Νοοτροπίες...

Διαβάζω σήμερα στα σημερινά νέα για νεαρά κορίτσια στη Τουρκία που ωθούνται στην αυτοκτονία από το περιβάλλον τους επειδή σπίλωσαν την τιμή της οικογένειας. Τις απειλούν και τις υποχρεώνουν να αυτοκτονήσουν για να γλυτώσουν οι πατεράδες, αδερφοί, θείοι τους τις βαριές ποινές που θα αντιμετωπίσουν αν τις σκοτώσουν αυτοί. Το έγκλημα τους ότι ερωτεύτηκαν.
Και μετά μιλάμε για ευρωπαϊκή ένταξη της Τουρκίας.Ίσως βέβαια η ένταξη στην Ευρώπη να είναι και η μοναδική διέξοδος προς πιό ανεκτικές κοινωνίες.
Ίσως πάλι όχι.
Θυμάμαι στην Αγγλία το χρόνιο και άλυτο πρόβλημα μερίδας κοριτσιών ινδικής, πακιστανικής, αφγανής καταγωγής. Οι ίδιες τους οι οικογένειες, που ζούσαν χρόνια στην Αγγλία, τις απήγαγαν και τις πήγαιναν πίσω στη χώρα καταγωγής τους. Εκεί τις κρατούσαν φυλακισμένες μέχρι να τις παντρέψουν με άντρες επιλογή της οικογένειας.
Αλλά γιατί να πάω τόσο μακριά; Αρκεί να κοιτάξω στο δικό μου περίγυρο.
Ο αδερφός μου έχει κυρήξει πόλεμο στην δεκατετράχρονη κόρη του προσπαθώντας να περιορίσει τα απεριόριστα, να ελέγξει τα ανεξέλεκτα, να πάει εντέλει ενάντια στη φύση της εφηβείας. Ξεχνάει τα δικά του, ή μάλλον όπως λέει επειδή τα θυμάται.
Και εγώ, έχω χάσει τη φωνή μου, δε μπορώ να υπερασπιστώ την ανεξαρτησία εφήβων του οικογενειακού ή κοινωνικού περιβάλλοντος. Ως ανύπαντρη μητέρα δεν έχω δικαίωμα να αρθρώνω λόγο, σε θέματα "ηθικής" τουλάχιστον.
Τουλάχιστον με ανέχονται και αυτό είναι μιά πρόοδος υποθέτω. Αλλάζουν οι νοοτροπίες το βλέπω, αλλά με υπερβολικά αργούς ρυθμούς. Και μέχρι να αποκτήσουμε νέες νοοτροπίες, νέες απόψεις, νέες ηθικές, να ξεριζώσουμε τις βαθιά ριζωμένες παραδόσεις, μέχρι τότε πληρώνουμε όλοι το κόστος τελικά.