Μα είναι δυνατόν να γυρίζω απο διασκέδαση, να μαι ωραια φτιαγμένη και μέσα στη καλή χαρά και να μου βάζει στο ραδιοφωνο αυτό?
Μήπως πρέπει να αλλάξω σταθμο? αναφορα και κλείσιμο του ματιου σε μια ψυχη.
Αλλα το τραγούδι, ακριβως το άτιμο, μα ακριβώς. Έτσι είναι όταν επιλέγεις να παιδεύεσαι τα τραγουδια μιλάνε για σένα. Ήμουνα με ένα φίλο σήμερα, είχα καιρό να τον δω, λέγαμε τα νεά μας και εννοείται όλη τη τελευταία ιστορία. Μου λέει κατέβα απο τα σύνεφφα, συμβιβάσου. Ε οχι δε θέλω να συμβιβαστω. Όλα ή τίποτα. Μου λέει επίσης μη τα δίνεις όλα βρε παιδι μου, κράτα πισινή, ο άλλος σε εκμεταλεύεται και μετα εσυ ψάχνεις να βρεις που είναι τα κομμάτια σου. Ε, όχι δε θέλω να κρατάω πισινή. Παρταόλα. Δε με νοιάζει. Το παμε και το ξαναπαμε. Ξοδεύομαι. Ναι οκ, το ξέρω. ας ξοδεύομαι. χέστηκα. Όλα ή τίποτα. Η θα χω πλάι μου κάποιον που θα δώσει ότι θέλω ή καθόλου. Συμβιβασμό εγω δεν ξανακάνω. Το μόνο που κατάφερα με τους συμβιβασμούς είναι να περάσουν τα χρονια. Δε μου κάνει. Δεν το θέλω. Δεν αντέχω σε μια σχέση με συμβιβασμούς. Πνίγομαι. Δε μπορώ να ανασσάνω. Δεν είμαι εγω. Δεν το θέλω. Καλύτερα χωρίς. Καλύτερα χωρίς. Μια χαρά με τη πάρτη μου είμαι. Μια χαρά περνάω. Εννοείται ότι θέλω και το άλλο. Εννοείται. Αλλα να είναι αυτο που θέλω. Αλλιώς χωρίς. Χίλιες φορές χωρίς. Και αν δεν υπάρχει δε πειράζει. Καλη καρδιά. Και αν ξοδευτώ κι άλλη μία, και ξανά, και ξαναμανά και άλλες εκατό ψάχνωντας το, μια χαρά. Τουλάχιστον μαζεύω στιγμές. Και μένω πιστή στο όνειρο μου. Πολύ σημαντικο. Τόσα και τόσα όνειρα διέγραψα, και όλα πονάνε, όλα είναι μεσα μου και μου θυμίζουν ότι δε τα εκπλήρωσα. Κάποια όμως, κάποια έχουν ακόμη τη δυνατότητα να πραγματοποιηθούν. Κι ας μην. Τουλάχιστον θα το προσπαθήσω μέχρι τέλους. Πολυ σημαντικό να κάνεις τα πάντα όλα, μέχρι να μην υπάρχει καμία άλλη ελπίδα, να συνεχίζεις να προσπαθείς για αυτο που θέλεις. Προσπαθώ να αποτρέψω τον αδερφό μου απο το να παρατήσει ένα όνειρο του γιατι κουράστηκε να προσπαθει. Όχι, όχι αδερφούλι του λέω, μη το κάνεις αυτο στον εαυτό σου. Συνέχισε κι ας αποτύχεις. Και σκέφτομαι τη τελευταία ψυχή που συνάντησα, που κι αυτή είχε ένα όνειρο, το οποίο την απομάκρυνε απο εμένα. Μπορούσα ποτε να εκφράσω ότι θα προτιμούσα να μη το είχε το όνειρο. Όχι τα όνειρα είναι ιερα. Όλων μας. Να τα χαιδεύουμε και να τα παλεύουμε όσο μπορουμε. Μέχρι τελικής πτώσεως.
Οπότε έτσι και η δική μου η καρδιά, η αλάνα, θα συνεχίσει το μαλακισμένο της δρόμο. (ναι ναι ξέρω, δεν είναι η καρδιά που αγαπά, είναι το μυαλό, αλλά τι να κάνουμε τη καρδια έχουμε συνηθίσει να αναφέρουμε στη συλλογική μας μνήμη). Και θα κρατήσει τον αισιόδοξο στίχο και θα τον βρωντοφωνάξει
"θα σε φέρνει ως την πόρτα της μπροστά
κι αν ποτέ της δεν ανοίξει
ο αέρας θα φυσήξει
να σου φέρει πίσω ό,τι σου χρωστά."
Μήπως πρέπει να αλλάξω σταθμο? αναφορα και κλείσιμο του ματιου σε μια ψυχη.
Αλλα το τραγούδι, ακριβως το άτιμο, μα ακριβώς. Έτσι είναι όταν επιλέγεις να παιδεύεσαι τα τραγουδια μιλάνε για σένα. Ήμουνα με ένα φίλο σήμερα, είχα καιρό να τον δω, λέγαμε τα νεά μας και εννοείται όλη τη τελευταία ιστορία. Μου λέει κατέβα απο τα σύνεφφα, συμβιβάσου. Ε οχι δε θέλω να συμβιβαστω. Όλα ή τίποτα. Μου λέει επίσης μη τα δίνεις όλα βρε παιδι μου, κράτα πισινή, ο άλλος σε εκμεταλεύεται και μετα εσυ ψάχνεις να βρεις που είναι τα κομμάτια σου. Ε, όχι δε θέλω να κρατάω πισινή. Παρταόλα. Δε με νοιάζει. Το παμε και το ξαναπαμε. Ξοδεύομαι. Ναι οκ, το ξέρω. ας ξοδεύομαι. χέστηκα. Όλα ή τίποτα. Η θα χω πλάι μου κάποιον που θα δώσει ότι θέλω ή καθόλου. Συμβιβασμό εγω δεν ξανακάνω. Το μόνο που κατάφερα με τους συμβιβασμούς είναι να περάσουν τα χρονια. Δε μου κάνει. Δεν το θέλω. Δεν αντέχω σε μια σχέση με συμβιβασμούς. Πνίγομαι. Δε μπορώ να ανασσάνω. Δεν είμαι εγω. Δεν το θέλω. Καλύτερα χωρίς. Καλύτερα χωρίς. Μια χαρά με τη πάρτη μου είμαι. Μια χαρά περνάω. Εννοείται ότι θέλω και το άλλο. Εννοείται. Αλλα να είναι αυτο που θέλω. Αλλιώς χωρίς. Χίλιες φορές χωρίς. Και αν δεν υπάρχει δε πειράζει. Καλη καρδιά. Και αν ξοδευτώ κι άλλη μία, και ξανά, και ξαναμανά και άλλες εκατό ψάχνωντας το, μια χαρά. Τουλάχιστον μαζεύω στιγμές. Και μένω πιστή στο όνειρο μου. Πολύ σημαντικο. Τόσα και τόσα όνειρα διέγραψα, και όλα πονάνε, όλα είναι μεσα μου και μου θυμίζουν ότι δε τα εκπλήρωσα. Κάποια όμως, κάποια έχουν ακόμη τη δυνατότητα να πραγματοποιηθούν. Κι ας μην. Τουλάχιστον θα το προσπαθήσω μέχρι τέλους. Πολυ σημαντικό να κάνεις τα πάντα όλα, μέχρι να μην υπάρχει καμία άλλη ελπίδα, να συνεχίζεις να προσπαθείς για αυτο που θέλεις. Προσπαθώ να αποτρέψω τον αδερφό μου απο το να παρατήσει ένα όνειρο του γιατι κουράστηκε να προσπαθει. Όχι, όχι αδερφούλι του λέω, μη το κάνεις αυτο στον εαυτό σου. Συνέχισε κι ας αποτύχεις. Και σκέφτομαι τη τελευταία ψυχή που συνάντησα, που κι αυτή είχε ένα όνειρο, το οποίο την απομάκρυνε απο εμένα. Μπορούσα ποτε να εκφράσω ότι θα προτιμούσα να μη το είχε το όνειρο. Όχι τα όνειρα είναι ιερα. Όλων μας. Να τα χαιδεύουμε και να τα παλεύουμε όσο μπορουμε. Μέχρι τελικής πτώσεως.
Οπότε έτσι και η δική μου η καρδιά, η αλάνα, θα συνεχίσει το μαλακισμένο της δρόμο. (ναι ναι ξέρω, δεν είναι η καρδιά που αγαπά, είναι το μυαλό, αλλά τι να κάνουμε τη καρδια έχουμε συνηθίσει να αναφέρουμε στη συλλογική μας μνήμη). Και θα κρατήσει τον αισιόδοξο στίχο και θα τον βρωντοφωνάξει
"θα σε φέρνει ως την πόρτα της μπροστά
κι αν ποτέ της δεν ανοίξει
ο αέρας θα φυσήξει
να σου φέρει πίσω ό,τι σου χρωστά."
αμ πως. όλα ή τίποτα. τελεία και παύλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου