Σχεδόν φυγή

Σε μιά στιγμή τρέλας και απoφασιστικότητας τη Παρασκευή που μας πέρασε έσβησα το μπλογκ μου.

Ο μόνος τρόπος νόμιζα για να αποτοξινωθώ. Να πάψω να ασχολούμαι αν με διαβάζει, αν νοιάζεται, αν δε ξέρω τι. Με τις διακοπές να πλησιάζουν να είναι η απομάκρυνση ολοκληρωτική. Μπας και συνέλθω και σταματήσω να τον σκέφτομαι. Να μην είναι οι σκέψεις μου προσβάσιμες. Να μη μπαίνω και εγώ στο internet με τη καρδιά να χτυπάει, να ελέγξω το μετρητήρι. Και να μη μπαίνω στο δικό του να δω αν έγραψε κάτι που αναφέρεται σε αυτά που έγραψα εγώ. Να σπάσω το κώλυμα μου. Φυγή προς τα εμπρός. Μαχαίρι στο μπλογκ μου λοιπόν.

Και χαθήκανε όλα. Όσο χαζά κι αν είναι ήταν δικά μου και μου αρέσανε. Και ένοιωσα τόσο έντονη την ανάγκη να ξαναγράψω. Οπότε σιγά σιγά, να είναι καλά οι αποθηκευμένες σελίδες του Google, τα ξαναανεβάζω. (Μόνο που έχασα τα σχόλια και αυτά ήταν τα πιο ωραία. Τι να κάνουμε τα λάθη πληρώνονται.)

Και όταν βρω το κουράγιο θα ξαναφτιάξω και το template και τα links.