Γράμμα σε Σένα - μέρος όγδοο - κόλαση 4

Σου έγραψα "Και εδώ τελειώνει ότι κι αν ήταν αυτό που είχαμε. Κρίμα γιατί πραγματικά Σε αγαπώ". Άφησα ένα παράθυρο ανοικτό. Ήθελα τόσο να υπάρξει ανατροπή. Απάντησες σκληρά, υπονοώντας ότι ούτως ή άλλως θα έφευγες Εσύ. Αποκάλεσες την αγάπη μου αυταπάτη. Με ποιό δικαίωμα άραγε κρίνεις τα δικά μου αισθήματα; Που ξέρεις Εσύ τι θα πει αγάπη; Πότε την έννοιωσες, πότε τα έδωσες όλα σε έναν άνθρωπο, πότε ένοιωσες αυταπάρνηση; Ίσως αυτό που νοιώθω για Σένα να μην είναι αγάπη. Είναι όμως πολύ κοντά σε αυτό που νοιώθω για τον Ιάσωνα. Πολύ κοντά.

Έννοιωσα ότι έφυγα νωρίς. Ότι θα μπορούσα ίσως να αντέξω λίγο ακόμη. Ότι έπρεπα να είχα κάνει υπομονή. Θα την έβρισκα τη δύναμη. Έλπιζα σε μιά ανατροπή. Το μπλογκ άρχισε να αναφέρεται σε Σένα. Στη προσπάθεια μου να κόψω τους δεσμούς μου από σένα.
Κατάρριψη του πεπρωμένου.
Κατάρριψη της διαίσθησης και του ενστίκτου.
Κατάρριψη της δύναμης της αγάπης ως σωτηρία του άλλου.
Κατάρριψη της πηγής του πάθους.

Με διάβαζες, δύο τρείς φορές την ημέρα. Δεν ήξερες ότι είχα βάλει μετρητήρι και ήξερα. Όσο έμπαινες στο μπλογκ έλπιζα. Ασχολείσαι. Νοιάζεσαι. Ελπίζω.

Μία εβδομάδα μετά το χωρισμό μας ανεβάζεις το πιο σκληρό ποστ που θα μπορούσες ποτέ. (το κατέβασες μόλις σχολίασα, είχε επιτελέσει το σκοπό του, αλλά εγώ το έχω ακόμη, για να μη ξεχάσω, να το δημοσιοποιήσω άραγε;)
Ήμουνα το συμβατικο, χαμηλών τόνων happy families project για Σένα. (Μα εγώ μόνο πάθος σου έδωσα. Πότε άφησα να εννοειθεί ότι θέλω συμβατική ζωή;)
Στηριζόμενο σε αμοιβαία αλληλοκατανόηση (!!!! σε ποιά σφαίρα επιστημονικής φαντασίας;)
Γνώρισες καλονή που σε γέμισε πάθος το βράδυ που δεν ήρθα να σε δω και αμφιταλαντευόσουνα για το αν θα εγκαταλείψεις το project (πότε ακριβώς, γιατί κατά τις δώδεκα είχες μπει στο μπλογκ μου;)
Είχες αποφασίσει να συνεχίσεις μαζί μου (οποία μου τιμή) και εκείνη ακριβώς τη στιγμή εγώ σε ελευθέρωσα. (Τι ειρωνία!)
Επιστέγασμα όλων; Τοποθέτησες την "ιστορία" Σου, εκεί που είχες πει ότι θα με πας.
Μα τόσο Σε πείραξε πιά το ποστ μου για τον ασκητή φιλόσοφο;

Το αν αυτά που έγραψες είναι αλήθεια ή όχι, δεν έχει σημασία. Ο σκοπός Σου όμως τι άλλο θα μπορούσε να είναι από το να μου δώσεις το τελικό, θανατηφόρο χτύπημα; Να έχεις την ικανοποίηση της τελευταίας κουβέντας;

Πόσο σκληρός μπορείς να γίνεις. Ήταν όμως αυτό το κείμενο δώρο. Γιατί μετά από αυτό δεν έχει νόημα εγώ ξανά να Σε παρακαλέσω. Η κίνηση πρέπει να είναι δικιά Σου πλέον. Και αυτό ήταν δώρο και Σε ευχαριστώ.

Δε ξαναμπήκες στο μπλογκ μου παρά μόνο μιά φορά.
Δεν έγραψες πάρα ένα δύο κειμενάκια που ίσως να έχουν μπηχτές για μένα.
Αδιαφορείς. Και αυτό είναι δώρο. Σε ευχαριστώ πολύ.

Είναι δύο μήνες που χωρίσαμε.
Αυτούς τους δύο μήνες μου φέρθηκες πιο ανθρώπινα από ποτέ.

Εγω συνεχίζω να ασχολούμαι, συνεχίζω να Σε διαβάζω, να Σε σκέφτομαι όλες τις στιγμές.
Συνεχίζω να Σε αγαπώ.

Συνεχίζω να βρίσκομαι στη κόλαση.