Πέμπτη, Αυγούστου 31, 2006

Και όμως εγώ επιμένω

Η σκέψη ορμώμενη από το βιβλίο της Χρύσας Δημουλίδου "Μήν πυροβολείτε τη νύφη". Για μιά γνώμη για το βιβλίο κοιτάξτε εδώ.

Εγώ, θα πιάσω κάτι που φαίνεται πολύ αχνά μέσα στην ιστορία, που ίσως η κ. Δημουλίδου να μη συνειδητοποίησε καν ότι υπογείως περνάει το μύνημα. Ίσως πάλι και να ήθελε να το περάσει, για είναι (και θα είναι δυστυχώς) η καλύτερη συμβουλή προς πάσα αδέσμευτη γυναίκα που επιθυμεί να κατακτήσει άντρα: "Να είσαι δύσκολη, μη πέφτεις ούτε με τη πρώτη, ούτε με τη δεύτερη..." Οι άντρες θέλουν το κυνήγι, τη πολιορκία, το αντικείμενο του πόθου να στέκει κάπου ψηλά, απρόσιτο. Και είναι γεγονός, το έχω βιώσει και εγώ, ω τι έκπληξη, συνήθως από άντρες που δεν με ενδιαφέρουν.

Γιατι, αυτούς που με ενδιαφέρουν, έχω το πιό σίγουρο τρόπο να σκότωσω ότι κι αν είναι αυτό που πάνε να νοιώσουν. Το δείχνω, το διαδηλώνω, το φωνάζω. Καμία κράτει, παρ'τα όλα. Ξέρω πολύ καλά ότι αποτελεί και το κύριο λόγο που δε βρίσκω την ανταπόκριση που θα επιθυμούσα. Όμως, οποιαδήποτα άλλη αντίδραση θα μου φαινόταν "παιχνίδι", ωεύτικη, να κρύβει αυτά που θέλω να φαίνονται.
Και αυτό μου το σφάλμα το γνωρίζω από έφηβη. Κι όμως μυαλό δε βάζω, τακτική δεν αλλάζω. Βλέπεις για μένα, στην αγάπη και κυρίως στον έρωτα, τακτικές δε χωράνε. Η υπάρχει φλόγα ή όχι. Κι αν εγώ μπορώ να το αισθανθώ και να δράσω αυθόρμητα πάνω σε αυτό, τότε υπάρχεις και εσύ. Κι αν είσαι ο άντρας που θέλω να είσαι, που μου αξίζεις να είσαι τότε...

Σκέφτομαι, ασυνείδητα επιμένω να μην αλλάζω τακτική. Σα μια φυσική άμυνα της ψυχής μου. Υποβάλω στα αντικείμενα του πόθου μου το πιό δύσκολο τεστ. Καλό μου, γλυκό μου ασυνείδητο, να είσαι καλά να με προστατεύεις.

8 σχόλια:

Ο Καλος Λυκος είπε...

Εγώ ακόμη δεν έχω καταλάβει γιατί οι σχέσεις πρέπει να είναι πρωταθλητισμός...

Ανώνυμος είπε...

Ιόνια αγάπη για πάντα...

Πόσο μου αρέσει που υπάρχει κι άλλος που το εκφράζει έτσι αγνά που το εκφράζω κι εγώ...
Είναι τέλειο να αγαπάς και να τα δίνεις όλα... Μερικές φορές νιώθω ότι τρέχω με 500 και δεν βλέπω τίποτα μπροστά μου και θα διαλυθώ...Όχι φρένο...Όχι σταματημό...Πάτα το γκάζι να φτάσουμε στα 510...στα 520...όσο πάει...
Τι τέλειο... Κι αν πληγωθώ και πάλι θα το χαρώ... Με μάτια κλαμμένα στεναχωρημένος και απορημένος να ακούω μουσική (secret garden εγώ σε τέτοιες περιπτώσεις) και να ψάχνω να βρω τη δύναμη να δώσω ακόμα ένα κτύπο στην καρδιά μου... και μετά από λίγο ο ίδιος αγώνας... άλλο ένα κτύπο... κι άλλο ένα κτύπο...

Ιόνια αγάπη για πάντα... τι τέλειο...

markos-the-gnostic είπε...

αλκιμήδη μου κι εγώ τα ίδια παθαίνω, μη νομίζεις ότι είσαι η μόνη...
το ασυνείδητο να μας προστατεύει... τι ωραία αντιστροφή... ως τώρα το μαθαίναμε πρωτόγονο και απειλητικό... τώρα επιτέλους στην αλκιμήδεια ψυχή έγινε γλυκό και προστατευτικό...

Кроткая είπε...

"Γιατι, αυτούς που με ενδιαφέρουν, έχω το πιό σίγουρο τρόπο να σκότωσω ότι κι αν είναι αυτό που πάνε να νοιώσουν"

ΚΙ ΕΓΩ! ΚΙ ΕΓΩ!

Ανώνυμος είπε...

καλα κανεις Αλκιμηδη μου αλλά θα πρεπει να εισαι προετοιμασμενη για πολλες απογοητευσεις υποθετω.....

και εγω ειμαι παντα υπερ του hard way, σε όλα...

αλκιμήδη είπε...

Όχι λύκε μου δε πρέπει και δε μπορούν να είναι πρωταθλητισμός. Αυτό λέω ότι "πρωταθλητή" άντρα, ευχαριστώ δε θα πάρω, άστον για την Κομανέτσι.

Ιόνιε, για μένα το τραγούδι της εποχής είναι "σου τηλεφωνω" για να σε ακούω να μιλάς, να σου πω πως σε αγαπώ, και άλλα τρισάθλια.

ευχαριστώ Μάρκο μου, φιλιά

krot συναδέλφισσα, χαίρε

nuwanda, από απογοητεύσεις άλλο τίποτα. Αλλά ο βρεγμένος τη βροχή δε τη φοβάται (εγώ να πω την αμαρτία μου τη βροχή τη λατρεύω ούτως ή άλλως!)

Ανώνυμος είπε...

σκοταδι πυκνο κι ακούω τα βήματα μα που στα που τρέχεις, έρχεσαι φεύγεις...
βουτιά στο κενό... ή μέσα στα κύματα, δεν ξέρω τι θέλεις και τι αντέχεις...
Να μείνεις εδώ να φτάσουμε ως το τέρμα, να μείνεις εδώ να δούμε αν σταλήθεια αγαπιόμαστε, φοβαμαι γιαυτό σε θέλω πια μόνο για μένα...
να μείνεις εδώ να γίνουμε ένα...

Τέλειο (χατζηγιάννης)

όλα αυτά τα τρισάθλια είναι τέλεια...

Χαρτοπόντικας είπε...

Κυνηγός και θήραμα! Ρόλοι. Και συνήθως εναλλάσσονται