Και όμως εγώ επιμένω

Η σκέψη ορμώμενη από το βιβλίο της Χρύσας Δημουλίδου "Μήν πυροβολείτε τη νύφη". Για μιά γνώμη για το βιβλίο κοιτάξτε εδώ.

Εγώ, θα πιάσω κάτι που φαίνεται πολύ αχνά μέσα στην ιστορία, που ίσως η κ. Δημουλίδου να μη συνειδητοποίησε καν ότι υπογείως περνάει το μύνημα. Ίσως πάλι και να ήθελε να το περάσει, για είναι (και θα είναι δυστυχώς) η καλύτερη συμβουλή προς πάσα αδέσμευτη γυναίκα που επιθυμεί να κατακτήσει άντρα: "Να είσαι δύσκολη, μη πέφτεις ούτε με τη πρώτη, ούτε με τη δεύτερη..." Οι άντρες θέλουν το κυνήγι, τη πολιορκία, το αντικείμενο του πόθου να στέκει κάπου ψηλά, απρόσιτο. Και είναι γεγονός, το έχω βιώσει και εγώ, ω τι έκπληξη, συνήθως από άντρες που δεν με ενδιαφέρουν.

Γιατι, αυτούς που με ενδιαφέρουν, έχω το πιό σίγουρο τρόπο να σκότωσω ότι κι αν είναι αυτό που πάνε να νοιώσουν. Το δείχνω, το διαδηλώνω, το φωνάζω. Καμία κράτει, παρ'τα όλα. Ξέρω πολύ καλά ότι αποτελεί και το κύριο λόγο που δε βρίσκω την ανταπόκριση που θα επιθυμούσα. Όμως, οποιαδήποτα άλλη αντίδραση θα μου φαινόταν "παιχνίδι", ωεύτικη, να κρύβει αυτά που θέλω να φαίνονται.
Και αυτό μου το σφάλμα το γνωρίζω από έφηβη. Κι όμως μυαλό δε βάζω, τακτική δεν αλλάζω. Βλέπεις για μένα, στην αγάπη και κυρίως στον έρωτα, τακτικές δε χωράνε. Η υπάρχει φλόγα ή όχι. Κι αν εγώ μπορώ να το αισθανθώ και να δράσω αυθόρμητα πάνω σε αυτό, τότε υπάρχεις και εσύ. Κι αν είσαι ο άντρας που θέλω να είσαι, που μου αξίζεις να είσαι τότε...

Σκέφτομαι, ασυνείδητα επιμένω να μην αλλάζω τακτική. Σα μια φυσική άμυνα της ψυχής μου. Υποβάλω στα αντικείμενα του πόθου μου το πιό δύσκολο τεστ. Καλό μου, γλυκό μου ασυνείδητο, να είσαι καλά να με προστατεύεις.