Παραμορφωτικός φακός

Μπαίνουμε στο καράβι. Φυσικά πάμε καρφί για τη γέφυρα. Εκεί κόσμος πολύς και μια ατμόσφαιρα εγκάρδια. Καλημερίζω, χαμόγελα ανταλλάσωνται και μας προσκαλούν μέσα.
Τίποτα το ασυνήθιστο, όποτε ταξιδεύουμε με τον Ιάσωνα περνάμε το μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού στη γέφυρα και αυτός "οδηγεί" το καράβι. Εκεί και ένας συμπαθέστατος κύριος, γνωστή φυσιογνωμία αλλά δε μπορώ να εντοπίσω τι μου θυμίζει. Σε λίγο έρχεται και η γυναίκα του με τα δύο παιδιά τους. Και αυτή κάτι μου θυμίζει αλλά δε ξέρω τι.
Πιάνουμε τη κουβέντα γενικώς, καμαρώνουμε ο ένας τα παιδιά του άλλου, ο Ιάσωνας τρελαίνει τον καπετάνιο και τον ναύτη με τις ερωτήσεις του, έμαθα και εγώ πολλά, παίρνω πληροφορίες για παραλίες και ενδιαφέροντα μέρη.
Λίγο πριν φτάσουμε ρωτάω για τα δρομολόγια της επόμενης μέρας. Ο αξιωματικός με κοιτάζει με απορία. "Δε θα φύγετε σήμερα; Ένας από τα παιδιά με τα μπλε σακάκια (της ασφάλειας δηλαδή) μου είπε ότι θα φύγετε σήμερα" Και εκεί έκανα κλικ και συνειδητοποίησα ποιός ο συμπαθέστατος κύριος. Και νομίζανε όλοι ότι ήμουνα με τη παρέα του.

Αν τον είχα αναγνωρίσει από την αρχή, η συμπεριφορά μου θα ήταν τελείως διαφορετική. Και η γνώμη που θα σχημάτιζα θα ήταν διαστρεβλωμένη από τις υπάρχουσες αντιλήψεις μου.

Και συνειδητοποιώ ότι σε όλες τις ανθρώπινες συναναστροφές μου, ιδιαίτερα με τους ανθρώπους που ήδη γνωρίζω και έχω άποψη, χρησιμοποιώ ένα παραμορφωτικό φακό. Η δικιά μου αντιμετώπιση προδιαθέτει τις συμπεριφορές τους. Το πως επιλέγω να δω και να ερμηνεύσω αυτές τις συμπεριφορές εξαρτάται από τη γνώμη που ήδη έχω σχηματίσει. Καλή ή κακή δεν έχει σημασία, χρωματίζει τις εμπειρίες και τους αφαιρεί την ουσία τους.