Η πικρόχολη σκέψη της μέρας

" μα ποιος μακακας ειναι αυτος που σε αφησε? χαχαχα

να του φυγεις"

ειδες; δεν ήμουν για κράτημα τελικα
οπότε δεν τον αδικείς τωρα που με αφησε να του φυγω

χαμογελάκι :-)
και κλεισιμο του ματιου   ;-)

Δε το κρύβω ότι επηρρεάστηκα. Δε το κρύβω ότι ξαναρχισαν οι βλαμένες σκέψεις. Αρκει μια πιθανότητα και αλλάζει η όλη αντίληψη και το όλο φόκους. Θεωρω θα ναι για λίγο. Επιτρέπω στον εαυτό μου να ξανακυλήσει για λίγο. Δε πιεζομαι πλέον είπαμε. Δεν επιλέγω αυτά που με χαλάνε αλλα τις σκέψεις μου δυστυχως που γυρνοβολλάνε εκει που δε θέλω δε ξέρω πως να τις μαζέψω. Θα μαζευτουν ξανα είμαι σίγουρη. Θέλω να είμαι σίγουρη. Εκλαψα και λίγο σήμερα. Δεν ήταν λυτρωτικό όπως νόμιζα ότι θα ήτανε. Προσπαθω και να γράψω, μη τυχον και αυτο με οηθήσει να το διαχειριστω. Οι σκέψεις μου είναι σκέψεις μου. Το πως αισθάνομαι είναι επιλογή μου. Δε μου αρέσει που πεντε μέρες τωρα είμαι κάπως. Δε ξέρω αν πρέπει να το αφήσω να κάνει το κύκλο του και να επανέλθει απο μόνο του ή να πιεστώ να γυρίσω τις σκέψεις και κατα συνέπεια τα συναισθηματα. Όχι, είπαμε ήσυχα και απλά. Ετσι πρέπει να είναι. Να ρχεται φυσικά.
Μήπως να ψαξω να βρω το μάθημα? Ισως. Ωστε την επόμενη φορά να μη ξανακάνω το ίδιο λάθος. Τι συνέβει? Τι έφταιξε? Οι συγκυρίες βεβαιως βεβαιως. Η επικείμενη ημερομηνία λήξης που με έκανε να θέλω να συμπυκνωσω όσες περισσότερες στιγμές στο λίγο χρόνο που είχαμε. Και βγήκα φορτσάτη και ο άλλος πνιγηκε. Διάβασα κάπου κι έχουν δικιο, ότι αν δίνεις περισσότερα και ο άλλος δεν είναι έτσι αισθάνεται άσχημα που δε μπορεί να ανταποδώσει. Σωστο και αυτο. Πολύ σωστο. Το κατανοω. Του δίνω δικιο. Μπορεί βεβαια να πει, μπαστα, κουλαρε. Αλλα και αυτο δεν είναι ευκολο. Οπότε ναι κατανοω. Και το μάθημα ποιο είναι? Πήγαινε πιο χαλαρα και άσε τα πραγματα να εξελειχθουν. Τόσο όσο. Αλλά, αλλά... αν εμένα το τόσο όσο δε μου φτάνει? Δε ξέρω μαλια κουβάρια. Είχα πει κάποτε ότι βασικά προστατεύω τον εαυτό μου με αυτη τη συμπεριφορά γιατι έτσι υποβάλλω τα αντικείμενα του πόθου μου στη πιο δύσκολη δοκιμασία. Δε ξέρω τελικά αν έτσι είναι. Ισως ο άλλος να χρειάζεται περισσότερο χρόνο. Ισως να οφείλω να τον δώσω αυτον τον περισσότερο χρόνο. Ναι, μάλλον πρέπει να κουλάρω. Και να αφήνω την πρωτοβουλία στον άλλο. Να μη διεκδικώ αυτό που θέλω. Να περιμένω να δω αν θα το δώσει απο μόνος του. Και αυτο δοκιμασία είναι. Και αν δε το δώσει τότε δε χωράει. Και θα γλυτώνω και τον εαυτό μου απο όλο αυτό το ξόδεμα. 
Συνοψη: Κούλαρε αλκιμήδη, Κουλαρε

χαμογελάκι ξανα
μέσα σε αναμικτα συναισθήματ, νευρων, απογοητευσης, αυτομαστιγώματος και λύπης.

Δε πειράζει όλα καλα. ολα καλα.