Παρηγόρα με

Το πρωί στη θάλασσα ήταν μια κοπελιά, χοντρούλα, με ακμή, με πεταχτά δόντια.
Γέλαγε συνέχεια. Γαργαριστά.
Έπαιζε αυθόρμητα, σα παιδί η ίδια, με το παιδί της.
Πεταχτά αγγίσματα με τον άντρα της.
Κουτσομπολιό και αστεία με τη φιλενάδα της.
Ζωντάνια. Ενέργεια. Χαρά.
Φώτιζε τη παραλία.

Ήταν τόσο όμορφη.

Και ζήλεψα, πόσο ζήλεψα

Θέε μου σχώρα με.