκιμήδη, και νοιώθω να λούζομαι με φως.
Εκείνη τη στιγμή, χτυπά το τηλέφωνο και ναι, έχουν βρει το πορτοφόλι μου!
(Το χρήμα χαμένο βέβαια αλλά όλα τα άλλα άθικτα)

Η χαρά μου χαρά και το πείσμα πείσμα
κράτησα το συναίσθημα της αυτοαξίας μέχρι σήμερα, το ΠΣΚ εξελίχθηκε υπέροχο και εγώ τρέχω να κάνω όλα αυτά τα πράγματα που έχω τόσο καιρό αφήσει

και εσύ ασύνειδητο, άει παράτα μας, κράτα το μίσος σου για τις συνεδρείες της ψυχανάλυσης γιατί πολύ μας ζόρισες και μέχρι να βρω τι είναι αυτό που σε παιδεύει δε σου επιτρέπω άλλο να με τρικλοποδιάζεις
ουφ, αμάν πιά

και ξανά, να θυμάμαι

όλα είναι εφικτά αρκεί να επιτρέψω στον εαυτό μου να τα θελήσει,
και αξίζω να αποκτήσω ότι θελήσω.


Καλή εβδόμαδα!



* Η σκέψη είναι από πρόσφατη επαφή με νέα ιδέα και σύντομα θα σας περιγράψω με πλήρεις λεπτομέρειες το σκεπτικό (και τις δικές μου προσθήκες), μόνο να βάλω λίγο τη ζωή και τις υποχρεώσεις μου σε τάξη πρώτα.

Και συνεχίζω να με παρατηρώ

Τον τελευταίο μήνα έχω μπει σε φάση παρατήρησης. Παρατηρώ τις σκέψεις μου, τη συμπεριφορά μου, τις πράξεις μου, τα τεκταινόμενα γύρω μου. Παρατηρώ και καταγράφω, είτε εδώ είτε απλώς στη μνήμη μου. Μερικές φορές απλά αναγνωρίζω την ύπαρξη τους και κρατώ αυτή την αναγνώριση/γνώση για αργότερα. Μερικές φορές αναλύω το γιατί τους. Άλλες φορές διαισθάνομαι το γιατί τους, ή όπως μου αρέσει τελευταία να λέω, ψυχανεμίζομαι. Σιγά σιγά αντικαθιστώ τη λέξη διαισθάνομαι με τη λέξη ψυχανεμίζομαι. Η αίσθηση έχει τη βάση της στις σκέψεις, η ψυχή είναι κάτι άλλο απροσδιόριστο, το κομμάτι μου που νοιώθω από παιδί ότι παραμένει αναλλοίωτο μέσα μου. Αυτό που με συνδέει με ότι βρίσκεται γύρω μου, ζωντανό ή μη. Άλλωστε ποιος ορίζει τι είναι ζωντανό και ποιος θα κρίνει αν μια πέτρα έχει ζωή ή όχι. Πολύ φτωχά τα μέσα που διαθέτουμε για να μπορέσουμε να απαντήσουμε αυτήν την ερώτηση. Ξέφυγα όμως και επιστρέφω.

Παρατηρώ λοιπόν, χωρίς να κρίνω, χωρίς να αρνούμαι το δικαίωμα αυτών των σκέψεων, αισθημάτων, πράξεων, να μπαίνουν στη ζωή μου, να υπάρχουν. Κι όταν μπορώ να δω καθαρά το λόγο ύπαρξης, ή να τον εξαγάγω με τη λογική, ή μόνο να τον ψυχανεμιστώ, καταγράφω κι αυτό στο νου. Κι εκείνη τη στιγμή αυτόματα αποφασίζω αν θα κρατήσω το συναίσθημα/πράξη/σκέψη ή αν θα το διώξω. Κι αν βλέπω ότι θα ήθελα να το διώξω αλλά δε μπορώ, παρατηρώ και αυτή την αδυναμία και τα γιατί της.

Για παράδειγμα παρατήρησα πριν τρεις εβδομάδες ότι άρχισα πάλι να στερώ πράγματα που με ευχαριστούν από τον εαυτό μου. Με πολύ καλές δικαιολογίες σταμάτησα να πηγαίνω πισίνα, σταμάτησα το TaiChi, έχω πάνω από δύο μήνες να κάνω θεραπεία reiki, δε φροντίζω τον εαυτό μου όπως πριν. Παρατηρώ ότι αυτό ξεκίνησε τη στιγμή που λυτρώθηκα από το ντιμπούκ μου. Όσο εκεί υπέφερα δεν είχα λόγο να αυτοτιμωρούμαι κι αλλιώς. Τώρα το ασυνείδητο δεν αντέχει τόση περιποίηση και καλοσύνη από μέρους μου. Προσπάθησα να επανέλθω στις αγαπημένες μου δραστηριότητες, αλλά παρατήρησα ότι το ασυνείδητο δεν είναι έτοιμο ακόμη για τόσο χάϊδεμα. Αποδεχόμενη το γεγονός αυτό, έκανα δώρο στον εαυτό μου το TaiChi μόνο και αποφάσισα να μη πιέσω το ασυνείδητο να πάει κόντρα στην ανάγκη του για αυτοτιμωρία. Ξέρω ότι αν το κάνω αυτό θα βρει τρόπους πιο καταστροφικούς για τιμωρία. Κι αυτό δε το θέλουμε, σωστά;

Παρατηρώ ότι συνεχίζω να καπνίζω και να αυξάνω τη ποσότητα των τσιγάρων που καπνίζω. Άλλη μια αυτοτιμωρία που δεν αντέχω να αποδιώξω. Και στη δουλειά συνεχίζω να βάζω τρικλοποδιές. Και άλλη μία αυτοτιμωρία.

Χθες, με άνδρα που με ενδιαφέρει (αχ, αυτή η ερωτική ζωή της αλκιμήδης τελειωμό δεν έχει) παρατήρησα κάποια στιγμή ότι η συμπεριφορά μου έγινε περίεργη και απωθητική. παρατήρησα τις σκέψεις μου και είδα πέντε έξι ανασφάλειες να έχουν κάνει κατάληψη. Οι ανασφάλειες γελοίες και καμία θέση δεν είχαν σε εκείνη τη στιγμή. Τους λέω ουστ από εδώ, δε με πείθετε. Αυτές όμως επέμεναν ότι εκεί ήταν η θέση τους, μέσα στο μυαλουδάκι μου. Παρατηρώντας το γεγονός αυτό, έκανα το μεγάλο βήμα να αποδεχτώ τις σκέψεις της στιγμής και να μη προσπαθήσω με βία να αλλάξω τη σπασμωδική μου συμπεριφορά, με μια άλλη πιο σπασμωδική, ξένη προς εμέ και ψεύτικη συμπεριφορά. Έτσι είμαι τώρα, αυτό είναι, σκέφτηκα. Και ενημέρωσα τον άνδρα, "δρω υπό την επείρια βλακωδών ανασφαλειών αυτή τη στιγμή" Και αυτό για μένα είναι πολύ μεγάλο βήμα. Έμεινα πιστή στην αλήθεια μου χωρίς να με πανικοβάλλει το ενδεχόμενο της μη αποδοχής. Και το αναγνώρισε και ίσως να μη πήρε τη συμπεριφορά μου προσωπικά, και ίσως να ψυχανεμίστηκε κι αυτός, ότι και κάτι άλλο να υπάρχει πέρα από αυτό που εκείνη τη στιγμή έβλεπε. Παρατηρώ ότι σιγά σιγά αποδέχομαι τον εαυτό μου και του επιτρέπω να είναι κάπως.

Παρατηρώ επίσης ότι συνεχίζω να φέρνω στη ζωή μου καταστάσεις που με σπρώχνουν στο μονοπάτι που βαδίζω. Χθες σε συζήτηση με φίλο που αντιμετωπίζει φοβερά οικονομικά προβλήματα, προσφέρθηκα να του δανείσω κάποια χρήματα. Συγκινήθηκε και αρνήθηκε λέγοντας μου ότι παραείμαι καλή και να προσέχω. Η απάντηση μου, ότι θα μπορούσα να σου δανείσω περισσότερα, αλλά σου προσφέρω μόνο αυτά που ξέρω ότι αντέχω να χάσω. Συνειδητοποίησα εκείνη τη στιγμή ότι και συναισθηματικά κάνω το ίδιο. Δίνω μόνο όσα αντέχω να χάσω. Παρατηρώ ότι στη τελευταία προσπάθεια σχέσης, τη διέκοψα πριν καλά καλά ξεκινήσει λέγοντας, δεν έχω αποθέματα αυτή τη στιγμή. Παρατηρώ ότι το ασυνείδητο μου με προστατεύει και δε με αφήνει να ξεπεράσω τις αντοχές μου. Το νοιώθω σα φύλακα άγγελο, σε επαφή με αυτό το αναλλοίωτο που έλεγα πριν, με γνώση του τι μου ταιριάζει, να με συντροφεύει και να με οδηγεί. Παρόλα τα επίκτητα που η ζωή του έχει φορτώσει. Αυτή η σκέψη με γαληνεύει, διώχνει το άγχος και το φόβο.

Σκέφτομαι τα διαβάσματα των τελευταίων είκοσι χρόνων και οι άνθρωποι που συνάντησα με αργά αλλά σταθερά βήματα με οδηγούν σε αυτή τη πεποίθηση της ένωσης με ότι είναι γύρω μας και στην ανάγκη για καθαρό μυαλό/ψυχή/σώμα. Με βασικούς άξονες δύο προηγούμενες σκέψεις μου, εδώ και εδώ, προχωρώ.

Για την αλκυόνη που μου το ζήτησε τα αναγνώσματα που με έβαλαν στους δρόμους που βαδίζω.

Dyer και το βιβλίο του "οι περιοχές των σφαλμάτων σας", που μου εισήγαγε την έννοια ότι η σκέψη μας γεννά αισθήματα και πράξεις, ότι η συμπεριφορά των άλλων μας στεναχωρεί στο βαθμό που εμείς αποφασίζουμε λόγω των ακυρωμένων μας προσδοκιών, ότι δε πρέπει να περιμένουμε από τους άλλους να δρουν όπως θα δρούσαμε εμείς γιατί είναι διαφορετικοί άνθρωποι, και ότι και εμείς δε πρέπει να δρούμε όπως περιμένουνε οι άλλοι.

Dan Millman, και από όλα τα βιβλία του προτιμώ το Everyday enlightment, twelve gateways to spiritual growth, που μεταξύ πολλών χρήσιμων πραγμάτων, εισαγάγει τη μεγάλη αλήθεια ότι φέρνουμε στη ζωή μας αυτό που πιστεύουμε ότι αξίζουμε και εξηγεί γιατί έχει ο άνθρωπος τη τάση να αυτοτιμωρείται και πως χτίζεται ή γκρεμίζεται η αίσθηση της αυτοαξίας μας.

Hugh Prather και το βιβλίο του The little book of letting go, που με εισήγαγε στην έννοια της ένωσης με όλους τους ανθρώπους και την ανάγκη του καθαρού μυαλού, και εκδόσεις καφέ σχολείο (Κώστας Φωτεινός) που το προχωρήσανε λίγο παραπέρα στην ένωση με όλο το σύμπαν και την ανάγκη και καθαρής ψυχής αλλά και σώματος.

Και έπεται συνέχεια. Παρατηρώ ότι διαρκώς έρχομαι σε επαφή και με ένα ακόμη κομματάκι του παζλ, και μετά κι άλλο, κι άλλο. Άντε, καλό μου δρόμο!

ELEUSIS

Χθες είχα τη τύχη να παρακολουθήσω κάτι που ούτε το φανταζόμουνα ότι είναι δυνατόν να υπάρχει.
Δεν ήξερα τι θα δω, τι θα ακούσω, μόνο είχα νοιώσει μια έλξη όταν είδα την αφίσα. Όταν μου προτείνανε να πάμε, λέω γιατί όχι, ενδιαφέρον θα έχει.

Και έγινα κοινωνός σε μια μυσταγωγία, ταξίδεψα, μαγεύτηκα, γέμισα.
Δεν υπάρχουν λόγια να περιγραφεί η παρασταση/συναυλία

Εκπληκτική μουσική, εκπληκτικοί μουσικοί.

Και η κ. Φωτεινή Παπαδόδημα; ΘΕΑ
Θεϊκή φωνή, θείκή κίνηση, θεϊκή παρουσία.

Μου έφερε στο μυαλό αυτό που φανταζόμουνα για τις μαινάδες.
Εκστασιασμένη, σα να ήτανε σε επαφή με κάτι, τι αράγε; κάτι, πάνω, πέρα από τις λέξεις.
Κάτι από αυτή την έκσταση ένοιωσα κι εγώ.
Ευχαριστώ

Αν σας τύχει να τη δείτε κάποια στιγμή ζωντανά μη το προσπεράσετε

Και μια όμορφη πρόσκληση από την ίδια τη κ. Παπαδόδημα
"Έλατε να χορέψουμε. Δε ξέρεις πότε θάρθει ο χάρος με το άλογο του. Ελάτε μη χάνουμε χρόνο."

έλλογο ον υπεύθυνο

Τη παρασκευή το πρωί, γράφω το ποστ περί βιασμού (αν δεν έχεις σχολιάσει εκεί, please do, με ενδιαφέρουν οι απόψεις σου, ειδικά η ανδρική ματιά).

Βασική σκέψη "είναι αδιανόητο να αντιμετωπίζουμε τον άνδρα ως ζώο ανίκανο να ελέγξει τις ορμές του"

Μετά καπάκι, η συνεδρεία της ψυχανάλυσης. Που το πάω που το φέρνω, η κουβέντα πάει προς σεξ, ερωτικά όνειρα και αυνανισμό.
- άνθρωπος είμαι, έχω και ανάγκες να εκτονώσω
- Ανάγκες; ανάγκες έχουν τα ζώα. Ο άνθρωπος είναι έλλογο ον
αυτό προσπεράσθηκε στο ντούκου και η κουβέντα πήγε αλλού, αλλά τα λόγια της ψυχολόγας μείνανε στο ασυνείδητο να δουλεύονται.

Το ΠΣΚ μπήκε στη πορεία του, παρομοίως και τα σχόλια στο προηγούμενο ποστάκι. Η εκεί διαφωνία με φίλτατο blogger κατεύθηνε τη σκέψη ακριβώς εκεί που ξεκίνησε αλλά με γενικευμένες διαστάσεις.

Αυτός που πράττει είναι πάντα υπεύθυνος και υπόλογος των πράξεων του.


Μα βέβαια, είμαι άνθρωπος, έλλογο ον.
Σκέφτομαι.
Οι σκέψεις μου καθορίζουν τα αισθήματα μου και τις πράξεις μου.
Εγώ γεννώ τις σκέψεις μου.
Εγώ επιλέγω να σκέφτομαι ότι κι αν είναι αυτό που σκέφτομαι.

Όποιο κι αν είναι το εγώ: υποσυνείδητο, ασυνείδητο, συνειδητό, υπερεγώ, επιβαλλόμενο από βιώματα, κληρονομικές προδιαθέσεις, τη μπαμπέσα κοινωνία, όλα αυτά μαζί, είναι εγώ, τώρα.

Εγώ σκέφτομαι.
Εγώ επιλέγω τις σκέψεις μου.
Εγώ με αυτές τις σκέψεις επιλέγω αισθήματα και πράξεις.
Όλη η ευθύνη των σκέψεων, των αισθημάτων, των πράξεων πάνω μου.


Εγώ μπορώ να επιλέξω να κάνω διαφορετικές σκέψεις.


Το να αποδίδω αυτές τις σκέψεις στα επιμέρους στοιχεία του εγώ: υποσυνείδητο, ασυνείδητο, συνειδητό, υπερεγώ, επιβαλλόμενο από βιώματα, κληρονομικές προδιαθέσεις, τη μπαμπέσα κοινωνία, είναι απλώς υπεκφυγή.
Είναι αποποίηση των ευθυνών μου.

Α, ρε Dyer, σε διάβασα πριν 18 χρόνια, κι αυτό ακριβώς έλεγες. Κι έπρεπε να γίνω 35 χρονών γαιδάρα για να το βάλω στο τσερβέλο μου.

Είμαι έλλογο ον
επιλέγω τις σκέψεις μου
καιρός να αναλάβω την ευθύνη των επιλογών μου
καιρός να αλλάξω τις επιλογές μου
καιρός να αρχίσω να σκέφτομαι διαφορετικά
καιρός να κάνω σκέψεις που να με οδηγούν στα αισθήματα και πράξεις που επιθυμώ πραγματικά.

κάτι μου λέει ότι η κατάθλιψη θα παραμείνει στις επιλογές του παρελθόντος.
Είδομεν

Τι είναι βιασμός τελικά;

Είχα σκοπό να γράψω ένα γλυκό και τρυφερό ποστ για μιά υπέροχη πρόταση γάμου που έγινε το περασμένο ΠΣΚ σε ένα κανάλι της Bruge, όπου ο νέος γονάτισε μπροστά στη καλή του και της τραγούδησε το All I ask from you από το φάντασμα της Όπερας.
Ήθελα να μοιραστώ τη χαρά τους και να στείλω ευχές να ταξιδέψουν στο διαδύκτιο. Ευχές να είναι πάντα αγαπημένοι, να προσέχουν ο ένας τον άλλον, να γλυκαίνουν ο ένας τη ζωή του άλλου και τη ζωή των γύρω τους με την αγάπη τους.

Δυστυχώς όμως ακούω ραδιόφωνο. Μήπως να το κόψω και αυτό όπως έκοψα τη τηλέοραση και να βρω την ηρεμία μου;
Θέμα των ημερών ο βιασμός της δεκαεξάχρονης. Και μόνο ότι ακόμη βιάζονται γυναίκες είναι τραγικό.
Αυτά που ακούγονται όμως ακόμη πιο τραγικά
Αν είναι δυνατόν, ψάχνουμε να βρούμε αν τελικά "τα ήθελε" ή όχι. Τρομάζω με το πόσοι δικαιολογούν τους κατηγορούμενους αν η κοπελιά τα ήθελε.
Με τσαντίζει η επιμονή να υποβιβάζουνε τον άντρα σε ένα ζώο, ανίκανο να ελέγξει τις προσταγές του πέους του. Η θεώρηση, ότι αν του άντρα του σηκωθεί, πρέπει ντε και καλά κάπου να το εκτονώσει.

και να παραθέσω εδώ σχόλιο/ερώτηση μου, προς πάσα άντρα που διατύνεται ότι σέβεται το συνάνθρωπο, σε ποστ του Μπαμπάκη

“Είσαι με τη καλή σου, κάνετε έρωτα, αίσθάνεσαι ότι σε λίγο τελειώνεις, και η καλή σου λέει, σε παρακαλώ σταμάτα. Τι κάνεις;”

Προσωπικά θεωρώ, ότι αν δε σταματήσεις, εκείνα τα τελευταία δευτερόλεπτα γίνεσαι βιαστής, παρόλο που η καλή σου “τα θελε” μέχρι προ ολίγου

Είμαι υπερβολική; αν νομίζετε, πως ναι όντως είμαι υπερβολική, ορίστε μου εσείς τι σημαίνει αυτοδιάθεση, και το δικαίωμα μας σε αυτή, και σε πιό σημείο ακριβώς χάνει το δικαίωμα ο ένας από τους ερωτικούς συντρόφους να αλλάξει διάθεση.

Αναρωτηθήτε αν θα θέλατε οι ερωτικοί σύντροφοι της κόρης ή της αδερφής σας να σεβαστούν μια τέτοια επιθυμία.

Αν νομίζετε, ότι δεν είναι δυνατόν ένας άντρας να ελέγξει τη γενετήσια του ορμή σε τέτοιο βαθμό, να σας ενημερώσω ότι απατάστε οικτρα. Μου έχει συμβεί δις, και τις δύο φορές οι σύντροφοι μου σεβάστηκαν την επιθυμία μου.

Κι αν γνωρίζω ότι υπάρχουν άντρες ικανοί να ελέγξουν ένστικτα σε τέτοιο βαθμό και να δείχνουν σεβασμό πάντα, πως τολμάμε να μιλάμε για προκλητικό ντύσιμο και άλλες αηδίες; Ή μήπως θεωρείτε ότι κάποιες γυναίκες είναι τσουλάκια και δεν αξίζουν σεβασμό ενώ άλλες δεν είναι και τον αξίζουν.

Αντε γιατί τα πήρα τώρα.


Ευτυχώς που δεν είναι όλοι έτσι.
Φέρνω λοιπόν στο μυαλό μου την εικόνα του πολυαγαπημένου μου ξάδερφου να κάνει πρόταση γάμου στη καλή του και επιλέγω να συνεχίζω να ελπίζω σε ενα πολιτισμένο κόσμο οπού σεβόμαστε ο ένας τον άλλον.

Καλό ΠΣΚ

Παιδίων και παιδείας αξιολόγηση

Σήμερα το πρωί στο ραδιόφωνο συζήτηση για τη παιδεία και το θέμα της αξιολόγησης που έχει τεθεί. Δε γνωρίζω πολλά για το θέμα, είπαμε απολιτικ, κι ούτε ξέρω πως έχουνε σκοπό να "αξιολογούν", αλλά δε μπορούσε παρά να μου φέρει εικόνες ξεχασμένες στο νου.

Εικόνες επιθεωρητών στο δημοτικό, έντρομους δασκάλους, εικόνα του λυκιάρχη να συμ-παρακολουθεί μάθημα και καθηγητές ενοχλημένους. Θυμήθηκα καθηγήτρια, που έτρεφε αμοιβαία αισθήματα αντιπάθειας με τον λυκιάρχη, ευαίσθητη φιλόλογος ήτανε, να αναλύεται σε κλάματα και να καταρρέει κατά τη διάρκεια μιας "αξιολόγησης".

Θυμήθηκα και όταν ήμουνα Αγγλία, ο σοσιαλιστής (δεξιότερος των δεξιοτέρων) Μπλαιρ είχε εισαγάγει σύστημα αξιολόγησης στα αγγλικά δημοτικά. Οι δάσκαλοι κρίνονταν (και αναλόγως ανταμείβωνταν με αποδοχές) από την επιτυχία των μαθητών τους σε εξετάσεις. Ξαφνικά, μεγάλο ποσοστο 10χρονων μαθητών υπέφερε από άγχος, οι δάσκαλοι πίεζαν και το σχολείο είχε μετατραπεί σε πεδίο προετοιμασίας για εξετάσεις.

Μα φυσικά σκοπός της παιδίας είναι τα δεκάχρονα να ξέρουν αυτό, κι αυτό, κι αυτό και όχι να αγαπήσουν τη γνώση, τη μάθηση, την ανακάλυψη καινούργιων πραγμάτων και σιγά σιγά να αναπτύξουν και κριτικό πνεύμα. Μόνο εγώ έχω την αίσθηση ότι πάμε πίσω, ότι έχουμε χάσει το νόημα του τι σημαίνει σχολείο; τι σημαίνει παιδί;
Κι εγώ από ζαβό σύστημα παιδείας βγήκα, παιδεύτηκα τότε, παιδεύτηκα και μετά. Αλλά είπαμε να προοδεύσουμε, όχι να χάσουμε το μπούσουλα τελείως.

Βλέπω γιό φίλης μου να παιδεύεται με το διάβασμα, το υπερβολικό διάβασμα, να πιέζεται, να αγχώνεται, να έχει ήδη αρχίσει να αντιπαθεί το σχολείο. Το πιο τραγικό, να αμφιβάλει για τις ικανότητες του, αφού δε μπορεί να το αποστηθίσει το ηλίθιο το ποίημα, προφανώς, στο μυαλό του, είναι κατώτερος από τα άλλα τα παιδιά που μπορούν. Δευτέρα δημοτικού.
Βλέπω παιδιά γνωστών, συγγενών, φίλων, να τρέχουν από εξωσχολική δραστηριότητα σε εξωσχολική δραστηριότητα. Μικροί ενήλικες ήδη κουρασμένοι.

Μαθαίνω η εκμάθηση δεύτερης γλώσσας έγινε υποχρεωτική από το δημοτικό. Γιατι; Κάποια παιδιά δε τους πάει αυτό να μάθουν, γιατί να τα πιέσουμε; Στα άλλα που τους πάει πρόσφερε το, αλλά σε αυτά που δε τους πάει, γιατί να τα φορτώνεις με κακούς βαθμούς και κενά που δε μπορούν μετά να καλυφθούν;

Προπαίδεια από τη πρώτη δημοτικού! Βέβαια για να προλάβουν πριν το γυμνάσιο να έχουν μάθει να λύνουν διαφορικές εξισώσεις! Εγώ πάλι που τις έμαθα στο πολυτεχνείο δε τις χρησιμοποίησα ποτέ. Ναι, αν θέλετε το πιστεύετε για να κάνεις καριέρα, οι βασικές έννοιες των μαθηματικών αρκούν! Βέβαια το παιδάκι που δεν είναι έτοιμο να κατανοήσει τη προπαίδεια και να τη μάθει πριν τα οκτώ, είναι καταδικασμένο να μείνει πίσω, πολύ πίσω. Το κόστος στην αίσθηση αυτοαξίας του ποιός θα το πληρώσει; Το γεγονός, ότι αν το αφήσεις να μάθει με τους δικούς του ρυθμούς μπορεί να σε εκπλήξει με το που μπορεί να φτάσει, γιατί δε το λαμβάνουνε υπόψην τους;

Εφόδια, εφόδια, εφόδια. Να τα κάνουν τι;

Δουλεύω από τα 18. Δούλεψα σε τέσσερις διαφορετικούς τομείς. Στον ιδιωτικό τομέα που δε σου χαρίζεται. Έχω πτυχία. Προόδευσα στις δουλειές μου. Όχι λόγω πτυχίων. Τα απαραίτητα εφόδια είναι άλλα : ευσυνειδησία, ευχάριστος χαρακτήρας, προγραμματισμός, καλές δημόσιες σχέσεις, παραγωγικότητα, διάθεση για μάθηση, ψυχραιμία. (είναι κι άλλα που ή τα ξεχνώ ή εγώ δε τα κατέχω)
Τις ειδικές γνώσεις για τη κάθε δουλειά δε τις πήρα ούτε στο σχολείο ούτε στα πανεπιστήμια. Στη δουλειά τις έμαθα.


Για μένα σκοπός του σχολείου είναι να μάθει στους αυριανούς ενήλικες πως λειτουργεί ο κόσμος, να τους δείξει τη μαγεία όλων των επιστημονικών ανακαλύψεων και του πολιτισμού, να τους αφήσει να αναπτύξουν τις κλίσεις τους, να τους μάθει να σκέφτονται, να ρωτούν, να αναζητούν, να τους βοηθήσει να στεκονται γερά στα πόδια τους, να τους βοηθήσει να συνεργάζονται και να βιώνουν πολιτισμένα μέσα σε μια κοινωνία διαφορετικών ανθρώπων.
Όλα τα άλλα καλά και χρήσιμα αλλά επουσιώδη, τα μαθαίνει κανείς και στην πορεία, άμα τα χρειαστεί. Αρκεί να αγαπάει τη γνώση και να πιστεύει στη προσωπική του ανάπτυξη.


Στεναχωριέμαι για τα παιδιά, τα παιδιά του κόσμου και το παιδί το δικό μου.
Το ότι τους κλέβουμε τη παιδική ηλικία είναι θλιβερό, αλλά κατά τη ταπεινή μου άποψη το τραγικό είναι ότι ρισκάρουμε την αίσθηση αυτοαξίας τους και τα ωθούμε να μισήσουνε τη γνώση, να γίνουν ανίκανα να αναζητήσουν γνώση.


Θλίβομαι. Πολύ. Και νοιώθω και ανύμπορη. Πολύ.

φωνές κάπου, που;

Φράσεις. Κολλάνε στο μυαλό. Καρφώνονται. Επισκέπτονται, για λίγο μόνο και μετά εγκαταλείπουν. Ξανάρχονται. Κυκλώνουν. Επισημαίνουν. Κοροιδεύουν. Απορούν. Συνήθως στίχοι τραγουδιών. Τίτλοι βιβλίων. Συνθήματα. Πετάγονται. Έρπονται. Υπάρχουν. Εκεί.
Δεν είμαι πια εδώ
και που είμαι τότε; που χάθηκα; γιατί εσύ με έχεις βρει και εγώ όχι;κι αν είμαι αλλού, έτσι νοιώθω, αλλού, που είναι αυτό; ποιοί άλλοι είναι εκεί μαζί μου;κι έχει απομείνει κανείς εδώ; κι αν απέμεινε τι περιμένει; θα γυρίσω ποτέ; θα συναντηθούμε ποτε; πόσες οι διαδρομές από το εδώ στο αλλού; πόσα τα εδώ; πόσα τα αλλού; θα σταματήσω ποτέ να μετακινούμαι; θέλω; θυμάμαι πως είναι το εδώ; ήμουνα ποτέ εδώ για να έχω μνήμη του; μου άρεσε; θα μου αρέσει ακόμη; ήμουνα ποτέ στο αλλού; μήπως είμαι καταδικασμένη εσαεί να είμαι στο ανάμεσα; να μετεωρίζομαι; καταδίκη ή ευλογία; εδώ, εκεί, παραπέρα, αλλού, κάπου, που;
να μαι καλά να σαι καλά να σε αγαπώ
καλά; τι είναι αυτό; προσδιόρισε το καλά. τι διάρκεια έχει; διαβαθμίσεις; ποιός αποφασίζει; εγώ; εσύ; το δικό σου καλά είναι καλύτερα από το δικό μου; τι απαιτείς; τι προσμένεις; ήσουν ποτέ καλά; ήμουν; είμαστε τώρα; αγάπη
για ποιά αγάπη μου μιλάς;
και πως τολμάς; πως τολμώ; ποιός ξέρει και την ονομάτισε και μετά μας επέβαλε να τη νοιώθουμε; θα μας εξηγήσει ποτές στα τυφλά; στα φανερά; προχώρα; συνέχα; ροή. στάση.
πάμε πάλι
κυκλικές διαδρομές. αναζητήσεις. ερωτήσεις. απορίες. υπεκφυγές. παραπομπές. που; κάπου.
δυστυχώς επτωχεύσαμε
συναισθηματικά. ψυχικά. παραξοδέψαμε. παραφοβηθήκαμε. παραπονέσαμε. παρακουραστήκαμε. παραζαλιστήκαμε. ψάχνω κάτι. τι; πες μου τι.
φωνές μέσα μου. συμβαίνει σε όλους αυτό;
βυθίζομαι,
ξανά,
αναδύομαι,
ξανά.