Γράμμα σε Σένα - μέρος τέταρτο - κόλαση 1

Ήσουν το ιδανικό μου. Ήμουν το ιδανικό Σου. Κισμέτ.
Πως μπόρεσα, πως τόλμησα να Σε αμφισβητήσω.
Αμφισβητώντας Σε αμφισβήτησα και την αλήθεια όσων ζήσαμε, και αυτόματα έπαψα να είμαι το ιδανικό Σου.

Ταραγμένη, μέσα στη νύχτα, πριν φτάσω σπίτι, Σου στέλνω μύνημα. Εκλιπαρώ συγχώρεση. Άκόμη δε Σου έχω πει τις αμφιβολίες μου, απλώς ξέρεις ότι κάπου αμφιβάλω. Έρχεται σκληρή απάντηση και θεωρώ ότι αυτό ήταν, τελειώσαμε.

Το επόμενο απόγευμα μου στέλνεις ξανά μήνυμα. "Μη νομίζεις ότι εγώ δεν υποφέρω, νόμιζα ότι θα μοιραστούμε τη ζωή μας. " Σε παρακαλώ και πάλι. Όχι, δε θέλεις να αναθεωρήσεις. Δε πιστεύεις σε δεύτερες ευκαιρίες. Είμαι έτοιμη να το δεχτώ. Χτυπιέμαι για τη βλακεία μου, υποφέρω, αλλά αναγνωρίζω ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Σου στέλνω email εξηγώντας τις αμφιβολίες μου. Οφείλω να Σου εξηγήσω, οφείλω να προσπαθήσω. χειροτερεύω τα πράγματα. Απαντάς με σκληρότατο mail. Δε ξέρω τι να κάνω. Πρέπει να ανασυγκροτηθώ, να αφήσω το χρόνο να μου δείξει το δρόμο.

Και αρχίζεις ένα μπαράζ μηνυμάτων το ίδιο βράδυ
"Θέλω να κοιτάξεις τον εαυτό σου, το μέλλον σου, ποια θέλεις να είσαι και πως να ζεις σε πέντε δέκα χρόνια. Να σκεφτείς μόνο εσένα, καθόλου εμένα. Πως θα υποστηρίξεις αυτά που ονειρεύεσαι. Αυτά θέλω να συζητήσουμε την επόμενη εβδομάδα που θα συναντηθούμε. Καταλαβαίνεις γιατί στο ζητάω αυτό;"
Και οι ελπίδες μου αναπτερώθηκαν. Και μπήκα σε μια διαδικασία αυτοψυχανάλυσης. Έγραφα σα τη τρελή, σκέψεις σκέψεις σκέψεις. Και κάθε τόσο μου έστελνες μηνύματα, κατεύθυνες την σκέψη μου.
"Το θέμα είναι πως διαχειρίζεται κανείς τις ανασφάλειες του"
"Να μάθεις αφενός να μοιράζεσαι και αφετέρου να στηρίζεις ολόψυχα τις επιλογές σου"
Σου έστελνα και εγώ κάποιεςσκέψεις μου.

Μου γράφεις. Ελπίζω. Ασχολείσα μαζί μου. Νοιάζεσαι. Ελπίζω. Και συνεχίζω την αυτοψυχανάλυση. Είναι ο μόνος τρόπος να Σε ξανακερδίσω. Ελπίζω. Με καταστρέφει, κυκλοφορώ χαμένη, με ένα σημειωματάριο στο χέρι. Καταγράφω. Ψάχνω απάντηση. Ελπίζω.

Και κάποια στιγμή, μου στέλνεις το μαγικό "Τώρα σε νοιώθω πιό κοντά από ποτέ. "
Ανατροπή; Τόλμησα και Σου τηλεφώνησα. Έχω περάσει δύο εικοσιτετράωρα συνέχους πόνου, αυτοψυχανάλυσης, απόγνωσης. Νοιώθω εξουθενωμένη. Σε χρειάζομαι. Σου λέω ότι φοβάμαι να κάνω αυτή τη διαδικασία χωρίς τη βοήθεια ειδικού. Αμφισβήτηση δεύτερη. Παγώνεις. Με πετάς ξανά.

Το επόμενο πρωί, μου γράφεις ότι ο μόνος τρόπος που μπορείς να μας δείς μαζί, είναι σε μία σχέση καθαρά σεξουαλική και ίσως μετά από μήνες, ίσως να μπορέσεις να ξανανοιώσεις κοντά μου.
Αρρωσταίνω. Φεύγω από τη δουλειά σα τρελή, οδηγώ τέσσερις ώρες και καταλήγω στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου. Μπαίνω μέσα και καταρέω. Σωριάζομαι. Σπαράζω. Για πρώτη φορά μετά από είκοσιπέντε χρόνια προσεύχομαι. Από κάπου να πιαστώ. Κάπου να βρω ανακούφιση. Βοήθεια. Έλεος.
Σβήνω το τηλέφωνο Σου από το κινητό, σβήνω όλα τα μυνήματα. Θέλω να βάλω τελεία. Αλλά δε μπορώ. Δε τα κατάφερα. Το επόμενο βράδυ, έξω με φίλους, όλα μου φαίνονται ανούσια. Πληροφορίες καταλόγου και το τηλέφωνο Σου πάλι γνωστό. Σε εκλιπαρώ να με αφήσεις να έρθω να Σε δω. Αρνείσαι.

Τελεία;