Τα ίδια παντελή μου τα ίδια παντελάκη μου.
Ε όχι ακριβώς, τώρα πια είμαι λίγο πιο εκπαιδευμένη. Ή μάλλον αν και χτυπημένο αναγνωρίζω το χτύπημα μου και ξέρω τι θέλω και τι αντέχω ή μάλλον δε πρόκειται να αντέχω με καμία δυναμη. Φραπέ αλκιμήδη, με αφρό φυσικά, γιατι σήμερα έχω νεύρα, αλλά αυριο θα το χουμε πιει το καφεδάκι και θα μαστε μια χαρά. Αν μη τι άλλο.
Λέω εφόσον η συμπεριφορά του με κάνει να αισθάνομαι τοιουτρόπως κάτι δε πάει καλά και μαχαίρι. Πριν εννέα χρόνια, εστίαζα στο πως θα μπορούσε να είναι αν, αν, αν. Δεν υπάρχει αν. Υπάρχει αυτο είναι τωρα. Ετσι είναι, γιουβέτσι και ουχί κοκορέτσι. Οπότε αν σου κάνει το γιουβέτσι έχει καλώς, αν δε σου κάνει και θέλεις κοκορέτσι, πήγαινε σε ψησταρια και φυγε απο τη ταβέρνα.
Φυσικα σημερα προσπαθω να το διαχειριστώ. Αν μπορούσα να βάλω ένα τέλος θα το διαχειριζόμουνα αλλιώς. Αλλά δε προκειται να ξεκαθαρίσω εγω το τέλος, αν θέλει ας το κάνει αυτός, οπότε χωρίς τελεια είναι λίγο δύσκολο να κλείσει η παράγραφος. Γιατι μπορεί και να μην, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Δε ξέρεις τι θα φέρει το αυριο και η όποια μέρα. Το αφήνουμε να κυλλήσει, και ότι γίνει. Θα δείξει. Σίγουρα όμως χωρίς εκπτωσεις. Στα 44 δεν επιλέγω να αισθάνομαι έτσι.
Η όλα ή τίποτα. Τσαντίζομαι βεβαια γιατι θα μπορούσαμε να περνάμε καλά και να είμαστε με φωτισμένα πρόσωπα και χαμόγελα, και αντ αυτού καθόμαστε ο καθένας σπίτι του να, να μη πω τι. Αυτό με τσαντίζει και έχω νεύρα. Η σπατάλη των στιγμών. Η χωρίς λόγο σπατάλη. Αφου βρε αγόρι μου σε θέλω και με θέλεις και περνάμε καλα τι βάζεις πάγο. Έγω δεν αρκούμαι με πάγο. Η όλα ή τίποτα. Το ξέραμε απο την αρχή θα ήταν με ημερομηνία λήξης. Και δε μου αφέθηκες, και δε μπόρεσα κι εγω να αφεθω πλήρως και είναι κρίμα γιατί με αδίκησες, δε γνώρισες την αλήθεια μου. Πιθανότατα μπορεί και να μη σου έκανε οπότε η ημερομηνία λήξης δε θα είχε και νόημα ούτως ή άλλως. Αυτό το σκέφτηκες; Και μένα με ζορίζει η ημερομηνία λήξης. Σε δεκα μέρες παπαλα. Ναι, αλλα μέχρι τότε μπορούσαμε να χουμε μαζέψει τόσες περισσότερες μαγικές στιγμες. Και αν είχαμε αφεθει θα ήτανε ακόμη πιο μαγικές. Ίσως και όχι. Μας αδίκησες. Και μείναμε αντι να γνωρίσουμε ο ένας την αλήθεια του άλλου, να πάρουμε μια υποψία του περίπου. Ε όχι περίπου στιγμές έχω αρκετές στη ζωή μου άλλες δε θέλω. Ή όλα ή τίποτα. Και όταν έληγε οκ τι να κάνουμε τέλειωσε, ήταν δεδομένο από την αρχή. Κάποια μέρα θα πεθανουμε. Ε και, δε θα ζήσουμε μέχρι τότε? Ή επειδη ακριβώς θα πεθάνουμε οφείλουμε να ζήσουμε? Λέω εγω τώρα. Ξέρω ότι δεν έβαλες πάγο για άλλο λόγο. Γιατι όταν με έβλεπες το πρόσωπο σου φωτιζότανε, και το χαμόγελο ήταν πλατύ, και τα ματια ήταν μέσα στο γέλιο, και δε μπορούσες να σταματήσεις να με αγγίζεις. Και αντί να χω ακόμη περισσότερα βλέματα, και χαμόγελα, και φως να θυμάμαι σε δέκα μέρες, κάθομαι εδω και γράφω παπαριες. Για να διαχειριστώ νεύρα που δε χρειαζότανε να έχω. Και όχι τίποτα άλλο δε μου αφέθηκες και δεν αφέθηκα και δεν ερωτευτηκα. Και ήθελα τόσο μα τόσο να σε ερωτευτώ και μετα να μου λείπεις και να σε σκέφτομαι και να χω μια γλύκα να σε σκέφτομαι και να χω μια γλύκα. Ει! Σαρανταπενταρηδες είμαστε, πόσες φορές σου τυχαίνει αυτό; Εμένα πάντως όχι συχνα. Κρίμα κι αδικο και αμάρτημα μεγάλο αυτη η σπατάλη. Όπως είπε η φιλενάδα μου "Αν σε καβλώνει ο άλλος δεν είναι να τον αφήνεις". Αυτά, δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο.
Και φυσικά το ανάλογο τραγουδι γιατι πάντα χρησιμοποιώ τα τραγούδια για να πω αυτο που θέλω. Και επίσης οι Κατσιμιχαίοι τα χουν πει όλα, μα όλα.
Ε όχι ακριβώς, τώρα πια είμαι λίγο πιο εκπαιδευμένη. Ή μάλλον αν και χτυπημένο αναγνωρίζω το χτύπημα μου και ξέρω τι θέλω και τι αντέχω ή μάλλον δε πρόκειται να αντέχω με καμία δυναμη. Φραπέ αλκιμήδη, με αφρό φυσικά, γιατι σήμερα έχω νεύρα, αλλά αυριο θα το χουμε πιει το καφεδάκι και θα μαστε μια χαρά. Αν μη τι άλλο.
Λέω εφόσον η συμπεριφορά του με κάνει να αισθάνομαι τοιουτρόπως κάτι δε πάει καλά και μαχαίρι. Πριν εννέα χρόνια, εστίαζα στο πως θα μπορούσε να είναι αν, αν, αν. Δεν υπάρχει αν. Υπάρχει αυτο είναι τωρα. Ετσι είναι, γιουβέτσι και ουχί κοκορέτσι. Οπότε αν σου κάνει το γιουβέτσι έχει καλώς, αν δε σου κάνει και θέλεις κοκορέτσι, πήγαινε σε ψησταρια και φυγε απο τη ταβέρνα.
Φυσικα σημερα προσπαθω να το διαχειριστώ. Αν μπορούσα να βάλω ένα τέλος θα το διαχειριζόμουνα αλλιώς. Αλλά δε προκειται να ξεκαθαρίσω εγω το τέλος, αν θέλει ας το κάνει αυτός, οπότε χωρίς τελεια είναι λίγο δύσκολο να κλείσει η παράγραφος. Γιατι μπορεί και να μην, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Δε ξέρεις τι θα φέρει το αυριο και η όποια μέρα. Το αφήνουμε να κυλλήσει, και ότι γίνει. Θα δείξει. Σίγουρα όμως χωρίς εκπτωσεις. Στα 44 δεν επιλέγω να αισθάνομαι έτσι.
Η όλα ή τίποτα. Τσαντίζομαι βεβαια γιατι θα μπορούσαμε να περνάμε καλά και να είμαστε με φωτισμένα πρόσωπα και χαμόγελα, και αντ αυτού καθόμαστε ο καθένας σπίτι του να, να μη πω τι. Αυτό με τσαντίζει και έχω νεύρα. Η σπατάλη των στιγμών. Η χωρίς λόγο σπατάλη. Αφου βρε αγόρι μου σε θέλω και με θέλεις και περνάμε καλα τι βάζεις πάγο. Έγω δεν αρκούμαι με πάγο. Η όλα ή τίποτα. Το ξέραμε απο την αρχή θα ήταν με ημερομηνία λήξης. Και δε μου αφέθηκες, και δε μπόρεσα κι εγω να αφεθω πλήρως και είναι κρίμα γιατί με αδίκησες, δε γνώρισες την αλήθεια μου. Πιθανότατα μπορεί και να μη σου έκανε οπότε η ημερομηνία λήξης δε θα είχε και νόημα ούτως ή άλλως. Αυτό το σκέφτηκες; Και μένα με ζορίζει η ημερομηνία λήξης. Σε δεκα μέρες παπαλα. Ναι, αλλα μέχρι τότε μπορούσαμε να χουμε μαζέψει τόσες περισσότερες μαγικές στιγμες. Και αν είχαμε αφεθει θα ήτανε ακόμη πιο μαγικές. Ίσως και όχι. Μας αδίκησες. Και μείναμε αντι να γνωρίσουμε ο ένας την αλήθεια του άλλου, να πάρουμε μια υποψία του περίπου. Ε όχι περίπου στιγμές έχω αρκετές στη ζωή μου άλλες δε θέλω. Ή όλα ή τίποτα. Και όταν έληγε οκ τι να κάνουμε τέλειωσε, ήταν δεδομένο από την αρχή. Κάποια μέρα θα πεθανουμε. Ε και, δε θα ζήσουμε μέχρι τότε? Ή επειδη ακριβώς θα πεθάνουμε οφείλουμε να ζήσουμε? Λέω εγω τώρα. Ξέρω ότι δεν έβαλες πάγο για άλλο λόγο. Γιατι όταν με έβλεπες το πρόσωπο σου φωτιζότανε, και το χαμόγελο ήταν πλατύ, και τα ματια ήταν μέσα στο γέλιο, και δε μπορούσες να σταματήσεις να με αγγίζεις. Και αντί να χω ακόμη περισσότερα βλέματα, και χαμόγελα, και φως να θυμάμαι σε δέκα μέρες, κάθομαι εδω και γράφω παπαριες. Για να διαχειριστώ νεύρα που δε χρειαζότανε να έχω. Και όχι τίποτα άλλο δε μου αφέθηκες και δεν αφέθηκα και δεν ερωτευτηκα. Και ήθελα τόσο μα τόσο να σε ερωτευτώ και μετα να μου λείπεις και να σε σκέφτομαι και να χω μια γλύκα να σε σκέφτομαι και να χω μια γλύκα. Ει! Σαρανταπενταρηδες είμαστε, πόσες φορές σου τυχαίνει αυτό; Εμένα πάντως όχι συχνα. Κρίμα κι αδικο και αμάρτημα μεγάλο αυτη η σπατάλη. Όπως είπε η φιλενάδα μου "Αν σε καβλώνει ο άλλος δεν είναι να τον αφήνεις". Αυτά, δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο.
Και φυσικά το ανάλογο τραγουδι γιατι πάντα χρησιμοποιώ τα τραγούδια για να πω αυτο που θέλω. Και επίσης οι Κατσιμιχαίοι τα χουν πει όλα, μα όλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου