"Μάλλον είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχουμε πραγματικά παρά μόνο από τη στιγμή που μας βλέπει και κάποιος άλλος, ότι δε μπορούμε να μιλήσουμε σωστά παρά μόνο όταν βρεθεί κάποιος που να κατανοεί τι λέμε, στην ουσία δεν είμαστε ποτέ ολοκληρωτικά ζωντανοί χωρίς κάποιον να μας αγαπάει"
Από τη "Μικρή φιλοσοφία ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ" του Αλαιν ντε Μποττόν.
Μία από τις εισαγωγικές σκέψεις του κ. ντε Μποττόν για το πως ο Έρωτας στην ουσία καλύπτει μία από τις βαθύτερες ανάγκες μας, την ανάγκη για "επιβεβαίωση του εγώ". Το πως το "προσφιλές πρόσωπο" γίνεται ο καθρέπτης του ερωτευμένου, το μέσο αυτοπροσδιορισμού του. Ναι, όντως υπάρχω, όντως είμαι εγώ.
Εγώ θα πάω τη σκέψη ένα βήμα πίσω και θα τη προχωρήσω σε άλλο, παράλληλο μονοπάτι.
Μήπως, το εγώ μέσα από όλες τις ανθρώπινες σχέσεις που δημιουργεί (κι όχι μόνο τις ερωτικές) προσπαθεί να καλύψει αυτό ακριβώς, τη βαθύτερη εσώτερη ανάγκη αυτοεπιβεβαίωσης;
Και όταν μπαίνει στην όποια σχέση με ένα προσωπείο (είτε από φόβο, είτε από αλαζονεία, η ελπίδα, ή άγνοια, ή δε ξέρω τι, τι σημασία έχει ο λόγος άλλωστε;) το εγώ που επιβεβαιώνεται δεν είναι το πραγματικό εγώ αλλά αυτό της μάσκας, ξένο, απρόσιτο, ουτοπικό.
Τότε το κίνητρο για διατήρηση της σχέσης αυτόματα αναιρείται. Το αληθινό εγώ δε πρόκειται ποτέ να προσδιοριστεί, η βαθύτερη ανάγκη δε καλύπτεται. Ο λόγος ύπαρξης της σχέσης ουσιαστικά ανύπαρκτος, οπότε η διάλυση είναι αναπόφευκτη, τετέλεσται.
Η σχέση εφήμερη, ρευστή, με ημερομηνία λήξης από το πρώτο χαίρω πολύ.
Και αν τολμήσω να το προχωρήσω λίγο παραπέρα και να αναρωτηθώ:
Τι γίνεται με αυτό το τρομαχτικό ενδεχομένο; Ίσως να γεφυρωθεί η απόσταση από το πραγματικό εγώ σε αυτό που οι άλλοι αντιλαμβάνονται και αντικατροπτίζουν, να γίνει επαναπροσδιορισμός. Τότε πιό είναι το εγώ; αυτό του χθές, του σήμερα ή του αύριο; Πόση ρευστότητα μπορώ να αντέξω να έχω;
Ίσως η απάντηση να είναι απλή, να μπορούσα να κυκλοφορώ με το πραγματικό εγώ, έτσι μέσα στις σχέσεις θα έβρισκα μόνο λείους καθρέπτες, ουδεμία παραμόρφωση να συνταράξει, να απογοητεύσει, να αποξενώσει...
Όμως, πως μπορώ να δείξω το αληθινό μου εγώ, αφού και η ίδια δε κατανοώ ποιό είναι, αφού και στον εαυτό μου παρουσιάζω μία μάσκα (από φόβο, από αλαζονεία, ελπίδα, άγνοια, δε ξέρω τι, και τι σημασία έχει ο λόγος άλλωστε;)
** Ευτυχώς τα κίνητρα για διατήρηση σχέσεων είναι και πολλά άλλα, επιφανειακότερα ναι μεν, σημαντικότατα παρ' όλα ταυτα. Αναρωτιέμαι όμως, κατα πόσο, η καταδικασμένη στο ανικανοποίητο εσώτερη ανάγκη, ωθεί πολλές σχέσεις στην επιφάνεια, εκεί που βρίσκονται και τα κίνητρα που τις συντηρούν.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
5 σχόλια:
Αλκιμήδη
πραγματικά οι προβληματισμοί σου μου είναι τόσο μα ατόσο οικείοι.
Υπάρχουνς μέσω των άλλων, εκεί έχω καταλήξει τελευταία.
Κι όμως ένα εγω ανεξάρτητο και αυτόνομο δεν υπάρχει;
Λες να είναι μια σκόνη, ένα βουδιστικό τίποτα που το μόνο που του αξίζει είναι μια απώλεια, μια απώλεια ενός πράγματος που ούτως ή άλλως δεν υπάρχει;
Η μόνη λύση να αντικατοπτριζόμαστε στους άλλους, και να βλέπουμε ποιοι είμαστε προσωρινά στο σήμερα;
Σε χαιρετώ
Το εγώ είναι εύθραθστό. Μερικές φορές κατακερματίζεται και τα κομμάτια του μοιράζονται ή χειρότερα κατατίθενται σε κάθε είδους σχέση. Ετσι σχηματίζεται ίσως η αντίληψη του πολλαπλού "εγώ". Ειναι βέβαιο ότι σε κάθε σχέση είμαστε "εμεις" άλλοτε λίγο άλλοτε πολύ, άλλοτε συνειδητά άλλοτε ασυνείδητα (ερωτευμένοι συνήθως). Μια παρατεταμένη περίοδος αγωνίας, ανησυχίας, αβεβαιότητας άσχετα με την ευτυχή ή όχι κατάληξη μπορεί να δράσει διαλυτικά και τότε πρέπει να μαζέψουμε τα κομμάτια μας και να συναρμολογηθούμε.
Μάρκο, έτσι ακριβώς αλλά επειδή σήμερα είμαι στα αισιόδοξά μου, τείνω να νοιώθω, ότι το "εγώ" μου υπάρχει και είναι αναλοίωτο, απλώς το μυαλό μου δυσκολεύεται να το προσδιορίσει και να απομονώσει τα στοιχεία που είναι επίκτητα και επιβαλλόμενα από τα βιώματα. Αυτά τα στοιχεία, τα οποία μεταβάλλονται γιατί δεν είναι πραγματικά μέρη του "εγώ" μου, είναι νομίζω που με μπερδεύουν και μερικές φορές με κάνουν να αισθάνομαι ότι το "εγώ" είναι απλός αντικατροπτισμός.
Αχ, Padrazo, πιάνεις άλλο θέμα, δύσκολο και με πόνο. Προτιμώ να προσπεράσω για τώρα το σχόλιο σου, (στο υποσυνείδητο ουστ!) και να διατηρήσω τη σημερινή μου ψευδαίσθηση ευδαιμονίας και αισιοδοξίας! Φιλιά
Πολύ ενδιαφέρον σχόλιο
Θα σου πρότεινα να διαβάσεις Γκουρτζίεφ μ αυτούς τιους προβληματισμούς
Σε γενικές γραμμές και σε σχέση με το Εγώ και την οπτική που βάζεις, η σχολή του Γκουρτζίεφ λέει:
1)Δεν υπάρχει εγώ.Αποτελούμαστε από χιλιάδες ρόλους που τους εναλάσουμε ανάλογα με τις περιστάσεις.
2)Ολα τα κάνουμε ασυνείδητα και μηχανικά.Δεν υπάρχουν ουσιαστικά θέλω αφού κινούμαστε βάση προκαθορισμένων ροών(είτε από τις επιδράσεις του περιβάλλοντος, είτε από κληρονομκότητα), χωρίς σχεδόν ποτέ να αναρωτιόμαστε που πάμε, που θέλουμε να πάμε.
3)Υπάρχει έξοδος από τη ζωή του ζόμπι που ζούμε και αυτή προυποθέτει συνειδητή προσπάθεια παρατήρησης σκέψεων, συναισθημάτων, συνμπεριφορών.Των δικών μας εννοείται.ΑΠΟΣΤΑΣΙΟΠΟΙΗΜΕΝΑ.
χεχεχε,,,έχω την εντύπωση ότι ίσως σου φαίνονται λίγο μακρινά αυτά σε σχέση με τον αρχικό σου συλλογισμό.
πίστεψε με δεν είναι καθόλου
Καλωςόρισες mosaic και ευχαριστώ για τη παραπομπή. Μόλις γυρίσω Αθήνα θα το ψάξω να το διαβάσω.
Όχι δε μου φαίνονται καθόλου μακρινές οι σκέψεις, είναι ελαφρώς πιο μπροστά στο μονοπάτι που έχω ξεκινήσει και βαδίζω νομίζω. Θα τις βρω πιο εύκολα τώρα. Ευχαριστώ
Δημοσίευση σχολίου