ΑΥΤΟΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ. ΔΟΚΙΜΑΖΩ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ, ΝΑ ΤΑ ΔΩ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΩ ΤΙ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ. ΚΑΙ ΞΑΝΑ. ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΒΡΩ ΤΗΝ ΑΚΡΗ. ΚΥΚΛΟΘΥΜΙΚΗ. ΠΟΛΥ. ΠΕΡΑΣΤΕ ΜΕ ΔΙΚΙΑ ΣΑΣ ΕΥΘΥΝΗ
η σκέψη δημιουργήθηκε απο μια παράσταση που είδα προχθες και εννοείται καταγράφηκε στο θεατρικό μου μπλόγκ αλλα είναι τόσο σημαντική, τόσο αληθινή και κομμάτι μου που τη σημειώνω και εδω γιατί τελικά αυτό είναι το ζουμί
Μπορεί τα νιάτα μας και τις πιθανότητες και τις δυνατότητες που είχαμε να τα χάσαμε, αλλά γεννήσαμε μέσα από τη ζωή κάτι καινούργιο που δίνει νέες πιθανότητες, νέες δυνατότητες, νέα όνειρα.
No point crying over spilled milk λένε στη άλλη μου πατρίδα.
Πάει το γάλα χύθηκε, χάλασε, αμαυρώθηκε, δε μπορείς να το ξαναχεις. Πήγαινε και αγόρασε άλλο, και όταν είσαι στο μαγαζί μπορείς να δείς ότι τελικά δεν ήθελες γάλα. Μπορείς να διαλέξεις κάτι άλλο. Πάρε χυμό, πάρε καφέ, πάρε ένα ουζάκι ρε παιδι. Η πάρε άλλο γάλα. Ότι θέλεις, μόνο αποχαιρετα αυτο που χάθηκε και καλωσόρισε αυτό που έρχεται.
Να, μπορώ να αποκτήσω λίγη, ενα τοσοδούλι, απο τη μαγία αυτής της γυναίκας;
Βάλε φωτιά σε ότι σε καίει σε ότι σου τρωει τη ψυχή
(γιατί είναι και τα δυο συγχρόνως)
και ταξίδι απο γιορτη σε γιορτη
και ταξίδι από πληγή σε πληγή
γιατί εννοείται, υπάρχει πάντα κάτι που δεν έχει χαθει ;-)
όπου αγάπη μπορείς να βάλεις ζωή, το ίδιο κάνει.
γιατί η ζωή και η αγάπη είναι τελικά το ένα και το αυτό.
και όταν λέω αγάπη δεν εννοώ την αγάπη για τον άλλο, ούτε για τον εαυτό, ούτε για τα παιδιά μας, ούτε για τη ζωή (τι ειρωνία, αγάπη = ζωή άρα αγάπη για τη ζωή= ζωή για τη ζωή, καλο!)
όχι αγάπη, ζωή, το απλά να είσαι, η απόλυτη γαλήνη, ολα ένα, μια αίσθηση, μια κατάσταση ύπαρξης.
μια ανάσα, ένα χάδι του ήλιου, ένα κοίταγμα στον ουρανό.
και μια σκέψη που διαταράσσει όλο αυτό.
το τραγούδι το άκουσα μόλις είχα τελειώσει τη πισίνα, τη πισίνα που είναι και πάλι ο καθημερινός μου διαλογισμός, που και πάλι είναι το γαλάζιο μου που όλα τα άλλα σβήνονται και μένω μόνη εγω με το μυαλο να βλέπει μόνο γαλάζιο και το κορμί να κινείται διαρκώς και επαναλαμβανόμενα στην ίδια κίνηση για μία ώρα και δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκτός απο τη γαλήνη της απλής μου υπαρξης. Πόσο ανάγκη το είχα αυτο στη ζωή μου και πόσο χαρούμενη είμαι ου επιτέλους το ξαναέβαλα.
Βγαίνω λοιπόν απο τη πισινα, μπαινω αυτοκίνητο, ανοιγω ραδιόφωνο και αυτο είναι το πρωτο τραγούδι που με επαναφέρει στο τώρα. Pas mal. Περιέργως το βρίσκω αισιόδοξο. Είμαι σε αισιόδοξη φάση φαίνεται. Μετα απο ενα φουλ φουλ ΣΚ, με πολλα και όμορφα πράγματα, με φίλους και νέες γνωριμίες, με δραστηριότητες που μου αρέσουν, κουρασμενάκι βέβαια, και τα προβλήματα προβλήματα, έχω μια καλή αίσθηση, και αν το κουφό συμπαν δε λέει να μου φέρει αυτα που του ζητάω, περιέργως πως, και χωρίς να βάλω φωτιά σε τίποτα, σιγά μη κάτσω να ασχοληθώ, έχω αυτή την καλή αίσθηση. Ολα στο μυαλο τελικά. Εκεί. Είμαι επίσης πολύ περήφανη με τον εαυτό μου. Τελειώνει ο Νοέμβρης και κάπνισα μόνο 4 πακέτα τσιγάρα. Έχω χάσει 5 κιλά. Κάνω γυμναστική κάθε μέρα. Το Σάββατο χόρεψα ένα ολόκληρο τάνγκο με καβαλιέρο άγνωστο (και άσχετο να συμπληρώσω ;-) ). Μαθαίνω μπριτζ. Έπαιξα και σε τουρνουά!!!! Ζήτω!!! Συνεχίζω να πορεύομαι ανεξαρτήτως. Αυτο είναι πρόοδος. Και παρόλο που επιλέγω να βασανίζομαι στους διαδάλους του μυαλού δε νοιώθω απελπισία. Αυτό που το πας? Για αυτό κι αν είμαι περήφανη. Γνώρισα ένα γκόμενο πριν δέκα μέρες. Δεν ήταν το για πάντα μου, με έκανε όμως να γελάω, μιλάμε για πολυ γέλιο. πέρασα πολυ καλά. Δυο φορές βγήκαμε, έδειχνε να θέλει. εγω πάλι έδειξα ότι θέλω, όχι με φόρτσα,είπαμε δεν είναι το για πάντα μου, είπα και για μια φορά να αφήσω το καβαλιέρο να οδηγήσει κι εγω η ντάμα να ακολουθήσω, είδες καλο που κάνει το τάνγκο, και απλά εξαφανίστηκε. Εστειλε μύνημα θα σε πάρω αργότερα και μετα τίποτα. Δεν ενοχλήθηκα, είπαμε δεν ήταν το για πάντα μου, αλλά απόρησα για άλλη μια φο΄ρα με τους άντρες, με τους ανθρώπους. Τελικά τι θέλουν; τι κάνουν; Πως φέρονται έτσι ζαβά; Θα μείνω με την απορία και με τα ερωτήματα αναπάντητα. Όπως αναπάντητα θα μείνουν και τα ερωτήματα για σένα. Δε θέλω να ξέρω και την απάντηση πλέον. Δε νομίζω ότι με αφορά. Καθείς και τα χτυπήματα του και εν τέλει ίσως εγω να μην έκανα και να μη χώραγα αλλα τελικά ούτε κι εσυ χώραγες. Ούτε και ο τελευταίος εννοείται χώραγε. Θέλω άντρα με αρχίδια. Ή άνευ χτυπημάτων. Σιγά σιγά μετατρέπομαι κι εγω σε γυναίκα άνευ χτυπημάτων οπότε θεωρώ όταν αυτή η φάση ολοκληρωθεί τότε θα βρεθεί στο δρόμο μου και ο άνευ χτυπημάτων άντρας. Κι αν όχι δε με πολυνοιάζει να πω την αμαρτία μου. Δε με καίει η έλλειψη. Περιέργως πως. Όσο περνάνε οι μέρες όχι μόνο δε με καίει αλλά μου αρέσει το δίχως κιόλας. Το βρίσκω πιο ταιριαστό στη παρούσα φάση. Πιο ελεύθερο. Πιο enabling μιας και δε βρίσκω την ελληνική λέξη για να το περιγράψω. Με αυτα και με αυτά πεθύμησα ένα θέατρο. Να το προσέξεις αυτο αλκιμήδη μου, μη τη παραγεμίζεις τη ζωή σου και δε προλαβαίνεις να κάνεις αυτα που γουστάρεις. Για τη δουλεια να μη μίλησουμε. Τα φορτώσαμε στο κόκορα τρεις μέρες τωρα. Ίσως αύριο. Θα δείξει.
Πάμε πάλι τι ήθελα να πω, γιατι πάλι χάθηκα σε περίεργες διαδρομές και ξέχασα τι προσπαθούσα να διαχειριστω. Α, ναι τίποτα το ιδιαίτερο. Για τη ζωή που είναι γιορτη και πληγή και αγάπη και όλα μαζί συγχρόνως. Και για μένα που απλά υπάρχω. Τι καλά!
Και άσχετο σχετικο, το γράφει στο τελευταίο "ελαφρύ" βιβλίο που διαβάζω, ξέρεις εύκολη γυναικεία λογοτεχνία
χθες το βράδυ στο όνειρο μου είδα ότι συναντηθήκαμε και μετά πήγαμε σπίτι μου και κάναμε έρωτα. κι ήταν ένας έρωτας όπως δεν είχαμε κάνει. πιο μαγικός, πιο γλυκός. και όπως μέσα στο όνειρο ήμουνα στο έκτο ουρανό ξύπνησα. και αντί να νοιώσω γλύκα, ή έστω αποπροσανατολισμό, ένοιωσα ταραχή. ταράχτηκα τόσο όσο δεν ήξερα ότι μπορώ να ταραχτώ. και η πηγή της ταραχής ήταν το ότι σχεδον δυο μήνες δεν έχεις δώσει σημείο ζωής, δεν έχεις εξηγήσει, δεν έχεις ξεκαθαρίσει, με αφήνεις να αναρωτιέμαι, να μη ξέρω. τελικά γιατι, δεν με ήθελες; ήμουνα λίγη; βρήκες άλλη; φοβήθηκες, τι; δε ξέρω καν αν είσαι ελλάδα ή όχι. μπορεί αυτα που βιωσα, το ένστικτο μου να λένε άλλα για σένα, αλλα εν τέλει οι πράξεις, η μάλλον η έλλειψη πράξεων δειχνει κάτι. Πιθανότατα τη πραγματικότητα που αρνουμαι. την ευπιστία μου μέσα. Είπες πριν δυο χρόνια ότι σου αρέσουν οι ξεκάθαρες καταστάσεις κι εγω το κράτησα αυτο σημαία, το άφησα αυτο να χρωματίσει τα πάντα. Και η πραγματικότητα μπορεί να είναι πολυ πιο σκληρή απο ότι αντέχω. Πέρασα και δεν ακούμπησα. Μπορεί ούτε καν να περνάει απο το μυαλό σου ότι εγω μπορεί να ένοιωσα. Και αν πέρασε η σκέψη αυτη απο το μυαλό σου, τη προσπέρασες χωρίς να σε νοιάζει. Μπορεί οταν με κράταγες αγκαλιά να είδα άλλα σε σένα αλλα τελικά μήπως ήθελα να τα δω και δεν ισχύαν? Νέτα σκέτα δεν ήμουνα για κράτημα. Προς στιγμή αισθάνθηκα πολυ πολυ λίγη και ανεπαρκής. Πολύ γνωριμο συναίσθημα πίστεψε με. Για άλλη μια φορά η γλυκια χαρούμενη αλκιμήδη αποδυκνύεται ανεπαρκής και λίγη. Οχι μόνο για σένα. Σε πολλά στη ζωή μου. Είναι κάτι που το γνωρίζω και το είχα αποδεχτεί νομίζω, συμφιλιωθει θα έλεγα. Και προς στιγμή, όταν ξύπνησα απο το όνειρο, και ένοιωσα αυτη τη ταραχή, που έβλεπα περίτρανα μπροστα μου για άλλη μια φορά πόσο λίγη είμαι, πώς πέρασα και δεν ακούμπησα, πως η ανεπάρκεια μου μου στερεί αυτο που θέλω απο τη ζωή, ήθελα να ουρλιάξω. προς στιγμή. μετά ξύπνησα για τα καλά. Πήρα βαθια ανάσα. Καλύτερα χωρίς αλκιμήδη μου. Θυμήσου πόσο καλα ήσουνα τον Αυγουστο που ήσουνα μόνη σου. Και κράτα τα καλά. Κάποιες εικόνες, κάποια γέλια, το μικρόβιο του τανγκο, τόσα χρόνια ήθελες να πας να μάθεις αλκιμήδη να χορεύεις, τώρα επιτέλους ξεκίνησες, και εννοείται το όραμα, φυσικά το όραμα, γιατί αυτο θέλω, κι αν όχι μαζί σου δε πειράζει κάποιος θα βρεθει, και αν δε βρεθεί δε πειράζει, καλύτερα μόνη. Οι ψευτικές στιγμές δεν έχουν κάτι να μου προσφέρουν. Κι αν οι στιγμές μας ήταν τελικά ψευτικες δε πειράζει εγω δε το ξερα. εγω τις νόμιζα αληθινες κι έτσι τις έζησα. επιστροφή στη πραγματιότητα λοιπον. πόσο καιρό θα πενθεις αλκιμήδη μια σχέση 16 ημερών; πέρασαν σχεδον δυο μήνες. όσο καλά και αν νομιζες ότι ήταν, μάλλον ήταν στο κεφάλι σου. αν δεν ήταν θα είχε φερθει αλλιώς. ήταν μονόπλευρο. και αυτο δε το θέλεις. θέλεις το αμοιβαίο, το απόλυτο, το όλο. οπότε ξεκόλλα σιγά σιγά και κράτα αυτο, την εικόνα του τι θέλεις, και αμα το βρεις και αυτη τη φορά σε θέλει, κοιτα να το χαρείς. κι αν δε το βρεις δε πειράζει. δεν χάνεις κάτι που έχεις για να πενθεις. απλά δεν αποκτάς κάτι που θέλεις. Δεν είναι απώλεια, είναι μη εκπλήρωση. μεγάλη διαφορά. δεν έχασες κάτι. επανάληψη. δεν έχασες κάτι. απλά δε το απέκτησες ποτέ. αντε γλυκό μου, χαμογέλα λίγο, και μην υποχωρείς σε περίπου και ίσως και δε ξέρω. αφου ξέρεις και εσυ είτε λες ολοκληρωτικά ναι είτε ολοκληρωτικά όχι. άντε καλο μου. α γεια σου.
τι θυμήθηκα τώρα.... αυτό το κομμάτι το συνάντησα πριν 30 χρόνια και μαγεύτηκα. Παραμένει μέσα μου από τις πιο μαγικές μουσικές που έχω ακούσει ποτέ.
Και όταν έρθεις σε επαφή με την απόλυτη ψυχή στη τέχνη, τουλάχιστον αυτό είναι για μένα τέχνη, ποτέ δε μπορείς να ευχαριστηθείς κάτι λιγότερο. Πρέπει να έχει ψυχή.
Και να προσθέσω. Δε μπορείς να σταματήσεις να αναζητάς τέχνη με ψυχή. Το έχεις ανάγκη.
Ή όταν έρθεις σε επαφή με την αλήθεια, όταν γνωρίσεις, (αν και η αληθεία είναι υποκειμενική φυσικά), αλλά όταν έρθεις σε επαφή με την έστω και καταδική σου αλήθεια, ποτέ ξανά δε μπορείς να συμβιβαστείς με το ψέμα. Για παράδειγμα η δική μου αλήθεια απο τα 13 ήταν ότι ο Θεός είναι ένα κατασκεύασμα των ανθρώπων για να παρηγοριούνται. Πως θα μπορούσα μετά απο αυτη την αποκαλυψη ποτέ να πιστέψω σε οποιοδήποτε Θεό? Όσο και αν θα το θελα γιατι θα ταν όλα τόσο πιο εύκολα αν πίστευα. Δε γίνεται.
Ή όταν βιώσεις αυτό που πραγματικά επιθυμεις πως μπορείς να αποφασίσεις να ζεις με οτιδήποτε λιγότερο? ϊσα ίσα είσαι ευγνώμων που το βίωσες, και ξέρεις τι προσπαθεις να φέρεις στη ζωή σου πλέον. Αυτο είναι μεγάλη υπόθεση, παρα πολυ μεγάλη, πίστεψε με. Λέγεται όραμα.
τι ωραια που και συ δε ξέρεις για την ύπαρξη αυτου του ημερολογίου
σου γράφω χωρίς να το ξέρεις
ξέρεις, στη ψυχανάλυση το χα μάθει αυτό, η γραφή είναι ένας τρόπος να διαχειριστείς τις νευρώσεις. Η γραφή, και η καταγραφή της σκέψης για μένα είναι ένας τρόπος να τα βάλω σε μια τάξη, να τα δω αργότερα, να γελάσω με τον εαυτό μου, ίσως και να μη γελάσω, να θυμηθώ, να θυμηθώ πως αισθανόμουνα, η γραφή είναι αυτοψυχανάλυση, και στη παρούσα φάση είναι διαχείρηση, διαχείρηση του ότι δε μπορώ με τίποτα να σταματήσω να σε σκέφτομαι. Να μου λείπεις. Να φαντασιόνομαι ότι ίσως να ξαναβρεθούμε. Οραματίζομαι διάφορες συναντήσεις. Οραματίζομαι τηλέφωνα που δε σου κάνω και φαντασιώνομαι τις απαντήσεις και τις αντιδράσεις που θέλω. Και μετα έρχομαι εδω και ξερνάω σκέψεις, κωλύματα, χτυπήματα, συνεχίζοντας να σε σκέφτομαι. Φαντάζομαι κάποια στιγμή θα το ξεπεράσω. Δε θέλω ακόμη. Μου αρέσει να φαντασιόνομαι επανασυνδέσεις. Και μετα φεύγω απο δω, και πάω και ζω την απλή και ωραία μου ζωή. Απο το μυαλό βεβαια δε φεύγεις στιγμή. Και ακου πλάκα, για να σε σκέφτομαι ακόμη περισσότερο, λες και δε σε σκέφτομαι αρκετά χαχαχχαχαχαχα, αντι για μελωδία ακούω μουσικές που φαντάζομαι ότι σου αρέσουν.
Πάρε να χεις
το πέτυχα?
νομίζω πως ναι, και ποιος είναι ο ξένος, εγω στη δική σου ζωή ή εσυ στη δική μου?
έλα μου ντεκαι όχι με τα λόγια δε συμφωνω
δε θέλω ούτε να με ξεχάσεις, ούτε να σε ξεχάσω
σε θέλω πισωωωωωωωωωω!!!!!!!!!!
πάλι το σύμπαν κάνει το κουφο :-)
τη Κυριακή ζορίστικα με τη φωτο στο τοιχο σου να ξέρεις. Μεγαλη ζημια ο ρουφιάνος. Μετα λέω όχι εγω θα εμπιστευτω το ένστικτό μου, δε μου είπες ψέματα, και η φωτο είναι παλια. Εγω θα πιστέψω αυτο που με βολεύει. Ετσι κι αλλιώς δε θα αλλάξει τίποτα. Μόνο η αντίληψη μου για σένα. Αυτή δε θέλω να την αλλάξω. Αν και να αλλάξει, αυτό δε θα αλλάξει τις στιγμές που είχαμε. Αυτες θα είναι πάντα μαγικές μέσα μου
καθεις και οι επιλογές του. κι εγω βεβαίως, βεβαίως. κι επειδή δε μου έχω και πολυ εμπιστοσύνη, ξέρεις όλα αυτα τα χτυπήματα που χω και νομίζω ότι τα χω προσπεράσει αλλα κανείς δε ξέρει, ακολουθώ πλέον τη κοιλιά μου, το ένστικτο δηλαδή και προσέχω πάρα πολυ τι μου λέει το σώμα μου. πονάκια, δερματικά, κλπ κλπ με φρενάρουν και τσουπ αλλάζω πορεία. μέχρι να γιάννει το σώμα. τωρα, το σώμα ευημερεί, οπότε θεωρώ πορεία ορθη. κι άσε το μυαλο και τη λογική και τη καρδια να λένε ότι θέλουν.
Να σε βλέπω να χαμογελάς και τι...
αυτο το συναίσθημα είναι που δε μπορώ να ξεπεράσω.
Να σε αγγίζω και τι...
αυτην τη αίσθηση στα χέρια μου είναι που δε θέλω να εγκαταλείψω.
να με αγκαλιάζεις σφιχτα και τι...
αυτην τη πλήρη ευδαιμονία είναι που δε πιστεύω ότι δε θα την ξαναέχω
Κάθομαι και κοιτάω φωτογραφίες σου, και προσπαθω να θυμηθώ λίγο απο όλη αυτη τη μαγεία.
Βασανίζομαι, θέλω να βασνίζομαι
Σε σκέφτομαι συνέχεια και βασανίζομαι
Γιατι δε μπορω με τίποτα να δεχτω ότι αυτο ήταν, δε θα το ξαναζήσω
Παραήτανε καλο για να σταματήσει να υπάρχει
Κι ομως να σταμάτησε
κι εγω αρνούμαι να επιτρέψω στον εαυτό μου να πιστέψει ότι δε θα ξαναείναι
μα μπορεί να ήμουνα τόσο λάθος; αυτη τη σκέψη κάνω και βασανίζομαι.
Τόσο έξω έπεσα; δεν αισθάνθηκες κι εσυ τα ίδια; Δε μπορεί αυτο που έζησα να ταν ψέμα. Δε μπορεί να έπεσα τόσο έξω. Πως γίνεται να ενοιωθα όλα αυτα και εσυ να μη τα ένοιωθες; Κι άμα τα ένοιωθες γιατι με άφησες; Δε γίνεται να ένοιωσες και να με άφησες, δε το χωράει το μυαλό μου. Δε γίνεται τέτοιο συναίσθημα και να το πέταξες. Αρα δεν ένοιωσες; Μα δε γίνεται να μην ένοιωσες κι εγω να το έλαβα. Δε γίνεται. Και συνεχίζω να βασανίζομαι. Με τα ίδια ερωτήματα να κάνουν κύκλους και να μένουν αναπάντητα. Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι βρήκες άλλη, ότι έλεγες ψέματα, ότι δε σου έκανα, ότι με βαρέθηκες, ότι δε με ήθελες ποτέ, ότι, ότι , ότι παπαρια να είναι. Αλλα δε γίνεται να έπεσα τόσο έξω. Δε γίνεται οι στιγμές μας να μην ήταν αλήθεια. Δε γίνεται. Και πάλι ξανα στους ίδιους βασανιστικους κύκλους.
Δε σε αγαπω. Δεν είμαι ερωτευμένη. Κι όμως, σε θέλω, σε θέλω τόσο. Μου λείπεις, μου λείπεις τόσο.
Να σε ξαναδω, να σε ξανααγγίξω, να ξαναδω τα μάτια σου να φωτίζονται, κι αυτο το χαμόγελο, να ξαναδω αυτό το χαμόγελο, να ξαναπάρει το βλέμμα μου αυτη τη λάμψη που έννοιωθα ότι είχε όταν σε κοίταζα, να χωθω ξανα στην αγκαλιά σου, να φωτιστεί ξανα το πρόσωπο μου, να γελάμε, να γελάμε, να γελάμε. Σε θέλω τόσο. Βασανίζομαι. Για ένα τέλος που δε θέλω να δεχτω. Δε δέχομαι να δεχτω. Κάτι τόσο καλό δε μπορεί να σταματήσει να υπάρχει. Και δε κλαίω. Γιατι αρνούμαι να θρηνήσω κάτι που αρνουμαι ότι τελείωσε. Δε μπορεί. Δε γίνεται. Τι κάνεις ωρε συμπαν; Φερε τον μου πίσω τωρα! με ακους. Και δε με ακουει. Αλλου τιρβάζει.
Θυμάσαι; Τουλάχιστον θυμάσαι; Εγω μόνο θυμάμαι. Βουλιαγμένη, Πεσάδα, Ληξούρι, Πετανοι, Αγιος Γεωργιος (αχ Αγιος Γεωργιος), Ξι, Μεγας Λάκος, Κηπουρια, Μύρτος, Ρεματια, Πάρνηθα, Βάρκιζα, Χαλάνδρι, Μαρουσι, Σχοινιας. Μόνο θυμάμαι. Ήταν μονο 16 μέρες; είναι ανεκτίμητες στιγμές. Δε γίνεται να τις έζησα μόνη μου. Δε γίνεται. Βασανίζομαι. Θέλω και βασανίζομαι. Θέλω εσένα. Ξανά.
Να σε ξαναδω και τι...
να σε βλέπω να χαμογελάς και τι...
Πίστεψε με, ΑΥΤΟ δε το χω ξαναζήσει. Ποτέ. ΑΥΤΟ οφείλουμε να το ξαναζήσουμε.
δε μπορεί να το νοιωσα μόνο εγω...
και δε μπορω να κάνω τίποτα για να το ξαναέχω. αυτο, το ότι δε μπορω να κάνω τίποτα είναι εν τέλει που με βασανίζει. ποσο θα θελα να μπορουσα κάτι να κάνω. γαμωτο μου.
Να σε ξαναδω να μου χαμογελάς και τι...
Το ίδιο τραγουδι ξανα και ξανα. Και τι δε θα δινα... και τι δε θα δινα... και ξανα, και τι δε θα δινα...
Γράφω, γράφω, γράφω, μπας και το διαχειριστω και αποτυγχάνω παταγωδως. Προφανώς δε θέλω να το διαχειριστω. Αν το διαχειριστω σημαίνει ότι εγκατέλειψα την ελπίδα, και δε θέλω. Δεν έχω σκοπο. Προφανως. Στο ξαναλέω, παραήτανε καλο. Αυτο θέλω. Ήταν αυτο που θέλω. Μα μπορεί να έπεσα τόσο έξω; Εσυ πως το διαχειρίζεσαι άραγε; Πείστηκες ότι δε σου κάνω; Ναι δε ταιριαζαμε, ναι. Ναι έφυγες. (από όσο ξέρω, αλλά γιατι η διαίσθηση μου μου λεει ότι τελικά δεν έφυγες και είσαι ακομη εδω; κι αν είσαι εδω πως διαχειρίζεσαι το να μην είσαι μαζί μου;) Ξανα. Δε μπορεί να έπεσα τόσο έξω. Δεν το δέχομαι. Πως το διαχειρίζεσαι λοιπον; Μπορεί να μη ταιριάζουμε αλλα εγω είμαι για σένα, κι εσυ για μένα.
Θυμήσουν πόσο καλα είμασταν όταν είμασταν μαζι. Θυμήσου. Μη βάζεις εμπόδια που δεν έχουν σημασία. Το ότι δε ταιριάζουμε δεν έχει σημασία όταν είμαστε έτσι μαζι. Τό ότι ζεις σε άλλη χώρα δεν έχει σημασία. Τίποτα δεν έχει σημασία. Τα συναισθήματα που αισθανόσουνα όταν με κοιταζες και τα έβλεπα μέσα στα μάτια σου και πάνω στο πρόσωπο σου και τα ένοιωθα στην αγκαλιά σου, να με σφίγγεις, και να με σφίγγεις, σα να ΄προσπαθούσες να με βάλεις μέσα σου. Αυτα έχουν σημασία.
Δε μπορεί να έπεσα τόσο έξω. Δε γίνεται.
Χα, ξέρεις μαθαινω τάνγκο. Δε ξέρω αν μου έβαλες το μικρόβιο, ή είναι ένας τρόπος να σε αισθάνομαι κοντά μου. Παντα ήθελα να μάθω. Ίσως να ξανασυναντηθουμε, ίσως να με χορέψεις, με μια ελπίδα ζει κανεις... :-)
Να σε ξανααγγίξω και τι...
Ίσως τελικά και να σε αγαπω και να είμαι ερωτευμένη. :-)
Η μαλακία με τα τελευταία φιλιά είναι ότι όταν τα δίνεις δε ξέρεις ότι θα είναι τα τελευταία. Το ίδιο και με τις τελευταίες συναντήσεις. Μεγάλη μαλακία.
Μήπως θα πρεπε όποτε φιλάμε, αγκαλιάζουμε και συνατιόμαστε να το κάνουμε σα να είναι η τελευταία φορα; Κάθε φορά; Για να είμαστε σίγουροι; Μπα δε νομίζω.
Δεν είναι το πως ήτανε, είναι το γαμημένο αντίο που δεν ειπώθηκε σωστα.
Αλλά και σωστα να είχε ειπωθει πάλι τα ίδια θα σκεφτόμουνα.
Βλαμμένο μυαλο σήμερα έχεις κολλήσει άσχημα. Μαζέψου!!!!! Έχεις και δουλειες.
Είναι και όλος αυτός ο πόνος γύρω μου, δε βοηθάει.
Και η ανυμποριά μου, η μάλλον η "καναπεδοσύνη" μου, που νοιώθω ανύμπορη, και τίποτα δε μπορώ να κάνω. Ή δε τολμω να κάνω;
Τόσος πόνος. Τόσοι άνθρωποι να υποφέρουν. Ο άλλος ψάχνει να βρει την πεντε μηνων εγκυο γυναίκα του που αγνοείται. Υπάρχουν παιδιά ασυνόδευτα που πέφτουν θυματα trafficking. Μέσα στα κρύα νερα να τους βλέπεις να πνίγονται. Σήμερα πάλι κάποιος έψαχνε στα σκουπίδια. Μια κυρία στο σουπερμαρκετ δεν είχε αρκετα να πληρώσει και αφαίρεσε το γιαουρτι και τις σερβιέτες. Προφανώς είδη μη απαραίτητα. Ειμαι άνεργη εγραψα σημερα στην υπεύθυνη δήλωση της Τράπεζας. Μα τόσος πόνος. Δε τη παλεύω. Και ακομη και μια ερωτική απογοητευση είναι πόνος. Γύρω μου βλέπω συνέχεια πόνο και δε τη παλεύω. Και εστιάζω έτσι στο επώδυνο, αλλά ανώδυνο αντιο που δεν ειπώθηκε. Θέλω όλοι να χουνε μόνο "δυτικούς" προβληματισμους. Ερωτες, ανασφάλειες, ψυχολογικά, και αυτο το θεικο, παιδικά τραυματα. χαχαχχαχα τι ωραια πιπίλα τα τραυματα της παιδικής μας ηλικίας. Άσχετο. Καλά δε θέλω ούτε αυτα, αλλά αυτα μπορω να τα διαχειριστώ. Τα άλλα δε τη παλεύω. Γίνομαι στρουθοκάμηλος γιατί δε τη παλεύω.Οπότε πάλι σκέφτομαι την άγαρμπη και άχαρη τελευταια συνάντηση. Το πεταχτο τελευταιο φιλί. Γαμωτο. Και το μυαλο δε λέει να ξεκολλήσει και να πάει να δουλεψει.
Μα είναι δυνατόν να γυρίζω απο διασκέδαση, να μαι ωραια φτιαγμένη και μέσα στη καλή χαρά και να μου βάζει στο ραδιοφωνο αυτό?
Μήπως πρέπει να αλλάξω σταθμο? αναφορα και κλείσιμο του ματιου σε μια ψυχη.
Αλλα το τραγούδι, ακριβως το άτιμο, μα ακριβώς. Έτσι είναι όταν επιλέγεις να παιδεύεσαι τα τραγουδια μιλάνε για σένα. Ήμουνα με ένα φίλο σήμερα, είχα καιρό να τον δω, λέγαμε τα νεά μας και εννοείται όλη τη τελευταία ιστορία. Μου λέει κατέβα απο τα σύνεφφα, συμβιβάσου. Ε οχι δε θέλω να συμβιβαστω. Όλα ή τίποτα. Μου λέει επίσης μη τα δίνεις όλα βρε παιδι μου, κράτα πισινή, ο άλλος σε εκμεταλεύεται και μετα εσυ ψάχνεις να βρεις που είναι τα κομμάτια σου. Ε, όχι δε θέλω να κρατάω πισινή. Παρταόλα. Δε με νοιάζει. Το παμε και το ξαναπαμε. Ξοδεύομαι. Ναι οκ, το ξέρω. ας ξοδεύομαι. χέστηκα. Όλα ή τίποτα. Η θα χω πλάι μου κάποιον που θα δώσει ότι θέλω ή καθόλου. Συμβιβασμό εγω δεν ξανακάνω. Το μόνο που κατάφερα με τους συμβιβασμούς είναι να περάσουν τα χρονια. Δε μου κάνει. Δεν το θέλω. Δεν αντέχω σε μια σχέση με συμβιβασμούς. Πνίγομαι. Δε μπορώ να ανασσάνω. Δεν είμαι εγω. Δεν το θέλω. Καλύτερα χωρίς. Καλύτερα χωρίς. Μια χαρά με τη πάρτη μου είμαι. Μια χαρά περνάω. Εννοείται ότι θέλω και το άλλο. Εννοείται. Αλλα να είναι αυτο που θέλω. Αλλιώς χωρίς. Χίλιες φορές χωρίς. Και αν δεν υπάρχει δε πειράζει. Καλη καρδιά. Και αν ξοδευτώ κι άλλη μία, και ξανά, και ξαναμανά και άλλες εκατό ψάχνωντας το, μια χαρά. Τουλάχιστον μαζεύω στιγμές. Και μένω πιστή στο όνειρο μου. Πολύ σημαντικο. Τόσα και τόσα όνειρα διέγραψα, και όλα πονάνε, όλα είναι μεσα μου και μου θυμίζουν ότι δε τα εκπλήρωσα. Κάποια όμως, κάποια έχουν ακόμη τη δυνατότητα να πραγματοποιηθούν. Κι ας μην. Τουλάχιστον θα το προσπαθήσω μέχρι τέλους. Πολυ σημαντικό να κάνεις τα πάντα όλα, μέχρι να μην υπάρχει καμία άλλη ελπίδα, να συνεχίζεις να προσπαθείς για αυτο που θέλεις. Προσπαθώ να αποτρέψω τον αδερφό μου απο το να παρατήσει ένα όνειρο του γιατι κουράστηκε να προσπαθει. Όχι, όχι αδερφούλι του λέω, μη το κάνεις αυτο στον εαυτό σου. Συνέχισε κι ας αποτύχεις. Και σκέφτομαι τη τελευταία ψυχή που συνάντησα, που κι αυτή είχε ένα όνειρο, το οποίο την απομάκρυνε απο εμένα. Μπορούσα ποτε να εκφράσω ότι θα προτιμούσα να μη το είχε το όνειρο. Όχι τα όνειρα είναι ιερα. Όλων μας. Να τα χαιδεύουμε και να τα παλεύουμε όσο μπορουμε. Μέχρι τελικής πτώσεως.
Οπότε έτσι και η δική μου η καρδιά, η αλάνα, θα συνεχίσει το μαλακισμένο της δρόμο. (ναι ναι ξέρω, δεν είναι η καρδιά που αγαπά, είναι το μυαλό, αλλά τι να κάνουμε τη καρδια έχουμε συνηθίσει να αναφέρουμε στη συλλογική μας μνήμη). Και θα κρατήσει τον αισιόδοξο στίχο και θα τον βρωντοφωνάξει
"θα σε φέρνει ως την πόρτα της μπροστά κι αν ποτέ της δεν ανοίξει ο αέρας θα φυσήξει να σου φέρει πίσω ό,τι σου χρωστά."
αισίως 44.
μπράβο μου.
να τα εκατοστήσω.
κι ας είναι όπως τα προηγούμενα
δε πειράζει
όλα καλα
ολα ανθηρα
φυσικο είναι να μελαγχολώ. να σκέφτομαι τις δυνατότητες που δεν έγιναν. τις δυνατότητες που έγιναν άλλα. τις δυνατότητες που θα έρθουν, θα υποσχεθουν, θα απογοητεύσουν. ίσως και όχι. στην αρχή τους οι δυνατότητες δεν απογοητεύουν. στην αρχή τους οι δυνατοτητες είναι ελπίδα και χαρα και πίστη. και γίνονται στιγμες. για να τις σκέφτομαι τωρα και να μελαγχολω. αυριο είναι η μέρα του ΟΧΙ. να θυμηθώ να πω το μεγάλο ΟΧΙ και το μεγάλο ΝΑΙ μαζι. αρκει να γίνει η ερώτηση :-)
χαμογελάκι ήταν αυτο. πάντα χαμογελάκι. και αν δε γίνει η ερώτηση σήμερα, ή αυριο, ή μεθαυριο, δε πειράζει σύντομα θα γίνει. ιστορία συνεχως και αδιαλείπτως επανλαμβανόμενη, καλωςοριζουμε διαφορετικες δυνατοτητες συνεχως. και πορευομαι. και προχωράω. κάποιος είπε η ζωη ξεκινά στα 46. Τα τόσα έκλεινε αυτος :-) Οπότε έχω καιρο. και για δυνατότητες και για στιγμές και για απογοητεύσεις και για θαύματα. καθε δυνατότητα στην αρχη της είναι ένα θαυμα. και η ζωή μου μια σειρα απο μικρά θαυματα, απο μικρούς και μεγάλους θανάτους, και ξανα μανα απο δυνατότητες.
δε πειράζει που νοσταλγω. είμαι πολύ καλά κι ας μη φαίνεται. στα γραπτα. αλλα είμαι πολυ καλα και προχωρω αισθανόμενη. ώς συνήθως αλλα πιο ηρεμη πλέον. το θαυμα της στιγμης μου το χω ακομη. :-) ευτυχως.
Με την έμφαση και το τόνο που το έλεγε ο πρώην καλός μου
αν δε το χεις ακούσει δεν καταλαβαίνεις τι εννοώ αλλά εγω που γνωρίζω και καταλαβαίνω,
κλέβω την έκφραση για να εκφραστω
Αυτή η ταινία είναι η αγαπημένη μου. Είναι όλη μια μαγεία, μια ανατριχίλα, χάνεσαι μέσα της, βυθίζεσαι, μπαίνει μέσα στο πετσί σου, σε καθηλώνει, σε ταξιδεύει, συνομιλεί κατευθείαν με τη ψυχή σου, με το μυαλό σου, με το υποσυνείδητο, με κάθε ίνα του κορμιου σου. Τουλάχιστον έτσι τη βιώνω εγω.
Και από όλη ταινία, η πιο αγαπημένη μου σκηνή, αυτή
Και δε με νοιάζει αν δεν είναι σωστό τάγκο, αν είναι εντυπωσιασμός ή όχι, αν δε ξέρω τι. Αν αυτός που το χορεύει πραγματικά καταλαβαίνει τη καρδιά του τάγκο και την ουσία του. Καταλαβαίνει τη καρδιά αυτών που γουστάρει και την ουσία της προσωπικής του ύπαρξης. Αφου έχει ψυχή, αρκει. Γιατί όταν κάτι έχει ψυχή, όπου και αν ανήκει, όσο σωστά ή λάθος αν γίνεται, έχει ψυχή και μόνο τότε μπορεί να σε αγγίξει. Να μιλήσει με το μέσα σου. Συνομιλούν οι ψυχές τότε, και εσυ ίσως καταλαβαίνεις ίσως όχι τι λένε οι δυο ψυχές. Αλλα ότι η ψυχή σου συνομιλλει το καταλαβαίνεις, δε μπορείς να δραπετεύσεις απο αυτο. Και αυτό είναι τέχνη για μένα, κι αυτο είναι μαγεία, και θα μείνω να μαγεύομαι με τέτοια και χέστηκα για τα άλλα. Όπως τη βρίσκει καθείς. Εγω έτσι, με πάθος και παρτσακλοσύνη, και ψυχή, και με όλο μου το είναι. Εγω το αντέχω αυτό το πλήρες χάσιμο, δώσιμο, άφεμα. Εγω έτσι το γουστάρω. Εγω μαζεύω στιγμές χωρίς να λογαριάζω. Το τι θα φέρει η ώρα μετά τη στιγμή χέστηκα. Ας είναι και η καταστροφή. Αρκεί να έχω τη στιγμή μου.
Οπότε αντε γεια
άντε γεια
Μετα απο μια εβδομάδα στη Γερμανία, για δουλειές, πίσω στα πάτρια εδάφη. Και ξαναέζησα αυτο που ζουσα όταν ζούσα Αγγλία. Να γυρίζω, και να χει ένα φως, ένα ήλιο, να ανοίγει η καρδιά σου. Γύριζα τότε, και τους έβλεπα όλους μουρτζούφληδες ή γκρινιάζανε για τα καθημερινά που γκρινιάζουμε όλοι κι εγω ήμουνα απλά λουσμένη απο το φως και δε το χώραγε το μυαλό μου. Μα πως μπορείς να σαι μουρτζούφλης κάτω απο τέτοιο φως. Δε γίνεται. Έτσι και σήμερα. Μπήκα στο φως και άνοιξε η καρδιά μου. Βέβαια μια εβδομάδα μακριά δεν είναι αρκετη για να το νοιώσεις στο πετσί σου τη διαφορά αλλά και πάλι δίνει μια υποψία. Το χρειάζομαι γιατι ακόμη παλεύω με τα βλαμμένα μου χτυπήματα που με πήγανε πίσω τις τελευταίες μέρες, και κολλημένη είμαι, και φαντασιώνομαι ανατροπές και μαλακίες που δεν πρόκειται να έρθουν, αλλα είπαμε, αναμονή, για να περάσει και αυτό. Όπως περάσανε τόσα και τόσα απο πάνω μου και άλλα σημάδεψαν και άλλα όχι, αλλά εν τέλει αυτο που έχει σημασία είναι ότι περάσανε. Αναμπνή και υπομονή, συνιθισμένα τα βουνα απο τα χιόνια και ο βράχος αλκιμήδη ακόμη δεν έχει λειάνει για τα καλά απο τις βροχές και τις καταιγίδες για να είναι αδιάβροχος, αλλά το σημερινό φως, που σε σας που είσαστε εδω κάθε μέρα δε σας λέει τίποτα, βοηθά λίγο να στεγνώσουν τα νερα των βροχών. Λιγουλάκι. Τόσο όσο. Να νοιώσω μια χαρά, μια αλαφράδα, να θυμηθώ τι μπορώ να είμαι και να συνεχίσω να περιμένω την επαναφορά. Πόσο μου χεις λείψει ροζ κοριτσάκι μου, γυρνα πίσω επιτέλους, αυτή είμαι, αυτή θέλω να είμαι, λουσμένη σε φως, και χαρά, σαχλοκούδουνο για πάντα, χαζο παιδι χαρά γεμάτο, πάντα, στην επιφάνεια και σε ένα βάθος που δε ματώνει, σε ανεμελειά και σε πίστη, σε αυτή τη πίστη που είχα πάντα, ότι όλα καλά, όλα ανθηρα, όλα για μας, όλα περαστικά, όλα πρόσκαιρα, όλα τυχαία, όλα όμορφα, όμορφες εμπειρίες που με γεμίζουν και με κάνουν αυτο που είμαι, ένα φως εγω, ένα φως για τους άλλους, να φωτίζω εμένα να φωτίζω τους γύρω μου, και να είμαστε καλά, αυτό, να είμαστε καλά. Και να αγαπάμε. Πως αλλιώς; Αναμένω. Ερχεται είμαι σίγουρη.
" μα ποιος μακακας ειναι αυτος που σε αφησε? χαχαχα
να του φυγεις"
ειδες; δεν ήμουν για κράτημα τελικα
οπότε δεν τον αδικείς τωρα που με αφησε να του φυγω
χαμογελάκι :-)
και κλεισιμο του ματιου ;-)
Δε το κρύβω ότι επηρρεάστηκα. Δε το κρύβω ότι ξαναρχισαν οι βλαμένες σκέψεις. Αρκει μια πιθανότητα και αλλάζει η όλη αντίληψη και το όλο φόκους. Θεωρω θα ναι για λίγο. Επιτρέπω στον εαυτό μου να ξανακυλήσει για λίγο. Δε πιεζομαι πλέον είπαμε. Δεν επιλέγω αυτά που με χαλάνε αλλα τις σκέψεις μου δυστυχως που γυρνοβολλάνε εκει που δε θέλω δε ξέρω πως να τις μαζέψω. Θα μαζευτουν ξανα είμαι σίγουρη. Θέλω να είμαι σίγουρη. Εκλαψα και λίγο σήμερα. Δεν ήταν λυτρωτικό όπως νόμιζα ότι θα ήτανε. Προσπαθω και να γράψω, μη τυχον και αυτο με οηθήσει να το διαχειριστω. Οι σκέψεις μου είναι σκέψεις μου. Το πως αισθάνομαι είναι επιλογή μου. Δε μου αρέσει που πεντε μέρες τωρα είμαι κάπως. Δε ξέρω αν πρέπει να το αφήσω να κάνει το κύκλο του και να επανέλθει απο μόνο του ή να πιεστώ να γυρίσω τις σκέψεις και κατα συνέπεια τα συναισθηματα. Όχι, είπαμε ήσυχα και απλά. Ετσι πρέπει να είναι. Να ρχεται φυσικά. Μήπως να ψαξω να βρω το μάθημα? Ισως. Ωστε την επόμενη φορά να μη ξανακάνω το ίδιο λάθος. Τι συνέβει? Τι έφταιξε? Οι συγκυρίες βεβαιως βεβαιως. Η επικείμενη ημερομηνία λήξης που με έκανε να θέλω να συμπυκνωσω όσες περισσότερες στιγμές στο λίγο χρόνο που είχαμε. Και βγήκα φορτσάτη και ο άλλος πνιγηκε. Διάβασα κάπου κι έχουν δικιο, ότι αν δίνεις περισσότερα και ο άλλος δεν είναι έτσι αισθάνεται άσχημα που δε μπορεί να ανταποδώσει. Σωστο και αυτο. Πολύ σωστο. Το κατανοω. Του δίνω δικιο. Μπορεί βεβαια να πει, μπαστα, κουλαρε. Αλλα και αυτο δεν είναι ευκολο. Οπότε ναι κατανοω. Και το μάθημα ποιο είναι? Πήγαινε πιο χαλαρα και άσε τα πραγματα να εξελειχθουν. Τόσο όσο. Αλλά, αλλά... αν εμένα το τόσο όσο δε μου φτάνει? Δε ξέρω μαλια κουβάρια. Είχα πει κάποτε ότι βασικά προστατεύω τον εαυτό μου με αυτη τη συμπεριφορά γιατι έτσι υποβάλλω τα αντικείμενα του πόθου μου στη πιο δύσκολη δοκιμασία. Δε ξέρω τελικά αν έτσι είναι. Ισως ο άλλος να χρειάζεται περισσότερο χρόνο. Ισως να οφείλω να τον δώσω αυτον τον περισσότερο χρόνο. Ναι, μάλλον πρέπει να κουλάρω. Και να αφήνω την πρωτοβουλία στον άλλο. Να μη διεκδικώ αυτό που θέλω. Να περιμένω να δω αν θα το δώσει απο μόνος του. Και αυτο δοκιμασία είναι. Και αν δε το δώσει τότε δε χωράει. Και θα γλυτώνω και τον εαυτό μου απο όλο αυτό το ξόδεμα. Συνοψη: Κούλαρε αλκιμήδη, Κουλαρε χαμογελάκι ξανα μέσα σε αναμικτα συναισθήματ, νευρων, απογοητευσης, αυτομαστιγώματος και λύπης.
Τα ίδια παντελή μου τα ίδια παντελάκη μου.
Ε όχι ακριβώς, τώρα πια είμαι λίγο πιο εκπαιδευμένη. Ή μάλλον αν και χτυπημένο αναγνωρίζω το χτύπημα μου και ξέρω τι θέλω και τι αντέχω ή μάλλον δε πρόκειται να αντέχω με καμία δυναμη. Φραπέ αλκιμήδη, με αφρό φυσικά, γιατι σήμερα έχω νεύρα, αλλά αυριο θα το χουμε πιει το καφεδάκι και θα μαστε μια χαρά. Αν μη τι άλλο.
Λέω εφόσον η συμπεριφορά του με κάνει να αισθάνομαι τοιουτρόπως κάτι δε πάει καλά και μαχαίρι. Πριν εννέα χρόνια, εστίαζα στο πως θα μπορούσε να είναι αν, αν, αν. Δεν υπάρχει αν. Υπάρχει αυτο είναι τωρα. Ετσι είναι, γιουβέτσι και ουχί κοκορέτσι. Οπότε αν σου κάνει το γιουβέτσι έχει καλώς, αν δε σου κάνει και θέλεις κοκορέτσι, πήγαινε σε ψησταρια και φυγε απο τη ταβέρνα.
Φυσικα σημερα προσπαθω να το διαχειριστώ. Αν μπορούσα να βάλω ένα τέλος θα το διαχειριζόμουνα αλλιώς. Αλλά δε προκειται να ξεκαθαρίσω εγω το τέλος, αν θέλει ας το κάνει αυτός, οπότε χωρίς τελεια είναι λίγο δύσκολο να κλείσει η παράγραφος. Γιατι μπορεί και να μην, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Δε ξέρεις τι θα φέρει το αυριο και η όποια μέρα. Το αφήνουμε να κυλλήσει, και ότι γίνει. Θα δείξει. Σίγουρα όμως χωρίς εκπτωσεις. Στα 44 δεν επιλέγω να αισθάνομαι έτσι.
Η όλα ή τίποτα. Τσαντίζομαι βεβαια γιατι θα μπορούσαμε να περνάμε καλά και να είμαστε με φωτισμένα πρόσωπα και χαμόγελα, και αντ αυτού καθόμαστε ο καθένας σπίτι του να, να μη πω τι. Αυτό με τσαντίζει και έχω νεύρα. Η σπατάλη των στιγμών. Η χωρίς λόγο σπατάλη. Αφου βρε αγόρι μου σε θέλω και με θέλεις και περνάμε καλα τι βάζεις πάγο. Έγω δεν αρκούμαι με πάγο. Η όλα ή τίποτα. Το ξέραμε απο την αρχή θα ήταν με ημερομηνία λήξης. Και δε μου αφέθηκες, και δε μπόρεσα κι εγω να αφεθω πλήρως και είναι κρίμα γιατί με αδίκησες, δε γνώρισες την αλήθεια μου. Πιθανότατα μπορεί και να μη σου έκανε οπότε η ημερομηνία λήξης δε θα είχε και νόημα ούτως ή άλλως. Αυτό το σκέφτηκες; Και μένα με ζορίζει η ημερομηνία λήξης. Σε δεκα μέρες παπαλα. Ναι, αλλα μέχρι τότε μπορούσαμε να χουμε μαζέψει τόσες περισσότερες μαγικές στιγμες. Και αν είχαμε αφεθει θα ήτανε ακόμη πιο μαγικές. Ίσως και όχι. Μας αδίκησες. Και μείναμε αντι να γνωρίσουμε ο ένας την αλήθεια του άλλου, να πάρουμε μια υποψία του περίπου. Ε όχι περίπου στιγμές έχω αρκετές στη ζωή μου άλλες δε θέλω. Ή όλα ή τίποτα. Και όταν έληγε οκ τι να κάνουμε τέλειωσε, ήταν δεδομένο από την αρχή. Κάποια μέρα θα πεθανουμε. Ε και, δε θα ζήσουμε μέχρι τότε? Ή επειδη ακριβώς θα πεθάνουμε οφείλουμε να ζήσουμε? Λέω εγω τώρα. Ξέρω ότι δεν έβαλες πάγο για άλλο λόγο. Γιατι όταν με έβλεπες το πρόσωπο σου φωτιζότανε, και το χαμόγελο ήταν πλατύ, και τα ματια ήταν μέσα στο γέλιο, και δε μπορούσες να σταματήσεις να με αγγίζεις. Και αντί να χω ακόμη περισσότερα βλέματα, και χαμόγελα, και φως να θυμάμαι σε δέκα μέρες, κάθομαι εδω και γράφω παπαριες. Για να διαχειριστώ νεύρα που δε χρειαζότανε να έχω. Και όχι τίποτα άλλο δε μου αφέθηκες και δεν αφέθηκα και δεν ερωτευτηκα. Και ήθελα τόσο μα τόσο να σε ερωτευτώ και μετα να μου λείπεις και να σε σκέφτομαι και να χω μια γλύκα να σε σκέφτομαι και να χω μια γλύκα. Ει! Σαρανταπενταρηδες είμαστε, πόσες φορές σου τυχαίνει αυτό; Εμένα πάντως όχι συχνα. Κρίμα κι αδικο και αμάρτημα μεγάλο αυτη η σπατάλη. Όπως είπε η φιλενάδα μου "Αν σε καβλώνει ο άλλος δεν είναι να τον αφήνεις". Αυτά, δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο.
Και φυσικά το ανάλογο τραγουδι γιατι πάντα χρησιμοποιώ τα τραγούδια για να πω αυτο που θέλω. Και επίσης οι Κατσιμιχαίοι τα χουν πει όλα, μα όλα.
Μετα απο πολλα, και πολλά και άλλα ακόμη, εφτασα σε ένα σημείο της ζωής μου που ενω όλα τα εξωτερικά είναι σκατά, μα πραγματικά σκατά, εγω είμαι πολυ χαρούμενη. Δε με λένε αλκιμήδη και είμαι καλα. Ειμαι πολυ καλά ευχαριστώ. Δεν εχω ελπίδα, δε διαφαίνεται στον ορίζοντα ότι κάτι απο ντα σκατά θα φτιάξει και όμως είμαι καλά. Ησυχα και απλά επιλέγω να είμαι απλά. Δεν είναι συνειδητη επιλογή, δε χρειάζεται να κάνω προσπάθεια, δεν χρειάζεται να το σκεφτω. Απλα χαίρομαι. Διάβαζα το μπλογκ μου απο την αρχή και θυμηθηκα όλα αυτα που με προβλημάτιζαν και με έριχναν στα πηγάδια. Και πλέον τίποτα απο αυτα δε με αφορά. Δε με νοιάζει που είμαι ανεπαρκής και λίγη. Μου κάνω. Δε ζορίζομαι για τίποτα και για κανέναν. Αυτο μπορώ αυτο κάνω. Για μένα είναι επαρκέστατο. Δεν θέλω αγάπη. Μου αρκεί η αγάπη του εαυτού μου. Δε με νοιάζει που το παιδι έχει διάφορα θέματα. Θα τα λύσουμε και αν όχι θα τα λύσει μόνος του. Θα κάνει και αυτός το ταξίδι του. Οποιο κι αν είναι αυτο. Θα τη βρει την ακρη οπως τη βρήκα κι εγω. Δε με νοιάζει η κριτική των άλλων. Πεταγονται σχόλια και υπονοούμενα κι εγω μέσα μου λέω καλα εντάξει ότι πεις προβλημα σου. Αν δε σ αρέσει χέστηκα ενα πράγμα. Να θυμηθω τον Λαπαθιώτη οκτω χρόνια μετα που τον πρωτοσυνάντησα. Θα κάνω ότι θέλω εγω και δε μου καίγεται καρφί. Αποκτησα κι εγω τη καρδια με κοκκάλα. Χα! επιτέλους. Και δεν έγινε ούτε μέσα απο σκέψεις, ουτε απο αναζητήσεις, ούτε απο προσπάθεια. Απλα ξύπνησα πριν ένα μήνα περίπου και η όλη μου αντίληψη είχε αλλάξει. Έτσι απλά. Από μόνη της. Ειπα σε μια φιλενάδα, η οποία είναι κάτω απο τα σαράντα, ότι τα σαράντα είναι πολυ απελευθερωτικά. Μετα τα σαράντα πλέον κανεις δε περιμένει ούτε και εσυ ο ίδιος να εκπληρώσεις όλα αυτα που φαντάστηκες. Είναι πλέον αργά. Αποδέχεσαι την αποτυχία και πραγματικά δε σε νοιάζει. Και ως εκ του θαύματος ίσως και κάποια απο αυτά που φαντάστηκες να εκπληρωθουν. Απλα δε σε νοιάζει. Αν είναι να ρθουν θε να ρθουν, αλλιως ας προσπεράσουν. Να επιθυμείς χωρίς να καίγεσαι. Αυτο είναι το κλειδι, το ήξερα πάντα, το κοκκινο καπέλο μου, και όμως να που τελικά δε χρειάστηκε να παλέψω για να το αποκτήσω. Ηρθε απο μόνο του. Και θυμηθήκα τη συμβουλε της αλεξάνδρας, μάλλιασε η γλώσσα της να μου το λέει, κανε το προγραμμα σου και ασε τα πράγματα να γίνουν, αγαπημένη δεν ήμουνα φαίνεται ακομη ετοιμη, αυτα τα πράγματα δε μπορείς να τα βιάσεις, και να που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και ήρθε και αυτο, έτσι απλά. Ισως να μη κρατησει. Ισως να κρατήσει. Να πω την αμαρτία μου δε με νοιάζει. Οσο κρατάει είμαι καλά, ας ζήσω τωρα αυτο και αυριο, ποιος ζει ποιος πεθαίνει, τι θα φέρει η μέρα κανεις δε ξέρει και yours truly does not give a damn.
ναι, ναι, ναι, ναι. Ήθελα να γράψω, κάτι να πω, αλλα οι λέξεις είναι πολύ μπερδεμένες. Αλλά επρεπε να μιλήσω, θα έσκαγα αν δεν μίλαγα. Οπότε, παλιά μου τέχνη κόσκινο, δανείσου αλλωνών τις λέξεις κορίτσι μου, πες το με ένα τραγούδι. Μετα απο δυο ώρες βόλτες σε τραγουδια που πάλεψαν να με μελαγχολήσουν, τελικά το βρήκα. Και είναι ακριβως. Μα ακριβώς! Και ο τίτλος του δίσκου, ακόμη και αυτός ταμάμ.
συχνα μας οδηγούν τα βήματα σε κάποιες μυστικές περιοχές που η μυρωδιά τους κάτι μας θυμίζει.
κλεμένο είναι, δεν είναι δικό μου, έχει σημασία? αφου μου κάνει θα μπορουσε να είναι και δικό μου. μας οδηγουν ή τα οδηγούμε? μυρωδιές που θέλουμε? νομίζουμε ότι θέλουμε? τρέμουμε που τις θέλουμε? αυτο το έργο το χω ξαναδει, θέλω να το ξαναδώ? ακόμη δεν έχω αποφασίσει αν μου άρεσε, δεν ξέρω αν υπάρχει και άλλο έργο, αν θέλω να υπάρχει άλλο έργο. υπάρχει ακόμη κάτι για να καταστρέψεις, και μετα θα υπάρχει ακομη κάτι, ατέρμονα και εσαεί, πάντα θα είναι εκεί και θα σου επιτρέπει, συνεχιζόμενη, επαναλαμβανόμενη καταστροφή, πάντα κάτι είναι εκει που θα ποθεί να το καταστρέψεις. σε προκαλει να αντισταθείς και σε παροτρύνει να μην. μη νομίζεις όμως ότι μόνο αυτή η δυνατότητα υπάρχει. μπορεί να είναι και αλλιώς. θα μπορούσες και να μη καταστρέφεις. να αφήσεις να γεννηθεί και κάτι άλλο. κι άλλο. κι άλλο. ατέρμονη και η γέννηση του νέου. και τελικά το τίμημα το πληρώνεις εσύ ανάλογα με το τι θα επιλέξεις. το καταστρεφέν ανοικοδομείται και δεν πληρώνει κανένα τίμημα. κανενα απολυτως.
