Γράμμα σε Σένα - μέρος πρώτο - η γνωριμία

Είναι έξι μήνες που Σε γνώρισα. Είναι έξι μήνες που έχασα τον εαυτό μου. Είναι έξι μηνές που πονάω. Είναι έξι μήνες που μόνιμοι σύντροφοι είναι η θλίψη, η απόγνωση, η απορία.

Απορία που επιμένω να Σε αγαπώ τόσο.
Απορία που μου φέρθηκες έτσι.
Μα είναι δυνατόν ποτέ άνθρωπος να φερθεί σε συνάνθρωπο έτσι;

Ήμουνα τρισήμισι χρόνια μόνη. Επειδή έτυχε, εν μέρει, κυρίως από επιλογή. Όταν έμεινα έγκυος το γυιό μου, και ήταν πλέον ολοφάνερο ότι ο πατέρας δεν επρόκειτο να θελήσει να τον δεί ούτε για μια φορά, αναλογίστηκα τη ζωή μου, τις προηγούμενες σχέσεις μου, τα λάθη μου και πήρα τη μεγάλη απόφαση.
Θα μείνω μόνη και δε θα μπω ξανά σε σχέση αν πρώτα δεν αισθάνομαι απόλυτα ευτυχισμένη με τη ζωή μου, μόνη. Ποτέ ξανά δε θα κολλήσω σε λάθος σχέση. Ποτέ ξανά δε θα αφήσω το φόβο της μοναξιάς να καθορίσει τις επιλογές μου. Ποτέ ξανά δε θα πείσω τον εαυτό μου, ότι ναι αυτός είναι ο σύντροφος.

Μεγάλα λόγια, ευσεβείς πόθοι.
Και τη τήρησα την απόφαση, τη σεβάστηκα.

Και φτάνει η παραμονή του 2006, και με βρίσκει μόνη. Και ευτυχισμένη.
Καλεσμένη σε δυό γιορτές αποφασίζω να μείνω μέσα. Νοιώθω τόσο ήρεμη, τόσο πλήρης, τόσο έτοιμη. Θα μπορούσε η υπόλοιπη μου ζωή να είναι έτσι και δε με νοιάζει. Δε χρειάζομαι τίποτα περισσότερο. Συνειδητοποιώ ότι είμαι έτοιμη να αναζητήσω το άλλο μου μισό.

Την επόμενη μέρα στη δουλειά, βαριέμαι, γράφομαι σε ένα site γνωριμιών.
Πέφτουν οι προτάσεις βροχή. Βλέπεις οι γυναίκες είναι λίγες εκεί. Αρχίζω να γνωρίζω κόσμο. Καλά συμπαθητικά παιδιά, τίποτα που να μου κάνει κλικ.

Και τότε μου γράφεις Εσύ. Και ο κόσμος μου άλλαξε.
Πριν ακόμη Σε γνωρίσω ήμουν δικιά σου. Να με κάνεις ότι θες, να με κατασπαράξεις.
Μερικά emails ανταλλάχθηκαν, μου είπες την ιστορία της ζωής Σου (έτσι νόμιζα; έτσι είναι; κανείς δε ξέρει), Σου είπα τη δική μου.
Μου έστειλες ένα κείμενο, γραμμένο για εμένα (ήταν έτσι άραγε;) που μου περιέγραφες τη παιδική και εφηβική Σου εμπειρία. Έμεινα άφωνη και ήμουν ολοκληρωτικά δική Σου από τη στιγμή που το διάβασα. (Το έχω ακόμη, να το δημοσιοποιήσω άραγε;) Και δικιά Σου θα παραμείνω για πάντα. Ακόμη και αν ότι γράφεις εκεί μέσα είναι ψέμα. Το συναίσθημα πίσω από τα λόγια και την ιστορία με παρέδοσε σε Σενα.

Συναντηθήκαμε πρώτη φορά, Παρασκευή μεσάνυχτα. Το απόγευμα μου έστειλες τους στίχους του Εγγονόπουλου
"Είναι οι γυναίκες (που αγαπάμε) σα λιμάνια μόνος σκοπός/προορισμός/των καραβιών μας"
Και σου απάντησα
"και όταν σφικτά στην αγκαλιά μας τις κρατούμε με τους θεούς γινόμαστε όμοιοι"

Μου έγραψες " Κι αν είμαι ροκ μη με φοβάσαι"
Τι εννοούσες, πριν ακόμη με γνωρίσεις; Ήταν μια προειδοποίηση; Ήταν μια παράκληση να επιμείνω γιατί ήξερες ότι θα με ισοπεδώσεις;

Μου έγραψες ότι ακούς το "Από τα κουμπάκια ανάμεσα" του Κηπουργού. Δεν το ήξερα. Μου το έφερες το βράδυ και μου το χάρισες, στο πρώτο μας ραντεβού.

Ήμουν έτοιμη για Σένα, να με κάνεις ότι θες, κι ακόμη δε Σε είχα γνωρίσει.

Και επιτέλους συναντηθήκαμε. Μου πρόσφερες ένα τριαντάφυλλο. Με αγκάλιασες ανεπαίσθητα και με φίλησες στο μάγουλο. Καθίσαμε σε μια γωνιά στο ασφυκτικά γεμάτο και φασαρίοζικο μπάρ. Εγώ τη φασαρία δεν την άκουγα, ο κόσμος γύρω μου είχε σταματήσει να υπάρχει, ένα πολύ μακρινό, ξένο σιγανό βουητό. Μόνο Εσυ υπήρχες, μόνο Εσένα άκουγα, μόνο τα μάτια Σου έβλεπα. Χάθηκα μέσα Σου, και καλωσόρισα τον Έρωτα.

Η κουβέντα κύλησε, πήγαμε σε άλλο μπαρ, πιο ήσυχο. Σου κράτησα το χέρι και έτρεμες. Σε ρώτησα και είπες ότι είχες πάθει μικρό εγκεφαλικό επεισόδιο πριν δύο χρόνια. Ένοιωσα να πέφτω στο κενό, ο φόβος ότι θα Σε χάσω αν κάτι Σου συμβεί. Δε με φόβισε η ασθένεια, δε σκέφτηκα λογικά τι μέλλον θα μπορούσα να κτίσω έτσι. Σε αγαπούσα ήδη και ήμουνα έτοιμη για όλα.
Όταν πιά θέλανε να κλείσουνε και θα μας διώχνανε, σου λέω "Και τώρα που θα πάμε;" Δεν ήθελα να Σε αποχωριστώ. Αργότερα μου είπες ότι αυτή η κουβέντα ήταν μαγική. Πολύ αργότερα το ξέχασες φυσικά.
Πήγαμε στη Ραφήνα, σε μία παραλία. Παγωνιά. Με αγκάλιασες σφιχτά από πίσω να με ζεστάνεις και με φίλησες. Πρώτο φιλί, ζεστό, μαγικό. Και με ερέθισες. Και Σε ήθελα τόσο. Και με ήθελες τόσο (νομίζω). Σου λέω, αν είναι να μου κάνεις έρωτα πάμε κάπου πιό άνετα. Νόμιζα ότι κατευθυνόσουν σπίτι Σου (αργότερα σε μιά στιγμή κακίας είπες ότι κατευθυνόσουνα σε ξενοδοχείο, ίσως να είναι κι έτσι). Σου λέω, ξέρεις για μένα ο έρωτας είναι υπόσχεση. Δηλαδή; ρωτάς. Αν Σου κάνω έρωτα υπόσχομαι ότι θέλω να είμαι μαζί Σου, ότι θέλω να προσπαθήσω για μιά σοβαρή σχέση. Αποφάσισες να με γυρίσεις σπίτι μου και κανονίσαμε να συναντηθούμε την επόμενη μέρα. Πόσο απογοητεύτηκα. Και πόσο το εκτίμησα.

Μπήκα σπίτι μου στις έξι ώρα το πρωί, έβαλα το τραγούδι που μου χάρησες, και έκλαψα από ευτυχία.

Καλωςόρισες Έρωτα!