Γράμμα σε Σένα - μερός δεύτερο - ο παράδεισος

Την επόμενη μέρα, κανονίσαμε να έρθω σπίτι Σου. Κατευθείαν. Δε φοβήθηκα. Ήμουν τόσο σίγουρη για Σένα. Ήθελα τόσο να Σου δωθώ και να μου δωθείς.

Είμασταν μαζί δέκα ευλογημένες μέρες. Παρασκευή με Δευτέρα. Είμασταν σχεδόν κάθε βράδυ μαζί. Κοίμιζα το παιδί, Σου ερχόμουνα, κάναμε έρωτα όλη νύχτα, γύριζα σπίτι πριν ξυπνήσει το παιδί. Ήμουνα σε υπερένταση. Ήμουνα τρισευτυχισμένη. Δεν ένοιωθα τη κούραση. Οι δύο ώρες ύπνου που ξέκλεβα κάθε μέρα μου αρκούσαν. Από το κορμι Σου, από το άγγιγμα Σου έπερνα όλη την ενέργεια του κόσμου. Το πρωί στη δουλειά, έβρισκα στο mail μου ηλεκτρονικά λουλούδια. Μου έστελνες ερωτικά μηνύματα. Κυκλοφορούσα σε μιά κατάσταση υπερδιέργεσης. Έτοιμη για Σένα, όλες τις στιγμές. Δοκίμασα πράγματα σεξουαλικά που ούτε που φανταζόμουν ότι θα τα έκανα ποτέ. Ξεκλείδωσες την ηδονή μέσα μου. Ανακάλυψα όλη μου τη δυναμικότητα. Ανοίχτηκα.

Ένα βράδυ, που δε μπορούσα να έρθω, ήρθες σπίτι μου και πέτυχες τον Ιάσωνα λίγο πριν κοιμηθεί. Κι όπως τον πήρες αγκαλιά, και σας είχα και τους δύο μαζί, στον ίδιο χώρο, δεν ήξερα πώς θα αντέξω τέτοια ευτυχία.

Το Σάββατο το πρωί μας συνόδευσες στο Αττικό πάρκο. Τη φωτογραφία που σας έβγαλα εκείνο το πρωί ακόμη την έχω στο πορτοφόλι μου. Δε μπορώ να τη βγάλω. Δεν έχω τη δύναμη.

Μου είχες πει ότι είσαι λάτρης του θεάτρου και του σινεμά. Πολυάσχολος όμως και δε καταφέραμε παρά ένα σινεμα και ένα θέατρο, την αποφράδα μέρα. Και δύο εξόδους για φαγητό.

Το βράδυ στο σινεμά, βλέποντας τη ταινία σχεδόν κάναμε έρωτα. Δε με πείραξε ο κόσμος. Δε με ένοιαζε τίποτα. Αργότερα μου είπες ότι αυτό Σου άρεσε σε μένα. Μετά πήγαμε σπίτι Σου και συνεχίσαμε.

Ένα βράδυ, ήρθα και Σε βρήκα μετά από θέατρο. Πίντερ. Το επόμενο πρωί, στο μπλογκ Σου έβαλες τους στίχους του Πίντερ "Ξεκουράσω πλάι στο γλυκό καθρέπτη της αναμονής" και το συνόδεψες με πίνακα και link του Εγγονόπουλου. Πόσο πόνεσε, πόσο πόνεσε όταν αργότερα το έσβησες.

Τη Τρίτη το πρωί ήρθα και Σε βρήκα στη Ραφήνα. Έπεινες καφέ με φίλη που ήταν αναστατωμένη. Μετά με πήγες στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου. Καθίσαμε και αγναντέψαμε το Αιγαίο. Δε μπορούσαμε να κάνουμε έρωτα και έτσι μόνο εγώ Σε γεύτηκα. Και μου άρεσε τόσο, με τον ήλιο και τη μυρωδιά της θάλασσας. Το απόγευμα, όταν είπα στη μητέρα μου που ήμουνα, ενθουσιασμένη μου λέει, εκεί άλλαξα βέρες με το πατέρα σου. Στο έστειλα με μύνημα αυτό και απάντησες "Η ζωή είναι μικρή και αστεία αλλά και υπέροχη όταν τη μοιράζεται κανείς μαζί σας κυρία μου". Και πίστεψα ότι είσαι το πεπρωμένο μου. Το πίστεψα με όλο μου το είναι. Αργότερα κατέφυγα πολλές φορές σε αυτή ακριβώς την εκκλησία, εκληπαρώντας, εγώ η άθεη, τον άγιο που ευλόγησε το δεσμό των γoνιών μου, να μου δώσει φώτιση, να μου δώσει δύναμη, να με λυτρώσει.

Πόσο τυχερή αισθανόμουν που Σε βρήκα. Κοινά ενδιαφέροντα, εκπληκτική διανόηση, καταπληκτικό σεξ.
Πάθος. Και μου μιλούσες για κοινή ζωή, και το μέλλον. Και με έβρισκες υπέροχη. Ήμουν ότι χρόνια λαχταρούσες. Σου έλεγα, μη βιάζεσαι δε με ξέρεις ούτε δυό βδομάδες. Μου απαντούσες σε ξέρω όλη μου τη ζωή, σε περίμενα όλη μου τη ζωή. Μου έλεγες ότι δε μπορούσα εγώ να κάνω τίποτα κακό. (Πόσο γρήγορα τη ξέχασες αυτή τη κουβέντα.) Και η ύπαρξη του Ιάσωνα δεν ήταν για Σένα ούτε εμπόδιο, ούτε αδιάφορο γεγονός. Ήταν ένα από τα υπέρ μου. Τι άλλο να ζητήσει μια κοπέλα;
Α, επιπλέον ήσουν και οικονομικά, και κοινωνικά, και επιστημονικά, και πολιτικά καταξιωμένος. Το κερασάκι στη τούρτα. Καλό αλλά όχι απαραίτητο...

Είχα βρεί το παράδεισο μου. Και ήσουν ο άγγελος μου.