Παρηγόρα με

Το πρωί στη θάλασσα ήταν μια κοπελιά, χοντρούλα, με ακμή, με πεταχτά δόντια.
Γέλαγε συνέχεια. Γαργαριστά.
Έπαιζε αυθόρμητα, σα παιδί η ίδια, με το παιδί της.
Πεταχτά αγγίσματα με τον άντρα της.
Κουτσομπολιό και αστεία με τη φιλενάδα της.
Ζωντάνια. Ενέργεια. Χαρά.
Φώτιζε τη παραλία.

Ήταν τόσο όμορφη.

Και ζήλεψα, πόσο ζήλεψα

Θέε μου σχώρα με.

Μπορεί μια εμπειρία να είναι "κακή";

Τι ακριβώς χαρακτηρίζει μια εμπειρία κακή;
Πόσο πόνο προκάλεσε;
Τι άλλες παράπλευρες απώλειες είχαμε;
Ίσως χάσαμε φίλους στη πορεία, ίσως άλλαξε τελείως η πορεία της ζωής μας, ίσως ανατράπηκε η πραγματικότητα μας ολοκληρωτικά.
Μπορεί το κόστος να είναι οικονομικό.
Μπορεί να υπήρξε απώλεια σωματικής υγείας.
Πολλά μπορεί.

Δεν αναφέρομαι σε τραγικές εμπειρίες ανθρώπων που ζήσανε πόλεμο, βία, είχανε την ατυχία να μη γεννηθούν σε δυτικό κράτος, κτλ, κτλ. Αυτές τις εμπειρίες δε μπορώ να τις νοιώσω, δε μπορώ να έχω άποψη.

Αναφέρομαι στις προσωπικές μου, τετριμένες εμπειρίες άσχημων συμβάντων και ακυρώσεων ονείρων. Και δε μπορώ να πω ότι κάποια από αυτές ήτανε κακή.

Τίποτα δεν είναι άσπρο μαύρο εξάλλου. Κάτι εκ πρώτης όψεος κακό μπορεί να αποδειχθεί ίσως και το καλύτερο. Κάποτε, μετά από τροχαίο, έμεινα κατάκοιτη για ένα μήνα χωρίς να ξέρω αν θα ξαναπερπατήσω. Δε με ένοιαζε.
Ήμουν τόσο χαρούμενη που ζούσα. Και όλα τα μέχρι τότε προβλήματά μου μου φαινόντουσαν, χαζά, άνευ λόγου, αιτίας, ουσίας. Έχουν περάσει πολλά πολλά χρόνια και παραστρατώ. Χάνω αυτή την αίσθηση της απόλυτης ευτυχίας που είχα όταν επιτέλους σηκώθηκα, και μπόρεσα μόνη μου να πλύνω το πρόσωπο μου. Σαν εμπειρία, η κατάκλιση, ο ένας χρόνος φυσιοθεραπείας μετά, όλα αυτά που δε μπορώ να κάνω γιατί πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να μείνω ανάπηρη, είναι κακή; Όχι, η καλύτερη. Μου άλλαξε τη κοσμοθεωρία μου. Με κρατάει ακόμη η ανάμνηση της.

Μπορεί πάλι μια εμπειρία να σε βγάλει από τα προδιαγεγραμμένα και να σε ρίξει σε άλλα μονοπάτια. Δε μπορεί κανείς να ξέρει αν αυτό είναι καλύτερο, πως να συγκρίνεις το (συνεπαγώμενο της αλλαγής) τώρα, με εκείνο του "αν", δε γίνεται. Αλλά αυτό το τώρα φέρνει ανθρώπους, πράγματα, καταστάσεις που δε θα τα άλλαζες με τίποτα. Έτσι ότι έγινε, καλώς καμωμένο. Βάζω το χέρι στη καρδιά και λέω, δε θα άλλαζα ούτε μία στιγμή, ούτε μία κουβέντα, ούτε μιά ανάσα από τη ζωή μου μέχρι τη σύλληψη του γυιού μου. Και το ίδιο ισχύει και για τις τωρινές μου στιγμές. Διαγράφω μια πορεία, στο δρόμο μαζεύω διαμάντια, η ζωή κάπου με πηγαίνει και περισσότερα διαμάντια με περιμένουν. Δε πετάω τίποτα, όλα καλά.

Και είναι και αυτή η πικρή αλήθεια (τουλάχιστον για μένα). Μόνο όταν έχω δυσάρεστες εμπειρίες στις αποσκευές μου, μπορώ να εκτιμήσω ουσιαστικά τις ευχάριστες. Όπως όταν ζούσα στην Αγγλία και ερχόμουν Ελλάδα, άνοιγε η καρδιά μου από το φως και κυκλοφορούσα σα πανηλίθια με ένα μόνιμο χαμόγελο.
Τώρα λουσμένη πάντα από φως μερικές φορές ξεχνάω ότι το έχω.

Εν τέλει, κάθε εμπειρία με αλλάζει, μεταμορφώνομαι, εξελίσσομαι. Όχι πιο δυνατή, ούτε πιο σοφή, απλώς άλλη. Οι πέτρες, τα άψυχα μένουν ίδια, στάσιμα. Όχι εμείς. Και οι εμπειρίες, ευχάριστες ή δυσάρεστες είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής.

Οπότε, όπως λέει και το άσμα "ότι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό"

Ή όπως λέγανε και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι "ουδέν κακόν αμιγές καλού"

Ή όπως λέει και η Αλκιμήδη, "νοιώσε, γεύσου, ζήσε"

αποσιωπητικά

"σημείο στίξης (…) με το οποίο δείχνουμε ότι αποσιωπούμε κτ., δηλαδή ότι η φράση έμεινε για κάποιο λόγο ατελείωτη, επειδή δε θέλουμε ή δεν μπορούμε να την αποτελειώσουμε, ή, στο διάλογο, όταν κόβει την ομιλία ο συνομιλητής"

δε θέλουμε (γιατί άραγε;)
δε μπορούμε (πως να εκφράσεις αυτό το κάτι;)
η συνέχεια υπονοείται
ο νοών νοείται
όλα τα ενδεχόμενα μένουν ανοικτά
όλες οι απαντήσεις μπορούν να αναθεωρηθούν
όλα ανασκευάζονται
τα πιο σκληρά λόγια δεν αρθρώθηκαν ποτέ

σωστά;

η θέση ασαφής και ταυτόχρονα σαφέστατη
η σκέψη μετέωρη
η επικοινωνία;

ή
κόβει την ομιλία ο συνομιλιτής, κι έτσι κρατά τη δικιά του εκδοχή,
μερικά πραγμάτα καλύτερα να μη λέγονται ποτέ, σωστά;
αρκεί να υπάρχει η υποψία τους στον αέρα.

και όταν αδυνατείς να σιωπήσεις
και αδυνατείς να μιλήσεις
και αδυνατείς να ακούσεις

(...)

σωστά;



** Και εγώ η πρώτη αμαρτάνουσα,
σωστά...

Άσκηση εσωτερικής γαλήνης (2)

Ενδιαφέρον πόστ του αγαπητού Nuwanda, πήγα μόλις επίσκεψη, να δω πως εξελίσεται η συζήτηση.
Και εκεί στα σχόλια γράφει "τι σχέση έχει πχ ο Επτανήσιος με τον Αρβανίτη?".
Μα βαλτός είστε, από όλες τις φυλές που μαζευτήκανε στην Ελλαδίτσα μας, βρήκατε να διαλέξετε αυτές!
Να με κάνετε να αναθεωρήσω τις απόψεις μου περί τυχαίου και δε συμμαζεύεται;

(οχι, όχι δε θυμώνω, αστειεύομαι με τη σύμπτωση, εγώ ήθελα να έχουν σχέση αλλα, όπως σωστά λέει και ο φίλτατος Nuwanda, τι σχέση έχουν..)

Και με το ζόρι υποβάλω τον εαυτό μου σε μία από τις ασκήσεις εσωτερικής γαλήνης.

"Κοίταξε γύρω σου και προσπάθησε να καταγράψεις στη μνήμη σου όλα τα καφέ αντικείμενα που υπάρχουν μέσα στο δωμάτιο.
Εντάξει; Τα έχεις; Ωραία!
Τώρα κλείσε τα μάτια.
- Ιάσωνα πες μου ένα χρώμα!
- Καλί(εννοεί πορτοκαλί, και είναι το αγαπημένο του, έπρεπε να το περιμένω μπορούσα να'χα κλέψει λιγάκι)
Τώρα, με κλειστά τα μάτια πάντα, ανέσυρε από τη μνήμη σου όλα τα πορτοκαλί αντικείμενα του δωματίου.
Τι; το κενό;
Άνοιξε τα μάτια και δες αν υπάρχουν πορτοκαλί αντικείμενα
Ναι, ναι είναι πολλά"

Επανάληψη λοιπόν

Βλέπουμε σε καταστάσεις αυτό που θέλουμε ή έχουμε ανάγκη να δούμε.
Τα υπόλοιπα διαφεύγουν.
Αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν.
Απλώς διαφεύγουν από την αντίληψη μας.

Βλέπω αυτό που θέλω να δω.
Δε σημαίνει τίποτα.
Το σύμπαν συνεχίζει να είναι αδιάφορο.

Good!




** Ο σκοπός της άσκησης βέβαια είναι άλλος, να επιστήσει τη προσοχή μας στο γεγονός ότι μπορούμε να επιλέξουμε να βλέπουμε τα θετικά γύρω μας και όχι τα αρνητικά, αλλά ο πνιγμένος (δηλαδή εγώ) από οπού βρεί πιάνεται.Και φυσικά η ασκησούλα δεν είναι δική μου ιδέα. Τη διάβασα στο "10 secrets of abundant happiness" του Adam Jackson. Συγχωρέστε τη ρηχότητα μου, σας βομβαρδίζω συνέχεια με βιβλία αυτοβοήθειας, αλλά έχωντας διατελέσει αγγλίδα μεν, καταθληπτικιά δε, τα έχω ξεσκίσει κοινώς.

Νάντια - Λένας Διβάνη

Αν κάποιος το διάβασε και έχει την ευγενή καλοσύνη να καταθέσει τι εξέλαβε, θα είμαι υπόχρεη...

Το καινούργιο βιβλίο της κ. Διβάνη. Το διάβασα μονορούφι, είναι μικρό άλλωστε και η κ. Διβάνη γράφει πάντα συναρπαστικά. Όμως δεν κατάλαβα. Και αυτό το βιβλίο είναι γραμμένο (και) για μένα.

Η Νάντια ζεί μια συνηθισμένη ζωή. (και εγώ, και εγώ)
Η Νάντια προσπαθεί πάντα να κάνει το καλύτερο που μπορεί. (και εγώ, και εγώ)
Η Νάντια νοιώθει ξένη στο πετσί της. (και εγώ, και εγώ)
Μιά τυχαία συνάντηση θα τη κάνει να νοιώσει ακόμη πιο ξένη στο πετσί της. (και εμένα, και εμένα)
Η καθημερινότητα, η οικογένεια, ο σύντροφος δεν είναι αρκετά για να την επαναφέρουν στον εαυτό της (και εμένα, και εμένα)

Και;
Και ΤΙ;

Έμεινα με ένα μουδιασμα, μόνο αυτό

Για αυτό σας λέω, αν κάποιος το διάβασε και έχει την ευγενή καλοσύνη να καταθέσει τι εξέλαβε, θα είμαι υπόχρεη...

Προς αποφυγήν παρεξηγήσεως...

Επειδή μπορεί και να διαβάζεις...
Επειδή μου αρέσουν οι ξεκάθαρες καταστάσεις...

Επιλέγω Εσένα, μόνο Εσένα
για αυτό είμαι σίγουρη
Οι επιλογές που με προβληματίζουν είναι άλλες.

Επιλέγω (ίσως υποχρεωτικά αλλά επιλέγω και εγώ) να μένω μακριά
και για αυτό είμαι σίγουρη

Μην αμφιβάλεις καθόλου όμως ότι Εσένα επιλέγω

όχι γιατί δε συναντηθήκαμε τυχαία
τυχαία συναντηθήκαμε

όχι γιατί είσαι το πεπρωμένο μου
δεν είσαι, γιατί δεν έχω πεπρωμένο

όχι γιατί με κοίταζες και έβλεπες αυτό που εγώ δε μπορώ να δω
δεν είσαι ο μόνος

ούτε γιατί σε κοίταζα και έβλεπα αυτό που εσύ δε μπορείς να δείς
θα το δείς

Όχι, επιλέγω Εσένα, και μόνο Εσένα,
γιατί απλούστατα Είσαι.

Χτίζοντας αυτοαξία βήμα πρώτο

"Όχι ασυγχώρητος" απάντησε ο Μπροιερ στον Νίτσε. "Εσύ ο ίδιος μου δίδαξες ότι όλοι μας αποτελούμαστε από πολλά μέρη, που το καθένα παλεύει να εκφραστεί. Μπορούμε να θεωρηθούμε υπεύθυνοι μόνο για τον τελικό συμβιβασμό, όχι για τις εγωιστικές παρορμήσεις του κάθε μέρους.
(...)
Η ευχή που κάνω είναι να εξορίσεις από το λεξικό σου τη λέξη "ασυγχώρητο".

Από το "Όταν έκλαψε ο Νίτσε" του Irvin D. Yalom

Όταν είμασταν παιδιά κάθε άστοχη πράξη έπεφτε στην αντίληψη των γονιών μας και δεχόμαστε την απαραίτητη τιμωρία. Η αστοχία μας εξισορροπούνταν κατά κάποιο τρόπο.
Σιγα σιγά μαθαίνουμε να μη μας πιάνουν στα πράσα.
Όμως έχουμε ήδη αποκτήσει και ηθική συνείδηση. Μακάρι να μας πιάνανε στα πράσα και να εξισορροπούσανε τις αστοχίες μας...
Μερικές φορές κάνουμε και άστοχες σκέψεις. Σκέψεις των οποίων μόνο εμείς είμαστε μάρτυρες, μόνο εμείς ξέρουμε και μπορούμε να κάνουμε κάτι για να ισορροπήσουμε.
Και συνήθως οι ίδιοι είμαστε και οι πιό σκληροί κριτές του εαυτού μας.
Το αποτέλεσμα είναι ασυνείδητη αυτοτιμωρία προς εξισορόπηση της ηθικής τάξης, αυτοτιμωρία ενός εαυτού που υστερεί από αυτόν τον ιδανικό εαυτό που έχουμε πλάσει στο μυαλό μας και που δεν είναι ούτως ή άλλως ανθρωπινως ευφυκτό να υπάρξει.

* Η σκέψη είναι όπως τη θυμάμαι, και ξαφνικά μετά από πέντε χρόνια και βάλε ήρθε έντονα στο μυαλό, από το βιβλίο του Dan Millman, Twelve gateways tο Personal Growth.

Ωραία,
Αλκιμήδη επανέλαβε τα ανωτέρω, 10, 30, 100 φορέςόσες χρειάζεσαι τελοςπάντων για να τα εμπεδώσεις!

Μιά προσωπική διαπίστωση

Οι επιλογές της ζωής μας καθορίζονται από την αίσθηση αυτοαξίας μας.


Καλό ΠΣΚ!

Αποκαθήλωση τρίτη

Διάβαζα χθες το βράδυ post της Αλεξάνδρας περί έρωτος και γιατί εν τέλει ερωτευόμαστε. Οι σκέψεις τόσο οικίες που αυθόρμητα έκανα και το σχετικό σχόλιο. Έκλεισα τον υπολογιστή και η σκέψη, της Αλεξάνδρας και η δική μου ιδιαίτερα κλωθογύριζε στο μυαλό.

"Προσωπικά εγώ πιστεύω ότι ο εκάστοτε λόγος είναι διαφορετικός για κάθε άνθρωπο και διαφορετικός σε κάθε φάση της ζωής του. Εξαρτάται από τις καταβολές, τα βιώματα του καθενός καθώς και από τις συνθήκες της δεδομένης στιγμής. "

Αναλαμπή; Ο έρωτας, το πάθος, εξαρτώνται από τις ανάγκες που πάω να καλύψω...
Ποιές είναι αυτές; Αδιάφορο.
Το γεγονός παραμένει, καλύπτει κάτι δικό μου και άρα είναι ανεξάρτητος του αντικειμένου του πάθους.

Μμμμ, νομίζω ότι βρήκα ένα καλό μονοπάτι...

Η αγάπη τώρα είναι κάτι άλλο. Είναι αυτό που νοιώθω για γιό μου, για τους αδερφικούς φίλους, για άνθρώπους που με τον ένα ή άλλο τρόπο μπήκαν στη καρδιά μου. Τη βιώνω ως ανευ όρων αποδοχή. Και είναι αναλοίωτη, αμετάβλητη, στέρεα, διαρκής. Και δε πονάει παρά μόνο όταν ο άνθρωπος που νοιάζομαι πονάει, βασανίζεται. Και δεν προσδοκά, ούτε έχει ανάγκη για ανταλλάγματα. Απλώς υφίσταται, είναι εκεί, παρούσα. Να με γλυκαίνει.

Το στοίχημα τώρα είναι να επεκτείνω την αποδοχή σε όλους τους ανθρώπους και γιατί όχι και στον εαυτό μου. Ίσως.

Αποκαθήλωση δεύτερη

Κάπου το διάβασα (νομίζω Νίτσε αλλά δεν είμαι σίγουρη)

Αγαπάμε, όχι το αντικείμενο του πόθου μας, αλλά τον πόθο μας για αυτό.

Και συμπληρώνω,

ενίοτε και τον πόθο του αντικειμένου για εμάς

Αποκαθήλωση πρώτη

- Γιατί σου λείπει;

- Το βλέμμα του

- Δηλαδή;

- Με κοίταζε σα να ήμουν ένα θαύμα

- ...

- Έβλεπε σε μένα αυτό που εγώ δε βλέπω

"αχ πόσα θέλω να Σου πω, και δεν υπάρχουν λόγια"

Σήμερα ήθελα να πάω σε μία συναυλία. Τίποτα δε θα με κρατούσε μακριά. Σα δαιμονισμένη. Ξεκινούσε στις εννιάμιση. Εμπλεξα με τη δουλειά, έφτασα σπίτι εννιάμιση. Γρήγορα να αλλάξω, να κοιμήσω το παιδί, να πάω. Να πάω. Τίποτα δε με κρατούσε. Να πάω.
Ο δρόμος θα με πέρναγε έξω από το σπίτι του. Μια τρελή ελπίδα; παράνοια; για τυχαίες συναντήσεις. Ίσως να είναι εκεί. Φαντασιώσεις επανασυνδέσεων. Τι θέλω, τι φαντάζομαι, τι περιμένω; Με βαθιά επίγνωση της χείμαιρας, τρελές φαντασιώσεις. Περνώ έξω από το σπίτι, η καρδιά μου κτυπά σα τρελή, πάντα έτσι είναι, πάντα τρέμω. Σύγκορμη. Εύχομαι να τον δω, εύχομαι όχι. Δε πάω καλύτερα να στηθώ απέξω. Με τι πρόφαση. Να βρω πρόφαση. Για να περάσω. Να δω αν είναι εκεί. Και πάντα να τρέμω.
Τα φώτα ανοικτά. κρεμασμένες ελπίδες. Δε θα είναι εκεί. Δε θα τον συναντήσω "τυχαία". Δεν υπήρχε περίπτωση. Κρατιέμαι από τι; Πάω ούτως ή άλλως. Οι φαντασιώσεις θεριεύουν. Τα τραγούδια σα να γράφτηκαν όλα για μένα, για την απόγνωση μου. Κάθε στίχος γροθιά, "Απόψε η νύχτα μοιάζει με απειλή", και εγω δεν έχω που να κρυφτώ. Δε θέλω να κρυφτώ.Έλα δώσε μου, χτύπα και άλλο, αντέχω. Οχι δεν αντέχω. Αντιστέκομαι. Κάνω ότι πρέπει, προσποιούμαι κυρίως για να ξεγελάσω τον εαυτό μου, αλλά αυτός με κοιτάζει ειρωνικά. Ότι και να κάνεις μου λέει από εμένα δε ξεφεύγεις. Θα με κουβαλάς. Πάντα.
"Φεγγαροστολισμένη μου κι αστροστεφανωμένη, αν μια καρδιά στα πόδια σου ματώνει λαβωμένη, είναι η δική μου η καρδιά που κλαίει και σπαράζει, που ικετεύει μιά ματιά μα εσένα δε σε νοιάζει"
Κι όλη την ώρα το κινητό σφιχτά στα χέρια, τυφλές προσμονές μυνημάτων που ξέρω ότι δε θα έρθουν. Η σκέψη έντονα σε σένα, να σου στείλω κύμματα παράκλησης. Κοιτάζω γύρω μου μήπως φανείς. Λυπήσου με. Και συνάμα η σκέψη να γραπώνει τη πραγματικότητα. Ειναι η καταστροφή σου. Η σιωπή είναι βάλσαμο. Η σιωπή θα σε λυτρώσει. Μακριά. Τρέξε μακριά. Το παρελθόν έστησε χορό γυρω μου. Δε θέλω να δω το μέλλον. Φοβάμαι τη λύτρωση της απάθειας, την αδιαφορία. Και θέλω, παρακαλώ το χρόνο, να περάσει, να τα ισωπεδώσει όλα. Να μου κάνει ένεση αναισθησίας. Να μην πονάω πιά. Να μην αισθάνομαι. Αντιστέκομαι. Αν δε μπορώ να γελάω τουλάχιστον να σπαράζω. Και σπαράζω. Η σιωπή είναι βάλσαμο και βάσανο. Βάσανο.
" Σ' έχω ώρες ώρες, μα το Θεό, τόσο πολύ ανάγκη, που τρέχουν από τα μάτια μου, θάλασσες και πελάγη. Στείλε ένα γράμμα, μιά συλλαβή, αν έχεις το Θεό σου, που κρέμομαι από τα χείλη σου κι είμαι στο έλεος σου. Ανάθεμα σε, δε με λυπάσαι, που καίγομαι και λιώνω, που με έκανες και σε αγαπώ, και τώρα μαραζώνω. Κλειδώθηκαν οι σκέψεις μου, μες του μυαλού τα υπόγεια, αχ πόσα θέλω να σου πω, και δεν υπάρχουν λόγια."
Και κλαίω. Επιτέλους κλαίω. Όπως πρέπει. Όπως σου αρμόζει. Φεύγω τρέχοντας από τη συναυλία. Να φύγω, να χαθώ, να πατήσω τα γκάζια, να τσούξει ο αέρας τα μάτια, να μη ξέρω ποιά δάκρυα είναι δικά σου και ποιά του ανέμου. Κλαίω. Επιτέλους. Πέταξα από πάνω μου το βουβό σπαραγμό.
Θέλω να γράψω, να πετάξω τις σκέψεις μου. Δε με διαβάζεις πιά. Γράφω πιό ελέυθερα. Κατάθεση ψυχής. Ξεπούλημα. Όπως λέει και ο Τάκης, "το εγώ μου γυμνό, ότι πάρεις τρία ευρώ" Ξεγυμνώνομαι, και σου τα χαρίζω όλα. Κράτα τα τρία ευρώ. Όλα δικά σου. Πάρτα. Ξεσκιστα. Πέτα τα.
Ίσως και να το διαβάσεις. Και τότε. Τότε τίποτα. Δεν υπάρχει μέλλον. Κι αυτό θα περάσει. Η φράση σφυροκοπά στο μυαλό. Κι αυτό θα περάσει. Πάμε πάλι. Και αυτό θα περάσει. Και μέχρι τότε τι; Πως;
Πενθώ. Η απουσία σου χρωματίζει τα πάντα. Πενθώ. Αυτό που θα μπορούσε να είναι και δε μπορεί να είναι. Και άλλη σφυριά για το μυαλό. Δε μπορεί να είναι. Δε μπορεί να είναι. Πενθώ. Την αθωότητα μου. Τη χάνω σιγά σιγά. Αντιστέκομαι. Αν σε ξεγράψω πάει η αθωότητα. Αυτή θέλω να κρατήσω. Θέλω να φύγεις αλλιώς. Δε θέλω να σε μισήσω. Σε αγαπώ. Θέλω να σε σκέφτομαι, να σε νοιάζομαι, να έχω μιά γλύκα. Ίσως να έχεις βρει άλλη. Μακάρι. Μακάρι να σε συναντήσω τυχαία με μιά άλλη, να τη κοιτάς όπως κοίταξες εμένα. Να δω αυτά τα σκήπτρα να τα κρατάει άλλη. Έτσι θέλω να φύγεις. Και να αφήσω το πανδαμάτωρ χρόνο να κάνει τη δουλειά του. Να κρατήσω τη γλύκα. Αντιστέκομαι.
Περνώ έξω από το σπίτι σου πάλι. Τα παντζούρια κλειστά. Βλέπω έφτιαξες το ρολό που έσπασα. Η ψυχή μου είναι ακόμη σπασμένη. Κάθε τόσο πέρνω τις αντιστάσεις μου, τις άγκυρες μου, τις κάνω κόλλα και μονωτική ταινία και τη μοντάρω. Γιά λίγο έχω τη ψευδαίσθηση ότι όλα καλά. Προσποιούμαι πιό εύκολα. Και μετά ξεκολλάνε πάλι τα κομμάτια.
Μουδιασμένη. Υπομένω. Αναμένω. Προσμένω. Εμμένω.
Αν δεν είναι αυτό η αγάπη τότε τι; Όχι, δεν είναι αγάπη αυτό. Τότε τι; Λυπήσου με, μη με αγαπάς, λυπήσου με. Μείνε μακριά, έλα κοντά. Λυπήσου με.

Πάμε πάλι, για Σένα, μόνο για Σένα.

"Σ' έχω ώρες ώρες, μα το Θεό, τόσο πολύ ανάγκη, που τρέχουν από τα μάτια μου, θάλασσες και πελάγη. Στείλε ένα γράμμα, μιά συλλαβή, αν έχεις το Θεό σου, που κρέμομαι από τα χείλη σου κι είμαι στο έλεος σου. Ανάθεμα σε, δε με λυπάσαι, που καίγομαι και λιώνω, που με έκανες και σε αγαπώ, και τώρα μαραζώνω. Κλειδώθηκαν οι σκέψεις μου, μες του μυαλού τα υπόγεια, αχ πόσα θέλω να σου πω, και δεν υπάρχουν λόγια."

Πως μου αρέσει που το σύμπαν είναι αδιάφορο!

Είχα γράψει σε προηγούμενο ποστ για τα περι τυχαίου γκράφιτι στη γειτονιά μου.
Εγώ έχω μιά θεσούλα στο μπαλκόνι μου, που συνηθίζω να κάθομαι για τσιγάρο, καφεδάκι και γενική χαλάρωση. Σήμερα το πρωί φάτσα κάρτα μπροστά μου, στον απέναντι τοίχο, με μεγαλύτερα γράμματα από ότι συνήθως εμφανίστηκε το γνωστό "σύνθημα".

ΤΙΠΟΤΑ

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ

ΤΥΧΑΙΟ


Με παραξένεψε. Γιατί να εμφανιστεί ξανά και μάλιστα ακριβώς μπροστά μου μετά από τόσο καιρό; Έκανα μια βόλτα στη γειτονιά. Όχι είναι το μόνο καινούργιο. Ο προβληματισμένος γραφίστας επέλεξε τη δικιά μου θέα και μόνο. Λες να με ξέρει, λες να θέλει κάτι να μου πει;

Μπα και αυτό τυχαίο είναι.

Εμμένω σε προηγούμενα συμπεράσματα και αποφάσεις.


ΟΛΑ

ΕΙΝΑΙ

ΤΥΧΑΙΑ


Ή όπως λέει και ο Μάρκος ο σοφός, όλα είναι αδιάφορα.

Ένα μειδίαμα έρχεται στα χείλη και γαληνεύω ξανά.

Νοοτροπίες...

Διαβάζω σήμερα στα σημερινά νέα για νεαρά κορίτσια στη Τουρκία που ωθούνται στην αυτοκτονία από το περιβάλλον τους επειδή σπίλωσαν την τιμή της οικογένειας. Τις απειλούν και τις υποχρεώνουν να αυτοκτονήσουν για να γλυτώσουν οι πατεράδες, αδερφοί, θείοι τους τις βαριές ποινές που θα αντιμετωπίσουν αν τις σκοτώσουν αυτοί. Το έγκλημα τους ότι ερωτεύτηκαν.
Και μετά μιλάμε για ευρωπαϊκή ένταξη της Τουρκίας.Ίσως βέβαια η ένταξη στην Ευρώπη να είναι και η μοναδική διέξοδος προς πιό ανεκτικές κοινωνίες.
Ίσως πάλι όχι.
Θυμάμαι στην Αγγλία το χρόνιο και άλυτο πρόβλημα μερίδας κοριτσιών ινδικής, πακιστανικής, αφγανής καταγωγής. Οι ίδιες τους οι οικογένειες, που ζούσαν χρόνια στην Αγγλία, τις απήγαγαν και τις πήγαιναν πίσω στη χώρα καταγωγής τους. Εκεί τις κρατούσαν φυλακισμένες μέχρι να τις παντρέψουν με άντρες επιλογή της οικογένειας.
Αλλά γιατί να πάω τόσο μακριά; Αρκεί να κοιτάξω στο δικό μου περίγυρο.
Ο αδερφός μου έχει κυρήξει πόλεμο στην δεκατετράχρονη κόρη του προσπαθώντας να περιορίσει τα απεριόριστα, να ελέγξει τα ανεξέλεκτα, να πάει εντέλει ενάντια στη φύση της εφηβείας. Ξεχνάει τα δικά του, ή μάλλον όπως λέει επειδή τα θυμάται.
Και εγώ, έχω χάσει τη φωνή μου, δε μπορώ να υπερασπιστώ την ανεξαρτησία εφήβων του οικογενειακού ή κοινωνικού περιβάλλοντος. Ως ανύπαντρη μητέρα δεν έχω δικαίωμα να αρθρώνω λόγο, σε θέματα "ηθικής" τουλάχιστον.
Τουλάχιστον με ανέχονται και αυτό είναι μιά πρόοδος υποθέτω. Αλλάζουν οι νοοτροπίες το βλέπω, αλλά με υπερβολικά αργούς ρυθμούς. Και μέχρι να αποκτήσουμε νέες νοοτροπίες, νέες απόψεις, νέες ηθικές, να ξεριζώσουμε τις βαθιά ριζωμένες παραδόσεις, μέχρι τότε πληρώνουμε όλοι το κόστος τελικά.

πολυπροσωπίες

και μαμά,

και κόρη,

και αδερφή,

και ξαδέρφη,

και ανηψιά,

και θεία,

και νονά,

και κουμπάρα,

και φίλη,

και απλή γνωστή,

και εχθρός,

και συνάδελφος,

και αφεντικό,

και υπάλληλος,

και συνεργάτης,

και δασκάλα,

και μαθητευόμενη,

και πολίτης,

και απολιτίκ,
και ελληνίδα,
και αγγλίδα,
και αθηναία,
και νησιώτισα,
και άπατρις,
και καλλιεργημένη,
και ρηχοτάτη,

και γυναίκα,

και κοριτσάκι,

και μετά απορώ που μερικές φορές χάνω τον εαυτό μου

Αυτό θέλω και εγώ

Σήμερα ήμουνα στο θεατράκι της γειτονιάς μου.
Γινότανε πανζουρλισμός από κόσμο.
Ακούγεται λοιπόν από το μεγάφωνο
"παρακαλώ να πάρετε αγκαλιά τα παιδάκια που δεν έχουν πληρώσει εισιτήριο γιατί δεν υπάρχουν ελεύθερες θέσεις για αυτούς που έχουν πληρώσει."
Λίγο πιό δίπλα τότε, ένας κύριος ψαρομάλλης, γεματούλης, σηκώνεται και κάθεται στην αγκαλιά της καλής του. Χάρηκα το χιούμορ του και το εγκάρδιο γέλιο τους. Χάρηκα το βλέμμα που ανταλλάξανε μεταξύ τους. Έπλασα μιά ιστορία για αυτό το μεσήλικο ζευγάρι. Με παρελθόν, παρόν και μέλλον. Και μέσα στο μυαλό μου όταν έσβησαν τα φώτα, παρακολούθησαν τη παράσταση κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου.

Μαθήματα ευτυχίας στα αγγλικά γυμνάσια

Άρθρο στα σημερινά "νέα"

"ΜΑΘΗΜΑΤΑ γεωγραφίας, μαθήματα ιστορίας, μαθήματα γλώσσας... Από την επόμενη σχολική χρονιά 2.000 μαθητές της A' Γυμνασίου στη Βρετανία θα παρακολουθούν και «μαθήματα ευτυχίας»! Το επιτάσσουν, άλλωστε, τα στατιστικά στοιχεία: ένας στους δέκα μαθητές εμφανίζει συμπτώματα βαριάς κατάθλιψης, σκέπτεται δηλαδή την αυτοκτονία, έχει παρατεταμένες κρίσεις απελπισίας και νιώθει καθημερινά την ανάγκη να κλάψει. Πριν από 25 χρόνια, λένε οι ειδικοί, ο μέσος όρος ηλικίας για την εκδήλωση κατάθλιψης ήταν τα 30 έτη.
Σήμερα, ο μέσος όρος είναι τα 14...
Σε τι συνίστανται όμως τα «μαθήματα ευτυχίας»; Πώς θα επιχειρήσουν οι ειδικοί να βοηθήσουν τα παιδιά να γίνουν πιο «ανθεκτικά» στις πιέσεις της ζωής; Οι βρετανικές αρχές στρατολόγησαν για τον λόγο αυτόν τον Μάρτιν Σέλιγκμαν, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνιας στις ΗΠΑ και έναν από τους πλέον καταξιωμένους ψυχολόγους της γενιάς του. Ο Σέλιγκμαν θα αναλάβει να διδάξει στους Βρετανούς καθηγητές διάφορες τεχνικές της γνωσιακής-συμπεριφοριολογικής θεραπείας και αυτοί με τη σειρά τους θα τις εφαρμόσουν στα παιδιά.Οι καθηγητές θα διδάξουν επίσης στα παιδιά ειδικές ασκήσεις αναπνοής, ώστε να διατηρούν την ψυχραιμία τους όταν για παράδειγμα βλέπουν τους γονείς τους να καβγαδίζουν. "

Είναι ένα βήμα υποθέτω.
Και μόνο ή αναγνώριση ότι υπάρχει πρόβλημα είναι το πιο σημαντικό βήμα.
Να απενεχοποιηθεί η κατάθλιψη.
Κάποια στιγμή, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με το πόνο του άλλου να μπορούμε να τον δεχτούμε αντί να λέμε "σύνελθε".
Και ίσως στο επόμενο στάδιο, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με το πόνο το δικό μας, να δεχτούμε και αυτόν.
Το πρώτο βήμα για τη λύτρωση.

Παραμορφωτικός φακός

Μπαίνουμε στο καράβι. Φυσικά πάμε καρφί για τη γέφυρα. Εκεί κόσμος πολύς και μια ατμόσφαιρα εγκάρδια. Καλημερίζω, χαμόγελα ανταλλάσωνται και μας προσκαλούν μέσα.
Τίποτα το ασυνήθιστο, όποτε ταξιδεύουμε με τον Ιάσωνα περνάμε το μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού στη γέφυρα και αυτός "οδηγεί" το καράβι. Εκεί και ένας συμπαθέστατος κύριος, γνωστή φυσιογνωμία αλλά δε μπορώ να εντοπίσω τι μου θυμίζει. Σε λίγο έρχεται και η γυναίκα του με τα δύο παιδιά τους. Και αυτή κάτι μου θυμίζει αλλά δε ξέρω τι.
Πιάνουμε τη κουβέντα γενικώς, καμαρώνουμε ο ένας τα παιδιά του άλλου, ο Ιάσωνας τρελαίνει τον καπετάνιο και τον ναύτη με τις ερωτήσεις του, έμαθα και εγώ πολλά, παίρνω πληροφορίες για παραλίες και ενδιαφέροντα μέρη.
Λίγο πριν φτάσουμε ρωτάω για τα δρομολόγια της επόμενης μέρας. Ο αξιωματικός με κοιτάζει με απορία. "Δε θα φύγετε σήμερα; Ένας από τα παιδιά με τα μπλε σακάκια (της ασφάλειας δηλαδή) μου είπε ότι θα φύγετε σήμερα" Και εκεί έκανα κλικ και συνειδητοποίησα ποιός ο συμπαθέστατος κύριος. Και νομίζανε όλοι ότι ήμουνα με τη παρέα του.

Αν τον είχα αναγνωρίσει από την αρχή, η συμπεριφορά μου θα ήταν τελείως διαφορετική. Και η γνώμη που θα σχημάτιζα θα ήταν διαστρεβλωμένη από τις υπάρχουσες αντιλήψεις μου.

Και συνειδητοποιώ ότι σε όλες τις ανθρώπινες συναναστροφές μου, ιδιαίτερα με τους ανθρώπους που ήδη γνωρίζω και έχω άποψη, χρησιμοποιώ ένα παραμορφωτικό φακό. Η δικιά μου αντιμετώπιση προδιαθέτει τις συμπεριφορές τους. Το πως επιλέγω να δω και να ερμηνεύσω αυτές τις συμπεριφορές εξαρτάται από τη γνώμη που ήδη έχω σχηματίσει. Καλή ή κακή δεν έχει σημασία, χρωματίζει τις εμπειρίες και τους αφαιρεί την ουσία τους.

The AHA moment

Το είχα ξανααναφέρει σε παλαιότερο post ότι οι Παρασκεύες είναι δύσκολες μέρες για μένα γιατί πάω για ψυχανάλυση. Τελευταία και οι Τρίτες επειδή η ψυχολόγα μου θεώρησε προφανώς ότι δεν είμαι πολύ καλή μαθήτρια και χρειάζομαι extra tutoring. Αντιστέκομαι στη θεραπεία και αντιστέκομαι στην αντίσταση μου συνεχίζοντας να πηγαίνω.

Τέλοςπάντων. Αυτή τη φορά η σωματική αντίδραση ξεκίνησε από τη Πέμπτη. Δύσκολη μέρα γιατί έπρεπε να πάω στα κεντρικά γραφεία στη δουλειά και η διαδρομή περναει απο μέρη φορτισμενα. Και να ξερω οτι τη Παρασκευή έπρεπε να το ξανακάνω. Δύσκολη επειδή ο Ιάσωνας μου έφερε ένα αεροπλανάκι του και μου είπε να το στείλουμε στο μπαμπά του στην Αγγλία για να έρθει να τον δει. Και να πρέπει να βρω λόγια να του εξηγήσω ότι ο πατέρας του δεν πρόκειται. (Το χειρίστηκα καλά, αλλά πάντα στεναχοριέμαι όταν βλέπω πόση ανάγκη τον έχει ο Ιάσωνας).

Η σωματική αντίδραση έγκειται σε μιά παντελή έλλειψη όρεξης για φαγητό (ποιός εγώ η λιχούδα που πάντα έκανα διαίτα και δεν άφηνα παγωτό σε ακτίνα ενός μιλίου που λέει ο λόγος). Τρώω μηχανικά επειδή ξέρω ότι πρέπει. Παίρνω ένα παγωτό, τρώω μία κουταλιά και το πετάω. Παίρνω ένα χυμό, πίνω μια γουλιά και το αφήνω. Τρώω με το ζόρι. Σε κάθε κρίση σωματικής αντίδρασης χάνω ένα με δύο κιλά. Αν τις επόμενες μέρες είμαι καλά μπορεί να τα ξαναπάρω. Αν όχι, μου μένει η χασούρα. Από το Μάρτιο έχω χάσει με αυτό το τρόπο 7 κιλά. Δε παραπονιέμαι γιατί από γεματούλα έχω γίνει μια συλφίδα αλλά το γεγονός με ανυσηχεί λίγο.

Η σωματική αντίδραση είναι και αυτή κομμάτι της γενικότερης θλίψης μου. Τα συναισθήματα είναι ένα rollercoaster, πότε έτσι πότε αλλιώς. Και οι σκέψεις. Ανακατωμένες αλλοπρόσαλες αντιφατικές. Κυριαρχεί η θλίψη. Αυτή τη θλίψη προσπάθησα να περιγράψω σήμερα στη ψυχολόγα γιατί με έχει κουράσει πάρα πολύ. Την ιστορία της ζωής μου την έχω πει πάνω κάτω (πάντα της ξεφουρνίζω κάτι που μένει με ανοικτό το στόμα βέβαια, και έχω αρκετά που δεν της έχω πει ακόμη, ούτε που φαντάζεται με τι έχει μπλέξει), και τα κωλύματά μου τα ξέρω πάνω κάτω.

Σήμερα ήθελα να περιγράψω τη θλίψη μου.Γιατί είναι μιά θλίψη απροσδιόριστη. Δεν είναι όπως όταν είχα κατάθλιψη και ένοιωθα ότι έχω χάσει το κουράγιο μου για ζωή, δεν έβρισκα νόημα στη ζωή και έκλαιγα με το παραμικρό.Όχι, τώρα ξέρω ότι είμαι πολύ δυνατή, έχω όσο κουράγιο θέλεις, ξέρω ότι μπορώ να αντέξω πολλά και να αντεπεξέλθω σε οτιδήποτε μου ρίξει η ζωή. Και αυτό δε με φοβίζει.Δεν έχω ανυσηχίες τύπου "και τι νόημα έχουν όλα αυτά". Λατρεύω τη ζωούλα μου, όσο ρηχή κι αν είναι και πιστεύω απόλυτα ότι η χαρά είναι στις μικρές στιγμές της καθημερινότητας. Μόνο που δε μπορώ να τη νοιώσω.Και δεν κλαίω. Από το Μάρτιο έχω κλάψει μόνο δύο φορές.Μία λόγω "πρώην" παρόλο που μου είχε δώσει αιτία και αφορμή για να κλάψω 6+40+45 φορές καιμία μετά από τη ψυχολόγα πριν δύο μήνες που συνειδητοποίησα ότι τόσα χρόνια είχα ενοχές επειδή δε προστάτεψα τον κατά πέντε χρόνια μεγαλύτερο αδερφό μου από τη κακοποίηση (!!!).

Όχι η θλίψη μου δεν είναι απτή αλλά με κυριεύει. Κάνω όλα όσα πρέπει να κάνω αλλά χωρίς κέφι, χωρίς χαρά. Βγαίνω συνέχεια, και θεάματα και με φίλους, αλλά το μυαλό είναι στη θλίψη.
Λέω λοιπόν,"Και δεν έχω λόγο να είμαι θλιμένη. Η ζωή μου είναι μιά χαρά, τα τυπικά τουλάχιστον."
"Τα τυπικά; Και τα ουσιαστικά;" (Η ψυχολόγα μου πίανεται από τις λέξεις)
"Τα ουσιαστικά..." ψελίζω "τα ουσιαστικά υποθέτω για μένα είναι οι ανθρώπινες σχέσεις... Η σχέση μου με το παιδί είναι εντάξει... με τη μητέρα μου όχι καλή, όπως πάντα... με τους φίλ..."
"με τη μητέρα σας δηλαδή;" με διακόπτει γιατί είναι λαγωνικό και δεν αφήνει ευκαιρία χαμένη
Και άρχιζω να λέω πως όσο έλειπα αγγλία είμασταν μακριά και δεν ενοχλούσαμε η μία την άλλη και ότι από τότε που γύρισα προσπαθούμε να συμβιώνουμε πολιτισμένα αλλά το τελευταίο καιρό με όσα έχουν βγεί από τη θεραπεία και ξαναβιώνοντας παληές συμπεριφορές έχω γίνει σκληρή και της λέω πράγματα για τα οποία ντρέπομαι (εδώ με βάζει να είμαι πιό αναλυτική αλλά δεν επεκτείνομαι γιατί πραγματικά τη βρίσκω απαράδεκτη τη συμπεριφορά μου).
Κουβέντα στη κουβέντα φτάνουμε και στην ερώτηση κρίσεως "Γιατί δε φεύγω από το σπίτι" Αρχίζω να βρίσκω δικαιολογίες του κώλου, είναι πρακτικό, μου δίνει χρόνο, το σπίτι είναι μεγάλο, έχει κήπο, είναι σε καλή περιοχή, είμαι κακομαθημένη και δε θέλω να ζοριστώ, ενώ από μέσα μου ή μοναδική σκέψη είναι "γιατί θα τη σκότωνε".
Αυτό δε τολμώ να το πω φωναχτά.
Η ψυχολόγα που δε μασάει τα λόγια της"Λέτε ότι δε θέλετε να ζοριστείτε και επιλέγετε να ζορίζεστε ακόμη περισσότερο συνεχίζοντας να ζείτε σε ένα σπίτι που απεχθάνεστε, χωρίς προσωπικό χώρο, να βλέπετε πως η συμπεριφορά της επηρρεάζει το παιδί σας...""Ναι υποθέτω, στο μυαλό μου μπορώ να φύγω μόνο αν παντρευτώ, ή αν μετακομίσω λόγω δουλειάς, ή αν αποφασίσω να επιστρέψω Αγγλία""και γιατί; μα καλά βάζετε κάτι πράγματα στο μυαλό σας!
Και εδώ θα το αφήσουμε." πάντα βρίσκει ένα καίριο σημείο και διακόπτει τη συνεδρεία. Έτσι στα κρύα του λουτρού, κάτι σα το μάθημα για την επόμενη μέρα που είχαμε στο σχολείο.

Και φεύγοντας έκανα το φοβερό συνδιασμό επιτέλους
Θέλω να μετακομίσω αλλά δεν μπορώ να το κάνω αν δεν έχω μια αιτία που θα κάνει τη μητέρα μου να το δεχθεί ως αναπόφευκτο. Γάμος ή άλλη πόλη. Άλλα δε θέλω να φύγω από την Αθήνα, δε θέλω να ξαναξεκινήσω από το μηδέν. (Γάμο δε το συζητάμε, είμαι τόσο ζαβλακωμένη αυτή τη στιγμή που ούτε καινούργια σχέση δε θα τολμούσα.) Αν μετακομίσω, μόνη μου με το παιδί, ουσιαστικά την απορρίπτω, κι αυτό θα τη σκότωνε. Και το γελοίο είναι ότι δε θα τη σκότωνε τόσο ότι θα έφευγα όσο ότι όλος ο περίγυρος θα αναρωτιόταν γιατί έφυγα αφού δεν είναι "πρακτικό". Κρατάω τα προσχήματα δηλαδή. Έχω παγιδέψει τον εαυτό μου σε μία ζωή που δε μου αρέσει, συνειδητοποιώ ότι αυτό δε πρόκειται να αλλάξει τα επόμενα πέντε δέκα χρόνια και αυτός είναι ένας από τους λόγους της θλίψης μου.

AHA!

Μπήκα στο ταξί και άρχισα να κλαίω με λυγμούς. Ο ταρίφας ανυσήχησε, τι έπαθες κοπέλα μου, τι σε στεναχώρησε. Κλαίγοντας του λέω δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο χαρούμενη είμαι!

Μετά πήγα και έφαγα ένα ξεσυγιρισμένο cheeseburger, πατάτες, milkshake.
Μετά πήγα και ξαναείδα τη καρδιά με κόκκαλα με άλλη ματιά αυτή τη φορά.
Μετά πήγαμε για κρασοκατάνυξη μετά φαγητού (ξαναέφαγα είναι γεγονός).

Μωμότο, λες όταν θα αποκτήσω εσωτερική γαλήνη να πρέπει να ξαναρχίσω δίαιτα;

Καλό Σαββατοκύριακο!

Magpies

One for sorrow, two for joy
Three for a girl, four for a boy
Five for silver, six for gold
Seven for a secret, never to be told
Eight for a wish, nine for a kiss
Ten for a bird that's best to miss.



Σήμερα έχω μια διαβολεμένα καλή διάθεση.

Και όρεξη.
Και ενέργεια.
Και συγκέντρωση.

Άντε καλή μας μέρα

Αναμνήσεις γλυκιές

Ο καιρός μου θύμισε τα καλοκαίρια στη δεύτερη πατρίδα μου, την Αγγλία.
Και εγώ μαζί με όλες τις αγγλίδες να κυκλοφορώ με πέδιλα και ξώφαλα.
Στην αγγλία ντυνόμασταν ημερολογιακά, με ένα πείσμα που λέει "για μένα είναι καλοκαίρι".
Έβαλα λοιπόν το ραντάκι μου, ξεπάγιασα, και είναι σα να είμαι εκεί.

Οδηγώντας για τη δουλειά άκουσα το "fly me to the moon". Γιά μένα αυτό το τραγούδι εκφράζει τη χαρά του έρωτα. Το πρωτογνώρισα πριν δέκα χρόνια όταν μου το τραγούδησε για πρώτη φορά ο (πρώην) καλός μου στους χειμωνιάτικους δρόμους του Guildford. Έκτοτε μου το τραγουδούσε συχνά. Τελευταία όποτε το άκουγα με έπιανε μια θλίψη. Σήμερα μου θύμησε εκείνη την εικόνα και με γλύκανε η θύμιση της αγάπης του.

Θυμήθηκα και όλους τους φίλους, τις δεύτερες οικογένειες που είχα εκεί. Αδελφικές σχέσεις για πάντα δυνατές.

Αναμνήσεις γλυκές από μιά άλλη χώρα, μιά προηγούμενη ζωή, δικά μου όλα.

Αντίσταση

"αντίδραση σε κάποια ενέργεια,
άρνηση υποταγής,
άμυνα εναντίον εχθρικής επίθεσης,
αγώνας εναντίον τυραννικού καθεστώτος ή ξένης κατοχής,
αντίδραση σώματος κατά της ενέργειας που ασκείται σε αυτό από άλλο σώμα,
(μηχαν.) δύναμη που αντιτίθεται στη κίνηση,
(ηλεκτρολ.) ιδιότητα αγωγού που διαρρέεται από ηλεκτρικό ρεύμα ,
(ηλεκτρολ.) εξάρτημα μόνωσης των αγωγών που εμποδίζει τη διαρροή ενέργειας"

Ο ορισμός από Τεγόπουλο-Φυτράκη

Η ανάγκη της Αλκιμήδης

Και γιατί όχι αντι-στάση;
(αντι: ενάντιον, υποκατάστατο, αντίθετο/
στάση: σταμάτημα, ακινησία)

Και για κάποιο λόγο μου έρχεται και αυτό (Μπορεί να κάνω λάθος).
Για να μπορέσεις να μεταφέρεις ρεύμα (βλέπε ένεργεια) πρέπει να υπάρχει μια απειροελάχιστη τουλάχιστον αντίσταση. Λίγη ενέργεια θα χαθεί (μετατραπεί) βέβαια. Η μάλλον όπου έχουμε αντιστάσεις η ενέργεια μεταφέρεται να το πω ομαλα; ενω όπου αυτές εκλείπουν έχουμε πχ κεραυνούς, εκρήξεις. Αν πάλι η αντίσταση είναι πολύ μεγάλη τότε όλη η ενέργεια χάνεται (μετατρέπεται).
Αυτό πάλι τι μου λέει;

Για να μη ξεχνιόμαστε

Μετά από ένα υπέροχο ΣΚ στην Νότια Ευβοια, Άγιοι Απόστολοι, Κάλαμος, Λιμνιώνα (γιατί είχα ανοικτους λογαριασμούς και τους κλείνω σιγά σιγά) (σας συστήνω τη περιοχή ανεπιφύλακτα, εγώ πάντως έχω αρχίσει και ερωτεύομαι το νησί και απορώ πως δε το είχα ανακαλύψει τόσο καιρό, με έφαγε το τρίγωνο Ναύπλιο-Λουτράκι-Χαλκίδα)
γυρίζω σπίτι, με πολύ καλή διάθεση ούτως ή άλλως, ανανεωμένη και όλα καλά που λένε, και βρίσκω αυτό το mail από καλή μου φίλη και κουμπάρα (αναρωτιέται και αυτή πότε θα ξαναβρεί την εύθυμη αισιόδοξη φιλενάδα της)


If you woke up this morning
with more health than illness,
you are more blessed than the
million who won't survive the week.

If you have never experienced
the danger of battle,
the loneliness of imprisonment,
the agony of torture or
the pangs of starvation,
you are ahead of 20 million people
around the world.

If you attend a church meeting
without fear of harassment,
arrest, torture, or death,
you are more blessed than almost
three billion people in the world.

If you have food in your refrigerator,
clothes on your back, a roof over
your head and a place to sleep,
you are richer than 75% of this world.

If you have money in the bank,
in your wallet, and spare change
in a dish someplace, you are among
the top 8% of the world's wealthy.

If your parents are still married and alive,
you are very rare,
especially in the United States.

If you hold up your head with a smile
on your face and are truly thankful,
you are blessed because the majority can,
but most do not.

If you can hold someone's hand, hug them
or even touch them on the shoulder,
you are blessed because you can
offer God's healing touch.

If you can read this message,
you are more blessed than over
two billion people in the world
that cannot read anything at all.

You are so blessed in ways
you may never even know.


Το ξέρω ότι είμαι ευλογημένη και πολύ πολύ τυχερή βρε φιλενάδα.
Αλλά να μερικές φορές ξεχνιέμαι, μερικές φορές χάνομαι σε περίεργα μονοπάτια. Που θα μου πάει θα επιστρέψω. Θα προσπαθήσω να θυμάμαι, promise!

Και καλή μας εβδομάδα.