The AHA moment

Το είχα ξανααναφέρει σε παλαιότερο post ότι οι Παρασκεύες είναι δύσκολες μέρες για μένα γιατί πάω για ψυχανάλυση. Τελευταία και οι Τρίτες επειδή η ψυχολόγα μου θεώρησε προφανώς ότι δεν είμαι πολύ καλή μαθήτρια και χρειάζομαι extra tutoring. Αντιστέκομαι στη θεραπεία και αντιστέκομαι στην αντίσταση μου συνεχίζοντας να πηγαίνω.

Τέλοςπάντων. Αυτή τη φορά η σωματική αντίδραση ξεκίνησε από τη Πέμπτη. Δύσκολη μέρα γιατί έπρεπε να πάω στα κεντρικά γραφεία στη δουλειά και η διαδρομή περναει απο μέρη φορτισμενα. Και να ξερω οτι τη Παρασκευή έπρεπε να το ξανακάνω. Δύσκολη επειδή ο Ιάσωνας μου έφερε ένα αεροπλανάκι του και μου είπε να το στείλουμε στο μπαμπά του στην Αγγλία για να έρθει να τον δει. Και να πρέπει να βρω λόγια να του εξηγήσω ότι ο πατέρας του δεν πρόκειται. (Το χειρίστηκα καλά, αλλά πάντα στεναχοριέμαι όταν βλέπω πόση ανάγκη τον έχει ο Ιάσωνας).

Η σωματική αντίδραση έγκειται σε μιά παντελή έλλειψη όρεξης για φαγητό (ποιός εγώ η λιχούδα που πάντα έκανα διαίτα και δεν άφηνα παγωτό σε ακτίνα ενός μιλίου που λέει ο λόγος). Τρώω μηχανικά επειδή ξέρω ότι πρέπει. Παίρνω ένα παγωτό, τρώω μία κουταλιά και το πετάω. Παίρνω ένα χυμό, πίνω μια γουλιά και το αφήνω. Τρώω με το ζόρι. Σε κάθε κρίση σωματικής αντίδρασης χάνω ένα με δύο κιλά. Αν τις επόμενες μέρες είμαι καλά μπορεί να τα ξαναπάρω. Αν όχι, μου μένει η χασούρα. Από το Μάρτιο έχω χάσει με αυτό το τρόπο 7 κιλά. Δε παραπονιέμαι γιατί από γεματούλα έχω γίνει μια συλφίδα αλλά το γεγονός με ανυσηχεί λίγο.

Η σωματική αντίδραση είναι και αυτή κομμάτι της γενικότερης θλίψης μου. Τα συναισθήματα είναι ένα rollercoaster, πότε έτσι πότε αλλιώς. Και οι σκέψεις. Ανακατωμένες αλλοπρόσαλες αντιφατικές. Κυριαρχεί η θλίψη. Αυτή τη θλίψη προσπάθησα να περιγράψω σήμερα στη ψυχολόγα γιατί με έχει κουράσει πάρα πολύ. Την ιστορία της ζωής μου την έχω πει πάνω κάτω (πάντα της ξεφουρνίζω κάτι που μένει με ανοικτό το στόμα βέβαια, και έχω αρκετά που δεν της έχω πει ακόμη, ούτε που φαντάζεται με τι έχει μπλέξει), και τα κωλύματά μου τα ξέρω πάνω κάτω.

Σήμερα ήθελα να περιγράψω τη θλίψη μου.Γιατί είναι μιά θλίψη απροσδιόριστη. Δεν είναι όπως όταν είχα κατάθλιψη και ένοιωθα ότι έχω χάσει το κουράγιο μου για ζωή, δεν έβρισκα νόημα στη ζωή και έκλαιγα με το παραμικρό.Όχι, τώρα ξέρω ότι είμαι πολύ δυνατή, έχω όσο κουράγιο θέλεις, ξέρω ότι μπορώ να αντέξω πολλά και να αντεπεξέλθω σε οτιδήποτε μου ρίξει η ζωή. Και αυτό δε με φοβίζει.Δεν έχω ανυσηχίες τύπου "και τι νόημα έχουν όλα αυτά". Λατρεύω τη ζωούλα μου, όσο ρηχή κι αν είναι και πιστεύω απόλυτα ότι η χαρά είναι στις μικρές στιγμές της καθημερινότητας. Μόνο που δε μπορώ να τη νοιώσω.Και δεν κλαίω. Από το Μάρτιο έχω κλάψει μόνο δύο φορές.Μία λόγω "πρώην" παρόλο που μου είχε δώσει αιτία και αφορμή για να κλάψω 6+40+45 φορές καιμία μετά από τη ψυχολόγα πριν δύο μήνες που συνειδητοποίησα ότι τόσα χρόνια είχα ενοχές επειδή δε προστάτεψα τον κατά πέντε χρόνια μεγαλύτερο αδερφό μου από τη κακοποίηση (!!!).

Όχι η θλίψη μου δεν είναι απτή αλλά με κυριεύει. Κάνω όλα όσα πρέπει να κάνω αλλά χωρίς κέφι, χωρίς χαρά. Βγαίνω συνέχεια, και θεάματα και με φίλους, αλλά το μυαλό είναι στη θλίψη.
Λέω λοιπόν,"Και δεν έχω λόγο να είμαι θλιμένη. Η ζωή μου είναι μιά χαρά, τα τυπικά τουλάχιστον."
"Τα τυπικά; Και τα ουσιαστικά;" (Η ψυχολόγα μου πίανεται από τις λέξεις)
"Τα ουσιαστικά..." ψελίζω "τα ουσιαστικά υποθέτω για μένα είναι οι ανθρώπινες σχέσεις... Η σχέση μου με το παιδί είναι εντάξει... με τη μητέρα μου όχι καλή, όπως πάντα... με τους φίλ..."
"με τη μητέρα σας δηλαδή;" με διακόπτει γιατί είναι λαγωνικό και δεν αφήνει ευκαιρία χαμένη
Και άρχιζω να λέω πως όσο έλειπα αγγλία είμασταν μακριά και δεν ενοχλούσαμε η μία την άλλη και ότι από τότε που γύρισα προσπαθούμε να συμβιώνουμε πολιτισμένα αλλά το τελευταίο καιρό με όσα έχουν βγεί από τη θεραπεία και ξαναβιώνοντας παληές συμπεριφορές έχω γίνει σκληρή και της λέω πράγματα για τα οποία ντρέπομαι (εδώ με βάζει να είμαι πιό αναλυτική αλλά δεν επεκτείνομαι γιατί πραγματικά τη βρίσκω απαράδεκτη τη συμπεριφορά μου).
Κουβέντα στη κουβέντα φτάνουμε και στην ερώτηση κρίσεως "Γιατί δε φεύγω από το σπίτι" Αρχίζω να βρίσκω δικαιολογίες του κώλου, είναι πρακτικό, μου δίνει χρόνο, το σπίτι είναι μεγάλο, έχει κήπο, είναι σε καλή περιοχή, είμαι κακομαθημένη και δε θέλω να ζοριστώ, ενώ από μέσα μου ή μοναδική σκέψη είναι "γιατί θα τη σκότωνε".
Αυτό δε τολμώ να το πω φωναχτά.
Η ψυχολόγα που δε μασάει τα λόγια της"Λέτε ότι δε θέλετε να ζοριστείτε και επιλέγετε να ζορίζεστε ακόμη περισσότερο συνεχίζοντας να ζείτε σε ένα σπίτι που απεχθάνεστε, χωρίς προσωπικό χώρο, να βλέπετε πως η συμπεριφορά της επηρρεάζει το παιδί σας...""Ναι υποθέτω, στο μυαλό μου μπορώ να φύγω μόνο αν παντρευτώ, ή αν μετακομίσω λόγω δουλειάς, ή αν αποφασίσω να επιστρέψω Αγγλία""και γιατί; μα καλά βάζετε κάτι πράγματα στο μυαλό σας!
Και εδώ θα το αφήσουμε." πάντα βρίσκει ένα καίριο σημείο και διακόπτει τη συνεδρεία. Έτσι στα κρύα του λουτρού, κάτι σα το μάθημα για την επόμενη μέρα που είχαμε στο σχολείο.

Και φεύγοντας έκανα το φοβερό συνδιασμό επιτέλους
Θέλω να μετακομίσω αλλά δεν μπορώ να το κάνω αν δεν έχω μια αιτία που θα κάνει τη μητέρα μου να το δεχθεί ως αναπόφευκτο. Γάμος ή άλλη πόλη. Άλλα δε θέλω να φύγω από την Αθήνα, δε θέλω να ξαναξεκινήσω από το μηδέν. (Γάμο δε το συζητάμε, είμαι τόσο ζαβλακωμένη αυτή τη στιγμή που ούτε καινούργια σχέση δε θα τολμούσα.) Αν μετακομίσω, μόνη μου με το παιδί, ουσιαστικά την απορρίπτω, κι αυτό θα τη σκότωνε. Και το γελοίο είναι ότι δε θα τη σκότωνε τόσο ότι θα έφευγα όσο ότι όλος ο περίγυρος θα αναρωτιόταν γιατί έφυγα αφού δεν είναι "πρακτικό". Κρατάω τα προσχήματα δηλαδή. Έχω παγιδέψει τον εαυτό μου σε μία ζωή που δε μου αρέσει, συνειδητοποιώ ότι αυτό δε πρόκειται να αλλάξει τα επόμενα πέντε δέκα χρόνια και αυτός είναι ένας από τους λόγους της θλίψης μου.

AHA!

Μπήκα στο ταξί και άρχισα να κλαίω με λυγμούς. Ο ταρίφας ανυσήχησε, τι έπαθες κοπέλα μου, τι σε στεναχώρησε. Κλαίγοντας του λέω δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο χαρούμενη είμαι!

Μετά πήγα και έφαγα ένα ξεσυγιρισμένο cheeseburger, πατάτες, milkshake.
Μετά πήγα και ξαναείδα τη καρδιά με κόκκαλα με άλλη ματιά αυτή τη φορά.
Μετά πήγαμε για κρασοκατάνυξη μετά φαγητού (ξαναέφαγα είναι γεγονός).

Μωμότο, λες όταν θα αποκτήσω εσωτερική γαλήνη να πρέπει να ξαναρχίσω δίαιτα;

Καλό Σαββατοκύριακο!