Αποκαθήλωση τρίτη

Διάβαζα χθες το βράδυ post της Αλεξάνδρας περί έρωτος και γιατί εν τέλει ερωτευόμαστε. Οι σκέψεις τόσο οικίες που αυθόρμητα έκανα και το σχετικό σχόλιο. Έκλεισα τον υπολογιστή και η σκέψη, της Αλεξάνδρας και η δική μου ιδιαίτερα κλωθογύριζε στο μυαλό.

"Προσωπικά εγώ πιστεύω ότι ο εκάστοτε λόγος είναι διαφορετικός για κάθε άνθρωπο και διαφορετικός σε κάθε φάση της ζωής του. Εξαρτάται από τις καταβολές, τα βιώματα του καθενός καθώς και από τις συνθήκες της δεδομένης στιγμής. "

Αναλαμπή; Ο έρωτας, το πάθος, εξαρτώνται από τις ανάγκες που πάω να καλύψω...
Ποιές είναι αυτές; Αδιάφορο.
Το γεγονός παραμένει, καλύπτει κάτι δικό μου και άρα είναι ανεξάρτητος του αντικειμένου του πάθους.

Μμμμ, νομίζω ότι βρήκα ένα καλό μονοπάτι...

Η αγάπη τώρα είναι κάτι άλλο. Είναι αυτό που νοιώθω για γιό μου, για τους αδερφικούς φίλους, για άνθρώπους που με τον ένα ή άλλο τρόπο μπήκαν στη καρδιά μου. Τη βιώνω ως ανευ όρων αποδοχή. Και είναι αναλοίωτη, αμετάβλητη, στέρεα, διαρκής. Και δε πονάει παρά μόνο όταν ο άνθρωπος που νοιάζομαι πονάει, βασανίζεται. Και δεν προσδοκά, ούτε έχει ανάγκη για ανταλλάγματα. Απλώς υφίσταται, είναι εκεί, παρούσα. Να με γλυκαίνει.

Το στοίχημα τώρα είναι να επεκτείνω την αποδοχή σε όλους τους ανθρώπους και γιατί όχι και στον εαυτό μου. Ίσως.