"ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος"
Αξίζει άραγε να περιμένεις τη στιγμή που θα έχει, για να λάβεις τα χρωστούμενα;
Θα θυμηθεί το χρέος;
Θα επιθυμείς ακόμη την εξόφλιση;
Και στο κάτω κάτω ποιός λέει ότι υπήρξε χρέος ούτως ή άλλως;
Καλύτερα, κάνε παραγραφή, αποχαιρέτα και ώρα μας καλή και αέρα στα πανιά μας.
Χείμαιρες, πάντα χείμαιρες.
Κάποια στιγμή πρέπει να το αποδεχτώ: Οι χείμαιρες είναι όντα της μυθολογίας, ποτέ δεν υπήρξαν, ποτέ δε θα υπάρξουν. Τελεία.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
6 σχόλια:
Χίμαιρα, ένα όν από κατσίκα, λιοντάρι και φίδι. Τι παράξενο, ενώ και οι τρεις συνιστώσες του υπάρχουν, η σύνθεσή τους να μην υπάρχει. Βέβαια δεν υπάρχει βιολογικά, αλλά υπάρχει νοητικά. Άλλωστε οτιδήποτε φανταζόμαστε υπάρχει κατά μια έννοια ως μια εμπρόθετη σύνθεση υπαρκτών πραγμάτων.
Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι να προσπαθήσουμε να φανταστούμε το άγνωστο, αυτό που δεν συντίθεται από γνωστά, ίσως αυτό που δεν συντίθεται κάν, μήπως το μηδέν;
Όμως, σοφέ μου Μάρκο, δε θα έπρεπε να αποτινάξουμε το φανταστικό και να επικεντρωθούμε στο πραγματικό; Υπάρχει τέτοια πληθώρα υπαρκτών απολαύσεων, συναισθημάτων, εμπειριών, ανθρώπων, τέτοιος πλούτος, γιατί να αναλωνόμαστε στη γοητεία της ψευδαίσθησης; Ποιά απληστεία ή ποιός φόβος μας ωθεί;
Βέβαια, και η ψευδαίσθηση γίνεται πραγματικότητα από τη στιγμή που τη φέρνω στο μυαλό μου και μόνο. Μπερδεύομαι, αλλού το πήγαινα με το ποστάκι κι αλλού με οδηγείς. Καλοδεχούμενη πάντα η ανατροπή.
Νομίζω ότι θα ήταν πιο ανακουφιστικό να σέφτεσαι ότι δεν υπάρχουν χρεωστούμενα.
Κάνεις ότι κάνεις για πάρτη σου, επειδή εσύ θα αισθανθείς καλά εαν δώσεις - ότι δώσεις, για όσο το δώσεις. Εαν σου δώσουν και αυτοί, καλοδεχούμενα.
Ετσι κι αλλιώς, σίγουρα κάποιοι άλλοι σου έχουν δώσει δίχως να πάρουν.
Προφανώς καλέ μου nuwanda προφανώς!
Αλλά πότε η καρδιά βαδίζει σύμφωνα με τα προφανή;
Alcimede!
τί μου θύμησες! τη Μεγάλη Χίμαιρα του Καραγάτση... μαγευτικό βιβλίο και τόσο πραγματικό... αυτό που λες λέει...
Καλημέρα Αλεξάνδρα μου,
και καλώς επέστρεψες. Ελπίζω να πέρασες όμορφα, με θάλασσα και διαβάσματα. Εγώ ακόμη στας εξοχάς.
Ο Καραγάτσης ο πολυλατρεμένος μου, και η μεγάλη χείμαιρα το πιό μου αγαπημένο. Ξαφνικά θέλω να πω τόσα πολλά για αυτό που μου φαίνεται θα τα κάνω ποστ!
Φιλιά
Δημοσίευση σχολίου